Co tu dużo gadać, książka świetna. Daję dyszkę.

Co tu dużo gadać, książka świetna. Daję dyszkę.

To nie jest reportaż idealny, momentami musiałam brnąć przez tę lekturę. Może dałoby się lepiej pod względem kompozycji i stylu. Niemniej jednak wystawiam wysoką ocenę ze względu na dwie kwestie: istotność tego konkretnego tematu i uniwersalny przekaz jaki w moim odczuciu udało się autorowi uchwycić. Z jednej strony jest to przecież oddanie głosu konkretnemu ludowi, grupie etnicznej i upamiętnienie Ich tragedii. Z drugiej w sposób absolutnie przejmujący obnaża bardzo ogólne zasady wykluczania grupy ludzi z danej społeczności, eskalacji konfliktu i udowadnia też że linie podziału kto jest oprawcą a kto ofiarą nie są przypisane raz na zawsze do żadnej nacji, religii, ideologii. Każda idea jest wzniosła dla jej apostołów, z każdej idei można uczynić jej karykaturę
Bardzo poruszający, ważny reportaż

To nie jest reportaż idealny, momentami musiałam brnąć przez tę lekturę. Może dałoby się lepiej pod względem kompozycji i stylu. Niemniej jednak wystawiam wysoką ocenę ze względu na dwie kwestie: istotność tego konkretnego tematu i uniwersalny przekaz jaki w moim odczuciu udało się autorowi uchwycić. Z jednej strony jest to przecież oddanie głosu konkretnemu ludowi,...

Nawet nie wiem, czy powinnam tę książkę gwiazdkować. Współczesne wojny, ludobójstwa, brak wolności - zawsze, kiedy o tym czytam, łamie mi się serce. „Najważniejszy wrzesień świata” było też taką lekturą, dość trudną. Mamy tutaj opisane tło przyczynowe do wydarzeń oraz same wydarzenia. Książka jest brutalna i nie owija w bawełnę. Ukazuje też życie w obozie uchodźczym, które wydaje się być miejscem bez ucieczki.

Po prostu straszne.

Nawet nie wiem, czy powinnam tę książkę gwiazdkować. Współczesne wojny, ludobójstwa, brak wolności - zawsze, kiedy o tym czytam, łamie mi się serce. „Najważniejszy wrzesień świata” było też taką lekturą, dość trudną. Mamy tutaj opisane tło przyczynowe do wydarzeń oraz same wydarzenia. Książka jest brutalna i nie owija w bawełnę. Ukazuje też życie w obozie uchodźczym, które...

Lektura obowiązkowa. Wstrząsające.

Lektura obowiązkowa. Wstrząsające.

To wstrząsający reportaż będący kroniką ludobójstwa Rohingów, birmańskiej mniejszości etnicznej, która systemowo od ponad 40 lat poddawana jest czystkom etnicznym. Zaczęto od odebrania im praw obywatelskich, dziś całe wioski równane są z ziemią, a Rahingowie, żeby przeżyć uciekają do sąsiedniego Bangladeszu. To właśnie w megaobozie Kutupalong Marek Rabij rozmawia z ocalałymi uchodźcami z Arakanu gdzie we wrześniu 2017 roku państwo przeprowadziło wojskową akcję pacyfikacyjną w wyniku, której zginęło ponad 25 tysięcy ludzi a 800 tysięcy uciekło do Bangladeszu. Autor oddaje głos poszkodowanym a w ich opowieściach pełno śmierci, strachu mnóstwo bólu i krzywd a niewiele nadzieji na lepsze jutro.

Chociaż autor zaznacza, że nie jest to monografia na temat problemów etnicznych w Birmie to przybliża genezę konfliktu. Tłumaczy zasady egzystencji w obozach dla uchodźców czy próbuje przedstawić rolę innych państw w tym procederze (szczególnie Chin). Stawia pytania dlaczego laureatka Pokojowej Nagrody Nobla zasiadająca w birmańskim rządzie dopuszcza do ludobójstwa we własnym kraju? Dopytuje o funkcjonowanie i efektywności pomocy humanitarnej? Dziwi się jak w XXI w. może dochodzić do ludobójstwa a świat przyglądał mu się z zaciekawieniem tylko przez kilka tygodni, zanim jego uwagę przykuło coś innego.

Przyznaję, że ciężko czytało mi się tę książkę ale nie z powodu stylu pisania autora bo jest on bardzo dobry, tylko z powodu ogromu bólu i cierpienia bohaterów oraz bierności innych państw. Dlatego pomimo braku głosu drugiej strony oraz kilku błędów edytorskich chcę Wam bardzo polecić tę książkę.

To wstrząsający reportaż będący kroniką ludobójstwa Rohingów, birmańskiej mniejszości etnicznej, która systemowo od ponad 40 lat poddawana jest czystkom etnicznym. Zaczęto od odebrania im praw obywatelskich, dziś całe wioski równane są z ziemią, a Rahingowie, żeby przeżyć uciekają do sąsiedniego Bangladeszu. To właśnie w megaobozie Kutupalong Marek Rabij rozmawia z...

"Najważniejszy wrzesień świata" Marka Rabija był dla mnie koszmarną lekturą, ale nie ze względu na tematykę tejże książki, ale z powodu stylu i języka w jakim została popełniona. Merytorycznie tenże wolumin tekstu również nie prezentuje się najlepiej.
Najgorzej prezentował się pierwszy rozdział, w którym to Marek Rabij skupił się na relacjach bohaterów książki, poświęconych ucieczce z Birmy do Bangladeszu, co w rzeczywistości przełożyło się na epatowanie przemocą czyli na gwałtach młodych i ładnych kobiet, a także na zabijaniu niemowlaków poprzez rozpłatanie główki maczetą albo poprzez wrzucenie żywcem do płonącej zbiorowej mogiły. W książce mogliśmy przeczytać również o próbach obcięcia piersi, poderżnięciach gardła, przeszyciu kulami szyi i płuc, plucia czerwoną pianą tuż przed śmiercią, ślizganiu się dzieci po gałkach ocznych, martwych ciężarnych kobietach z rozprutymi brzuchami i wyciągniętymi płodami, a także o sraniu w ogródkach. Wszystko to oczywiście opisane barwnym i kwiecistym stylem rodem z kolorowej gazety brukowej, a może i gorszym.
W dalszej części książki było trochę bardziej merytorycznie, ale styl, język, kiepska redakcja i słaba korekta nie pozwalają mi ocenić tego woluminu tekstu na więcej niż trzy w skali od jeden do dziesięć. Z zastrzeżeniem, że oceny dwa i cztery nie używam.
Podsumowując. Jestem coraz bardziej przerażony polską współczesną literaturą.

"Najważniejszy wrzesień świata" Marka Rabija był dla mnie koszmarną lekturą, ale nie ze względu na tematykę tejże książki, ale z powodu stylu i języka w jakim została popełniona. Merytorycznie tenże wolumin tekstu również nie prezentuje się najlepiej.
Najgorzej prezentował się pierwszy rozdział, w którym to Marek Rabij skupił się na relacjach bohaterów książki, poświęconych...

O rzezi ludu Tutsi dokonanej przez Hutu słyszał niemal każdy. A kto słyszał o Rohingach?
Bardzo poruszający reportaż o ludobójstwie rządu Birmy na grupie etnicznej Rohingów.

To niezwykłe, że w dobie internetu i powszechnego dostępu do wiadomości z całego świata, nie zwróciliśmy uwagi na ludobójstwo, które wydarzyło się w małym zakątku Azji. Przyznam się, że gdyby ten reportaż nie trafił w moje ręce, to nie miałabym pojęcia, że w 2017 roku ponad milion(!) mieszkańców Birmy musiało uciekać do Bangladeszu i tam egzystować w obozach dla uchodźców.
Autor bardzo przystępnie przybliżył sytuację ekonomiczną, polityczną i etniczną dzisiejszej Birmy. A oddanie głosu naocznym świadkom masakry bardzo ożywiło reportaż. Jednak nie zapomniał też o samych mieszkańcach Bangladeszu i ujął też ich punkt widzenia na sąsiedztwo z Rohingami.
Reportaż, choć miejscami bardzo drastyczny, doskonale ukazuje, że ci, którym udało się uratować, są ludźmi niczyimi, bez dokumentów, bez obywatelstwa. Międzynarodowe organizacje praktycznie nie robią nic, aby poprawić sytuację uchodźców , a pomoc humanitarna to tak naprawdę wylewanie wody z dziurawej łódki.

O rzezi ludu Tutsi dokonanej przez Hutu słyszał niemal każdy. A kto słyszał o Rohingach?
Bardzo poruszający reportaż o ludobójstwie rządu Birmy na grupie etnicznej Rohingów.

To niezwykłe, że w dobie internetu i powszechnego dostępu do wiadomości z całego świata, nie zwróciliśmy uwagi na ludobójstwo, które wydarzyło się w małym zakątku Azji. Przyznam się, że gdyby ten...

Autor świadomie podjął decyzję, by w swojej książce oddać głos ofiarom: ludziom, którzy przetrwali ludobójstwo i, ratując się, uciekli ze swojego państwa (Birmy) do sąsiadującego Bangladeszu. Wymagało to od autora niespotykanego taktu i empatii. Jestem pod wrażeniem narracji i postawy autora, któremu udało się zaprezentować podjęty temat z wyczuciem, bez popadania w patos, a jednocześnie oddając te wszystkie trudne emocje.
Dodatkowym walorem książki jest wieloaspektowe podejście. Sytuacja na pograniczu birmańsko-bangladeskiej opisywana jest pod kątem historycznym, gospodarczym, społecznym, etnicznym i politycznym. Daje to możliwość poznania szerszego kontekstu.

Autor świadomie podjął decyzję, by w swojej książce oddać głos ofiarom: ludziom, którzy przetrwali ludobójstwo i, ratując się, uciekli ze swojego państwa (Birmy) do sąsiadującego Bangladeszu. Wymagało to od autora niespotykanego taktu i empatii. Jestem pod wrażeniem narracji i postawy autora, któremu udało się zaprezentować podjęty temat z wyczuciem, bez popadania w patos,...

Lud Rohingów został brutalnie doświadczony przez okrutny los. Główni bohaterowie, ich rodziny i przyjaciele żyjący w równie skrajnych lub też całkowicie ubogich warunkach padli ofiarami wielu makabrycznych zdarzeń, które jak wiele innych nie piwinny mieć miejsca. Te po dziś dzień odcisnęły na nich owe piętno.

Masowe gwałty nieletnich kobiet, ludobójstwo, podpalenia, morderstwo z zimną krwią na oczach przerażonej i błagającej o litość, matki. Pozbawienie całego dostatku oraz wiele, wiele więcej. Nawet teraz gdy o tym piszę, łzy aż same cisną się do oczu. Ta książka, będąca tak naprawdę reportażem jest przeznaczona dla ludzi o stalowych nerwach.


Reportaż jest bardzo rzeczowy, momentami aż za bardzo wstrząsający. Każda z przedstawionych historii mocno mnie poruszyła i wzruszyła jednocześnie do tego stopnia, że ciężko było mi wytrwać do ostatniej strony. Przerażający obraz ludu Rohinga na tle brutalnych krwawych zamieszek, z którymi są zmuszeni mierzyć się we współczesnym świecie. Aż trudno uwierzyć w istnienie tak potwornych charakterów, dla których jedyną i najrozsądniejszą karą nie byłaby kara śmierci, a tortury. Takie same i jeszcze gorsze jakie sami zadawali swoim oprawcom.

Zakończenie to nie bajka. To strach przed tym, co nieznane.

Lud Rohingów został brutalnie doświadczony przez okrutny los. Główni bohaterowie, ich rodziny i przyjaciele żyjący w równie skrajnych lub też całkowicie ubogich warunkach padli ofiarami wielu makabrycznych zdarzeń, które jak wiele innych nie piwinny mieć miejsca. Te po dziś dzień odcisnęły na nich owe piętno.

Masowe gwałty nieletnich kobiet, ludobójstwo, podpalenia,...

Przeprowadzenie testu na ludobójstwo, tuszowanie prawdy i fałszowanie statystyk. Gwałty na kobietach, tortury, uderzenia maczetami w głowę, ucieczka z kraju. Czy to jakiś nieśmieszny, chory żart? Bardzo bym chciała... To jednak przeżyła nie jedna, a tysiące osób w Birmie. Dzieci, które mimo opieki wolontariuszy już na zawsze zostaną odznaczone niesamowicie ciężką traumą. Wiele kobiet doznających gwałtów zamilkło na zawsze. Nie były i nie są w stanie mówić po przebytych wydarzeniach.

Bestialskie zachowanie żołnierzy, wszechobecna śmierć, zwłoki walające się na ulicach i w rowach. Chcielibyśmy, żeby to była tylko fikcja, daleko posunięta wyobraźnia autora, ale nie. Tak nie jest. To jest piekło na ziemi.

Kiedy natknęłam się na zdjęcia bohaterów opisujących swoje historie, byłam przerażona… Tego nie da się opisać słowami. W oczach tych ludzi kryję się cierpienie, ból i wszechogarniająca pustka. Naprawdę te zdjęcia mną wstrząsnęły...

Autor zdaje relację z wydarzeń, które miały miejsce w Birmie, oddaje głos ofiarom. Opisuje sytuację polityczną przedstawiając garść faktów, dat i działań podjętych przez organizację. Muszę przyznać, że wątki polityczne nie były łatwe to przebrnięcia, trochę ciężko było mi się w tym wszystkim połapać, ale starałam się jak mogłam.

Przeprowadzenie testu na ludobójstwo, tuszowanie prawdy i fałszowanie statystyk. Gwałty na kobietach, tortury, uderzenia maczetami w głowę, ucieczka z kraju. Czy to jakiś nieśmieszny, chory żart? Bardzo bym chciała... To jednak przeżyła nie jedna, a tysiące osób w Birmie. Dzieci, które mimo opieki wolontariuszy już na zawsze zostaną odznaczone niesamowicie ciężką traumą....