Po raz drugi napiszę: Ludzka twarz policji, bo moim zdaniem to najlepsza opinia o tej książce.

Po raz drugi napiszę: Ludzka twarz policji, bo moim zdaniem to najlepsza opinia o tej książce.

Bardzo dobre. Długie, swobodne wypowiedzi bohaterów są bardzo ciekawe; można zanurzyć się w ich historiach, bo opowiadają naprawdę z pasją.
A jednocześnie bardzo pozytywne. To taka ludzka twarz policji.

Bardzo dobre. Długie, swobodne wypowiedzi bohaterów są bardzo ciekawe; można zanurzyć się w ich historiach, bo opowiadają naprawdę z pasją.
A jednocześnie bardzo pozytywne. To taka ludzka twarz policji.

Przesłuchałam najpierw tę część, jak się okazało drugą. Nie lubię tak, nie po kolei, ale tutaj to nie ma znaczenia. Treść jest bardzo ciekawa. Mamy tu rozmowy z policjantami i policjantkami zajmującymi się różnymi rzeczami, więc każdy wnosi do książki coś swojego unikalnego. Pojawiają się pytania o życie zawodowe, ale również łączenie go z życiem prywatnym. Zawód albo jak niektórzy mówią służba policjanta to ciężki kawałek chleba. Warto było sięgnąć po tę pozycję, żeby dowiedzieć się więcej. Kolejne już czekają w mojej audiobookowej kolejce.

Przesłuchałam najpierw tę część, jak się okazało drugą. Nie lubię tak, nie po kolei, ale tutaj to nie ma znaczenia. Treść jest bardzo ciekawa. Mamy tu rozmowy z policjantami i policjantkami zajmującymi się różnymi rzeczami, więc każdy wnosi do książki coś swojego unikalnego. Pojawiają się pytania o życie zawodowe, ale również łączenie go z życiem prywatnym. Zawód albo jak...

"Policjanci bez munduru" to inne oblicze autorki Katarzyny Puzyńskiej. Początkowo znana z sagi o Lipowie, postanowiła zająć się niełatwą tematyką policyjną. Tym razem "wzięła na tapetę" policjantów dochodzeniowych i operacyjnych z wydziałów kryminalnych. Dlaczego ta książka jest wyjątkowa? Ponieważ są to rozmowy z prawdziwymi ludźmi pracującymi w policji, znającymi się na swoim fachu. Odkrywają przed nami czytelnikami meandry środowiska w którym żyją, spędzają większość swojego czasu, opisują zarówno udane interwencje jak i porażki. Do mnie najbardziej trafiły ich tzw. bolączki, autorka sama podkreśla już na początku książki, że miejsca oraz imiona i nazwiska osób zostały zmienione, lecz szczerze mówiąc nie ma to dla mnie większego znaczenia, czy ktoś nazywa się Iksiński, czy Igrek, bo da się wyczuć z kart książki, że za tymi historiami kryją się prawdziwi ludzie. Dodatkowym smaczkiem jest rozmowa z policyjną psycholog, która opisuje na czym polega jej praca, w jaki sposób można pomóc funkcjonariuszom, w sytuacji kryzysowego dla nich wydarzenia. Ostatnim już plusem jest to, że kupując "Policjantów bez munduru" czytelnik może wesprzeć Fundację Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach. Nic tylko czytać. Podsumowując: polecam książkę wszystkim tym, których interesuje praca policji, którzy lubują się nie tyle w kryminałach, co w książkach zawierających prawdziwe historie ( w tym przypadku)stróżów prawa.

"Policjanci bez munduru" to inne oblicze autorki Katarzyny Puzyńskiej. Początkowo znana z sagi o Lipowie, postanowiła zająć się niełatwą tematyką policyjną. Tym razem "wzięła na tapetę" policjantów dochodzeniowych i operacyjnych z wydziałów kryminalnych. Dlaczego ta książka jest wyjątkowa? Ponieważ są to rozmowy z prawdziwymi ludźmi pracującymi w policji, znającymi się na...

Realia pracy w Policji - tych z sekcji "kryminalnej". Są sprawy wypadków, są tragiczne, jest o przestępczości zorganizowanej, zdarza się ślepy fart ale są też frustracje - pełne spektrum przypadków.

Realia pracy w Policji - tych z sekcji "kryminalnej". Są sprawy wypadków, są tragiczne, jest o przestępczości zorganizowanej, zdarza się ślepy fart ale są też frustracje - pełne spektrum przypadków.

Najgorsza wśród serii "Policjanci" ale i tak super. Polecam

Najgorsza wśród serii "Policjanci" ale i tak super. Polecam

Nigdy bym nie podejrzewała, że książkę zawierającą tylko wywiady można przeczytać od deski do deski bez znużenia. A że można przeczytać dwie takie książki pod rząd to już w ogóle jakieś kuriozum. Ale tak właśnie było :)
Rozmówcy Puzyńskiej różnią się stopniem, stażem pracy, płcią i zakresem obowiązków. Pytania się powtarzają, odpowiedzi również. A wyłania się z nich obraz funkcjonariusza, który nie pracuje lecz służy.
Myślę, że w czasach gdy policję uważa się powszechnie za upolitycznioną i siłową formację, warto poznać jej inne, ludzkie, oblicze.

Nigdy bym nie podejrzewała, że książkę zawierającą tylko wywiady można przeczytać od deski do deski bez znużenia. A że można przeczytać dwie takie książki pod rząd to już w ogóle jakieś kuriozum. Ale tak właśnie było :)
Rozmówcy Puzyńskiej różnią się stopniem, stażem pracy, płcią i zakresem obowiązków. Pytania się powtarzają, odpowiedzi również. A wyłania się z nich obraz...

,,Policjanci. Bez munduru'' to druga część trylogii non-fiction, Kasi Puzyńskiej opowiadającej o pracy policjantów a także o życiu osobistym ludzi wykonujących ten zawód.
Tym razem dostajemy w formie wywiadu na talerzu życie poza pracą zajmujących różne stanowiska policjantów, trafne pytania i jeszcze trafniejsze wypowiedzi, świetnie się tego słucha, klimatyczna i poruszająca ciekawe aspekty z życia prywatnego, trudności i przeciwności z którymi musi się mierzyć zwykły policjant, niezależnie czy to kobieta czy mężczyzna.
Bardzo mi się podobał ten dokument, książka warta przeczytania ☺️

,,Policjanci. Bez munduru'' to druga część trylogii non-fiction, Kasi Puzyńskiej opowiadającej o pracy policjantów a także o życiu osobistym ludzi wykonujących ten zawód.
Tym razem dostajemy w formie wywiadu na talerzu życie poza pracą zajmujących różne stanowiska policjantów, trafne pytania i jeszcze trafniejsze wypowiedzi, świetnie się tego słucha, klimatyczna i...

Warto zgłębić ten temat

Warto zgłębić ten temat

Jak dla mnie ta książka, to totalna porażka. Pytania zadawane bohaterom książki są gorsze niż złe. Ja nie dałem rady jęj przeczytać.

Jak dla mnie ta książka, to totalna porażka. Pytania zadawane bohaterom książki są gorsze niż złe. Ja nie dałem rady jęj przeczytać.