Daje do myślenia.Jakie eksperymenty o których nie mamy pojęcia są przeprowadzane na świecie w stosunku do ludzi?

Daje do myślenia.Jakie eksperymenty o których nie mamy pojęcia są przeprowadzane na świecie w stosunku do ludzi?

Książka jest dynamicza bardzo, i czyta się dobrze.
Nie do końca może mój klimat, choć może dać do myślenia czy takie eksperymenty się dzieją. W Ameryce wszystko jest możliwe.

Książka jest dynamicza bardzo, i czyta się dobrze.
Nie do końca może mój klimat, choć może dać do myślenia czy takie eksperymenty się dzieją. W Ameryce wszystko jest możliwe.

Ta jej ksiązka podobała mi się najbardziej

Ta jej ksiązka podobała mi się najbardziej

Margaret Atwood z jednej strony bawi się motywami znanymi z Orwella, gdzie kontrola ma pokazać prawdziwe ludzkie oblicze, z drugiej wymyśla nowy eksperyment więzienny.
Bohaterami książki czyni małżeństwo Charmaine i Stana, którzy znaleźli się w bardzo trudnej sytuacji materialnej i zmuszeni są mieszkać w samochodzie. Gdy natrafiają na ogłoszenie o tajemniczym projekcie Pozytron, który jest eksperymentem społecznym gwarantującym własny dom i zatrudnienie, od razu zgadzają się na wzięcie w nim udziału. Od tej chwili mają życ w specyficznym świecie: będą przez miesiąc mieszkać w nowym domu, miesiąc będą spędzać w więzieniu. Jednak z pozoru idealne nowe życie szybko zaczyna się gmatwać.
I choć pomysł na książkę jest ciekawy, to niestety brak dynamiki i ostatecznie słabe wykorzystanie głównego plotu, sprawiły że książka zawiodła mnie po całości. Jakoś ją zmęczyłam, z ulgą odłożyłam na półkę i jestem przekonana, że nie będę o niej myśleć. Duży zawód.

Margaret Atwood z jednej strony bawi się motywami znanymi z Orwella, gdzie kontrola ma pokazać prawdziwe ludzkie oblicze, z drugiej wymyśla nowy eksperyment więzienny.
Bohaterami książki czyni małżeństwo Charmaine i Stana, którzy znaleźli się w bardzo trudnej sytuacji materialnej i zmuszeni są mieszkać w samochodzie. Gdy natrafiają na ogłoszenie o tajemniczym projekcie...

Tym razem Pani Atwood, podobnie jak w "Opowieści podręcznej", stworzyła w świecie normalnym, świat z lekka "nienormalny". Chociaż tak naprawdę, gdyby się tak bardziej i głębiej zastanowić, to tak do końca nie wiadomo, który z tych światów jest bardziej normalny, czy ten rzeczywisty, czy ten z Eksperymentu. Granica, jak mi się wydaje, jest dość płynna. Trochę to przypomina Stanfordzki eksperyment więzienny Philipa Zimbardo, tak jakoś porównanie to nasuwa się samo.

Jednak u Atwood jest bardziej komicznie, zwłaszcza pod koniec. Te wszystkie Elvisy Presleye i Marilynki Monroe, w ilościach hurtowych, nieźle mnie rozbawiły. Chociaż tak naprawdę, to wcale śmieszne nie było...zwłaszcza gdyby miało się zadziać naprawdę.

Tym razem Pani Atwood, podobnie jak w "Opowieści podręcznej", stworzyła w świecie normalnym, świat z lekka "nienormalny". Chociaż tak naprawdę, gdyby się tak bardziej i głębiej zastanowić, to tak do końca nie wiadomo, który z tych światów jest bardziej normalny, czy ten rzeczywisty, czy ten z Eksperymentu. Granica, jak mi się wydaje, jest dość płynna. Trochę to przypomina...

Jest tak dziwaczna, że nie wiem jak ją ocenić. Momentami nudna, momentami ciekawa. A im głębiej w las tym coraz bardziej absurdalnie.
Mam wrażenie, że autorka chciała pokazać jakieś zepsucie świata, ale nie bardzo wiedziała na czym by to miało polegać i oraz jak to zakończyć

Jest tak dziwaczna, że nie wiem jak ją ocenić. Momentami nudna, momentami ciekawa. A im głębiej w las tym coraz bardziej absurdalnie.
Mam wrażenie, że autorka chciała pokazać jakieś zepsucie świata, ale nie bardzo wiedziała na czym by to miało polegać i oraz jak to zakończyć

Lubię klimat książek pani Atwood ciekawy temat ,wciągający .

Lubię klimat książek pani Atwood ciekawy temat ,wciągający .

W życiu Stana i Charmaine nie wiedzie się dobrze... Małżeństwo lewo wiąże koniec z końcem utrzymując się z lichych zarobków Charmaine, mieszkają w samochodzie i co noc drża o swoje bezpieczeństwo. Kiedy dowiadują się o tajemniczym Projekcie Pozytron w mieście Consilience nie zastanawiają się długo. Pozytron jest cudownym remedium na wszelkie problemy społeczno-gospodarcze. Dzięki niemu znika przestępczość, głód, bezrobocie. Każdy dostaje dom i pracę i żyje mu się dostatnio. Czy aby na pewno pozorny dobrobyt jest wart wolności?
W swojej książce "Serce umiera ostatnie" Margaret Atwood po raz kolejny roztacza przed nami dystopijną wizję świata w którym jednostka jest odgórnie kontrolowana i pozbawiana własnej woli. Muszę przyznać, że pomysł na zasady panujące w Pozytronie bardzo mi się spodobał. Miesiąc korzystania z uroków życia na zmianę z miesiącem odsiadki w więzieniu to wizja ciekawa i dosyć absurdalna. Ta książka właśnie taka jest- absurdalna, lekko ironiczna i pełna zwrotów akcji, których się nie spodziewamy.
Głowni bohaterowie- Stan i Charmaine są jednak trochę męczący. Ich karykaturalnie nakreślone osobowości powodują, że ciężko ich lubić i im kibicować, wręcz przeciwnie często łapałam się na tym, że liczyłam na brak szczęśliwego zakończenia tej historii ;)
Polecam książkę tym, którym nie przeszkadza spojrzenie z przymrożeniem oka na poważne dylematy życiowe.

https://www.instagram.com/co_bylo_dalej/

W życiu Stana i Charmaine nie wiedzie się dobrze... Małżeństwo lewo wiąże koniec z końcem utrzymując się z lichych zarobków Charmaine, mieszkają w samochodzie i co noc drża o swoje bezpieczeństwo. Kiedy dowiadują się o tajemniczym Projekcie Pozytron w mieście Consilience nie zastanawiają się długo. Pozytron jest cudownym remedium na wszelkie problemy społeczno-gospodarcze....

Bardzo ciężko jest mi w jakiś sposób ocenić tę książkę. Bardzo długo też wahałam się już po przeczytaniu, aby coś tutaj o niej napisać. Świadomie zdecydowałam się na odczekanie pewnego czasu już po zakończeniu historii, żeby zobaczyć, ile we mnie zostanie i jak będę na to wszystko patrzeć z perspektywy czasu.
W pewnym sensie jest to coś, do czego autorka przyzwyczaiła czytelnika w innych swoich książkach. Jest dekonstrukcja znanego nam porządku świata. Jest bardzo niestandardowa i trudna sytuacja, która zmusza bohaterów do przemeblowania swojego systemu wartości i podjęcia decyzji, na które w innych okolicznościach by się nie zdecydowali. Wkraczamy do świata, w którym wszystko jest obce i w toku historii uczymy się panujących w nim zasad. Całość brzmi jak dość dużego kalibru utopijna wizja (dla bohaterów, czytelnik od samego początku ma wątpliwości),która szybko staje się dystopią.
A jednak. Całość jest okraszona tak dużą dozą żartu, absurdu i parodii, że mimo tragizmu całej sytuacji, książka dostarcza dużo śmiechu. Zwroty akcji bardziej niż zaskoczenie, wywołują niedowierzanie. Nie zliczę ile razy pojawiła mi się w głowie myśl, że to się dziać nie może, że tutaj już autorka srogo przegina.
Książka wybiła mnie ze strefy komfortu do tego stopnia, że po przeczytaniu pierwszego fragmentu, zaczęłam się dzielić tym co przeczytałam ze znajomymi. Muszę więc też tutaj dodać, że regularnie dostawałam pytania co tam u Stana i musiałam relacjonować w miarę czytania wszystkie wydarzenia, które były następnie dyskutowane.
Ocena wychodzi na średnio, bo zakończenie wywołało mieszane uczucia. Z pewnością pozycja warta uwagi.

Bardzo ciężko jest mi w jakiś sposób ocenić tę książkę. Bardzo długo też wahałam się już po przeczytaniu, aby coś tutaj o niej napisać. Świadomie zdecydowałam się na odczekanie pewnego czasu już po zakończeniu historii, żeby zobaczyć, ile we mnie zostanie i jak będę na to wszystko patrzeć z perspektywy czasu.
W pewnym sensie jest to coś, do czego autorka przyzwyczaiła...

Ciekawa tematyka, choć trochę rozwleczona przez co czytana na kilka razy. Specyficzny język i mała dynamika.

Ciekawa tematyka, choć trochę rozwleczona przez co czytana na kilka razy. Specyficzny język i mała dynamika.