Krzyk Czarnobyla

Mocna i wstrząsająca lektura. Zapadła mocno w pamięć.
Polecam mocno, zwłaszcza każdemu zainteresowanemu tematem katastrofy w CZAES..

Mocna i wstrząsająca lektura. Zapadła mocno w pamięć.
Polecam mocno, zwłaszcza każdemu zainteresowanemu tematem katastrofy w CZAES..

Pokaż mimo to

Są takie książki, które naprawdę trudno się czyta, ze względu na ich treść. Czarnobyl, dzięki serialowi, znowu można określić jako popularny temat. Ale jest coś, co szczególnie dobija — świadomość realności wszystkich wydarzeń przedstawionych w reportażu Swiatłany Aleksijewicz. Tak, słowo pisane, jak dla mnie, pobija w tym przypadku każdy film. Relacje osób uczestniczących w katastrofie, jej namacalnych świadków. Rozbite życiorysy, a czasami brutalnie zabrane… Proszę się przygotować na mętlik w głowie.

Są takie książki, które naprawdę trudno się czyta, ze względu na ich treść. Czarnobyl, dzięki serialowi, znowu można określić jako popularny temat. Ale jest coś, co szczególnie dobija — świadomość realności wszystkich wydarzeń przedstawionych w reportażu Swiatłany Aleksijewicz. Tak, słowo pisane, jak dla mnie, pobija w tym przypadku każdy film. Relacje osób uczestniczących...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsające obrazy, przygnębiające losy ludzi wyrwanych ze swoich domów, cierpienie i niepewność. Tylko forma tych reportaży trochę irytuje i nie pozwala zagłębić się w treść. Chaotyczne wypowiedzi, dość sztuczne jak na prostych ludzi, chyba koloryzowane.

Wstrząsające obrazy, przygnębiające losy ludzi wyrwanych ze swoich domów, cierpienie i niepewność. Tylko forma tych reportaży trochę irytuje i nie pozwala zagłębić się w treść. Chaotyczne wypowiedzi, dość sztuczne jak na prostych ludzi, chyba koloryzowane.

Pokaż mimo to

Niektóre opowiadania wzruszają i dają do myślenia, inne troszkę takie nijakie. Poza tym opowiadania niepoukładane chronologicznie. Cała książka jak dla mnie po prostu napisana chaotycznie.

Chociaż doceniam temat, bo pokazuje odrobinę tego, co przeżywali w tamtych latach ludzie mieszkający głównie na ziemiach obecnej Białorusi.

Niektóre opowiadania wzruszają i dają do myślenia, inne troszkę takie nijakie. Poza tym opowiadania niepoukładane chronologicznie. Cała książka jak dla mnie po prostu napisana chaotycznie.

Chociaż doceniam temat, bo pokazuje odrobinę tego, co przeżywali w tamtych latach ludzie mieszkający głównie na ziemiach obecnej Białorusi.

Pokaż mimo to

Tej książki nie da się opisać - trzeba ją przeżyć.
Czytając poszczególne wspomnienia, zmagałam się z przeżyciami tych osób, tak jakbym była tam z nimi i czuła, że zarażam się ich chorobami.
Przejmująca, wzruszająca, wywołująca ból głowy. Skłania do refleksji o władzy, która przewyższa wartość ludzkiego istnienia.

Tej książki nie da się opisać - trzeba ją przeżyć.
Czytając poszczególne wspomnienia, zmagałam się z przeżyciami tych osób, tak jakbym była tam z nimi i czuła, że zarażam się ich chorobami.
Przejmująca, wzruszająca, wywołująca ból głowy. Skłania do refleksji o władzy, która przewyższa wartość ludzkiego istnienia.

Pokaż mimo to

Nie dla mnie to.. Chaotyczne, pourywane i niezgrabne monologi/opowiastki różnorakich, zwykłych ludzi. Domyślam się, że taki był zamysł autorki, ale czytać to to męka. Tym bardziej, że nie ma w tych relacjach które dałam rade doczytać (1/3 książki) nic wyjątkowego dla osób które już znają temat. Takie czytanie 10 raz o tym samym..

Nie dla mnie to.. Chaotyczne, pourywane i niezgrabne monologi/opowiastki różnorakich, zwykłych ludzi. Domyślam się, że taki był zamysł autorki, ale czytać to to męka. Tym bardziej, że nie ma w tych relacjach które dałam rade doczytać (1/3 książki) nic wyjątkowego dla osób które już znają temat. Takie czytanie 10 raz o tym samym..

Pokaż mimo to

"Krzyk Czarnobyla" NIE jest tą samą książką, co wydana później "Czarnobylska modlitwa")

Niestety nie mogę się nie zgodzić. Jest inna okładka, a historie są dokładnie te same, te same rozdziały, te same zdania. Nie ma sensu kupować 2ej.

Jak dla mnie o książka się ciągnie. Niektóre rozdziały poruszają, a inne nudzą

"Krzyk Czarnobyla" NIE jest tą samą książką, co wydana później "Czarnobylska modlitwa")

Niestety nie mogę się nie zgodzić. Jest inna okładka, a historie są dokładnie te same, te same rozdziały, te same zdania. Nie ma sensu kupować 2ej.

Jak dla mnie o książka się ciągnie. Niektóre rozdziały poruszają, a inne nudzą

Pokaż mimo to

Czarnobyl to była zawsze dla mnie taka trochę bajka. Byłam za mała, żeby cokolwiek pamiętać, lekarze leczący moją tarczycę często wspominali, że to może być efekt Czarnobyla, w dorosłym życiu chciałabym i planuję wybrać się do Prypeci, ale nie mogę powiedzieć, żeby moja wiedza o tamtej katastrofie była jakaś szczególna. Teraz już jest.

Książka jest wstrząsająca, bo to zebrane wypowiedzi ludzi, którzy mieli w jakiś sposób bezpośrednią lub pośrednią styczność z wybuchem: od strażaków, którzy gasili pożar reaktora, przez naukowców, którzy próbowali przestrzegać przed niebezpieczeństwem skażenia aż do zwykłych ludzi, mieszkających we wsiach na terenach skażonych. I to właśnie wypowiedzi tych zwykłych, prostych ludzi, są najbardziej wstrząsające. No bo jaka radiacja, skoro nic nie widać? Jaka białaczka, skoro krew nadal czerwona? Jak to nie można jeść tego, co się samemu zasiało, bo skażone? Przecież dobrze wygląda. Przecież okna pozamykane, żadna radiacja się nie dostanie.

Bardzo dużo historii, bardzo dużo punktów widzenia, bardzo dużo polityki, która niszczy ludzkie życia. Do dzisiaj nie wiedziałam, że autorkę nagrodzono literackim Noblem, ale sama bym ją nagrodziła za kawał wspaniałej, choć smutnej, dziennikarskiej roboty. Polecam.

Czarnobyl to była zawsze dla mnie taka trochę bajka. Byłam za mała, żeby cokolwiek pamiętać, lekarze leczący moją tarczycę często wspominali, że to może być efekt Czarnobyla, w dorosłym życiu chciałabym i planuję wybrać się do Prypeci, ale nie mogę powiedzieć, żeby moja wiedza o tamtej katastrofie była jakaś szczególna. Teraz już jest.

Książka jest wstrząsająca, bo to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Swietłana Aleksijewicz ukazuje nam dramat ludzi dotkniętych katastrofą w Czarnobylu. Historie konkretnych ludzi. Przedstawia fakty i dane, ale też osobiste dramaty... Niczego nie ukrywa. Zmusza do myślenia. Pisze, że Czarnobyl, to zadanie dla XXI wieku, coś z czego mamy się uczyć, coś co musimy zinterpretować i ocenić. W przedstawionych w książce wspomnieniach ludzi możemy szukać odpowiedzi na pytania: kim jest człowiek, co jest dla niego ważne, co jest dla niego zagrożeniem, co ma wartość, co jest słuszne, moralnie dopuszczalne lub nie? Ale odpowiedzi na te pytania nie znajdziemy... Książka pozostawia niedosyt, konieczność przemyślenia i refleksji... Pokazuje nam, że tak naprawdę nigdy nie wiemy jak postąpimy w sytuacji krytycznej. Że w każdej chwili, zupełnie niespodziewanie możemy znaleźć się w sytuacji, do której nie będziemy mieli gotowych instrukcji. Czy staniemy wtedy na wysokości zadania? Czy nasze człowieczeństwo okaże się takim, jakim myślimy że jest? Czy postąpimy właściwie?

Warto. Bardzo warto sięgnąć po tę książkę. O Czarnobylu każdy słyszał, nie każdy wie co tam się tak właściwie wydarzyło. Aleksijewicz dostarcza nam wiedzy o samym wydarzeniu i konsekwencjach ekonomicznych, genetycznych, społecznych, a także tych rzadziej dostrzeganych: socjologicznych, psychologicznych, filozoficznych... Polecam!

Swietłana Aleksijewicz ukazuje nam dramat ludzi dotkniętych katastrofą w Czarnobylu. Historie konkretnych ludzi. Przedstawia fakty i dane, ale też osobiste dramaty... Niczego nie ukrywa. Zmusza do myślenia. Pisze, że Czarnobyl, to zadanie dla XXI wieku, coś z czego mamy się uczyć, coś co musimy zinterpretować i ocenić. W przedstawionych w książce wspomnieniach ludzi możemy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykle trudna książka. Miałam do niej dwa podejścia. Pierwsze - wiele lat temu i najprawdopodobniej mój wiek sprawił, że nie podołałam.
Tragiczne historie, smutek, rozpacz i śmierć. Tak w kilku słowach można opisać tę książkę.Z drugiej strony to zbiór bardzo rzetelnych informacji na temat tragedii, szczegółowe opisy miejsc i wielu wydarzeń. Z historycznego punktu widzenia, naprawdę warto ją przeczytać, choć historie dzieci, to w jaki sposób, mówią o śmierci poruszają serce...

Niezwykle trudna książka. Miałam do niej dwa podejścia. Pierwsze - wiele lat temu i najprawdopodobniej mój wiek sprawił, że nie podołałam.
Tragiczne historie, smutek, rozpacz i śmierć. Tak w kilku słowach można opisać tę książkę.Z drugiej strony to zbiór bardzo rzetelnych informacji na temat tragedii, szczegółowe opisy miejsc i wielu wydarzeń. Z historycznego punktu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to