Ogród bogów

Błękitne niebo, kwitnące kwiaty nad głową i tak można się zagłębiać w ostatni tom Trylogii z Korfu. Po prostu kocham te książki i nie dość, że zajmują bardzo ważne miejsce na mojej półce to rozgościły się też w moim sercu.

Gerald Durrell z perspektywy dorosłego człowieka wspomina w nich swoje szczęśliwe lata, gdy jako dziecko przeprowadził się z braćmi, siostrą i matką na Korfu. Po prostu spakowali się, zostawili wszystko, wyjechali i dość szybko dopasowali do specyficznej lokalnej społeczności. Jako biologa niezmiennie zachwyca mnie spojrzenie autora na otaczający nas świat, faunę i florę. Cechuje go ogromna wrażliwość i pokora, a jednocześnie dziecięca beztroska, ciekawość i bezgraniczny zachwyt nad każdym żywym stworzeniem. Dla niego najmniejszy owad, na którego większość z nas nie zwróciłaby uwagi to temat wielogodzinnych obserwacji i rozmyślań. W niezwykle plastyczny sposób opisuje grecką wyspę Korfu. Na tyle, że jeśli kiedykolwiek wyjadę gdzieś dalej na wakacyjnej wojaże to ruszę właśnie tam jego śladami.

Drugim, kapitalnym składnikiem książek Durrella jest jego rodzina. Jeśli przeczytacie którąkolwiek część trylogii z Korfu to doskonale zrozumiecie definicję słowa ekscentryczny. Każdy z nich ma swoje wady, dziwactwa, typowe dla niego zachowania, powiedzenia, a razem tworzą wybuchową mieszankę, którą z mizernym skutkiem próbuje poskromić głowa rodziny po śmierci męża - mama Geralda. Nie sposób nie śmiać się w głos podczas czytania o przeróżnych wypadkach z ich udziałem. Wyobraźcie sobie, że zawsze gościli mnóstwo różnorodnych, równie ciekawych jak oni osób. Do tego Gerald lubił przynosić ciekawe eksponaty do domu i obserwować zwierzęta z bliska. W ich domu można było spotkać węże, skorpiony, sowy czy pelikany. W różnorodnych miejscach w domu. Wszystko to tworzyło komiczną mieszankę, z której bije jednak takie ciepło i jedność, że podczas czytania czytelnik mięknie i topi się niczym wosk. W rodzinie Durrellów różnorodne epitety były przerzucane niczym piłeczka tenisowa, a jednak z każdej strony wydobywa się ogromna miłość.

Polecam wam, wiadomo. To jedne z książek, które podczytuję sobie często we fragmentach i już miałam zacząć smucić się co teraz, na jaką książkę będę czekać skoro to ostatni tom trylogii, ale odnalazłam serial Durrellowie. Po pierwszym włączeniu wydaje się naprawdę wiernie odwzorowywać książki, a więc czuję, że też będzie z tego miłość.

Błękitne niebo, kwitnące kwiaty nad głową i tak można się zagłębiać w ostatni tom Trylogii z Korfu. Po prostu kocham te książki i nie dość, że zajmują bardzo ważne miejsce na mojej półce to rozgościły się też w moim sercu.

Gerald Durrell z perspektywy dorosłego człowieka wspomina w nich swoje szczęśliwe lata, gdy jako dziecko przeprowadził się z braćmi, siostrą i matką na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całą trylogię przeczytałam w zimie i dzięki tym książkom mogłam wtedy "wygrzać się na słonecznym Korfu". Oprócz niezwykłych opisów przyrody, zabawny opis rodziny i przyjaciół, a może kolejność jest inna ;)

Całą trylogię przeczytałam w zimie i dzięki tym książkom mogłam wtedy "wygrzać się na słonecznym Korfu". Oprócz niezwykłych opisów przyrody, zabawny opis rodziny i przyjaciół, a może kolejność jest inna ;)

Pokaż mimo to

Część z nas ma zapewne w pamięci pewną szczególną przestrzeń, do której czasem wraca, żeby poczuć się bezpiecznie, zapomnieć o problemach. Prawdopodobnie takim konstruktem pamięci będzie kraina dzieciństwa, w której zatarły się złe wspomnienia, fragment rzeczywistości sielankowej pełnej przygód i śmiechu. Nie każdemu to szczęście było dane, na pewno nie w takim stopniu, w jakim dziecięcej beztroski mógł doświadczyć Gerald Durrell, który wraz z rodziną spędził pięć niezapomnianych lat na greckiej wyspie Korfu. Gdy zerknie się do historii rodziny Durrellów okaże się, że wcale tak sielankowo, jak to opisał Gerald, nie było. Zostawmy jednak choć na chwilę smutki i mroki, by odpocząć i wygrzać zastane i zmarznięte kości w opowieściach małego Gerry’ego.


Kto już sięgał po wcześniejsze tomy Trylogii z Korfu (Moja rodzina i inne zwierzęta, Moje ptaki, zwierzęta i krewni) ten wie dobrze, czego spodziewać się po Ogrodzie bogów. Narratorem i naszym przewodnikiem po Korfu będzie mały Gerald Durrell, a bohaterami jego najbliższa rodzina: dwóch starszych braci (w tym wybitny pisarz Lawrence Durrell, czyli Larry), siostra oraz matka. Oczywiście, nie brakuje miejscowych, z opiekunem rodziny Spirosem czy wyrocznią z każdej znanej człowiekowi dziedziny wiedzy, Teodorem na czele. Gerry nie zmienia przyzwyczajeń i próbuje zamienić dom w ogród zoologiczny, przyprowadzając do rodzinnej willi niezliczoną liczbę stworzeń futrzastych, pierzastych i pokrytych łuską bądź chitynowym pancerzem.


Ogród bogów (jak zresztą każda część trylogii) powinien stać na półce każdego miłośnika przyrody, gdyż mało kto pisze w tak oddany sposób o urokach natury. Gerry z uwagi na swoje zainteresowania skupia się przede wszystkim na greckiej faunie, ale i rośliny pojawiają się gdzieniegdzie w tle tych opowieści. Zwierzęta natomiast są pełnoprawnymi bohaterami dziecięcych wspomnień Durrella, autor zadbał, by nasi bracia (i siostry) mniejsi otrzymali zestaw ludzkich cech, ich działania były przedstawione z czułością, dużym szacunkiem i sympatią. Łatwo zapomnieć, że czytelnik ma do czynienia z opisami zwierzęcych postaci, a nie ludzi.


Nie należy jednak zapominać, że na Korfu spotkamy także rodzinę Gerry’ego i ich ekscentrycznych, a czasem egzotycznych gości. Powiedzieć, że willa Durrellów stanowiła dom otwarty, to jakby nic nie powiedzieć. Z każdą wizytą łączą się całe serie anegdot, niezwykłych splotów zdarzeń z komicznym zazwyczaj finałem. Wśród barwnych postaci przewiną się Turek Mustafa, pewien nieznośny francuski hrabia, hinduski amator fakioryzmu, czy znany z poprzednich książek kapitan Creech. Durrell po mistrzowsku maluje karykaturalne portrety bohaterów, dzięki czemu efekt końcowy potrafi wywołać wybuch niekontrolowanego śmiechu, dlatego też lepiej książkę czytać w domowym zaciszu, by nie zostać uznanym za człowieka niespełna rozumu, który śmieje się podczas lektury, co może być podejrzane.


Każdy z nas zasługuje na chwilę odprężenia i taką właśnie otrzyma, jeśli sięgnie po którykolwiek z tomów Trylogii z Korfu. Choć na moment będzie można przenieść się na upalne wybrzeża Korfu, do gajów oliwnych pełnych grających świerszczy i śpiewu ptaków, do nadmorskiej willi, w której można poczuć się jak w ogrodzie bogów.

Część z nas ma zapewne w pamięci pewną szczególną przestrzeń, do której czasem wraca, żeby poczuć się bezpiecznie, zapomnieć o problemach. Prawdopodobnie takim konstruktem pamięci będzie kraina dzieciństwa, w której zatarły się złe wspomnienia, fragment rzeczywistości sielankowej pełnej przygód i śmiechu. Nie każdemu to szczęście było dane, na pewno nie w takim stopniu, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kocham tę serię miłością wielką, przeogromną.
Ogród bogów to genialne wprost zakończenie Trylogii Korfu. To niesamowita opowieść o wyjątkowej, ekscentrycznej, mądrej, wrażliwej i kochającej się brytyjskiej rodzinie, która po różnych życiowych zawirowaniach zamieszkała na Korfu.
Początek tej historii i jej dalszy ciąg możecie poznać w dwóch wcześniejszych częściach serii, Mojej rodzinie i innych zwierzętach oraz Moich ptakach, zwierzakach i krewnych. Każdy z tych tomów jest wspaniale napisany i przenosi czytelnika w zupełnie inny świat, świat o którym wręcz się marzy żeby nas pochłonął.
Cała trylogia to opowieść na równi o wyjątkowej wyspie, jaką jest Korfu, o greckich realiach, zamieszkujących wyspę, może trochę dziwnych, ale cudownie porządnych, zabawnych ludziach, o dniu codziennym, o radzeniu sobie z przeciwnościami losu, o odwadze, miłości, wspieraniu, ale i robieniu sobie różnych dowcipów, małych złośliwostek. Generalnie to opowieść o życiu, o rodzinie, które jest kwintesencją tego czym powinna być.
Ogród bogów niczym się nie różni od dwóch wcześniejszych książek serii. Gerald Durrell nadal cudownie opowiada o swoich zwariowanych krewnych, przyjaciołach, sąsiadach oraz o pasjach i ukochanych zwierzętach.
Co prawda seria powstała wiele lat temu, świat, realia były wtedy inne. Śmiem napisać, iż ludzie byli wtedy inni. Jednak to lekkie trącenie myszką dodaje historii tylko uroku, czaru za którym wręcz wzdychamy w trakcie lektury.
Całość przesycona uwielbieniem życia, miłością do ludzi i zwierząt i wyjątkowym zrozumieniem jeżeli chodzi o dziwactwa krewnych i przyjaciół. A wierzcie mi, dziwactw najbliższych w tych książkach nie brakuje.
Zakochałam się w Korfu, w rodzinie Durrellów, we wszystkich zwierzętach małych i dużych.
Ostrzegam, lektura całej Trylogii Korfu wywołuje u czytelnika zupełnie niekontrolowane rżenie, wybuchy śmiechu, parskanie, płacz ze śmiechu, a finał to pakowanie w pośpiechu walizek i rezerwowanie biletów na Korfu. Polecam, ze wszech miar polecam. Książka idealna na każdą porę roku, na każdą porę dnia, na każdy nastrój. Po prostu trylogia dobra na wszystko. To wspaniała opowieść, którą napisało życie.Idealna lektura na trudny czas, jaki teraz mamy.

Kocham tę serię miłością wielką, przeogromną.
Ogród bogów to genialne wprost zakończenie Trylogii Korfu. To niesamowita opowieść o wyjątkowej, ekscentrycznej, mądrej, wrażliwej i kochającej się brytyjskiej rodzinie, która po różnych życiowych zawirowaniach zamieszkała na Korfu.
Początek tej historii i jej dalszy ciąg możecie poznać w dwóch wcześniejszych częściach serii,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna ksiazka pod kazdym wzgledem

Świetna ksiazka pod kazdym wzgledem

Pokaż mimo to

Dobra na smutki, może nie wybitna ale dla czytelników pozostałych części lektura obowiązkowa

Dobra na smutki, może nie wybitna ale dla czytelników pozostałych części lektura obowiązkowa

Pokaż mimo to

Prześwietnie i dowcipnie Durrell opowiada o swoich fantastycznych zwierzakach i krewnych. polecam!

Prześwietnie i dowcipnie Durrell opowiada o swoich fantastycznych zwierzakach i krewnych. polecam!

Pokaż mimo to

Szkoda, że to ostatnia część opowieści o przygodach na Korfu. Szkoda, że to Korfu z opowieści już nie istnieje. Autentycznie było mi smutno, że się skończyło - zarówno umilacz drogi do pracy, jak i beztroska rodziny autora.

Szkoda, że to ostatnia część opowieści o przygodach na Korfu. Szkoda, że to Korfu z opowieści już nie istnieje. Autentycznie było mi smutno, że się skończyło - zarówno umilacz drogi do pracy, jak i beztroska rodziny autora.

Pokaż mimo to

Genialny Durrell! Polecam gorąco!

Genialny Durrell! Polecam gorąco!

Pokaż mimo to