Na świeżo, w trakcie czytania, moje odczucia względem "Niepoprawnej mnogości" były bardzo ambiwalentne, gdyż nie potrafiłam w niej uchwycić żadnego wspólnego mianownika, określić kryterium według którego mogłabym ocenić całość. Teraz, dobry miesiąc po lekturze, nadal zachodzę w głowę, co też kierowało Lucy Caldwell przy wyborze.

Wydawca skrobnął na okładce "najlepsze i najbardziej reprezentatywne opowiadania współczesnych pisarzy irlandzkich". Hmmm... Ja się tu niczego, co byłoby typowe dla wszystkich i określało prozę irlandzką z definicji, dopatrzyć nie mogę. Skłaniam się bardziej ku słowom pani redaktor ze wstępu, iż "wszelkie pytania o naturę irlandzkości nie mogą być wyjaśnione, a jedynie bardziej pokomplikowane".

Tak przeróżne są to historie, zarówno pod względem fabularnym, jak i narracyjnym, że właściwe każdą należałoby oceniać jako osobną, zamkniętą całość.
A co potem?
Wyciągnąć średnią?

Są tu fabuły osadzone mocno w rzeczywistości, ale nie brakuje też takich, które zanurzają się w odmętach szaleństwa. Jedne opowiadają o codzienności tu i teraz. Takiej najzwyklejszej, jaka jest udziałem wielu. Inne zaś ocierają się o granice światów, a nawet nadawałby się do zbioru opowiadań fantastycznych. Narracja bywa prosta, acz dosadna – ot, kawa na ławę, ale... bywa również oniryczna, naszpikowana metaforami i niedopowiedzeniami.

Istne panoptikum, które na przemian: budziło moje zainteresowanie oraz wywoływało znużenie. Wprawiało w zachwyt, by zaraz potem wepchnąć w rozpacz. Dwa opowiadania mnie pokonały. Poddałam się. Nie dałam rady. Dwa inne mogłabym nawet uznać za wybitne. A reszta? Większość dobra, a nawet bardzo dobra, ale... i taka "pisanina dla pisaniny" też się znajdzie.
No kosmos.

Dziś zaś, kiedy przejrzałam "Niepoprawną mnogość" ponownie, aby przypomnieć sobie co nieco przed napisaniem tych kilku zdań, ze zdziwieniem skonstatowałam, że to jest naprawdę dobre. I że mam ochotę na powtórkę w większości wypadków.

Równocześnie jestem pewna, że przez opowiadanie "Istnieje poszlaka" nie przebrnę. Kolejny bój z "Izolacją" średnio mi się uśmiecha, choć bardziej niż z "Królową przedmieścia"...

Taka karuzela.
Lunapark.
Każdy znajdzie coś dla siebie.
Jednak całość - dla wytrwałych.

Na świeżo, w trakcie czytania, moje odczucia względem "Niepoprawnej mnogości" były bardzo ambiwalentne, gdyż nie potrafiłam w niej uchwycić żadnego wspólnego mianownika, określić kryterium według którego mogłabym ocenić całość. Teraz, dobry miesiąc po lekturze, nadal zachodzę w głowę, co też kierowało Lucy Caldwell przy wyborze.

Wydawca skrobnął na okładce "najlepsze i...

Fajnie, że na polskim rynku wydawniczym coś się dzieje. Ta książka pozwala na różnorodność, daje możliwość zmierzenia się z innymi formami literackimi - krótszymi, ale niekoniecznie prostszymi.

Fajnie, że na polskim rynku wydawniczym coś się dzieje. Ta książka pozwala na różnorodność, daje możliwość zmierzenia się z innymi formami literackimi - krótszymi, ale niekoniecznie prostszymi.

Dość ciekawy zbiór krótkich opowiadań współczesnych pisarzy Irlandzkich. Nie wszystkie opowiadania mnie poruszyły , ale parę zasługuje wg mnie na wyróznienie: "Pływacy" Paula McVeigh, "Rozstepy" Elske Rahill, "Filary" Jan Carson i "Niech wygra najlepszy" Kit de Waala. Oczywiście bryluje tu tez Sally Rooney swoim opowiadaniem "Kolor i światło".
Świetne tłumaczenia oddaja wiernie klimaty irlandzkie.

Dość ciekawy zbiór krótkich opowiadań współczesnych pisarzy Irlandzkich. Nie wszystkie opowiadania mnie poruszyły , ale parę zasługuje wg mnie na wyróznienie: "Pływacy" Paula McVeigh, "Rozstepy" Elske Rahill, "Filary" Jan Carson i "Niech wygra najlepszy" Kit de Waala. Oczywiście bryluje tu tez Sally Rooney swoim opowiadaniem "Kolor i światło".
Świetne tłumaczenia oddaja...

Kolejna pauzowa książka za mną, tym razem zbiór opowiadań, które łączy to, że wszystkie są dziełami irlandzkich pisarzy. Zaczęłam oczywiście od opowiadania Sally Rooney i to był dobry wybór, potem było różnie, część opowiadań bardzo przypadła mi do gustu, inne średnio, a niektóre nawet wcale. Jest ich tyle i są na tyle różnorodne, że każdy znajdzie coś dla siebie.

Kolejna pauzowa książka za mną, tym razem zbiór opowiadań, które łączy to, że wszystkie są dziełami irlandzkich pisarzy. Zaczęłam oczywiście od opowiadania Sally Rooney i to był dobry wybór, potem było różnie, część opowiadań bardzo przypadła mi do gustu, inne średnio, a niektóre nawet wcale. Jest ich tyle i są na tyle różnorodne, że każdy znajdzie coś dla siebie.

Bardzo nierówne

Bardzo nierówne

Po przeczytaniu tego zbioru zaczęłam doceniać opowiadania, które są zaledwie małymi wycinkami z życia bohaterów, a przez to są bardziej "intensywne" niż powieści. Nie wszyscy autorzy mnie zachwycili, ale wiele opowiadań zapadło mi w pamięć.

Po przeczytaniu tego zbioru zaczęłam doceniać opowiadania, które są zaledwie małymi wycinkami z życia bohaterów, a przez to są bardziej "intensywne" niż powieści. Nie wszyscy autorzy mnie zachwycili, ale wiele opowiadań zapadło mi w pamięć.

Zbiór opowiadań irlandzkich współczesnych pisarzy zebrany pomysłem Lucy Caldwell. Sami mistrzowie krótkiej formy. Dla mnie osobiście trzy nazwiska wybitne, ale niech każdy znajdzie swój typ, bo warto.

Zbiór opowiadań irlandzkich współczesnych pisarzy zebrany pomysłem Lucy Caldwell. Sami mistrzowie krótkiej formy. Dla mnie osobiście trzy nazwiska wybitne, ale niech każdy znajdzie swój typ, bo warto.

Jak to z antologiami często bywa, jest to stos całkiem przeciętny. Żadnych wzlotów, ale upadków również brak.

Jak to z antologiami często bywa, jest to stos całkiem przeciętny. Żadnych wzlotów, ale upadków również brak.

"Irlandia przeżywa właśnie złoty wiek literatury: nigdy nie było to bardziej oczywiste. Zależało mi, by uchwycić w niniejszym zbiorze coś z energii tego wybuchu w całej jego różnorodności. (...) Pisarki i pisarze w szczytowych momentach swojej kariery zwracają uwagę na tematy, o których wcześniej się nie mówiło, które lekceważono lub omijabo z daleka. - i robią to z oszałamiającą żarliwiścią. (...) Pragnęłam się również przekonać, dokąd mogą nas zaprowadzić nowe ścieżki wytyczane dziś przez literaturę irlandzką. Zyskuje ona świeżość narracji i perspektyw, wieloaspektowość wnoszoną przez imigrantów do tego kraju, który od pokoleń definiiwał się wyłącznie przez pryzmat własnej emigracji."
To wszystko znajdziecie w 24 opowiadaniach zebranych pod redakcją Lucy Caldwell w zbiorze zatytułowanym "Niepoprawna mnogość". To opowiadania nowe i napisane na specjalne zamówienie. 2/3 z nich napisały kobiety. 1/3 jest autorstwa pisarek i pisarzy z Irlandii Północnej. 2/3 przez osoby urodzone w Irlandii. 2/3 przez takie, które obecnie tam mieszkają.
Ja znalazłam tam opowiadania, które podobały mi się raz mniej raz bardziej. Jeśli jesteście u mnie dłużej, wiecie że nie przepadam za krótką formą i bliżej mi chyba do energii skandynawskiej (bo zbiory "Zabierz mnie do domu" i "Fauna północy" również wydane w @wydawnictwo_pauza) uwielbiam. Tu było od miłości do zobojętnienia. Raz czułam się porwana, raz przewracałam strony byle szybciej do końca. Jeśli jednak lubicie literaturę irlandzką, Sally Rooney lub Kevina Barriego no i całe zastępy coraz popularniejszych irlandzkich pisarzy to wskakujcie w ten zbiór opowiadań jak pani z tej przepięknej okładki.
Będę wyglądać waszych wrażeń. A może już czytałyście?

"Irlandia przeżywa właśnie złoty wiek literatury: nigdy nie było to bardziej oczywiste. Zależało mi, by uchwycić w niniejszym zbiorze coś z energii tego wybuchu w całej jego różnorodności. (...) Pisarki i pisarze w szczytowych momentach swojej kariery zwracają uwagę na tematy, o których wcześniej się nie mówiło, które lekceważono lub omijabo z daleka. - i robią to z...

Trudno jest mi oceniać zbiory opowiadań, zwłaszcza tych wychodzących spod pióra różnych autorów. Były lepsze i gorsze opowiadania – wiadomo. Najbardziej spodobały mi się „Rozstępy”, „Alfabetowe dzieci”, „Filary’ i „Echo”.

Trudno jest mi oceniać zbiory opowiadań, zwłaszcza tych wychodzących spod pióra różnych autorów. Były lepsze i gorsze opowiadania – wiadomo. Najbardziej spodobały mi się „Rozstępy”, „Alfabetowe dzieci”, „Filary’ i „Echo”.