Ad Astra

Długo zastanawiałam się, co napisać po przeczytaniu tej książki tak, aby zachęcić innych czytelników do sięgnięcia po nią. I dalej nie wiem ;) Wiec po prostu, to jest naprawdę świetnie napisana historia. Tu jest wszystko, intryga, miłość, zdrada, magia i niezwykłe zwroty akcji. To się nie czyta, to się pochłania w całości.

Byłam bardzo ciekawa jak potoczą się losy Rosy i jej przyjaciół, nie mogłam się doczekać kontynuacji tej historii. Nie zawiodłam się. Drugi tom wysoko podnosi poprzeczkę, wzbudza ogrom emocji w trakcie czytania, a już sama końcówka... No to już była przesada :D

Czekam bardzo na 3 tom. Już zrobiłam reklamę swoim koleżankom (które sięgną po serię jak wyjdzie ostatni tom, bo nie chcą cierpieć jak ja :D ).
Mam książki w wersji elektronicznej, ale myślę, że kupię całą serię też w klasycznej wersji. Lubię wracać do książek, które pokochałam i mieć je na półce w swojej domowej biblioteczce.

Długo zastanawiałam się, co napisać po przeczytaniu tej książki tak, aby zachęcić innych czytelników do sięgnięcia po nią. I dalej nie wiem ;) Wiec po prostu, to jest naprawdę świetnie napisana historia. Tu jest wszystko, intryga, miłość, zdrada, magia i niezwykłe zwroty akcji. To się nie czyta, to się pochłania w całości.

Byłam bardzo ciekawa jak potoczą się losy Rosy i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu "Sub Rosy" aż przebierałam nogami z niecierpliwości. No niech już wyjdzie druga część, no niech już można będzie przeczytać. Na szczęście Ania Jurewicz nie kazała długo czekać swoim czytelnikom i kilka miesięcy po "Sub Rosie" ukazała się jej kontynuacja- "Ad Astra"
Bardzo cieszę się, że autorka postanowiła kontynuować swoją tradycję lekkiego pióra i przyjemnej stylistyki, która jest tak ciepła i kojąca, że można się nią otulić jak ulubionym szalem.
W drugiej części trylogii o Róży Świętojańskiej, znów wracamy na Uniwersytet Łysogórski, gdzie czeka nas sporo zawirowań. Róża nie będzie mieć lekko. Nie dość że musi nadrobić długą nieobecność to jeszcze na horyzoncie pojawiają się słowiańskie przeszkody. Jakie? A nie powiem Wam, przekonajcie się sami ;)
Książkę czyta się naprawdę szybko, ja połknęłam ją w dwa wieczory. Dialogi w "Ad Astrze" to prawdziwe perełki. Dawno się tam nie uśmiałam. Również ilekroć pojawiał się opis myśli Róży, na mojej twarzy gościł uśmiech rozbawienia.
Ważną kwestią w przypadku "Ad Astry" jest dojrzewanie zarówno Róży jak i autorki. Główna bohaterka coraz głębiej wchodzi w słowiański świat zdobywając potrzebne doświadczenie. Ania natomiast w drugiej części trylogii pokazuje, jak bardzo rozwinął się jej warsztat pisarski. Za to należy się obydwu dziewczynom ogromny szacunek ;)

Po przeczytaniu "Sub Rosy" aż przebierałam nogami z niecierpliwości. No niech już wyjdzie druga część, no niech już można będzie przeczytać. Na szczęście Ania Jurewicz nie kazała długo czekać swoim czytelnikom i kilka miesięcy po "Sub Rosie" ukazała się jej kontynuacja- "Ad Astra"
Bardzo cieszę się, że autorka postanowiła kontynuować swoją tradycję lekkiego pióra i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pamiętacie Uniwersytet ma Łysej Górze? Kto tam się uczył? Kto wykładał? Coś Wam mówi Świątynia Światła Świata? Coś Wam świta? Jeśli nie, to wróćcie do tajemniczej "Sub Rosy", bo obok tego cyklu nie da się przejść obojętnie. Obiecuję!
"Ad Astra" to drugi tom przygód Róży Świętojańskiej autorstwa Anny Jurewicz. Książka niebanalna, pełna ciekawych wątków i niespodziewanych zwrotów akcji. Dlaczego tak uważam?
Pierwszy rok na Uniwersytecie Łysogórskim był dla dziewczyny naprawdę trudny pod względem życia uczuciowego, naukowego i przede wszystkim pytań o sens takiej egzystencji. Jak na magiczkę to los ciężko ją doświadczył, a mimo to się nie poddała i walczyła o swoje, przy okazji wystawiając na próbę swoje dobre imię. Nowy rok na uczelni okazał się nie mniej wciągający.
Anna Jurewicz w fabułę wplotła wątek kryminalny dotyczący tajemniczych porwań i mordów, dziwnych tropów prowadzących prosto w objęcia Róży, ale dziewczyna nie była tą, która atakowała. To ktoś z jej otoczenia czy prześladowca, stalker? Czy ktoś chciał ją wrobić czy może bronić? Autorka zasługuje na piątkę z plusem za takie rozpisanie akcji i stopniowe prowadzenie czytelnika za rączkę (i wodzenie za nos), bo szczerze mówiąc, po końcówce wciąż nie wiem czy za zbrodniami stał ten konkretny bies czy jednak "natchniony człowiek". Tak kochani, tropy i wskazówki to jedno, ale pamiętajcie, pozory lubią i mogą mylić!
Dziewczę pilnie się uczyło i studiowało, m.in. zielarstwo, czytanie w myślach i julecki. Wyjeżdżała na konferencje, pisała artykuły, była asystentką profesora. Nadrabiała zaległości z pierwszego roku i na dobrą sprawę, realizowała dwa lata programu nauki w rok. Godne podziwu. Być może miała w tym udział jej mała, krwawa tajemnica, ale zapału i pracowitości odmówić jej nie można, tym bardziej, że walczyła z migrenami, które potrafią nieźle odciąć od świata zewnętrznego. Tak, migrena to nie tylko ból głowy, ale i cała masa dodatków neurologicznych w postaci aury wzrokowej, zaburzeń czucia, mowy, paraliżu, mrowień aż do całkowitego osłabienia, a nawet wycieńczenia organizmu jak po przebiegnięciu maratonu w tą i z powrotem. Pisarka naświetliła tę paskudną chorobę, pokazała jej konsekwencje i wytłumaczyła czym jest, co pomimo XXI wieku wciąż dla wielu pozostaje nieznane, co skutkuje naśmiewaniem się z globusu i kompletnym niezrozumieniem ze strony współpracowników. Doskonale rozumiem Różę, czasem odcięcie sobie głowy byłoby lepsze od przechodzenia kolejnego spotkania z koleżanką migreną...
Studentki pilnie strzegł jej profesor. Jonasz Wid to postać, która skrywała wiele tajemnic, odcinał się od swej przeszłości, niewiele mówiąc o sobie samym. Był uczynny, bardzo inteligentny, wzbudzał zaufanie. Jednak czy to nie tylko pozory? Było w nim coś, co przykuwało uwagę i omamiało kobiety. Sprawiał, że świat wydawał się bezpieczniejszy, cieplejszy, a zło znikało. Czy w tym tkwiła jego magia wykładów? Czy tym przyciągał do siebie hordy studentów głodnych wiedzy i spotkań z nim, również na stopie prywatnej? Kim był Wid? Autorka w "Ad Astrze" nadała mu całkiem nową rolę, choć wszystkiego można tylko się domyślać. Czytelnik dostał tylko drobne wskazówki, które sam musi złożyć w całość. Końcowe sceny z Jonaszem powodują, że gubimy się w domysłach. Jurewicz rozegrała to naprawdę świetnie, z wyczuciem, nie ujawniając zbyt wiele, dawkując napięcie i zostawiając czytelnika z rozdziawioną gębą na całą szerokość. "Że co? Że jak? Serio?"
Skoro "Ad Astra", myślałam, że Wega Starska odegra tu większą rolę niż w "Sub Rosie". Niestety, przemykała w tle, dorzucając co nieco do ognia akcji w związku z Różą, ale oczekiwałam więcej. Podobnie rzecz miała się z Corveuszem. Pomimo niesnasek między nim a Świętojańską, on nadal był dobrym przyjacielem i troszczył się o nią, choć jego przykład pokazuje, że czasem naprawdę warto odpuścić...
Relacje między bohaterami dalej przypominały telenowelę meksykańską. Można się pogubić kto z kim, po co i dlaczego. Studenci i profesorowie Uniwersytetu Łysogórskiego na pewno mieli burzliwe życie emocjonalne i seksualne, co nie do końca mnie przekonuje, jak np. owoc spotkania Róży i Skarba. Może jestem zbyt staroświecka, ale takie podejście nie mieści mi się w głowie. No cóż, co pokolenie, to nowe obyczaje (haha, choć sama jestem w wieku autorki).
Jurewicz doskonale wykreowała swoje postacie, nadając im rysy prawdziwego życia. Nie uczestniczyli w wiecznej sielance, męczyli się z realnymi problemami, trapiły ich wątpliwości, cierpieli i płakali zastanawiając się nad sensem swego postępowania, nie zawsze biorąc odpowiedzialność za swoje czyny, choć starając się naprawiać swe błędy. Nieobce im huśtawki nastrojów, kłótnie czy momenty szczęścia. Zebrane doświadczenia wpływały na ich charakter, sposób funkcjonowania i przeżywania emocji. Autorka jako psycholog świetnie się tu spisała. Za każdym bohaterem stała inna historia, więc tym samym byli oni jedyni i niepowtarzalni. To prawdziwy walor tej książki.
Jednym z ciekawszych momentów tej powieści były praktyki Róży. Wspaniałe miejsce, wręcz niespodziewane, z niebanalnym pomysłem zestawienia dawnego pojmowania magii ze współczesnym. Praktyka kontra teoria, życie a nauka, szeptucha a wiedźma. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby dziewczyna w trzecim tomie spędziła tam nawet pół roku. Iście słowiańskie miejsce ze słowiańską duszą (dosłownie)! Nie mówiąc już o mieszkańcach tego regionu i ich doświadczeniach.
Co do słowiańskości - pojawia się strzyga, kwiat paproci, ledwie wspomnienie Swaroga i aluzje do dawnych wierzeń w Mokosz, Marzannę i Dziewannę. Nie ma tego zbyt wiele, ale podano to w smakowity sposób. A propos Mokosz - czyżby w "Axis Mundi" szykowała się informacja o reinkarnacji? To mnie bardzo pozytywnie zaskoczyło i mam nadzieję, że Jurewicz poświęci temu sporo miejsca w kolejnym tomie.
Innym atutem "Ad Astry" jest lekki styl autorki, klarowny język i zabawne poczucie humoru. Świetna mieszanka, która sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Treść dosłownie się pochłania, nie wiadomo nawet kiedy. W związku z tym, wydaje się, że stron jest za mało. Chciałoby się więcej i więcej.
"Ad Astra" to książka ciekawa, dobrze napisana, przyjemna, bogata w treści psychologiczne, dzięki którym można co nieco dowiedzieć się o ludzkiej naturze. Wyprawa z Różą na Łysą Górę, do Paryża czy nawet na Litwę, to czysta przyjemność. Trzeba tylko pamiętać, że jej włosy kochają kraść i gromadzić zapasy godne kobiecej torebki. Wzgardzone potrafią się zemścić, więc grzecznie proszę o ostrożność. Gwarantuję, że nie będziecie się nudzić, ale warto przymrużyć oko. Nie szukajcie tu ścisłości historycznych, bo to obyczajówka z domieszką fantasy, ale w dobrym wydaniu. Warto poświęcić jej tych parę godzin.
https://loslibros-wehikulczasu.blogspot.com/2020/01/51-ad-astra-anny-jurewicz-czyli-studia.html

Pamiętacie Uniwersytet ma Łysej Górze? Kto tam się uczył? Kto wykładał? Coś Wam mówi Świątynia Światła Świata? Coś Wam świta? Jeśli nie, to wróćcie do tajemniczej "Sub Rosy", bo obok tego cyklu nie da się przejść obojętnie. Obiecuję!
"Ad Astra" to drugi tom przygód Róży Świętojańskiej autorstwa Anny Jurewicz. Książka niebanalna, pełna ciekawych wątków i niespodziewanych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ania Jurewicz przedstawia kontynuację swojej debiutanckiej "Sub Rosy" - "Ad Astra" jest nieco słabsza od swojej poprzedniczki, choć wciąż napisana tym samym, lekkim językiem. W efekcie powieści Ani pochłania się właściwie naraz (no dobra, mi "Ad Astra" zajęła dwa wieczory ;) ).
Autorka, wspominając o swojej książce, mówiła o magii, wątkach słowiańskich oraz psychologii. Pozwolę sobie zacząć od tej ostatniej, bo "Ad Astra" jako powieść - powiedzmy - psychologiczna podchodzi mi najbardziej. Szczególnie ta część o pobycie Róży i Jonasza w Paryżu, kiedy bohaterka musi (mniej lub bardziej) umiejętnie radzić sobie z przeszłością. Całkiem nieźle wyszły też wątki słowiańskie, choć mam wrażenie, że jest tego mniej niż w "Sub Rosie" - i nie obraziłabym się, gdyby było ich więcej ;). Za to nieszczególnie przemawia do mnie "Ad Astra" w kategorii magia/fantastyka, stanowczo za dużo tu inspiracji innymi książkami. Pamiętacie, jak Harry Potter we śnie lub w transie miał wrażenie, że jest w ciele węża atakującego swoje ofiary? Albo może kojarzycie, jak Szeptucha z powieści Miszczuk w ramach gry wstępnej używała swoich zdolności, by Mieszko zobaczył to, co partnerka i miał potem ochotę na coś więcej? Czytając "Ad Astrę" miałam często wrażenie, że tę historię już znam, tylko bohaterowie się zmienili.
"Sub Rosa" kończyła się w sposób trzymający w napięciu i byłam ciekawa, co dalej. "Ad Astra" zaczyna się jednak w dość nijakim stylu, pozostawiając uczucie "i to by było na tyle?". Akcja się na szczęście potem rozkęca, choć autorka ma niefajny (dla czytelnika) nawyk ucinania wielu historii w połowie. Coś się zaczyna dziać, bohaterka uczestniczy w ważnej rozmowie i nagle… koniec - rozdziału, sytuacji, nagle przeskakujemy do innego wątku, do poprzedniego już nie wracając. Czasem może to budować napięcie, zazwyczaj jednak wzbudza uczucie nieskończonej historii - coś by jeszcze można dopowiedzieć, rozwinąć. Książka kończy się w momencie, kiedy akcja właściwie zaczyna się rozkręcać - ostatni rozdział jest najlepszy i najciekawszy z całej powieści. Mam więc nadzieję, że tom trzeci choć dorówna pierwszemu… :)

Ania Jurewicz przedstawia kontynuację swojej debiutanckiej "Sub Rosy" - "Ad Astra" jest nieco słabsza od swojej poprzedniczki, choć wciąż napisana tym samym, lekkim językiem. W efekcie powieści Ani pochłania się właściwie naraz (no dobra, mi "Ad Astra" zajęła dwa wieczory ;) ).
Autorka, wspominając o swojej książce, mówiła o magii, wątkach słowiańskich oraz psychologii....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lekka książka do przeczytania. Dużo wątków, opisów przyrody, uczuć i emocji. Całkiem wartka akcja.

Lekka książka do przeczytania. Dużo wątków, opisów przyrody, uczuć i emocji. Całkiem wartka akcja.

Pokaż mimo to

Sub Rosa zakończyła się tak, że kontynuacji pragnęłam natentychmiast. Już, najlepiej na wczoraj, bo zagadka nie znalazła rozwiązania, a pytania bez odpowiedzi mnożyły się jak komary w ciepły letni dzień.
Ad Astra jeśli na jakieś pytanie odpowie, to zostawi nas z kolejnymi w miejsce jednego. Tak, wiem, to seria, ma być coś więcej, ale chwilami chciałabym już też coś więcej wiedzieć ;)

W drugim tomie Róża dopiero zaczyna mieć problemy. Jej poprzedni przewodni powód do załamki, czyli złamane serce, wypada blado przy tym, z czym przyszło jej się mierzyć po zdarzeniach z poprzedniego roku akademickiego.
Ale dziewczyna się nie poddaje i wraca na Uniwersytet Łysogórski po kolejną dawkę przygód. I kłopotów, bo tych nie braknie.
I dobrze, bo nie mogłam się kontynuacji jej losów doczekać.

Jest poważniej, bo sama Róża, mimo że chwilami dzieciuchowata w zachowaniu, jakby ciut spoważniała. Jest mroczniej, czuć, że coś się czai po kątach.
Ale tu będę mieć właśnie zarzut. Coś się czai, coś się kroi, atmosfera zaczyna gęstnieć i… Mamy ucięcie sceny i przeniesienie do czegoś błahego. Może to ma sens głębszy, który mi umykał, nie wiem, ale trochę więcej tego rozwijania napięcia bym pragnęła.
Tak samo jak więcej ikry i iskry w związku Róży i Jonasza. Cieszę się, że między nimi wszystko idzie jak trzeba (co spoilerem nie jest, w końcu i w pierwszym tomie to szybko było wiadome :P), ale chciałabym więcej.
Więcej jak więcej ale… może troszkę inaczej, w rytm innej melodii, bo w obecnym stanie czegoś mi między nimi brak. Może właśnie tej wspomnianej iskry… Ale po finale wierzę, że kolejny tom będzie obfitował w sensacje RóżowoJonaszowe ;)
Kolejne, na co mogę ponarzekać, to Wega. Może nie przez cały czas, może tylko przez chwilę, ale jednak ma takie wejścia, że ma się ochotę nią potrząsnąć. Chociaż… najgorzej, jak postać nie wzbudza emocji prawda? ;)

I jeszcze wiecie czego bym pragnęła więcej? Słowiańskości, tej obgadanej, obmówionej i wyciekającej ostatnimi laty zewsząd. Cykl jest słowiański, w stosunku do Sub Rosy jest tego w Ad Astrze więcej, ale ja chcę jeszcze i jeszcze! Chcę wszystkiego :D Podkład jest, bo elementy folkloru się pięknie zabłyszczały, mogą teraz zaświecić w pełnej krasie.

Róża się zmienia. Jonasz, Corveusz i reszta mam wrażenie, że też. Klimat w książce mrocznieje i poważnieje. Stały natomiast pozostał styl Autorki. Lekko się czyta to, co nam Ania serwuje, niezmiennie plastyczne opisy i zgrabne zdania robią dobrze w estetykę ;) ale skłonność do ‘przerywników’ w akcji została. Poprzednio Róża często się ubierała i przebierała, tu uczy się pilnie przez noce i ranki. I mimo że to ma większy fabularny sens - musi nadrobić furę zaległości i ja to rozumiem, to jest to ciut za często wspominane.
Ale wiecie, skoro mówię o zaletach, to i o wadach trzeba ;)

Jest też to na co czekałam mocno - końcówka. Nie zawiodłam się.
Mrocznie i słowiańsko aż kapało. Naprawdę, końcówka sztosik :D Jestem bardzo ciekawa, co w kolejnej części wymyśli dla ekipy Autorka. I jak wyciągnie ich z ambarasu w jaki się wpakowali. Albo w jaki sama ich wrzuciła :P

Sub Rosa zakończyła się tak, że kontynuacji pragnęłam natentychmiast. Już, najlepiej na wczoraj, bo zagadka nie znalazła rozwiązania, a pytania bez odpowiedzi mnożyły się jak komary w ciepły letni dzień.
Ad Astra jeśli na jakieś pytanie odpowie, to zostawi nas z kolejnymi w miejsce jednego. Tak, wiem, to seria, ma być coś więcej, ale chwilami chciałabym już też coś więcej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ad Astra serwuje nam kolejne przygody Róży Świętojańskiej. Jak zwykle lekkie, jak zwykle ciekawe, ale czy zaserwowane w najlepszy sposób? Cóż to ostatnie to kwestia gustu, ale to po kolei.

Róża żyje, Kemida zniknęła. Tak można podsumować to co się dzieje na początku książki. Obserwujemy bowiem, jak bohaterka stara się ponownie przystosować do życia. Nowe moce, nad którymi nie za bardzo umie panować, są bardziej zmorą niż darem. Szczególnie, że nie ma osoby, która jej wytłumaczy co tak naprawdę się dzieje i czym jest Kwiat Paproci. Dodatkowo Jonasz wkracza w jej życie coraz bardziej i głębiej. A ona, jak to ona, zamiast stawić temu wszystkiemu czoła, woli uciekać, ignorować (może nie tak do końca, ale jednak) i zostawić wszystko tak jak jest.

Generalnie przez całą książkę zastanawiamy się o co w tym wszystkim chodzi i czemu Róża jest taka ważna. I tak naprawdę niewiele się dowiadujemy. Dopiero pod koniec mamy jedno wielkie BUM po twarzy, że tak powiem. Wiele informacji na raz i 2 kolejne wydarzenia, gdzie tak naprawdę stajemy w zawieszeniu. Nie wiemy czy zbierać dzbanek czy wycierać mleko. Stoimy w zawieszeniu.

Pierwsza część podobała mi się dużo bardziej, nie mogę tutaj powiedzieć, że było inaczej, bo nie było.
Sub Rosa była jak powiew świeżego powietrza i pomimo jej wad, czytałam ją z pewną dozą przyjemności. Cieszę się, że w autorka posłuchała czytelników i nie ubierała już tak często swojej bohaterki, właściwie nie skupialiśmy się aż tak na szczegółach. Nie mieliśmy też tu tych zawieszeń akcji, niedokończonych wątków - tu było zdecydowanie lepiej. Niestety nie idealnie.

Dłużyzn było naprawdę sporo. Jeśli działo się coś złego, coś ciekawego, to za chwilę było to tłumione przez zwykłe wydarzenia. Niezapłacony rachunek za mieszkanie w Paryżu, wybieranie wina na imprezę i same imprezy, które dla mnie były zapchajdziurami. Nie wnosiły nic do fabuły i przez to przytłaczały jej potencjał. Te super ważne wydarznia były zalewie iskierkami, podczas gdy powinny być pożarem, powinny płonąć jasnym wręcz oślepiający ogniem, szczególnie, że mają prawo!

To co mi się podobało:
- ataki strzygi - no to były ciekawe elementy, warte rozwinięcia (szczególnie po tym obiecującym końcu);
- Jonasz końcówka mnie zaskoczyła i zadziwiła, jestem ciekawa jak to się dalej rozwinie;
- Krystyna - kurcze! Szkoda, że jest jej tak mało! Ta postać przypomina mi Jarogniewę z Szeptuchy. Takie postacie są fajne i warte przedstawienia! <3
- sytl, książkę czyta się mega dobrze, Autorka przepięknie umie opowiadać, tak że się czyta bardzo szybko

To co mi się nie podobało:
- jak już powiedziałam dłużyzny, czyli nie wnoszące nic do fabuły wydarzenia, myślę, że gdyby je wyciąć byłoby to na korzyść książki;
- wyznanie miłości - to chyba było najgorsze wyznanie miłości, o jakim czytałam. Chodzi mi o sposób tego wyznania... to było dziwne;
- Wega - tu nie dodam nic więcej;
- uciekanie Róży zamiast wzięcie byka za rogi i zbadanie sprawy! Trochę powinna się nauczyć, że to nic nie daje.

Podsumowując książkę nie czytało się źle, ale nie odnalazłam w niej tej przyjemnej iskry. Sama fabuła była ciekawa i zakończenie bardzo mi się spodobało, ale no nie mogę zwracać uwagi, że musiałam na nie rozpaczliwie długo czekać.
Dla mnie to 6/10 :)

Ad Astra serwuje nam kolejne przygody Róży Świętojańskiej. Jak zwykle lekkie, jak zwykle ciekawe, ale czy zaserwowane w najlepszy sposób? Cóż to ostatnie to kwestia gustu, ale to po kolei.

Róża żyje, Kemida zniknęła. Tak można podsumować to co się dzieje na początku książki. Obserwujemy bowiem, jak bohaterka stara się ponownie przystosować do życia. Nowe moce, nad którymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejny tom o przygodach Róży, tym razem jeszcze więcej zagadek, lekkiego humoru i problemów sercowych w świecie pełnym magii i słowiańskich mitów.Mimo, że byłam zachwycona pierwszym tomem ciężko mi było przebrnąć przez pierwsze strony. Możliwe, że miałam większe oczekiwania wobec drugiego tomu. Brak akcji, jakiegokolwiek napięcia i momentami dziecięcy humor sprawiły, że czułam się jakbym czytała szkolne opowiadanie. Jednak książka z każdą stroną stawała się coraz ciekawsza, co kawałek wplatany nowy wątek i odkrycie następnej tajemnicy motywowało do czytania dalej. Zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło, mimo notowania swoich spostrzeżeń i domysłów nie byłam nawet blisko rozwiązania "zagadki". Książka ma premierę już 6 stycznia ! - nie mogę się doczekać aż poznam opinię innych i będę mogła z kimś "poplotkować" na temat zakończenia 😂

Kolejny tom o przygodach Róży, tym razem jeszcze więcej zagadek, lekkiego humoru i problemów sercowych w świecie pełnym magii i słowiańskich mitów.Mimo, że byłam zachwycona pierwszym tomem ciężko mi było przebrnąć przez pierwsze strony. Możliwe, że miałam większe oczekiwania wobec drugiego tomu. Brak akcji, jakiegokolwiek napięcia i momentami dziecięcy humor sprawiły, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Sic itur AD ASTRA"  


Trochę wspomnień z pierwszej części

"Ad Astra" Anny Jurewicz jest bezpośrednią kontynuacją "Sub Rosy". Zakończenie poprzedniej części pozostawia czytelnika z szokiem wymalowanym na twarzy, ściśniętym sercem - bo to, co na ostatnich kartach "Sub Rosy" nawywijała Róża wywróciło wszystko do góry nogami - oraz całą masą pytań.


Od pierwszych zdań "Sub Rosa", dzięki swobodnemu i miejscami pełnego humoru stylowi autorki przypadła mi do gustu, ale po przeczytaniu książki do końca poważnie zastanawiałam się czy nie zacząć autorki nienawidzić, za to jak skończyła pierwszy tom. No kto tak robi? Oczywiście wielu pisarzy stosuje ten podchwytliwy zabieg i to jest jak najbardziej dozwolone :). Jako pisarka miałabym radochę, ale jako czytelniczka już niekoniecznie.


W każdym razie niecierpliwie oczekiwałam kolejnej części i szczęśliwym zbiegiem okoliczności okazało się, że mogę przeczytać o dalszych perypetiach Róży jeszcze przed premierą. I wiecie co? Jeśli pierwsza część pozostawiła Was z wieloma pytaniami bez odpowiedzi, to druga nie tylko zakręci Waszymi emocjami jeszcze bardziej, ale pozostawi po sobie więcej pytań niż odpowiedzi.

Sic itur...

"Ad Astra" kontynuuje wydarzenia jakie miały miejsce we wcześniejszym tomie, a ponieważ znałam bohaterów i pomimo kilkumiesięcznej przerwy ich postaci nie zatarły się w mojej pamięci, ponowne wkręcenie się w akcję nie stanowiło problemu.


Pisanie tej recenzji bez jakichkolwiek spojlerów to prawdziwe wyzwanie, szczególnie, że opis też nie zdradza zbyt wiele:


Czy wrócimy na Uniwersytet Łysogórski? Co zrobiła Róża w ostatnim rozdziale „Sub Rosy” i jakie będą tego konsekwencje? Jak potoczą się losy jej przyjaciół? Czy Paryż skrywa w sobie słowiańską tajemnicę? A może odpowiedzi ukryte są głęboko w litewskim lesie?
„Ad Astra” to druga część przygód Róży Świętojańskiej, która przynosi wiele odpowiedzi i … jeszcze więcej pytań.
Gotowi na kolejną przygodę?


Styl Anny Jurewicz nadal pozostaje na wysokim poziomie, nadal jest okraszony humorem, co dodaje lekkości zaistniałym sytuacjom, ale wydarzenia, których jesteśmy świadkami tym razem stają się bardziej dramatyczne. Co jakiś czas na plecach czujemy oddech czającej się śmierci, zbierającej swoje krwawe (dosłownie) żniwo. Sami główni bohaterowie także się zmieniają, nic dziwnego, bo nie dałoby się pozostać takim samym po wydarzeniach i konsekwencjach z Nocy Kupały.  


"Coraz bardziej nabierałam przekonania, że odbywa się tu jakiś spisek, którego jestem częścią. Co więcej, patrzy się na mnie z pobłażaniem, że jestem taka głupia i nie widzę tego, co mam przed oczami."

Jak zapewne niejedna z czytelniczek dołączyłam do "klubu" Jonasza Wida. Mężczyzna zdawałoby się idealny: przystojny, ładnie zbudowany, wesoły, komunikatywny, potrafiący cudownie gotować... Właściwie wiedza o Jonaszu Widzie do tej pory była dość ograniczona, ale w tym tomie autorka odsłania nam o nim nieco więcej przez co Jonasz staje się jeszcze bardziej idealny, ale... do pewnego momentu.

... ad astra

To co czytam odbieram głównie emocjami. I to właśnie emocje są dla mnie ważne, ważniejsze nawet niż sama fabuła, bo jeśli autor umiejętnie wciągnie czytelnika w swoją opowieść, to nawet oparta na schematach i schematami poganiana, pozostaje we mnie na długo. 


W cyklu stworzonym przez Annę Jurewicz o schematach trudno mówić, a poszukiwanie siebie, swojej tożsamości, miejsca w świecie, potrzeba kochania i bycia kochanym, wzajemne zrozumienie to wartości uniwersalne i ponadczasowe, które autorka wplotła w historię Róży. Za to emocje jakie autorka serwuje nam w Ad Astrze są na najwyższym poziomie, proporcjonalnie adekwatnym do stopnia lubienia Róży.


Sama postać głównej bohaterki jest odmienna od tych, które do tej pory spotykałam. Róża jest tak cudowna, dlatego, że jest niedoskonała. Jest taka jak wielu z nas, jest taka jak choćby ja: walcząca z nadmiarem kilogramów, uwielbieniem do oglądania (może nie seriali, ale gameplay'ów) i słodyczy (w tym także żelków) i dlatego z taką łatwością przyszło mi się z nią identyfikować i kibicować jej.


Ale tym co mnie totalnie urzekło, oczarowało, zachwyciło, ścisnęło za serce to kreacja relacji Róży i Jonasza. Jak dla mnie, to prawdziwy majstersztyk. Bywały takie momenty, gdy miałam ochotę trzasnąć Wida przez łeb. Bywały i takie, gdy miałam ochotę normalnie go zamordować (serio). Bywały też takie, że czytając w gardle czułam rosnącą gulę i zastanawiałam się "do licha, kobieto [czyt. autorko] w co ty pakujesz swoich bohaterów i dlaczego ich tak krzywdzisz".


"Wybudziłam się obolała bólem, którego nie umiałam wyjaśnić. Przestraszona nie moim strachem. Co najgorsze - nic nie rozumiałam z tych snów i coraz gorzej radziłam sobie z uspokajaniem się."

Cudze chwalicie, swego nie znacie

Tym co, poza stylem i kreacjami bohaterów, tak mi się podoba w twórczości Anny Jurewicz jest czerpanie ze słowiańskiej mitologii. Nie wiem jak Wy, ale już po przeczytaniu pierwszej części zwróciłam baczniejszą uwagę tę dziedzinę. W "Ad Astrze" mamy do czynienia z rozwinięciem zapoczątkowanego już wątku bogów słowiańskich, dowiadujemy się więcej na temat Loży Świątyni Światła Świata, a także podróżujemy trochę z bohaterami po świecie. 


Anna Jurewicz zabiera nas do Paryża, gdzie odnosi się do pożaru katedry Notre Dame, oraz jedziemy na Litwę, aż za Wilno, gdzie historia... tak, tam się historia drugiego tomu kończy, ale nie tylko. Co jeszcze? Zachęcam Was po sięgnięcie po lekturę "Ad Astry", gdy tylko się pojawi, a dowiecie się dużo, dużo więcej.

Podsumowując:

Jeśli czytaliście "Sub Rosę" i zakochaliście w jej bohaterach, opowiadanej historii i stylu, w jakim jest prowadzona, nie możecie nie przeczytać "Ad Astry". Prócz kontynuacji wydarzeń z pierwszego tomu, rozwojowi ulegają sami bohaterowie, zmieniają się ich wzajemne relacje (niekoniecznie na lepsze), wydarzenia nabierają rozpędu, miejscami też dramatyzmu. Uniwersytet Łysogórski niby pozostaje taki sam, ale osoby z nim związane już niekoniecznie.


Autorka zaserwowała swoim czytelnikom  emocjonalne zawirowania, który wciągają, miętoszą duszę i zostawiają potem na pastwę oczekiwania na kolejny tom. "Ad Astra" wymiętosiła mnie emocjonalnie, zakończenie rozbiło mnie na milion kawałków i nie pozostaje mi nic innego, jak z niecierpliwością oczekiwać trzeciego tomu pt. "Axis Mundi" (i ćwiczyć wolę powstrzymując się od obgryzania paznokci z tego zniecierpliwienia).


Anna Jurewicz ma swój własny, jedyny i wyjątkowy styl opowiadania. I jak byłam pewna, że pokocham jej historię przeczytawszy zaledwie pierwszy akapit "Sub Rosy", tak "Ad Astra" tylko mnie w tym przekonaniu ugruntowała. I cokolwiek wyjdzie spod pióra Anny Jurewicz biorę to w ciemno. 


Poniższy cytat jest jednym z tych niesamowicie pobudzających wyobraźnię. Moja wręcz doznała wyobraźniowego spełnienia (o ile takowe istnieje):


"Wydostałam się z lasu otulona podmuchem wiatru. Poderwane do lotu liście i źdźbła trawy otaczały mnie, wirując i oplatając powoli moje stające się ciało. Stwarzałam się z rosy i pierwszych kropli letniego deszczu. Z suchych, butwiejących liści i okruchów ziemskiego pyłu. (...) Każdy mój kolejny krok był coraz bardziej fizyczny. Szept tego mężczyzny mnie ucieleśniał i zanim się do niego zbliżyłam, byłam już tak samo ludzka, jak on."

Czy polecam "Ad Astrę" (oraz "Sub Rosę")? Naprawdę muszę Wam mówić? ;)

Moja ocena 9/10.


P.S. "Sic itur ad astra" znaczy "tak sięga się gwiazd", "tak idzie się do gwiazd":)

"Sic itur AD ASTRA"  


Trochę wspomnień z pierwszej części

"Ad Astra" Anny Jurewicz jest bezpośrednią kontynuacją "Sub Rosy". Zakończenie poprzedniej części pozostawia czytelnika z szokiem wymalowanym na twarzy, ściśniętym sercem - bo to, co na ostatnich kartach "Sub Rosy" nawywijała Róża wywróciło wszystko do góry nogami - oraz całą masą pytań.


Od pierwszych zdań "Sub...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ad Astra to kontynuacja losów Róży Świętojańskiej z Sub Rosy. Czy udana? I to jeszcze jak!
To co zrobiła ze swym czytelnikiem Anna Jurewicz w swojej drugiej książce, a przede wszystkim, to jak ją zakończyła! Znacie ten film, a może nawet znacie książkę, Misery? Tą gdzie fanką więzi autora by napisał kolejną część swojej sagi? No... no to własnie po przeczytaniu Ad Astry człowiek ma ochotę wcielić się w Misery. Ale zacznijmy od początku.
Ad Astra, jak już wspomniałam, to drugi tom opowieści o losie Róży Świętojańskiej. Kto nie czytał pierwszego tomu szybko powinien to nadrobić. Akcja toczy się w zasadzie bezpośrednio po wydarzeniach z części pierwszej i... o raju, jak się toczy! Książkę przeczytałam praktycznie na dwa razy. Jednego dnia 80 stron, drugiego pozostałe 230? A to chyba daje do myślenia, jak się owa akcja toczy 😉 Róża nabiera charakteru i tak jak wcześniej zastanawiałam się czy nie jest przypadkiem moją literacką bratnią duszą, tak teraz jestem już o tym przekonana w stu procentach. Ad Astra daje nam od Sub Rosy więcej akcji, więcej słowiańskości, magii i choć nie sądziłam, że to możliwe jeszcze więcej przyjemności z czytania. A ostatnie kilka zdań spowodowało, iż nieco głośniej niż wypada w poczekalni u lekarza wyrwało się z mych ust "co kur...ka". Czy było w Ad Astrze coś co mnie zawiodło? Za mało Corva. No i ten koniec! Choć on mnie nie zawiódł on wprowadził mnie w stan kaca książkowego... więc generalnie, nie. Autorka przedstawia nam bowiem świetną historię osadzoną w dobrze wykreowanym świecie z ciekawymi postaciami, wszystko opisane przyjemnym stylem, nie brakuje tu humoru, nie brakuje akcji, emocji i przemyśleń skłaniających do refleksji, jednak w subtelny, nienachalny sposób. Chciałabym na coś ponarzekać, ale nie tym razem. Ad Astra trzyma poziom Sub Rosy, czy wręcz podnosi poprzeczkę jeszcze wyżej. Już nie mogę się doczekać trzeciej części. A Was gorąco zachęcam, zajrzyjcie na stronę autorki, gdzie dostępne są obie części powieści i przekonajcie się sami jak cudowną historię ma do opowiedzenia Ania w swych książkach.

Ad Astra to kontynuacja losów Róży Świętojańskiej z Sub Rosy. Czy udana? I to jeszcze jak!
To co zrobiła ze swym czytelnikiem Anna Jurewicz w swojej drugiej książce, a przede wszystkim, to jak ją zakończyła! Znacie ten film, a może nawet znacie książkę, Misery? Tą gdzie fanką więzi autora by napisał kolejną część swojej sagi? No... no to własnie po przeczytaniu Ad Astry...

więcej

mniej

Pokaż mimo to