Najpierw przeczytałem "Cukry" i byłem nimi zupełnie oszołomiony, a teraz sięgnąłem po "Pustostany" i nie mogę przestać się zastanawiać, czy kolejność sięgania mogła mieć znaczenie dla mojego odbioru. Mogła, ale nie kluczowe. Kluczowy musiał być postęp jaki autorka zrobiła między książką numer jeden a książką numer dwa. Co prawda pewna prawidłowość (akurat być może wynikająca z mojej czytelniczej swoistości) została zachowana, tzn. potrzebowałem kilkudziesięciu stron, żeby w ten świat wejść, uwierzyć w niego i rzeczywiście chcieć z nim obcować, ale o ile w przypadku "Cukrów" stało się to naturalnie i w ciągu chwili połknąłem całość, "Pustostany" dawały mi momenty, gdy nie wierzyłem, że to możliwe. To chyba kwestia lajtmotiwu -- choć "Pustostany" (traktowane dosłownie jako mieszkania pozbawione właścicieli -- bo ci umarli) dały Dorocie Kotas możliwość wykorzystywania powtarzającej się metafory, jak to ona sama jest takim pustostanem (bardzo sprytnie!), to jednak Cukrowe spektrum dało od samego początku możliwość wprowadzenia w jakąś intymność (a to dla mnie największa wartość tych lektur), a tutaj jednak więcej było chowania się za słowami, być może przełamywania pewnej nieśmiałości (co też jest wartością). Mimo wszystko niezmiennie polecam oba Kotasy w kolejności: oryginalnej, jeśli lubicie stopniowe narastanie i poznawanie po kolei, jak zwykle poznaje się ludzi; odwróconej, jeśli jesteście uzależnieni od cukru i lubicie nagłe skoki i spady.

Najpierw przeczytałem "Cukry" i byłem nimi zupełnie oszołomiony, a teraz sięgnąłem po "Pustostany" i nie mogę przestać się zastanawiać, czy kolejność sięgania mogła mieć znaczenie dla mojego odbioru. Mogła, ale nie kluczowe. Kluczowy musiał być postęp jaki autorka zrobiła między książką numer jeden a książką numer dwa. Co prawda pewna prawidłowość (akurat być może...