„ Historie takie jak ta przepoczwarzają się, potwornieją, zaczynają żyć własnym życiem. Odrywają się nie tylko od opowiadających, ale przede wszystkim od tych, o których się opowiada”.
Ho, ho, ho, jakiej to historii w tej książce nie ma...Rzecz dzieje się w maleńkim miasteczku, pipidówce, jak mawiają kielczanie, o wdzięcznej nazwie Cukrówka. Maleńkie to, a dzieją się w niej wielkie rzeczy. Zapytacie/ jakie?, a np. ktoś po niej chodzi i juchą ulice broczy, wilkołak jaki, czy co? E tam, gusła i zabobony. No to może to, Święta Panienka rzewnymi łzami się zalewa na naszych oczach. Też mało powiecie, no to może to: z jeziora wyłowiono ciało, ki diabeł, nikt topielca nie zna...A te historie opowiada nam dojrzewająca dziewczyna, która wkręca się( i nas przy okazji) w ich rozwiązanie, a co za tym idzie, w poznawanie losów jej ojca/urzędnika-wróża, matki pracującej w muzeum i co poniektórych mieszkańców Cukrówki. Mega ciekawa, snująca się w czasie, poza czasem, w za czasie historia, z wieloma dygresjami. No i są w niej pszczoły, pszczoły, pszczoły, które tworzą tę historię. Jakąś wspólną nić ma ta książka z „ Magicznymi latami” Roberta McCammona, tak przynajmniej ją odebrałam, więc z przyjemnością Wam tę książkę polecam.
„Coraz rzadziej potrafimy mówić o pewnych rzeczach wprost”.
„Najbardziej w ludziach irytują nas nasze własne wady. Zarówno te, które z nimi dzielimy, jak i te, które w nas wywołują.”

„ Historie takie jak ta przepoczwarzają się, potwornieją, zaczynają żyć własnym życiem. Odrywają się nie tylko od opowiadających, ale przede wszystkim od tych, o których się opowiada”.
Ho, ho, ho, jakiej to historii w tej książce nie ma...Rzecz dzieje się w maleńkim miasteczku, pipidówce, jak mawiają kielczanie, o wdzięcznej nazwie Cukrówka. Maleńkie to, a dzieją się w niej...

Coś przedziwnego. To nawet nie jest opowieść, "Zimowla" to bardziej miejsce, w którym się przebywa, czytając. Dzieło szaleńczo kreatywnej wyobraźni. Mimo usterek i dłużyzn, i drobnych natręctw, nie chce mi się ich roztrząsać, bo mimo wszystko jest to powieść bardzo udana i dobrze mi się z nią żyło przez kilka dni. Cukrówka... to mała wieś gdzieś w górach, a w niej mała społeczność i oniryczna rzeczywistość, która rozmywa się od dziwnych wydarzeń, do tego ciekawa kobieca saga rodzinna i zawiła intryga, cud, szaleństwo i zbrodnia, ale przede wszystkim gawędziarstwo, przyjemne, stylistycznie i językowo jakoś niezwykłe.

Coś przedziwnego. To nawet nie jest opowieść, "Zimowla" to bardziej miejsce, w którym się przebywa, czytając. Dzieło szaleńczo kreatywnej wyobraźni. Mimo usterek i dłużyzn, i drobnych natręctw, nie chce mi się ich roztrząsać, bo mimo wszystko jest to powieść bardzo udana i dobrze mi się z nią żyło przez kilka dni. Cukrówka... to mała wieś gdzieś w górach, a w niej mała...

Przez ostatni tydzień czas umilała mi rewelacyjna powieść Dominiki Słowik - „ Zimowla”. To druga powieść autorki, która została nagrodzona Paszportem Polityki w 2019 roku.
To książka, która zabiera czytelnika w świat będący na granicy jawy i snu, opowiedziane w niej historie zacierają granice pomiędzy tym co realne ocierając się o granice zjawisk niemożliwych.
Miejscem akcji jest Cukrówka, małe galicyjskie miasteczko w okolicach Wadowic z barwną plejadą nietypowych jej mieszkańców, tajemnic a nawet cudów.
Narratorka oprowadza czytelnika po miasteczku, jego niesamowitych miejscach i zadziwiając niesamowitymi zdarzeniami od dzieciństwa po wspomnienia swoich przodkiń, matki i babki zręcznie wplatając historie i sekrety rodzinne.
Książkę na przemian czytałam i odsłuchiwałam w znakomitej wersji audio.
Mimo znacznej objętości nie nudziłam się nawet przez moment.
To wspaniała lektura pozwalająca dostrzec jak bogata w zdarzenia i ciekawa potrafi być codzienność. To również zaskakujący thriller z elementami grozy jak również spory rys obyczajowo – historyczny lat 80.- 90. do współczesności. Sporo też w powieści sytuacji zaskakujących i humorystycznych.
Urocza kronika Cukrówki, która mnie zachwyciła.

Przez ostatni tydzień czas umilała mi rewelacyjna powieść Dominiki Słowik - „ Zimowla”. To druga powieść autorki, która została nagrodzona Paszportem Polityki w 2019 roku.
To książka, która zabiera czytelnika w świat będący na granicy jawy i snu, opowiedziane w niej historie zacierają granice pomiędzy tym co realne ocierając się o granice zjawisk niemożliwych.
Miejscem...

Najdłuższa książka świata.
W sennym małopolskim miasteczku zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Nocami grasuje wilkołak, obraz płacze, figury chodzą. Choć może to tylko wyobraźnia miaeszkańców, a wszystkie te wypadki da sie logicznie wytłumaczyć rozwikłując jednoczesnie krymilaną zagadkę?
Teoretycznie ta książka ma wszystko: klimat, ciekawą historię, całkiem zgrabnie użyty język, a jednak jest zwyczajnie nudna.
Autorka ma tendencję do rozwlekania fabuły i nadużywania szczegółu w bardzo rozbudowanych opisach. Dziwię się nieco, że redaktor nie próbował jakoś tych skłonności utemperować. A może to już wersaj okrojona?
Czytjąc "Zimowlę" musicie przygotować się więc na kaskady epitetów. W tym świecie niczego nie można określić jednym wyrazem. Nie zrozumncie mnie źle, zgrabne wyliczenie jest cudowną figurą stylistyczną, ale nie kiedy znajduje się na każdej stronie...
To wszystko spowodowało, że koło dwusetnej strony opowiadana historia została własciwie całkowicie pogrzebana pod opisami i dygresjami co sprawiło, że własciwie przestała mnie już interesować. Do końca dobrnęłam, ale lekko nie było i chyba po inne publikacje autorki nie sięgnę.

Najdłuższa książka świata.
W sennym małopolskim miasteczku zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Nocami grasuje wilkołak, obraz płacze, figury chodzą. Choć może to tylko wyobraźnia miaeszkańców, a wszystkie te wypadki da sie logicznie wytłumaczyć rozwikłując jednoczesnie krymilaną zagadkę?
Teoretycznie ta książka ma wszystko: klimat, ciekawą historię, całkiem zgrabnie użyty...

Książka wciąga od pierwszych stron, aczkolwiek, łatwo się w niej pogubić.

Książka wciąga od pierwszych stron, aczkolwiek, łatwo się w niej pogubić.

Ma ta książka potencjał. Ja jednak męczyłem ja pół roku i to za drugim podejściem. Za piwerwszym odpadlem. Historia społeczności małej miejscowości w małopolskiem.

Ma ta książka potencjał. Ja jednak męczyłem ja pół roku i to za drugim podejściem. Za piwerwszym odpadlem. Historia społeczności małej miejscowości w małopolskiem.

dwa podejścia, oba nieudane. słychać w tej książce dużo Joanny Bator, trochę Radka Raka, ale ranyboskie, przynajmniej o jedną trzecią opisotreści za dużo, przez co drażni i nuży. odkładam przeczytane w jednej czwartej, być może wrócę, ale teraz pragnę czegoś, co pochłonie i zachwyci - a Zimowla nie robi żadnej z tych rzeczy dłużej niż kilka minut.

dwa podejścia, oba nieudane. słychać w tej książce dużo Joanny Bator, trochę Radka Raka, ale ranyboskie, przynajmniej o jedną trzecią opisotreści za dużo, przez co drażni i nuży. odkładam przeczytane w jednej czwartej, być może wrócę, ale teraz pragnę czegoś, co pochłonie i zachwyci - a Zimowla nie robi żadnej z tych rzeczy dłużej niż kilka minut.

"Najtrudniej dostrzec rzeczywistość."

"A przecież jeśli się o czymś nie pamięta, to prawie tak, jakby nigdy tego nie było."

Magda wędruje nocą naga po miasteczku. Pszczelarz spaceruje pośród swojej pasieki w szlafroku i kapciach. Misza chodzi i rozprowadza trawkę. Jest ruch. Dzieje się sporo. Bohaterowie wciąż czegoś szukają. Skarbu, cudu, wyjaśnienia tajemnic, wiedzy. Cała opowieść jest niezwykle poetycka. Język jest piękny. Nie brak tu stylistycznych ornamentów, wspaniałych opisów przywołujących na myśl obrazy. Mimo to, ciężko mi się w tej ZIMOWLI poruszało. Co rusz pojawiały się jakieś przeszkody odwracające moją uwagę. Brnęłam przez tę historię mozolnie i długo. Zmęczyłam się. Końcówka wyjaśniła wszystko, co się działo. Kto, co, po co, z kim, dlaczego i jak, w jaki sposób. Ostatecznie mam wrażenie, że kroczyłam wokół sprawy kryminalnej, dziwnej, złożonej. Sprawy wyjaśnionej na samym końcu niczym w sądzie. Takim z serialu ze znaną panią sędziną. Tak, jak bardzo podobała mi się moja lektura styczniowa, tak lutowa okazała się niestety nie dla mnie. Przyznam, że wybrałam ją dlatego, że nie widziałam żadnej niepochlebnej opinii. Pozostaje Wam sprawdzić na własnej skórze czy ZIMOWLA to książka dla Was.

"Najtrudniej dostrzec rzeczywistość."

"A przecież jeśli się o czymś nie pamięta, to prawie tak, jakby nigdy tego nie było."

Magda wędruje nocą naga po miasteczku. Pszczelarz spaceruje pośród swojej pasieki w szlafroku i kapciach. Misza chodzi i rozprowadza trawkę. Jest ruch. Dzieje się sporo. Bohaterowie wciąż czegoś szukają. Skarbu, cudu, wyjaśnienia tajemnic, wiedzy....

Gdyby narratorka nieświadomie nie przyjęła bielunia może ocena była by wyższa 😉

Gdyby narratorka nieświadomie nie przyjęła bielunia może ocena była by wyższa 😉

Książka dobrze napisana: szczególnie podobały mi się wspomnienia głównej bohaterki opisane plastycznym i "giętkim" językiem tak, że można doskonale wyobrazić sobie postacie i zdarzenia w małomiasteczkowej Cukrówce. Akcja powieści wartka, ciągle zmienna, błyskotliwa. Mocna siódemka.

Książka dobrze napisana: szczególnie podobały mi się wspomnienia głównej bohaterki opisane plastycznym i "giętkim" językiem tak, że można doskonale wyobrazić sobie postacie i zdarzenia w małomiasteczkowej Cukrówce. Akcja powieści wartka, ciągle zmienna, błyskotliwa. Mocna siódemka.