Zimowla

Jako że, w przeciwieństwie do Andrzeja Bursy, uwielbiam małe miasteczka, rzuciłem się na "Zimowlę" jak Reksio na szynkę. Od razu zapachniało tym, no, realizmem magicznym, ale w takim naszym swojskim, regionalnym sosie. Bardzo przyjemna lektura, zawierająca sporo elementów humorystycznych. A to, co mi się najbardziej podobało, to końcowe rozplątywanie (tudzież związywanie) i "odczarowywanie" przeróżnych wątków - fajnie, fajnie to wszystko pomyślane. Dziękuję bardzo, było warto.

Jako że, w przeciwieństwie do Andrzeja Bursy, uwielbiam małe miasteczka, rzuciłem się na "Zimowlę" jak Reksio na szynkę. Od razu zapachniało tym, no, realizmem magicznym, ale w takim naszym swojskim, regionalnym sosie. Bardzo przyjemna lektura, zawierająca sporo elementów humorystycznych. A to, co mi się najbardziej podobało, to końcowe rozplątywanie (tudzież związywanie) i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tyle już o tej książce rewelacji napisano, że jedynie mogę się do tego chóru pochlebców - słusznie! - podpiąć. Co niniejszym czynię czekając na kolejna znakomitą publikacje pani Dominiki Słowik. Brawo.

Tyle już o tej książce rewelacji napisano, że jedynie mogę się do tego chóru pochlebców - słusznie! - podpiąć. Co niniejszym czynię czekając na kolejna znakomitą publikacje pani Dominiki Słowik. Brawo.

Pokaż mimo to

Oto Polska właśnie.

Ileż warstw może kryć się w jednej powieści? Ile czasu potrzeba, aby taką powieść nie tylko skonstruować, ale wymyśli, a nade wszystko napisać? Na te pytania odpowiada przykład autorki Dominiki Słowik, która napisała powieść „Zimowla”. Powieść, co trzeba od razu zaznaczyć, obszerną i bardzo dobrą do tego stopnia, że gryzę się w język i palce, żeby nie napisać fenomenalną.

Wszystkie utyskiwania (moje również) dotyczące braku książki, która by schodziła w głąb współczesnej Polski, należy odwołać. „Zimowla” mówi nam o Polsce (wreszcie!) pozawarszawskiej. Polsce powiatowej, małomiasteczkowej i glebie, na której wzrosło nasze społeczeństwo, które obecnie zamieszkuje nasze terytorium. Rzućmy okiem na geograficzny obraz Cukrówki (miejsce akcji). Małe sklepiki, ogródki działkowe, kościół (oczywiście), muzeum do którego zaglądają głównie uczniowie, bliskość granicy państwa, upadły zakład pracy (przerobiony na dyskotekę) oraz przyroda w postaci lasu. Czas akcji, równie nieprzypadkowy, to końcówka lat dziewięćdziesiątych i początek dwutysięcznych.

Jednocześnie autorka wraca w swojej powieści również do czasów PRL, których wygumkować z naszej historii zwyczajnie się nie da, a co zdaje się sugerować pisarka, w generacjach zamieszkujących Polskę obecnie, jest ciągle żywy. Jego emanacją, jakże atrakcyjną, jest babka Sarecka. Otóż ta postać emanuje krytycznym myśleniem, ciętą ripostą, ale i pewnym poczuciem winy. Szczególnie względem wychowania własnej córki, co owocuje szczególnym skupieniem się na wnuczce. Nie zmienia to faktu, że najlepsze teksty, fragmenty powieści skupiają się właśnie wokół niej.

Sama powieść ma wiele warstw. Osobiście zdaje mi się, że najważniejsza dotyczy historii. Sposobu jej opowiadania, interpretacji, przekształcania, czy w końcu odbioru przez ludzi oraz sposobu osiadania się jej w ich umysłach. Nie sposób wymienić wszystkich rzeczy, których Dominika Słowik dotyka, ale wskazałbym przede wszystkim: historię przez duże „H”, historię lokalną (lunatykowanie Magdy), teorie spiskowe, historie zasłyszane, historię cudu, religie i mógłbym tak jeszcze długo. Jako, że całość wymieszanej narracji, jak i mnogość wątków może unieść tylko literatura, dlatego „Zimowla” ma ponad 600 stron, a żadna z nich nie została zmarnowana.

Na szczęście Dominika Słowik nie poprzestaje na kronikarskim obrazie. Jako wielce utalentowana pisarka dokonuje swoistej analizy zdarzeń, a konkluduje je wielką demistyfikacją. Gdyby brała udział w pokazach sztukmistrzów iluzji to byłaby zapewne osobą, która podnosi się z publiczności i omawia technicznie każdy trik, co doprowadziłoby do odebrania ludziom zabawy, ale w przypadku swojej powieści prowadzi do powrotu umysłu racjonalnego i namysłu krytycznego na właściwie miejsce. Przyjmuje rzeczywistość bez cudownych ornamentów i tłumaczeń wróżbitów. Choć, jak pokazuje droga głównej bohaterki, wymaga to czasu. Wspaniała, wielowymiarowa powieść!

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Oto Polska właśnie.

Ileż warstw może kryć się w jednej powieści? Ile czasu potrzeba, aby taką powieść nie tylko skonstruować, ale wymyśli, a nade wszystko napisać? Na te pytania odpowiada przykład autorki Dominiki Słowik, która napisała powieść „Zimowla”. Powieść, co trzeba od razu zaznaczyć, obszerną i bardzo dobrą do tego stopnia, że gryzę się w język i palce, żeby nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę to za bardzo zagmatwane. A zapowiadało się bardzo dobrze.
Niby to herstoria, mocne, wyraziste kobiety i słabi mężczyźni. To jednak uproszczenie. Wyrazista była tylko towarzyszka Sarecka. Matka narratorki i głównej bohaterki już jakaś przymglona i niedookreślona. Czasem zastanawiałem się, dlaczego te samodzielne kobiety, nie będące przecież paprotkami, miały takich niewydarzonych mężów: starsza — niby-dziadka i młodsza „zaszczutego przez własne lęki urzędnika”.

Trochę to za bardzo zagmatwane. A zapowiadało się bardzo dobrze.
Niby to herstoria, mocne, wyraziste kobiety i słabi mężczyźni. To jednak uproszczenie. Wyrazista była tylko towarzyszka Sarecka. Matka narratorki i głównej bohaterki już jakaś przymglona i niedookreślona. Czasem zastanawiałem się, dlaczego te samodzielne kobiety, nie będące przecież paprotkami, miały takich...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początek tej książki uwodzi, rozpoczyna wątki wzięte niczym z Twin Peaks, zachęca klimatem polskiej prowincji. Potem przeradza się to już bardziej w ,,Belfra" i to w złym tego słowa znaczeniu. Narracja przepełniona jest niepotrzebnymi wątkami, niekończącym się wymienianiem, estetyzacją rzeczy. Bieg fabuły rozmywa się w tej całej gadaninie, przez co niestety skończyłam lekturę z dużą ulgą.

Początek tej książki uwodzi, rozpoczyna wątki wzięte niczym z Twin Peaks, zachęca klimatem polskiej prowincji. Potem przeradza się to już bardziej w ,,Belfra" i to w złym tego słowa znaczeniu. Narracja przepełniona jest niepotrzebnymi wątkami, niekończącym się wymienianiem, estetyzacją rzeczy. Bieg fabuły rozmywa się w tej całej gadaninie, przez co niestety skończyłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przynać, że kompletnie nie rozumiem okładki tej książki. Nie, żeby to było najważniejsze, bo i tak czytałam e-booka, ale zazwyczaj okładka powinna zapowiadać treść...

Jeśli do jakiejś ksiązki pasuje słowo "powieść" to właśnie do tej.
Bo to jest powieść-opowieść, w której trudno określi głownego bohatera - jest nim albo cała zbiorowość, albo po prostu miejsce.

Fascynujące jest, jak historia płynie w tej książce, cudowne są dygresje i zboczenia z tematu. Watek kryminalno-sensacyjny dodaje smaczku, ale nie jest główną wartością tej książki.

Każdy z nas ma taką swoją Cukrówkę (która przecież może być po prostu osiedlem wielkiego miasta), każdy z nas w dzieciństwie słyszał niesamowite historie na temat ludzi i miejsca, w którym mieszkaliśmy. Każdy z nas mógłby taką książkę napisać. Oczywiście nie każdy z nas ma talent i chęci. Dominika Słowik miała i to i to :)

Świetna książka
(acz czytało mi się ją długo...)

Muszę przynać, że kompletnie nie rozumiem okładki tej książki. Nie, żeby to było najważniejsze, bo i tak czytałam e-booka, ale zazwyczaj okładka powinna zapowiadać treść...

Jeśli do jakiejś ksiązki pasuje słowo "powieść" to właśnie do tej.
Bo to jest powieść-opowieść, w której trudno określi głownego bohatera - jest nim albo cała zbiorowość, albo po prostu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Zimowla” jest zbudowana na jednym, bardzo ładnym koncepcie, który trzyma całą opowieść w ryzach. Narratorka pokazuje nam świat swojego dzieciństwa i młodości przez wyjątkowy filtr. Przykłada oko do przydymionego szkiełka i opowiada nam co widzi. I są to cuda, niezwykłości, tajemnice. Czasem to szkiełko odsuwa a wtedy rzeczy, miejsca, ludzie wracają na swoje zwyczajne, znane nam miejsca a wydarzenia pozbawione magicznych oparów stają się prozą życia.

Zaczynało się to zwykle w pierwszym tygodniu sierpnia, zawsze od paznokci, które podbiegały ciemną obwódką. Potem zacieki i plamy rozszerzały się na place, opuszki, czerń biegła przez wnętrza rąk, wypełniając przykrótkie linie papilarne, wyciągała na jego skórze drobną siateczkę zmarszczek niewidocznych w innych porach roku, jakby ręce taty złowiono w sidła (…). Ojciec co roku chodził do brata i zbierał pełne skrzynki opadających orzechów. Wujek, zajęty pracą w warsztacie, był zadowolony, że ktoś go w tym wyręcza. Tata siadał potem w pokoju przed telewizorem, najczęściej przy jakimś filmie przyrodniczym, i całymi wieczorami cierpliwie uwalniał orzechy z zielonych, gąbczastych skorup, a potem rozbijał, jeden po drugim, małą metalową łupaczką. Dłonie zalewał mu sok i właśnie przez to ciemniały.

To był przykład mikro tajemnicy i jej rozwikłania, ale cała ponad 600-stronicowa powieść to tego rodzaju studium Cukrówki, małego miasteczka na południu Polski, oglądanego przez wyjątkowe szkiełko autorki. Wynikiem jest opowieść na pograniczu realizmu i baśni, która przesuwa się przed naszymi oczami jak sen, jak kadry z dziwnego filmu zanurzone w miodowej poświacie, która najzwyklejszym wydarzeniom nadaje rangę symboli i wsącza w nas niepokój.

Każdy z nas nosi w sobie takie powidoki dzieciństwa, odtwarzane w głowie pożółkłe fotografie, takie niepokoje, które, kiedy teraz je analizujemy, nie były niczym więcej niż niewiedzą, brakiem doświadczenia albo przerostem wyobraźni nad budującym się intelektem. Każdy ma swoją mniejszą lub większą Cukrówkę, ale ilu z nas potrafi o niej tak zajmująco opowiadać?

„Zimowla” nie ma dominujących wątków. Narratorka, wybiega w przyszłość, wraca do przeszłości, ale przede wszystkim opowiada o swojej nastoletniej perspektywie. O dziwnych wydarzeniach w swoim miasteczku, o tajemnicach, które niepokoją, a które z czasem zostają obnażone ze swojej cudowności. Jest tego bez liku: maryjne objawienia, lunatykująca nago nastolatka, która śpiewa w nieznanym języku, groźny, choć i groteskowy Pszczelarz tresujący roje, nieporadny wróż poszukujący znaków nadchodzącej apokalipsy, tajemniczy dyrektor muzeum. Tłem do wszystkich wydarzeń jest czas dorastania narratorki i jej dwóch kolegów a jednocześnie, bolesny dla wielu, czas polskiej transformacji.

Nie ma również w „Zimowli” jednej wiodącej postaci, jest cały korowód pysznych portretów. Tym najbardziej uwodzącym jest portret babki narratorki, towarzyszki Sareckiej, komunistki, nieoficjalnej królowej Cukrówki, trzęsącej całym miasteczkiem. To moja ulubiona postać, ale trzeba powiedzieć, że wszystkie pozostałe namalowane są równie skrupulatnie i z wielką uwagą. Nietrudno polubić też samą narratorkę, która spogląda na ludzi i wydarzenia z dużą empatią, wyrozumiałością i życzliwym zaciekawieniem, czasem z ironią, ale nigdy sarkazmem.

Muszę jednak uczciwie dodać, że mam z „Zimowlą” pewien kłopot. Owszem, bardzo przyjemnie spędziłam czas i jestem pod wrażeniem umiejętności młodej autorki, ale zabrakło twardej ręki redaktora. Mimo, że czyta się powieść doskonale, to sądzę, że mocne cięcie tekstu zrobiłoby tej książce dobrze i dostalibyśmy wtedy, kto wie, być może wyjątkową perełkę. Tymczasem bywa nudno, nie wszystkie wątki wydają się równie potrzebne, również nie wszystkie portrety pojawiających się bohaterów. Jednocześnie regularnie pojawiają się obserwacje, obrazki, myśli, które zachwycają.

Na najpłytszym poziomie można opisać „Zimowlę” jako kryminał a przynajmniej powieść utrzymaną w tej konwencji. Jest przecież trup, jest przestępstwo a główna bohaterka jest kimś na kształt detektywa. Owszem, można tak opowiadać „Zimowlę”, ale będzie to bardzo powierzchowne. W powieści pojawia się książka, którą napisała matka narratorki i mam wrażenie, że powieść Dominiki Słowik jest odpowiedzią na tę publikację. Kto wie, być może istniejącą? Próbą polemiki z twardymi danymi, z zimnymi datami, trzeźwymi statystykami. Jest historią Cukrówki w Dolinie Zmornickiej, historią ludzi, którzy byli świadkami cudów, z których żaden nigdy się nie wydarzył.

Recenzja ukazała się pod adresem: https://wmoimpokoju.pl/zimowla/

„Zimowla” jest zbudowana na jednym, bardzo ładnym koncepcie, który trzyma całą opowieść w ryzach. Narratorka pokazuje nam świat swojego dzieciństwa i młodości przez wyjątkowy filtr. Przykłada oko do przydymionego szkiełka i opowiada nam co widzi. I są to cuda, niezwykłości, tajemnice. Czasem to szkiełko odsuwa a wtedy rzeczy, miejsca, ludzie wracają na swoje zwyczajne,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wymęczyłam całość. Po drodze kilka momentów, w których chciałam zrezygnować. Ok, parę dobrych motywów, trafnych obserwacji, pięknych słów. Tylko generalnie nie wiem, po co to wszystko. Mniej więcej 20-30% powieści nieistotne. Wątek "kryminalny" słabo kryminalny. Autorka nieźle poradziła sobie z opowieścią o babce i ojcu. Reszta wątków już nie tak fajnie.

Wymęczyłam całość. Po drodze kilka momentów, w których chciałam zrezygnować. Ok, parę dobrych motywów, trafnych obserwacji, pięknych słów. Tylko generalnie nie wiem, po co to wszystko. Mniej więcej 20-30% powieści nieistotne. Wątek "kryminalny" słabo kryminalny. Autorka nieźle poradziła sobie z opowieścią o babce i ojcu. Reszta wątków już nie tak fajnie.

Pokaż mimo to

Ostatni dni spędziłam w Dolinie Zmornickiej, a dokładnie w Cukrówce. Mała miejscowość i jakże ciekawa historia!

Laureatka Paszportu Polityki zaprasza do odkrywania historii w kilku wymiarach - kryminalnym, obyczajowym, thrillera, historii miasta - a to wszystko jest osnute mgłą pięknego języka. Gatunki się mieszają i przenikają, co akurat mi nie przeszkadzało.

Czyta się bardzo dobrze, do ostatniej strony odkrywamy historię i czekamy na jej finał. Tematów jest mnóstwo, wątki się mnożą, ale nie ma bałaganu narracyjnego - czasami wtręty narratorskie - „ale o tym za chwilę”, „to się okazało później”, „o tym jeszcze wspomnę” - lekko irytują. Można zarzucić autorce, że chwilami powieść jest przegadana i można byłoby ją skrócić o jakieś 200 stron - ale broni ją język i sposób prowadzenia narracji. Poza tym lubię Orzeszkową, więc opisy nie są mi straszne 😎

Widać ogrom pracy - opisy filmów przyrodniczych czy zjawisk astrologicznych - są bardzo szczegółowe 😉 Postaci są bardzo charakterystyczne - ciekawie stworzony portrety psychologiczne.

To, że całość opowieści jest w dużej mierze oparta na wspomnieniach z dzieciństwa, pozwala na snucie opowieści niedopowiedzianej i onirycznej. Pojawiają się elementy fantastyki i horroru. Z pewnością buduje to klimat i atmosferę.

Wyobraźnia młodego człowieka podsuwa niesamowite pomysły, a czasem rozwiązania są bardzo proste. W trakcie czytania można się również całkiem rozluźnić i uśmiechnąć - trochę humoru i absurdu na dobrym poziomie.

Umiejscowienie akcji na prowincji powoduje, że mamy hermetyczne środowisko, małą grupę ludzi, gdzie każdy każdego zna, gdzie szerzą się plotki i kiełkują wątpliwości.

Cuda, objawienia maryjne, wróżbiarstwo, pszczelarstwo, lunatykowanie, babcia rodem z PZPRu, młodzież z dostępem do narkotyków i tajemnice cmentarza - to jedne z wielu tematów, o których można przeczytać.

Zasłużony Paszport Polityki - mam nadzieję, że autorka będzie się nadal rozwijać i dostaniemy kolejną intrygującą powieść.

Warto przeczytać.

Ostatni dni spędziłam w Dolinie Zmornickiej, a dokładnie w Cukrówce. Mała miejscowość i jakże ciekawa historia!

Laureatka Paszportu Polityki zaprasza do odkrywania historii w kilku wymiarach - kryminalnym, obyczajowym, thrillera, historii miasta - a to wszystko jest osnute mgłą pięknego języka. Gatunki się mieszają i przenikają, co akurat mi nie przeszkadzało.

Czyta się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo oryginalna. polecam

Bardzo oryginalna. polecam

Pokaż mimo to