Gerald Durrell

Wróciłam do Durrella po ponad 30 latach. Z dzieciństwa zapamiętałam tę książkę jako zabawną i liczyłam na lekką, przyjemną, letnią lekturę. Przeczytałam niecałą połowę i dalej czytać nie będę. Z dzisiejszego punktu widzenia podejście autora do zwierząt jest nie do przyjęcia. Nie jestem jakąś zwariowaną fanką zwierząt, która - jak to dziś modne - stawia je na równi, albo wyżej od ludzi, ale burzy się we mnie krew jak czytam o autorze oczekującym z kijem na nietoperza, żeby go ubić, wypchać i wzbogacić swoją kolekcję miłośnika (!!!) przyrody, albo o tym jak wyciąga z dziupli pisklę sowy i za zgodą matki zamyka je w swoim pokoju i trzyma w niewoli ucząc latać między kredensem a stołem. Kiedyś takie podejście było może i normą. Dziś nie powinno się tracić czasu na czytanie o takim okrucieństwie. Dlatego Panu Durrellowi już podziękuję i więcej do jego książek wracać nie będę.