W stronę Swanna

doszedłszy do wniosku, że zbyt osobiste są moje zachwyty nad tą książką, powiem tylko, że uczuciem darzę ją wielkim, a także, że uwielbienie moje dla jej warstwy językowej jest niezmierzone. och, no cóż... estetyczna i bliska sercu memu jest to proza.

doszedłszy do wniosku, że zbyt osobiste są moje zachwyty nad tą książką, powiem tylko, że uczuciem darzę ją wielkim, a także, że uwielbienie moje dla jej warstwy językowej jest niezmierzone. och, no cóż... estetyczna i bliska sercu memu jest to proza.

Pokaż mimo to

Już dawno przeczytanie książki nie zajęło mi tyle czasu, przez „W stronę Swanna” wręcz brnąłem przez trzy tygodnie. Brałem do ręki, czytałem kilka stron i odkładałem zniechęcony. Ciężko było mi się „wstrzelić” w ten swoisty i specyficzny rytm książki i styl Prousta – te przeraźliwie długie zdania, ten dygresyjny styl wypowiedzi, egzaltacja autora i nazbyt szczegółowy i drobiazgowy język… Zniechęcało mnie to i nużyło. Na szczęście udało mi się dobrnąć do połowy książki – a mało brakowało a bym porzucił lekturę – i wreszcie zaskoczyło. Jedno z dwojga – albo z czasem oswoiłem się z tym stylem albo po prostu w lekturze wreszcie coś drgnęło.

Czy jestem zadowolony z lektury? Trudno powiedzieć. Nie porwała mnie od razu a nawet i potem, gdy już to zrobiła, to nie powodowała jakiegoś zachwytu. To nie jest bowiem zła książka, wręcz przeciwnie, ale wymagała ode mnie sporej dozy cierpliwości i skupienia, bowiem łatwo mi było podczas czytania się rozkojarzyć. Kiedy Proust brnął w zbyt długi opis czegoś lub kogoś łapałem się na tym, że w trakcie zacząłem odpływać myślami. Nie pomagało to w lekturze. Ale kiedy Proust zaczął opisywać perypetie Swanna i Odety coś jakby się odmieniło i zacząłem czytać z zainteresowaniem. Wyczytałem nawet kilka opinii, że „W stronę Swanna” zaczyna się tak naprawdę od środka i rzeczywiście coś w tym jest.

Czy sięgnę po dalsze tomy? Sądzę, że tak. Zacząłem w sumie być ciekawy dalszych perypetii i perturbacji życiowych Prousta. Mam jedynie nadzieję, że czas poświęcony na lekturę nie będzie tym straconym.

Już dawno przeczytanie książki nie zajęło mi tyle czasu, przez „W stronę Swanna” wręcz brnąłem przez trzy tygodnie. Brałem do ręki, czytałem kilka stron i odkładałem zniechęcony. Ciężko było mi się „wstrzelić” w ten swoisty i specyficzny rytm książki i styl Prousta – te przeraźliwie długie zdania, ten dygresyjny styl wypowiedzi, egzaltacja autora i nazbyt szczegółowy i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zanim zabrałam się za czytanie książki, chciałam się dowiedzieć czegoś o jej autorze i niektóre informacje mnie mocno zaciekawiły, jak choćby ta, że Proust sam sponsorował pochlebne opinie na temat swojego dzieła.
Zważywszy na swoje pochodzenie z zasobnej rodziny mógł sobie na to pozwolić, poza tym odbiór jego twórczości był początkowo więcej niż chłodny.
Chroniczna astma nie pozwalała mu w pełni korzystać z życia. Większość czasu spędzał w czterech ścianach, bez słońca, często cierpiał na bezsenność. Pod koniec swojego życia, wiedząc, że czasu zostało mu już niewiele, pospiesznie kończył i poprawiał swoje monumentalne siedmiotomowe dzieło nie ruszając się z mieszkania, tworzył w transie, aby zdążyć przekazać wszystko, co sobie zaplanował.

Po przeczytaniu pierwszej części zauważyłam, że ten tryb życia odcisnął piętno na jego powieści. Bardzo wyraźnie widać tu jego wrażliwość, introwertyzm. Brak możliwości podróżowania po świecie rekompensował sobie podróżami wgłąb siebie.

Jeśli ktoś szuka w książce fabuły, to jej tu nie znajdzie. Jej konstrukcja oparta jest na wspomnieniach narratora. Wspomnienia te wywołane są przez różne małe przedmioty (np. filiżanka), luźne skojarzenia, zmysły (np. smak
magdalenki namoczonej w herbacie lipowej).

Dużo miejsca zajmuje miłość,dylematy, tęsknoty i emocje z nią związane. Poza tym czytelnik ma szanse zobaczyć, jak wyglądała hierarchia społeczna w ówczesnej Francji. Widzimy różne konwenanse rządzące codziennym życiem
przedstawicieli tzw. elity. Autor w wielu miejscach pokazuje ich zakłamanie, próżność i sztuczność, takie życie na pokaz.

Wiele jest też sytuacji i bohaterów wywołujących uśmiech, jak choćby ciotka Leonia, która udaje, że nigdy nie śpi i jest z tego powodu bardzo cierpiąca, czy dwie kolejne ciotki Marcela, które zamiast mówić wprost porozumiewają się
za pomocą tak subtelnych aluzji, że nikt ich nie rozumie. Poza tym rozterki miłosne Swanna oraz młodego narratora są tak wydumane i absurdalne, że również mogą wywołać wesołość.

Bardzo charakterystyczny jest dla Prousta sposób budowania zdań. Są to często bardzo długie konstrukcje, skomplikowane metafory, które jednak po uważnym przeczytaniu zaskakują swoim pięknem i zgrabnością.
Początkowo są wyzwaniem, ale z czasem można się do nich przyzwyczaić.

Jeśli ktoś skusi się na przygodę z tą lekturą ważne jest, aby dysponował sporą ilością wolnego czasu i otwartą, nieobciążoną innymi myślami głową. W takich warunkach jest szansa na jej właściwy odbiór i zanurzenie się w nostalgicznym
i pełnym uroku świecie Marcela Prousta.

Zanim zabrałam się za czytanie książki, chciałam się dowiedzieć czegoś o jej autorze i niektóre informacje mnie mocno zaciekawiły, jak choćby ta, że Proust sam sponsorował pochlebne opinie na temat swojego dzieła.
Zważywszy na swoje pochodzenie z zasobnej rodziny mógł sobie na to pozwolić, poza tym odbiór jego twórczości był początkowo więcej niż chłodny.
Chroniczna astma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dwadzieścia lat temu z okładem wziąłem się za tę książkę, porzuciłem po jakichś trzydziestu czy czterdziestu stronach. Po kilku miesiącach podjąłem drugą próbę, również bez powodzenia. Przeczytałem może z pięćdziesiąt stron, nie dałem rady…
Od przeszło dziesięciu lat mam taką zasadę, że nie porzucam już książki, którą zacząłem. Jako czterdziestoletnie już czytelnik (buuuuuuuuuuuuuuuuu:-(((((((((((((((((((((((( ) obiecałem sobie, że pora zmierzyć się z Proustem kolejny raz. Tym razem przeczytałem!
Nie jest to łatwa książka, co to, to nie… Momentami naprawdę się męczyłem, ale… Nie umiem tego wytłumaczyć, mam chęć sięgnąć po kolejny tom!
PS
Polecam wszystkim skecz Monty Pythona o streszczaniu Prousta, płaczę ze śmiechu za każdym razem 

Dwadzieścia lat temu z okładem wziąłem się za tę książkę, porzuciłem po jakichś trzydziestu czy czterdziestu stronach. Po kilku miesiącach podjąłem drugą próbę, również bez powodzenia. Przeczytałem może z pięćdziesiąt stron, nie dałem rady…
Od przeszło dziesięciu lat mam taką zasadę, że nie porzucam już książki, którą zacząłem. Jako czterdziestoletnie już czytelnik...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta książka tak naprawdę posiada wiele elementów wspólnych z życiem każdego z nas. A czy my nie wynosimy z dzieciństwa wspomnień ulubionej przekąski bądź kwiatu, którego zapach towarzyszył nam na każdej przechadzce? Czy nie mamy jakiegoś utworu muzycznego przywołującego na myśl chwile mniej lub bardziej radosne, książki, która odkryła przed nami piękno świata? Proust w pierwszym tomie cyklu zabiera nas do pełnej galanterii, przepychu, miejscami dość próżnej Francji. Poznajemy wielu bohaterów z różnych rodzin, jednak niektórych trudno nam ocenić, gdyż obserwujemy ich tylko przelotnie bądź słyszymy o nich z ust innych postaci. Muszę przyznać, że nie jest to powieść prosta w odbiorze, choćby ze względu na skomplikowaną konstrukcję co poniektórych zdań. Ale trochę skupienia i cierpliwości na pewno zaprocentuje, a poświęcony czas nie będzie straconym

Ta książka tak naprawdę posiada wiele elementów wspólnych z życiem każdego z nas. A czy my nie wynosimy z dzieciństwa wspomnień ulubionej przekąski bądź kwiatu, którego zapach towarzyszył nam na każdej przechadzce? Czy nie mamy jakiegoś utworu muzycznego przywołującego na myśl chwile mniej lub bardziej radosne, książki, która odkryła przed nami piękno świata? Proust w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

kim ja jestem żeby oceniać Prousta. klasyka

kim ja jestem żeby oceniać Prousta. klasyka

Pokaż mimo to

91/100/2020
Patrząc z perspektywy miłośniczki kryminałów, sensacji w stylu Leszka Hermana oraz przygód niezniszczalnych szpiegów jak u Daniela Silvy, to ta książka jest o niczym. Dobrze jednak czasem coś takiego przeczytać. Trochę to w moim przypadku trwało, w międzyczasie łyknęłam kilka innych pozycji (mniej bogatych w słowa), ale nie można nie docenić zdolności pisania Prousta. To mnie zresztą tak samo zadziwia u Gunthera Grassa (chociaż u niego więcej się dzieje), a pierwszy raz na taki fenomen zwróciłam uwagę, czytając kilka lat temu dziecku Muminki.” Zimę Muminków” chyba, bo spali. A tam leciało tak: Muminek spał, obudził się, bo coś zatrzeszczało, więc popatrzył przez okno, wiatr wiał, gałęzie się ruszały, drzewa były łyse, Muminek pomyślał o Włóczykiju, powzdychał i poszedł spać. Mała Mi spała, obudziła się, bo coś skrzypnęło, popatrzyła przez okno, a tam śnieg, błyszczało, pusto było… Potem chyba się obudził Ryjek, bo mu się coś przyśniło, popatrzył przez okno, a tam gałęzie ośnieżone, cicho, biało… I tak, kurka blada, cały rozdział o tym, że spali, budzili się, myśleli, co u kogo słychać (głównie u tej powsinogi Włóczykija, bo reszta kimała za ścianą), zachwycali się śniegiem albo cieszyli się, że wiatr na nich nie wieje, czekali na wiosnę i znowu bęc w kimono.
Wtedy sobie pomyślałam: Boże, cóż to za talent tak zapisać kilka(-naście) stron i nie opisać żadnego zdarzenia… Wracając do Prousta, to on w tej dziedzinie jest mistrzem wszech czasów. 380 stron gęstego druku rozważań, wspomnień, porównań… i to wspomnień, jak kto wyglądał, co czuł, z rzadka – co powiedział. A co zrobił – prawie nigdy. Pierwsza część to wspomnienia z dzieciństwa, gdy narrator/autor spędzał wakacje w małym miasteczku. Spacerowało się (także „w stronę Swanna”), podejmowało gości, śniadało o 13… Potem narrator przeskakuje na opowieść o miłości pana Swanna (ten Swann generalnie pęta się po każdej stronie książki, bo wakacje przepędza w tym samym miasteczku; „przepędza”, Boże, przesiąknęłam tym językiem), a trzecia część – najkrótsza – to relacja z młodzieńczego zauroczenia autora córką, a jakże, Swanna. Czyli skąd tytuł tej książki, poza dosłownym spacerowaniem w jego stronę – łatwo się domyślić.
Ludzie w tamtych czasach byli straszni. Babska w pretensjach, zajęte głównie uważaniem, żeby czasem się nie wydało, że o czymś nie słyszały, albo że podoba im się nie to, co akurat wypada. Jak coś za proste, to prostackie. Jak finezyjne, to sztucznie wydumane. A faceci? Mało ich, a jak się pojawiają, to albo siedzą pod pantoflem, albo tacy sami jak babiszony.
Gdybym chciała zanurzyć się w tej dusznej atmosferze sprzed stu lat, to jest jeszcze 6 kolejnych tomów. Ale na razie jednak podziękuję. Co nie znaczy, że za kilka miesięcy czy lat nie wrócę, żeby sprawdzić, czy mieszczki z pretensjami poszerzyły swoje horyzonty.

91/100/2020
Patrząc z perspektywy miłośniczki kryminałów, sensacji w stylu Leszka Hermana oraz przygód niezniszczalnych szpiegów jak u Daniela Silvy, to ta książka jest o niczym. Dobrze jednak czasem coś takiego przeczytać. Trochę to w moim przypadku trwało, w międzyczasie łyknęłam kilka innych pozycji (mniej bogatych w słowa), ale nie można nie docenić zdolności pisania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura jedyna w swoim rodzaju. Na próżno szukać tu fabuły, którą można zamknąć w jakichkolwiek ramach. Autor podjął ekstremalnie trudne wyzwanie przywołania swojego dzieciństwa – ubrania w słowa podświadomych wspomnień, nieokiełznanych myśli, pamięci zmysłowej. Efektem jest seria książek, które są właściwie ponadksiążkami, słusznie nazwanymi dziełem jego życia. Czemu aż tak mi się podobało? Głównie dlatego, że przemyślenia Prousta są tak bardzo zbliżone do moich, że w trakcie lektury czułam się jednocześnie nieswojo i cudownie.

Lektura jedyna w swoim rodzaju. Na próżno szukać tu fabuły, którą można zamknąć w jakichkolwiek ramach. Autor podjął ekstremalnie trudne wyzwanie przywołania swojego dzieciństwa – ubrania w słowa podświadomych wspomnień, nieokiełznanych myśli, pamięci zmysłowej. Efektem jest seria książek, które są właściwie ponadksiążkami, słusznie nazwanymi dziełem jego życia. Czemu aż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bohater zakochany w Odecie, kobiecie lekkich obyczajów.

Bohater zakochany w Odecie, kobiecie lekkich obyczajów.

Pokaż mimo to

Wytrysk myśli.

Wytrysk myśli.

Pokaż mimo to