Zimowla

Powieść wpisująca się w ciąg utworów tworzonych przez literackich opowiadaczy-mitotwórców, takich jak Bruno Schulz, Jerzy Pilch czy Gabriel Garcia Marquez, którzy doświadczenie życia na prowincji zamieniają w znakomitą literaturę. Akcja rozgrywa się w Cukrówce, małopolskim miasteczku leżącym w Dolinie Zmornickiej. Mieszka tam główna bohaterka i narratorka, córka księgowego, który został wróżbitą i pracownicy muzeum.

czytaj dalej:

https://www.ksiazkawprezencie.pl/bunda-kot-niebieski-slowik-zimowla-kalejdoskop-recenzje/

Powieść wpisująca się w ciąg utworów tworzonych przez literackich opowiadaczy-mitotwórców, takich jak Bruno Schulz, Jerzy Pilch czy Gabriel Garcia Marquez, którzy doświadczenie życia na prowincji zamieniają w znakomitą literaturę. Akcja rozgrywa się w Cukrówce, małopolskim miasteczku leżącym w Dolinie Zmornickiej. Mieszka tam główna bohaterka i narratorka, córka księgowego, któ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cukrówka to mała miejscowość położona w Dolinie Zmornickiej, gdzieś pomiędzy Krakowem a Słowacją. Właśnie tu, w tej zmyślonej małej wiosce w 2005 roku latem dochodzi do serii różnych dziwnych zdarzeń, które mogą zwiastować nadejście apokalipsy. W środku nich jest narratorka „Zimowli”, młoda nastoletnia dziewczyna, która pełni rolę obserwatorki. Poprzez przytaczanie zdarzeń i próby ich uzasadnienia, narratorka wybiega daleko w przeszłość, wspominając i opowiadając dawne dzieje, historię swojej rodziny i, po części, całej miejscowości. I tak poznajemy losy jej babki, Towarzyszki Sarneckiej, która twardą ręką rządziła w Cukrówce, a która po obaleniu komuny wyjechała do USA i zostawiła jej w spadku ‘babiznę’. Poznajemy losy ojca, dziwaka, hipochondryka, magika, który kolekcjonuje znaki zwiastujące nadejście apokalipsy. Jest też Pszczelarz, dziwny starszy pan, chodzący w kaszkiecie, kapciach i szlafroku, który kijem, jak różdżką rządzi swoimi pszczołami. Jest w końcu Magda, rówieśniczka narratorki, która jest cudem lub przekleństwem, wielką fascynacją i zarazem wielkim strachem całej miejscowości.

Cukrówka to miejsce gdzie wspomnienia są żywe, gdzie realizm przeplata się z magią, gdzie dzieją się dziwne rzeczy, a których narratorka szuka uzasadnienia w rzeczywistości. Cała książka jest jakby jednym wielkim zbiorem pamięci, zapisem wspomnień z dzieciństwa i okresu dorastania narratorki. To też obraz małej miejscowości, gdzie zabobony i dawne wierzenia walczą z nowoczesnością.

To historia opowiedziana pięknym, barwnym, wręcz gawędziarskim językiem, przez którą się przepływa, płynie z jednego wspomnienia w drugie.

„Zimowla” to książka, która należy się delektować, nie można przeczytać jej na raz, na szybko. To książka, po którą warto sięgnąć kiedy jest się spokojnym, nastawionym na kontemplację, na powrót do wspomnień i zastanowienie się nad funkcją pamięci.

Moja ocena: 7/10, pełną recenzję znajdziecie pod adresem: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2019/11/zimowla-dominika-sowik.html

Cukrówka to mała miejscowość położona w Dolinie Zmornickiej, gdzieś pomiędzy Krakowem a Słowacją. Właśnie tu, w tej zmyślonej małej wiosce w 2005 roku latem dochodzi do serii różnych dziwnych zdarzeń, które mogą zwiastować nadejście apokalipsy. W środku nich jest narratorka „Zimowli”, młoda nastoletnia dziewczyna, która pełni rolę obserwatorki. Poprzez przytaczanie zdarzeń i pr...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od dłuższego czasu prześladuje mnie pech i nie jest mi dane obcowanie ze złą literaturą. Trafiam na książki dobre (lub więcej niż) w związku z czym darcie łacha, linczowanie zlinczowanych i inne tanie ale zawsze spektakularnie okrutne stylizacje towarzyszące moim krótkim sprawozdaniom z poszerzania czytelniczego pola walki nie mają racji bytu. Niestety, na Zachodzie ciągle bez zmian ponieważ w dniu wczorajszym skończyłem moją przygodę z nie czym innym a z „Zimowlą” Dominiki Słowik i bardzo mi się ta przygoda podobała. Jeżeli planowaliście w najbliższym czasie skok niekoniecznie w bok w Polskę klasy B czasów transformacji w której cuda okazują się nie być prawdziwymi cudami a tanimi podróbkami cudów bazującymi na mało zaskakujących szwindlach i mieć taką wycieczkę przefiltrowaną przez gorący nastoletni umysł, dopowiedzenie alkoholowo- narkotyczne tegoż dopalone tabletkami od Sabinki i majaki senne, to bardzo polecam. Jest gęsto i duszno, jest jak w ponurym i ciężkim od wilgoci śnie. Okoliczności przyrody i świat przedstawiony można kroić nożem. Panują tu przypuszczenie i dopowiedzenie. Jest jak w tytułowej zimowli wypada żeby stało. Nie zmienia to faktu, że w związku z tym, co obecnie za oknem w Cukrówce można od siebie samego odsapnąć, poczuć się jak ryba w wodzie i zakolegować z towarzyszką Sarecką.

Od dłuższego czasu prześladuje mnie pech i nie jest mi dane obcowanie ze złą literaturą. Trafiam na książki dobre (lub więcej niż) w związku z czym darcie łacha, linczowanie zlinczowanych i inne tanie ale zawsze spektakularnie okrutne stylizacje towarzyszące moim krótkim sprawozdaniom z poszerzania czytelniczego pola walki nie mają racji bytu. Niestety, na Zachodzie ciągle bez ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrych kilkadziesiąt pierwszych stron próbowałam się wgryźć w styl Dominiki Słowik, ciężko było mi odnaleźć się w tej niewyraźnej rzeczywistości. Ale w pewnym momencie po prostu popłynęłam z treścią... otworzyłam się, przestałam gonić wydarzenia i zastanawiać się nad ich chronologią, przestałam rozkminiać kto jest kiedy, co jest gdzie i kiedy jest w tym wszystkim autorka - dopiero wtedy doceniłam genialną strukturę tej niesamowitej opowieści i niezwykły dar autorki. Niestety ostatnie kilkadziesiąt stron zniszczyło totalnie budowany skrupulatnie klimat nostalgii, pamięci/niepamięci, niesamowitości. Przyziemne “wytłumaczanie” ciągłości zdarzeń, rozkminka co było wtedy a co wtedy, odarło tę książkę z magii. Można było subtelniej, można było mniej tego prawdziwego świata. Można by bez tej nieszczęsnej trzeciej części.

Dobrych kilkadziesiąt pierwszych stron próbowałam się wgryźć w styl Dominiki Słowik, ciężko było mi odnaleźć się w tej niewyraźnej rzeczywistości. Ale w pewnym momencie po prostu popłynęłam z treścią... otworzyłam się, przestałam gonić wydarzenia i zastanawiać się nad ich chronologią, przestałam rozkminiać kto jest kiedy, co jest gdzie i kiedy jest w tym wszystkim autorka - dop...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Małe miasteczko w Małopolsce i jego tajemnice. Tak jednym zdaniem mogłabym podsumować tę książkę. Okładka nie sugeruje zupełnie tego co tutaj dostaniecie, a przyznajmy jest genialna. Pierwsze sto stron było przeze mnie zmęczone, później wsiąkłam totalnie. . Tu wszystko jest tak groteskowe, tajemnicze i absurdalne, że aż zabawne. Wielokrotnie czytając udało mi się roześmiać. Każdego z mieszkańców coś frapuje. Młoda kobieta nocą przechadza się po miasteczku nago, zupełnie tego nieświadoma, śpiewając tak, że uszy mieszkańcom puchną.Pszczelarz jest dziwakiem stroniącym od kąpieli w dodatku skrywającym ogrom tajemnic, a i wróżbita się znajdzie. Wyobraźnia jaką posiada autorka jest niesamowita. Emocje skrywane w bohaterach są tożsame z tym co przeżywa momentami każdy z nas.
Nigdy w życiu nie przeczytałam niczego podobnego.Wątki się przenikają mimo że jest ich sporo. Tutaj się tyle dzieje, że aż ciężko o tym opowiedzieć. Szukacie czegoś niesztampowego z nutą magii,odklejonymi od rzeczywistości bohaterami i ogromem czarnego humoru oraz nostalgią czekającą za rogiem? To posmakujcie tej historii.

Małe miasteczko w Małopolsce i jego tajemnice. Tak jednym zdaniem mogłabym podsumować tę książkę. Okładka nie sugeruje zupełnie tego co tutaj dostaniecie, a przyznajmy jest genialna. Pierwsze sto stron było przeze mnie zmęczone, później wsiąkłam totalnie. . Tu wszystko jest tak groteskowe, tajemnicze i absurdalne, że aż zabawne. Wielokrotnie czytając udało mi się roześmiać. Każ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po pierwszej książce Dominiki Słowik sięgnęłam po "Zimowlę" bez przekonania. Prawdę mówiąc w ogóle bym po nią nie sięgnęła (okładka...), gdyby nie fakt, że z różnych powodów miałam ją pod ręką. I tu wielkie zdziwienie! Z tych miłych! Świat "Zimowli" niesamowicie wciąga, to świat mitu i zawieszonego czasu, pamięci i jej braku, kreacji i wyobraźni. Gdzieś w tle słyszałam Olgę Tokarczuk z "Prawieku..." i "Domu dziennego, domu nocnego", ale ładnie, nienachalnie, bez ostentacyjnego naśladownictwa. Raczej przyjemnie. Poza tym to zwyczajnie bardzo dobrze, sprawnie napisana książka. Zdecydowanie nie czytadło - czuję, że może trafić do stosunkowo niewielkiej grupy odbiorców.

Po pierwszej książce Dominiki Słowik sięgnęłam po "Zimowlę" bez przekonania. Prawdę mówiąc w ogóle bym po nią nie sięgnęła (okładka...), gdyby nie fakt, że z różnych powodów miałam ją pod ręką. I tu wielkie zdziwienie! Z tych miłych! Świat "Zimowli" niesamowicie wciąga, to świat mitu i zawieszonego czasu, pamięci i jej braku, kreacji i wyobraźni. Gdzieś w tl...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najlepsza książka 2019 roku :)

Najlepsza książka 2019 roku :)

Pokaż mimo to

Nie chce oceniać. Krótkie fragmenty, które wymiatają przesłonięte są totalnym odlotem w zdania budowane na pół strony. Bardzo chciałem ale nie dam rady skończyć. Po przeczytaniu ponad połowy tak naprawdę krążymy wokół wszystkiego co jest opisane w opisie książki... na tylnej okładce. I nic nowego się nie dowiadujemy

Nie chce oceniać. Krótkie fragmenty, które wymiatają przesłonięte są totalnym odlotem w zdania budowane na pół strony. Bardzo chciałem ale nie dam rady skończyć. Po przeczytaniu ponad połowy tak naprawdę krążymy wokół wszystkiego co jest opisane w opisie książki... na tylnej okładce. I nic nowego się nie dowiadujemy

Pokaż mimo to

Niebanalna, absurdalna i osobliwa mieszanka realizmu i magii.

Cukrówka to niewielkie miasteczko w Dolinie Zmornickiej, w województwie małopolskim. Czas jakby stanął tam w miejscu. Główna bohaterka wraz z kolegami – Miszą i Hansem – próbują odkryć lepkie niczym miód sekrety lokalnej społeczności. Bo zachowanie Pszczelarza wydaje się mocno podejrzane, i Magda, która nocą, kompletnie naga, wdrapuje się na dachy domów i... śpiewa, nie wspominając o dziwnym zleceniu Kablarza, który ewidentnie kręci kolejny interes. Zadziwiające, że w Cukrówce, mieście cudów, ukryto tak wiele mrocznych tajemnic...

"Omijana przez główna drogę, pozostaje zagnieżdżona w bezpiecznej prowincjonalności".

... razem ze swoimi sekretami, uprzedzeniami i lokalnymi wierzeniami. Cukrówka to synonim małych miejscowości, które niejako utknęły, zawieszone w przeszłości, z uprzedzeniami, stereotypami i przekonaniami mieszkańców.

Ta powieść to taka mozaika gatunkowa – po trosze kryminał, odrobinę powieść obyczajowa z niedużym wsadem magii i sporym naciskiem na warstwę psychologiczną.

Pani Słowik zaciera granicę między rzeczywistością a fikcją oraz dokłada solidną porcję niekonwencjonalnego humoru. I to w pięknym stylu, bo język jakim posługuje się autorka zasługuje na uznanie. Zabawa słowem, niebanalne epitety i metafory nadają powieści specyficzny wydźwięk lirycznej prozy. W tej książce można się rozsmakować, wtopić w lekko klaustrofobiczny klimat i smakować każde zdanie. Ale! O ile snucie historii i pozostawanie w obrębie głównego zagadnienia powieści (jakim uznaję relacje miedzy przyjaciółmi oraz tajemnicze – po trosze kryminalne – wydarzenia jakie zalewają Cukrówkę) było pasjonującą przygoda, o tyle lawirowanie wokół głównego tematu już niekoniecznie... Liczne retrospekcje, szczególnie te dotyczące kariery wróżbiarskiej ojca głównej bohaterki, zbyt mocno spowalniały fabułę. Przyznam się ze wstydem, że te fragmenty pomijałam... Liczne dygresje wprowadzały lekki zamęt w fabułę, co prawda nie gubiło to głównego wątku, ale mocno spowalniało akcję.

Nie zmienia to jednak faktu, że "Zimowla" to bardzo dobra, wymagająca literatura. Nie dla każdego, bo nie każdy odnajdzie się w sposobie narracji, licznych dygresjach i skrupulatnym, acz powolnym dobijaniem do finału perypetii mieszkańców Cukrówki. Lekturę polecam "literackim smakoszom" =)

https://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2019/10/zimowla-dominika-sowik.html

Niebanalna, absurdalna i osobliwa mieszanka realizmu i magii.

Cukrówka to niewielkie miasteczko w Dolinie Zmornickiej, w województwie małopolskim. Czas jakby stanął tam w miejscu. Główna bohaterka wraz z kolegami – Miszą i Hansem – próbują odkryć lepkie niczym miód sekrety lokalnej społeczności. Bo zachowanie Pszczelarza wydaje się mocno podejrzane, i Magda, która nocą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pełna recenzja: https://przymuzyceoksiazkach.com.pl/2019/10/zimowla-dominika-slowik-recenzja/

Gdy trzy lata temu Dominika Słowik była nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za “Atlas: Doppelganger” można się było zastanawiać, czy właśnie objawia się nam świetna i pewna swojego pióra autorka czy mamy jedynie do czynienia z gwiazdą jednego sezonu. Po “Zimowli” nie mam już wątpliwości, że Słowik na dłużej zagości w świadomości czytelników. Pisze tym samym własną historię, której, zdaje się, nikt poprawiać ani przepisywać nie będzie musiał. A to cechuje tych naprawdę bardzo dobrych.

Pełna recenzja: https://przymuzyceoksiazkach.com.pl/2019/10/zimowla-dominika-slowik-recenzja/

Gdy trzy lata temu Dominika Słowik była nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za “Atlas: Doppelganger” można się było zastanawiać, czy właśnie objawia się nam świetna i pewna swojego pióra autorka czy mamy jedynie do czynienia z gwiazdą jednego sezonu. Po “Zimowli” nie mam ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to