Calypso

Świetnie się bawiłam, znakomita lektura na pochmurne smuteczki.

Świetnie się bawiłam, znakomita lektura na pochmurne smuteczki.

Recenzja dla tych którzy spodziewali się czegoś w stylu debiutu, albo opowiadań.. Słabo, nawet bardzo.
Być może jest to satyra na Amerykę z której już się nawet nie da żartować, choć Trumpa tu mało, a w zamian jest polityka wewnętrzna, polityka rozpadu.

Recenzja dla tych którzy spodziewali się czegoś w stylu debiutu, albo opowiadań.. Słabo, nawet bardzo.
Być może jest to satyra na Amerykę z której już się nawet nie da żartować, choć Trumpa tu mało, a w zamian jest polityka wewnętrzna, polityka rozpadu.

„Calypso” Davida Sedaris to powieść autobiograficzna.
Pierwsze zdanie, jakie nasuwa mi się po przeczytaniu to…jakież to było dobre.
Autor ma niewątpliwie dar wciągania czytelnika w historie, które opowiada. W swojej ironicznej narracji jest przekonywujący. Sprawia, że czytelnik wybucha niekontrolowanym śmiechem, by po chwili poczuć wzruszenie. Jego opowieść chwyta za serce. Porusza i sprawia, że uśmiechamy się jednocześnie czując, że wilgotnieją nam oczy. Dostarcza wielu emocji, od rozbawienia przez zażenowanie do współczucia. Czyta się wyśmienicie. Jeśli ktoś lubi powieść stand-upową to będzie zachwycony. GORĄCO POLECAM!

„Calypso” Davida Sedaris to powieść autobiograficzna.
Pierwsze zdanie, jakie nasuwa mi się po przeczytaniu to…jakież to było dobre.
Autor ma niewątpliwie dar wciągania czytelnika w historie, które opowiada. W swojej ironicznej narracji jest przekonywujący. Sprawia, że czytelnik wybucha niekontrolowanym śmiechem, by po chwili poczuć wzruszenie. Jego opowieść chwyta za serce....

"Sedarisa nie sposób nie lubić", a jednak sposób. Dlaczego mamy się zachwycać pamiętnikami "znanych" ludzi? Irytująca paplanina. Przemyślenia, których nie było potrzeby zamykać w druku. Zabawny autor, taki z dystansem, i jego wyjątkowa rodzina. Unikaty. Każden jeden powinien poznać i w zachwyt wpaść.

"Sedarisa nie sposób nie lubić", a jednak sposób. Dlaczego mamy się zachwycać pamiętnikami "znanych" ludzi? Irytująca paplanina. Przemyślenia, których nie było potrzeby zamykać w druku. Zabawny autor, taki z dystansem, i jego wyjątkowa rodzina. Unikaty. Każden jeden powinien poznać i w zachwyt wpaść.

Pośmiejmy się z Davidem Sedarisem, nawet do łez. To czasem jedyny sposób, by nie zwariować kompletnie... Stańmy nad przepaścią dyskomfortu i spójrzmy w nią odważnie. Skaczemy?

"Calypso" jest jak to zdjęcie na insta, które polubiliśmy szybciutko, zanim zdaliśmy sobie sprawę, co tak naprawdę przedstawia. I teraz trochę głupio się wycofać.

Pośmiejmy się z Davidem Sedarisem, nawet do łez. To czasem jedyny sposób, by nie zwariować kompletnie... Stańmy nad przepaścią dyskomfortu i spójrzmy w nią odważnie. Skaczemy?

"Calypso" jest jak to zdjęcie na insta, które polubiliśmy szybciutko, zanim zdaliśmy sobie sprawę, co tak naprawdę przedstawia. I teraz trochę głupio się wycofać.

Zacznę od tego, że sięgając po tę książkę nigdy nie słyszałem o Sedarisie. Calypso została mi polecona i podchodziłem do niej (z bliżej mi nieznanego powodu) bardzo sceptycznie.
Przez pierwsze rozdziały nie miałem nawet pojęcia, że autor opisuje swoje życie.
Nigdzie do tej pory nie spotkałem się z takim sposobem opisywania rzeczywistości. Ta książka wywołuje tak różne emocje, od rozbawienia (czasem nie wprost, ale jednak),poprzez zakłopotanie, zażenowanie, obrzydzenie, współczucie, zaskoczenie, niepokój i na egzystencjonalnym zamyśleniu kończąc. Nie mogę jej nazwać zabawną, ale nie mogę też powiedzieć, że nie jest zabawna. Napewno często niekomfortowa dla czytelnika, ale o to chyba chodziło autorowi najbardziej. A mimo wszystko chcę więcej.

Zacznę od tego, że sięgając po tę książkę nigdy nie słyszałem o Sedarisie. Calypso została mi polecona i podchodziłem do niej (z bliżej mi nieznanego powodu) bardzo sceptycznie.
Przez pierwsze rozdziały nie miałem nawet pojęcia, że autor opisuje swoje życie.
Nigdzie do tej pory nie spotkałem się z takim sposobem opisywania rzeczywistości. Ta książka wywołuje tak różne...

Świetnie się bawiłam.

Świetnie się bawiłam.

Nie znajdziecie tu bombardowania żartami, czy złośliwych prześmiewań trefnisia. Za to sporo autoironii z zaskakującymi kontrapunktami. I choć nie oszczędza ani siebie, ani rodziny, jest to humor czuły.
Sedaris śmieje się nie z ludzi, a do ludzi. Klasa.

Nie znajdziecie tu bombardowania żartami, czy złośliwych prześmiewań trefnisia. Za to sporo autoironii z zaskakującymi kontrapunktami. I choć nie oszczędza ani siebie, ani rodziny, jest to humor czuły.
Sedaris śmieje się nie z ludzi, a do ludzi. Klasa.

Nie przypuszczałam że zbiór esejów będzie mi się tak podobał. Były to ciepłe opowiadania o rodzinie: ojcu, siostrach, partnerze. Fajne, bardzo fajne. Polubiłam te osoby i teraz będzie mi ich brakowało.

Nie przypuszczałam że zbiór esejów będzie mi się tak podobał. Były to ciepłe opowiadania o rodzinie: ojcu, siostrach, partnerze. Fajne, bardzo fajne. Polubiłam te osoby i teraz będzie mi ich brakowało.

Autobiograficznie standupowa proza Sedarisa jest przyjemna. Jest tak przyjemna, że jak pisarz opisuje tragizm egzystencji, przemijanie, starość, uzależnienie, śmierć i samobójstwo członków swej rodziny, to i tak jest to przyjemne.

Autobiograficznie standupowa proza Sedarisa jest przyjemna. Jest tak przyjemna, że jak pisarz opisuje tragizm egzystencji, przemijanie, starość, uzależnienie, śmierć i samobójstwo członków swej rodziny, to i tak jest to przyjemne.