(...)
"Zajrzyj w lufę wycelowanego w ciebie pistoletu/zajrzyj śmierci w oczy, gdziekolwiek jesteś, tak jak stoisz."
"Nie czekaj, aż śmierć po ciebie przyjdzie. Wyjdź jej na spotkanie, inaczej konfrontacja zeń odbędzie się na ich prawach, nie na twoich."-pisze William S. Burroughs w swojej powieści "Zachodnia Kraina",inspirowanej między innymi tekstem Egipskiej Księgi Umarłych. Posługując się onirycznym surowcem podświadomości, tworzącym sekwencje rozbudowanych alegorycznych pejzaży, kadrów-pocztówek z podróży do nieśmiertelności pisarz demaskuje zinstytucjonalizowane systemy ortodoksji religijnej, które wykorzystując archaiczne, pierwotne siły targające ludzką psychiką "monopolizują" odrodzenie i kupczą nieśmiertelnością.
"Ze Śmierci zbudowano Zachodnią Krainę; fosę Druad broniącą doń dostępu zbudowano z chorób, lęku, bólu, krwi i potu fellachów".

Jedynym sposobem na dotarcie do Zachodniej Krainy (osiągnięcie nieśmiertelności) jest podjęcie indywidualnej rozprawy z demonami przeszłości onto-i-filogenetycznej, w szczególności z lękiem.
Lęk jest niczym wirus, co idealnie przystaje do Burroughsowskiej koncepcji zła (szeroko pojmowanego) jako pasożytniczego sposobu istnienia: kiedy przekroczony zostanie punkt krytyczny i psychika ulega dezintegracji pod naporem lęku, wyrok dotyczy także samego wirusa, który ulega unicestwieniu na równi ze swym "żywicielem".
"Wirus" jako twór nie posiadający autonomicznej natury, opierający swe istnienie na sztuce "negatywnej mimikry" nie jest zdolny przejść przez próbę prawdy, próbę ognia w odróżnieniu od psychiki, której natura pozostaje zakorzeniona głęboko w numinotycznej glebie Jaźni. Każdorazowy tego rodzaju epizod posiada walor kathartyczny, a na poziomie symbolicznym związany jest z szamańskim toposem ognia i zstąpienia. Na poziomie psychoterapii to tutaj właśnie odbywa się akt "amputacji" skażonych członków.
Koncepcja "nieśmiertelności" Burroughsa zdecydowanie przeciwstawia się "kiczowatej pseudo-duchowości" generującej wyobrażenia tandetnych zaświatowych pejzaży na miarę "Znanego"; to postulat wewnętrznego zmagania i heroicznego przekroczenia "małpich" uwarunkowań przy pełnej świadomości absurdu, ułomności i sprzeczności, przypisanych ludzkiej kondycji.

"Życie to przedsięwzięcie niebezpieczne i tylko nielicznym udaje się ujść z życiem."
Ta "retoryczna błyskotka" to coś więcej niż jedynie interesująca gra słów; zgrabnie brzmiące 'bon mot'; życie w rozumieniu biologicznej egzystencji nie jest równoznaczne z Życiem Prawdziwym, którego istotą jest podejmowanie wyzwania wciąż od nowa; trwanie w stanie podwyższonej świadomości i nieustającej czujności, jakie są udziałem zarówno dziewic dzierżących lampiony z oliwą w ewangelicznej przypowieści, jak i każdego prawdziwego, a zatem "nieskazitelnego" wojownika/szamana pokroju don Juana u Carlosa Castanedy.
(...)
[fragment mojej pracy "Uzależnienie jako modelowa manifestacja fenomenu Raju Utraconego/Regresu/Anty-inicjacji w świetle wybranych mitów, legend i tekstów literackich"-próba przerzucenia swoistego holistycznego "pomostu interdyscyplinarnego", znalezienia wspólnego mianownika dla z pozoru różnych tradycji duchowych, przekazów i alegorycznych opowieści, "nanizania" ich na jeden "wektor" i udowodnienia, że strzałka tego wektora nieodmiennie mierzy w PATOLOGIĘ (cokolwiek to znaczy),która wbrew pozornej, zwodniczej różnorodności charakteryzuje się zawsze tym samym ubóstwem struktur czynnościowych, piętrzeniem sygnałów bez pokrycia, rutyną, lękiem, funkcjonowaniem w narcystyczno-narkotycznych samopożerających/ouroborycznych schematach, dążących do bezwymiarowego punktu spiralnych cyklach, które z każdym okrążeniem gubią jedno ogniwo, makro-i-mikro-totalitarnych układach zależności sygnowanych przez WIRUSA. Niezależnie od tego, czy mamy do czynienia z nerwicą natręctw, przemocą, narkomanią czy Tolkienowskim "zauroczeniem" złotą obrączką.

(...)
"Zajrzyj w lufę wycelowanego w ciebie pistoletu/zajrzyj śmierci w oczy, gdziekolwiek jesteś, tak jak stoisz."
"Nie czekaj, aż śmierć po ciebie przyjdzie. Wyjdź jej na spotkanie, inaczej konfrontacja zeń odbędzie się na ich prawach, nie na twoich."-pisze William S. Burroughs w swojej powieści "Zachodnia Kraina",inspirowanej między innymi tekstem Egipskiej Księgi...

Znów dałam się zgwałcić prozie Burroughsa. Choć perwersji tu znacznie mniej niż w osławionym Nagim Lunchu. Burroughs był też znacznie dojrzalszy pisząc tę powieść.

Zachodnia Kraina to wielowątkowa, chaotyczna i surrealistyczna mieszanka. Autor bombarduje czytelnika wizjami, obserwacjami, przemyśleniami. Nie tylko na temat śmierci (i pragnienia nieśmiertelności),choć to temat przewodni. Autor odnosi się do Egipskiej Księgi Umarłych, przenosi nas na grunt własnych doświadczeń. Często gorzkich, pełnych zawodu wobec ludzkości, religii, świata. Burroughs nie żałuje oskarżeń nikomu. Postaci przedstawione w książce to nic innego jak pielgrzymi z trudem brnący do celu, a może raczej w poszukiwaniu celu? Nie ma skrótów, trzeba stawić czoła przeciwnościom i wyjść z nich z jak najmniejszym szwankiem, bo zwycięsko, z podniesioną głową to się chyba nie uda...

Książka jest trudna, ma drugie dno (a może i trzecie, czwarte?). Brak linearnej narracji, jasnego powiązania rozdziałów niewątpliwie utrudnia jej odbiór, a jednak odciska ona swoje piętno na psychice czytelnika. Mam wrażenie, że mój mózg został przeciśnięty przez wyżymaczkę, a autorów zdolnych do tego podziwiam najbardziej.

Znów dałam się zgwałcić prozie Burroughsa. Choć perwersji tu znacznie mniej niż w osławionym Nagim Lunchu. Burroughs był też znacznie dojrzalszy pisząc tę powieść.

Zachodnia Kraina to wielowątkowa, chaotyczna i surrealistyczna mieszanka. Autor bombarduje czytelnika wizjami, obserwacjami, przemyśleniami. Nie tylko na temat śmierci (i pragnienia nieśmiertelności),choć to...

Książka to zbiór luźnych obrazów i refleksji na temat śmierci. tak samo nieuporządkowanych jak sama śmierć - która pojawia się w najmniej oczekiwanym miejscu i czasie. Dlatego może właśnie Williama S. Burroughsa przyjął taką konstrukcje książki. Nie mniej książka warta przeczytania, choć do łatwych się nie zalicza. W Książce pojawiają się piękne opisy, czasem przerażająco realistyczne opisy śmierci. Autor przedstawia różnego rodzaju kulty śmierci w różnych cywilizacja, choć szczególnie ukazany jest Egipt, gdzie zachodnia kraina jest kraina śmierci do której udaje się wielu pielgrzymów w celu uzyskania nieśmiertelności. Jednakże nieśmiertelność - jak podaje autor - nie jest dana wszystkim, co najwyżej jednemu na milion, co i tak jest zadowalające. Wplatane wątki autobiograficzne i rozprawa Williama S. Burroughsa ze swoimi krytykami, to jakby chęć uzyskania nieśmiertelności jako autora. Obawa że jego dzieła zostaną zapomniane wraz z odejściem do Zachodniej krainy pisarza.
Warto się zmierzyć, książka zmusza - mimo na pozór chaosu - do refleksji

Książka to zbiór luźnych obrazów i refleksji na temat śmierci. tak samo nieuporządkowanych jak sama śmierć - która pojawia się w najmniej oczekiwanym miejscu i czasie. Dlatego może właśnie Williama S. Burroughsa przyjął taką konstrukcje książki. Nie mniej książka warta przeczytania, choć do łatwych się nie zalicza. W Książce pojawiają się piękne opisy, czasem przerażająco...