To mogła być sztampowa i zwyczajna powieść obyczajowa, jeśliby ją skonstruować tak jak większość dostępnych na rynku. W przypadku tej książki, zastosowano jednak formę pamiętnika, co spowodowało, że nabrała sznytu i oryginalności, co potwierdza moją teorię, że nawet najbanalniejsze opowieści można przekazać tak, by chciało się je czytać.

Tytułowa bohaterka jest młodą kobietą z okropną przeszłością. Źle traktowana przez ojca, popada w coraz to gorsze tarapaty, trafia w końcu na człowieka, z którym egzystuje, do czasu, kiedy ten oddaje ją tajemniczemu mężczyźnie za skrzynkę piwa. Od tego momentu, zaczyna się zdrowienie Kachny, a czytelnik zagłębia się w ten proces.

Dzięki temu, że powieść napisano w formie pamiętnika, czytelnik jest w stanie dowiedzieć się wielu rzeczy o głównej bohaterce z jej perspektywy. Zauważa kolejno bunt, stany lękowe, głęboką depresję, a nawet podjęcie próby samobójczej. Nie ma tu owijania w bawełnę, kwiecistych zwrotów i zawoalowanych powodów. Są fakty. Suche, proste w przekazie i ważne. Wskazują jednoznacznie na to, w jakim stanie emocjonalnym jest dziewczyna i czy jest jeszcze dla niej cień nadziei na lepsze życie.

Cały proces powrotu do tzw. normalności, odbywa się w niewielkiej osadzie, położonej gdzieś w lesie. W miejscu, które stworzył założyciel. Żeby móc tam zamieszkać, należy przejść swego rodzaju casting na mieszkańca. W tym niemal idyllicznym miejscu, ludzie odnoszą się do siebie z szacunkiem, wszyscy są równi, nie ma tu podziałów. Jest za to wzajemne zrozumienie i bezinteresowna pomoc. Jest to miejsce odpowiednie do odzyskania spokoju duszy i odnalezienia miłości.

Przyjemnie czytało mi się tę książkę. Nawet czasem z zazdrością zerkałam na kolejne literki, które opisywały sielskość tej niezwykłej krainy i zgodę panującą pomiędzy mieszkańcami. I choć wiem, że takiej miejscowości nie ma, to marzyć o niej nie zabroni nikt. I ta kraina, niemal mlekiem i miodem płynąca powinna być przykładem dla wielu, jak żyć i jakimi kierować się uczuciami by być dobrym człowiekiem.

Polecam tę dość oryginalną powieść. Niesie nadzieję, uspokaja i zwraca uwagę na to, co w życiu jest najważniejsze.

To mogła być sztampowa i zwyczajna powieść obyczajowa, jeśliby ją skonstruować tak jak większość dostępnych na rynku. W przypadku tej książki, zastosowano jednak formę pamiętnika, co spowodowało, że nabrała sznytu i oryginalności, co potwierdza moją teorię, że nawet najbanalniejsze opowieści można przekazać tak, by chciało się je czytać.

Tytułowa bohaterka jest młodą...