Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu książki Magdaleny Moskal zorientowałem się, jak często refleksje autorek oraz autorów podszyte są politycznym realizmem, odwieczną batalią pomiędzy prawicą i lewicą, a tym samym rozdarciem z powodu konieczności opowiedzenia się po jednej stronie barykady, co ma uchronić przed ewentualnym zarzutem o braku konsekwencji w prezentowaniu pewnych treści oraz wynikających z tego wniosków. Powyższe prowadzi do zapatrywania, zgodnie z którym każda ocena jest zerojedynkowa, nie ma niczego pomiędzy ani tym bardziej rozwiązań stawiających autorkę lub autora ponad istniejącymi podziałami. Na całe szczęście „Emil i my” zaprzecza podobnemu stanowisku. Przestrzeń, w jakiej Magdalena Moskal tworzy monolog, znajduje się z boku, gdzie niewiele/niewielu z Nas zagląda. W tej niszy słychać donośny głos w sprawach zamiecionych pod dywan. Na bazie wielokrotnych prób przypominania otoczeniu o podmiotowości Emila, którego osobę próbuje się zastąpić niepełnosprawnością, Magdalena Moskal na nowo definiuje macierzyństwo oraz ognisko domowe z jego domownikami, a także zderzenie rodzinnego systemu wartości z tym na zewnątrz, gdzie zapomina się o prawie do wsparcia albo, co gorsze, błędnie interpretuje się postawę „pro-choice”. Ten nietypowy grunt pozwala autorce przejść do kwestii zasadniczej, jaką pozostaje wychwycenie istoty oraz sensu pracy opiekuńczej, a co również stanowi punkt zaczepienia dla jej doświadczeń rodzicielskich. W tym monologu, na wskroś osobistym i przejmującym, umiejętnie zestawiono przeżycia autorki z wypowiedziami innych zapamiętanych w literaturze, dzięki czemu łatwiej odwołano się do tego, co aktualne. To świadomy wywód bez momentów chwilowego zapomnienia, w którym wszystko dzieje się tu i teraz, a zachodzące w autorce zmiany dokonują się przy naszym, choćby biernym, udziale.