Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety, im dalej w las tym gorzej. Ostatni tom pokazuje, że autor w zasadzie nie miał żadnego pomysłu na zakończenie, a język w książce jest coraz bardziej prostacki. Rozumiem, że bohaterowie mogą kląć ile wlezie i porozumiewać się zdaniami złożonymi z dwóch, trzech wyrazów, ale autor pisząc opisy i prowadząc narrację powinien tego już unikać jak ognia.

Cały cykl to niestety zmarnowany pomysł. Szkoda, bo zapowiadało się dobrze. Można było mieć nadzieję, na polską wersję cyklu Dziedzictwo Aldenata Johna Ringo. Niestety obok pierwowzoru to książki Wolffa nawet nie stały.

Niestety, im dalej w las tym gorzej. Ostatni tom pokazuje, że autor w zasadzie nie miał żadnego pomysłu na zakończenie, a język w książce jest coraz bardziej prostacki. Rozumiem, że bohaterowie mogą kląć ile wlezie i porozumiewać się zdaniami złożonymi z dwóch, trzech wyrazów, ale autor pisząc opisy i prowadząc narrację powinien tego już unikać jak ognia.

Cały cykl to...

W porównaniu do "klasyki" Hellbalzera, czyli wydawanych jednocześnie tomów Azzarello, Ennisa czy Delano to Wzlot i Upadek wypada niezwykle cieniutko.

Historyjka jest prosta, bez żadnych zakrętów fabularnych, mogących wywołać jakiekolwiek emocje u czytelnika. (swoją drogą jest też w pewnym sensie plagiatem pomysłu na główny motyw - postać opętanego chłopca pojawiła się już w u Ennisa w komiksie „Syn człowieczy”). Najbardziej denerwujące jest jednak nie spłycenie samej fabuły, a przedstawienie wszystkich występujących bohaterów w sposób niezwykle infantylny. Tutaj nie ma miejsca na mrok, niedwuznaczność, dylematy. Wszystko jest mocno cukierkowe, jak nie przymierzając w serialach Netflixa z kategorii "teen drama".

Mówią, że na bezrybiu i rak ryba, ale na szczęście mamy w tej chwili bogaty wybór komiksów z Johnem Constantine. I co najważniejsze - bardzo dobrych komiksów.

W porównaniu do "klasyki" Hellbalzera, czyli wydawanych jednocześnie tomów Azzarello, Ennisa czy Delano to Wzlot i Upadek wypada niezwykle cieniutko.

Historyjka jest prosta, bez żadnych zakrętów fabularnych, mogących wywołać jakiekolwiek emocje u czytelnika. (swoją drogą jest też w pewnym sensie plagiatem pomysłu na główny motyw - postać opętanego chłopca pojawiła się już...

Nie polecam... nawet fanom serii. O ile opowiadanie Webera jest jeszcze "średnie", to historia napisana przez Zahna jest słaba, a ta napisana przez Jane Lindskold to już dno i kilometr mułu. Podczas jego lektury miałem wrażenie czytania wypracowania napisanego przez mało oczytaną uczennicę podstawówki. Szkoda czasu i pieniędzy.

Nie polecam... nawet fanom serii. O ile opowiadanie Webera jest jeszcze "średnie", to historia napisana przez Zahna jest słaba, a ta napisana przez Jane Lindskold to już dno i kilometr mułu. Podczas jego lektury miałem wrażenie czytania wypracowania napisanego przez mało oczytaną uczennicę podstawówki. Szkoda czasu i pieniędzy.