W rok 100 urodzin postanowiłam nadrobić nieznane mi serie Margit Sandemo. Niniejsza książka jest całkiem przyjemnym wypierdkiem ( określam tu objętość historii) na dodatek chyba okazuje się, że autorka ma jakiś fetysz na ,, mój ród wymrze razem ze mną, o wait jest jakaś młoda baba” - w og serii Sandemo zabija matki, a tutaj kostucha czeka do 25 roku życia. Napewno szybko przerobię tę serię bo zapowiada się krótko i ciekawie.

W rok 100 urodzin postanowiłam nadrobić nieznane mi serie Margit Sandemo. Niniejsza książka jest całkiem przyjemnym wypierdkiem ( określam tu objętość historii) na dodatek chyba okazuje się, że autorka ma jakiś fetysz na ,, mój ród wymrze razem ze mną, o wait jest jakaś młoda baba” - w og serii Sandemo zabija matki, a tutaj kostucha czeka do 25 roku życia. Napewno szybko...

Znak" to pierwszy tom serii "Tajemnica Czarnych Rycerzy" Margit Sandemo. Lubię jej książki ale ta mnie jakoś nie porwała. Jest tu za dużo tajemnic, grupa znajomych pakuje się w dziwną historię, masa osób. Wszystko niesamowicie pogmatwane, nie wiadomo co z czym. No ale tajemnice mają to do siebie, że wciągają z czasem, więc zobaczymy co będzie z czasem bo na razie to mamy nawet zmartwychwstanie...

Znak" to pierwszy tom serii "Tajemnica Czarnych Rycerzy" Margit Sandemo. Lubię jej książki ale ta mnie jakoś nie porwała. Jest tu za dużo tajemnic, grupa znajomych pakuje się w dziwną historię, masa osób. Wszystko niesamowicie pogmatwane, nie wiadomo co z czym. No ale tajemnice mają to do siebie, że wciągają z czasem, więc zobaczymy co będzie z czasem bo na razie to mamy...

Czytam z sentymentu dla SoLL, SoCZ i SoKŚ.
Historia rozpoczyna się dość typowo dla Sandemo, mamy przedstawionych bohaterów, jest chłopczyca Unni, tz laska, która obcięła włosy i teraz tego żałuje, nie ma pracy ani za grosz poczucia własnej wartości. Jest Morten, chłopak na którym ciąży przekleństwo, uległ wypadkowi więc jest uziemiony w szpitalnym łóżku. No i jest Tony...a raczej Antonio. A także kilka innych pobocznych bohaterów/ek.
Na początku czytałam po 3-4 kartki dziennie, naiwne dialogi i pożal się Zeusie monologi wewnętrzne zwyczajnie mnie drażniły. Drażnił też patos wylewający się z rozmów. Sylwetki bohaterów są tak skrojone, że od razu na myśli przychodzili mi inni bohaterowie Sandemo z poprzednich sag. Trochę to szablonowe i trochę mnie rozczarowało. Wątek z klątwą mnie zaciekawił i jak na razie nie potrafię przewidzieć o co w tym chodzi, ani jak się to potoczy. Szybko jednak wpadłam na to, że wymarzony, zobaczony/spotkany niegdyś przez Unni ideał mężczyzny, to nikt inny jak ukochany, zmarły w wyniku klątwy Jordi. Na tym etapie czytania Jordi przypomina mi kogoś pokroju Marco z Ludzi Lodu, albo może Dolga z Czarnoksiężnika. Będę dzielnie czytać dalej.

Czytam z sentymentu dla SoLL, SoCZ i SoKŚ.
Historia rozpoczyna się dość typowo dla Sandemo, mamy przedstawionych bohaterów, jest chłopczyca Unni, tz laska, która obcięła włosy i teraz tego żałuje, nie ma pracy ani za grosz poczucia własnej wartości. Jest Morten, chłopak na którym ciąży przekleństwo, uległ wypadkowi więc jest uziemiony w szpitalnym łóżku. No i jest Tony...a...

Czytam tylko z sentymentu dla starych czasów i mojej fascynacji Sagą o ludziach lodu. Jak na razie ta historia jest dość słaba, zdarzenia i relacje między bohaterami nie trzymają się kupy, rozmowy między nimi są tak dziwaczne i urywane, że aż się zastanawiam dlaczego, mimo wszystko, chcę to doczytać do końca.

Czytam tylko z sentymentu dla starych czasów i mojej fascynacji Sagą o ludziach lodu. Jak na razie ta historia jest dość słaba, zdarzenia i relacje między bohaterami nie trzymają się kupy, rozmowy między nimi są tak dziwaczne i urywane, że aż się zastanawiam dlaczego, mimo wszystko, chcę to doczytać do końca.

Irytujące i zakompleksione główne bohaterki i jeden ultra męski mężczyzna. Wróciłam do serii z sentymentu i dlatego, że kiedyś nie udało mi się jej skończyć. Mam nadzieję, że się rozkręci...

Irytujące i zakompleksione główne bohaterki i jeden ultra męski mężczyzna. Wróciłam do serii z sentymentu i dlatego, że kiedyś nie udało mi się jej skończyć. Mam nadzieję, że się rozkręci...

Wspaniałe rozpoczęcie 2018 roku w towarzystwie cudownych książek Margit Sandemo. Nigdy mnie nie rozczarowują

Wspaniałe rozpoczęcie 2018 roku w towarzystwie cudownych książek Margit Sandemo. Nigdy mnie nie rozczarowują

To była 1 seria tego rodzaju jaką przeczytałem w swoim życiu (i na razie ostatnia). Jestem w szoku że ludzie uważają ją za najsłabszą powieść Margit Sandemo. Z pewnością kiedyś wezmę do ręki Ludzi Lodu i ewentualnie wtedy opuszczę ocenę ;)

To była 1 seria tego rodzaju jaką przeczytałem w swoim życiu (i na razie ostatnia). Jestem w szoku że ludzie uważają ją za najsłabszą powieść Margit Sandemo. Z pewnością kiedyś wezmę do ręki Ludzi Lodu i ewentualnie wtedy opuszczę ocenę ;)

Pamiętam jak dawno temu czytałam Sagę o Ludziach Lodu. Z sentymentu do tamtej historii sięgnęłam po Znak. To całkiem niezła historia, choć zachowanie Mortena miejscami irytuje. Zakończenie zaskakujące i każe od razu sięgać po drugi tom.

Pamiętam jak dawno temu czytałam Sagę o Ludziach Lodu. Z sentymentu do tamtej historii sięgnęłam po Znak. To całkiem niezła historia, choć zachowanie Mortena miejscami irytuje. Zakończenie zaskakujące i każe od razu sięgać po drugi tom.

Przez całą książkę w zasadzie wszystko kręci się w kółko i nic się nie dzieje, dopiero pod koniec nie co akcja rusza. Wciąż powtarzające się opisy myśli bohaterów są nieco męczące

Przez całą książkę w zasadzie wszystko kręci się w kółko i nic się nie dzieje, dopiero pod koniec nie co akcja rusza. Wciąż powtarzające się opisy myśli bohaterów są nieco męczące

Moja słabość i sentyment do Margit może ciut zaburzać zdolność oceny, ale niezmiennie wciągająca historia o młodych poszukiwaczach prawdy pochłonęła mnie ...

Moja słabość i sentyment do Margit może ciut zaburzać zdolność oceny, ale niezmiennie wciągająca historia o młodych poszukiwaczach prawdy pochłonęła mnie ...