Autor „Niedźwiedziego sadła“ dokonał moim zdaniem rzeczy niezwykłej, oderwał bowiem temat Syberii i zesłanych tam Polaków od klimatów martyrologicznych. Rejon ten nie jest wszak bezludną lodową pustynią, a nasi rodacy trafiali nie tylko do łagrów, ale i do syberyjskich osad zamieszkałych przez miejscowych. I choć dokuczała tęsknota za ojczyzną i surowe warunki, trzeba było jakoś się przystosować. Zesłańcy powoli się zagospodarowywali, wtapiali w otoczenie. I tak jak wszędzie tam, gdzie egzystuje ludzka społeczność, czasem zwykła codzienność zostaje zakłócona przez jakieś niezwykłe wydarzenie.
Pewnego dnia przepada bez wieści córka miejscowego sekretarza partii, dwunastoletnia Lena Skorajewa. Podejrzenia padają na kapitana Mordaczowa – i tu brawa dla autora za stworzenie imponująco udanego bohatera negatywnego. Mordaczow to opój i tak parszywa kanalia, że nienawidzą go nawet współpracownicy z NKWD. Ma jednak jakieś tajemnicze i niewątpliwie mocne „plecy“, które pozwalają mu niewygodne dla siebie osoby jednym kiwnięciem palca zesłać do łagru. Jest to postać tak obrzydliwa, że przez całą książkę towarzyszy nam nadzieja, że ktoś wreszcie dobierze mu się do skóry. Niestety, wciąż wydaje się nie do ruszenia. Do czasu…
I więcej nie da się powiedzieć, by nie zdradzić zbyt wiele z fabuły. Dodam tylko, że autor sam mając sybiraków w rodzinie, dysponował rzetelnymi informacjami na temat warunków zarówno transportu na Syberię, jak i życia w tamtym rejonie, a losy niektórych postaci książki bazują na autentycznych przeżyciach zesłańców.

Autor „Niedźwiedziego sadła“ dokonał moim zdaniem rzeczy niezwykłej, oderwał bowiem temat Syberii i zesłanych tam Polaków od klimatów martyrologicznych. Rejon ten nie jest wszak bezludną lodową pustynią, a nasi rodacy trafiali nie tylko do łagrów, ale i do syberyjskich osad zamieszkałych przez miejscowych. I choć dokuczała tęsknota za ojczyzną i surowe warunki, trzeba było...