Rozterki śmierci

Jose Saramago - „Rozterki śmierci”

„Nazajutrz nikt nie umarł” - brzmi pierwsze zdanie z książki.
Saramago we właściwy sobie ironiczny, dość sarkastyczny i nietypowy sposób bawi się śmiercią i zadaje pytanie – A co by było gdyby odtąd nikt nie umarł?

Książkę podzieliłbym na trzy części.

Pierwsza to ta, o której mowa. Śmierć zawiesza działalność; rozmach zmian z tym związanych, podobnie jak rozmach pisarskiego pióra budzą ciekawość i pożądanie.

Druga część to owe dywagacje.
Trochę zbyt trudne do przyswojenia, może zbyt zawiłe, a może rozlazłe... Brakuje tu obrazów.

Trzecia to studium przypadku pewnego samotnego wiolonczelisty, któremu nie wiadomo w jaki sposób udało się oszukać śmierć. Teraz śmierć szuka sposobu, żeby go przywołać na swoje łono, a że jest kobietą, to i kobiecych sztuczek jej nie brak….

Mnie do szczęścia brakowało jednak tego rozmachu z początku, tego błysku, tej inteligencji.

Jose Saramago - „Rozterki śmierci”

„Nazajutrz nikt nie umarł” - brzmi pierwsze zdanie z książki.
Saramago we właściwy sobie ironiczny, dość sarkastyczny i nietypowy sposób bawi się śmiercią i zadaje pytanie – A co by było gdyby odtąd nikt nie umarł?

Książkę podzieliłbym na trzy części.

Pierwsza to ta, o której mowa. Śmierć zawiesza działalność; rozmach zmian z tym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

oK. ale jakby niespójna, nieco rozwleczona i dziwna. pomysł bardzo ciekawy i warto przeczytac, ale momentami nużąca.

oK. ale jakby niespójna, nieco rozwleczona i dziwna. pomysł bardzo ciekawy i warto przeczytac, ale momentami nużąca.

Pokaż mimo to

Czytanie tej książki było dla mnie dużą przyjemnością i świetną zabawą. Ostatnie zdanie doskonale dopełniło całość a zycie pokonalo śmierć;) Na pewno trzeba lubić styl Saramago, żeby docenić tę i inne jego książki. Niemniej, sam pomysł uważam za genialny, zawsze poszukuję powieści oryginalnych, zaskakujących, zarówno stylem jak i treścią, ta z pewnością do takich należy. Polecam!

Czytanie tej książki było dla mnie dużą przyjemnością i świetną zabawą. Ostatnie zdanie doskonale dopełniło całość a zycie pokonalo śmierć;) Na pewno trzeba lubić styl Saramago, żeby docenić tę i inne jego książki. Niemniej, sam pomysł uważam za genialny, zawsze poszukuję powieści oryginalnych, zaskakujących, zarówno stylem jak i treścią, ta z pewnością do takich należy....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardzo nierówna. Zaczyna się naprawdę dobrze i fascynująco. Pomysł może i banalny, ale w swej prostocie genialny. Wyobraźcie sobie, że od jutra ludzie przestaną umierać... Szok, niedowierzanie, potem bezwzględna radość. Ale czy na pewno?

Już po kilku tygodniach okazuje się, że wydarzenie to ma skutki niekoniecznie jedynie dobre. Jest wiele branż, w które nietypowa sytuacja uderza mocno. Ludzie również szybko przekonują się o wadach nieśmiertelności. Wielu podejmuje próby nieakceptowane przez innych...

Druga część książki zdecydowanie słabsza, by nie powiedzieć nudna. Trzecia natomiast ciekawa, ale mocno przegadana.

Zakończenie świetne.

Nie jest to lektura łatwa, ze względu na sposób pisania autora. Zdania nie raz ciągną się całymi stronami, konieczne jest skupienie.

Warto. By wyrobić sobie własne zdanie.

Książka bardzo nierówna. Zaczyna się naprawdę dobrze i fascynująco. Pomysł może i banalny, ale w swej prostocie genialny. Wyobraźcie sobie, że od jutra ludzie przestaną umierać... Szok, niedowierzanie, potem bezwzględna radość. Ale czy na pewno?

Już po kilku tygodniach okazuje się, że wydarzenie to ma skutki niekoniecznie jedynie dobre. Jest wiele branż, w które nietypowa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę nierówna, ale z pewnością nie jest to banalna książka. Co się stanie kiedy śmierć postanowi zrobić sobie wolne? Książka, zmusza do myślenia, i urzeka niezwykłym stylem.

Trochę nierówna, ale z pewnością nie jest to banalna książka. Co się stanie kiedy śmierć postanowi zrobić sobie wolne? Książka, zmusza do myślenia, i urzeka niezwykłym stylem.

Pokaż mimo to

Zdecydowanie nie tak dobra jak Kain.

Zdecydowanie nie tak dobra jak Kain.

Pokaż mimo to

"I o ile pierwsza połowa powieści była naprawdę ciekawa i świeża, choć momentami nużyły mnie długie zdania, typowe dla tego autora, i jego niekończące się rozważania, tak część druga zaczęła mi niebezpiecznie trącać banałem. Piszę te słowa z pewną nieśmiałością, bo przecież Noblista, wybitny pisarz, laureat wielu nagród! Może to jednak ja czegoś nie zrozumiałam?… Nie mogę jednak nie napisać, że „Rozterki śmierci”, choć świetne konceptualnie, fabularnie są średniakiem. Chyba po prostu należy pogodzić się z tym, że każdy, nawet najlepszy pisarz, ma na swoim koncie słabsze dzieło, i „Rozterki śmierci” takim właśnie gorszym dziełem moim zdaniem są."

Reszta opinii pod adresem: https://tanayahczyta.wordpress.com/2019/06/16/rozterki-smierci-j-saramago/ :)

"I o ile pierwsza połowa powieści była naprawdę ciekawa i świeża, choć momentami nużyły mnie długie zdania, typowe dla tego autora, i jego niekończące się rozważania, tak część druga zaczęła mi niebezpiecznie trącać banałem. Piszę te słowa z pewną nieśmiałością, bo przecież Noblista, wybitny pisarz, laureat wielu nagród! Może to jednak ja czegoś nie zrozumiałam?… Nie mogę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trafiła w moje ręce perełka, która od razu wzbudziła chęć poznania całej twórczości autora, a mowa o „Rozterkach śmierci” Jose Saramago. To portugalski pisarz, laureat nagrody Nobla z 1998 roku oraz wielu innych literackich nagród, który zyskał rozgłos dzięki niezwykłemu stylowi i filozoficznym podejściu do ogólnoludzkich problemów. Jest autorem wielu utworów prozatorskich, dzienników i opowiadań, ale także dramatów i poezji. Powieść, do której chcę zachęcić czytelników tą recenzją została napisana w 2005 roku, ale polskiego wydania doczekały się dopiero teraz.
Utwór traktuje o śmierci, która pewnego dnia niespodziewanie przestała zabijać. W pewnym kraju przyszedł dzień, w którym ludzie przestali umierać, mimo że znajdowali się w stanie terminalnym, ofiary wypadków, pomimo makabrycznych obrażeń, jakoś trzymały się przy życiu i okazało się, że świat się wali. Najpierw nagle bezużyteczne domy pogrzebowe szukają sposobu na to, aby nie stracić przychodów. Głowy kościoła katolickiego dostrzegają to, że bez śmierci religia przestaje mieć rację bytu. Przybywa ludzi wymagających stałej opieki, których trzeba utrzymywać, zajmować się przy codziennych, podstawowych czynnościach, dawać emerytury, zasiłki, co prowadzi do chaosu w państwie. Szpitale przepełniają się ludźmi, którym nie można pomóc. W końcu ktoś wpadł na pomysł, że skoro śmierci nie ma na terenie państwa, to za granicą jednak jest i można zakończyć beznadziejne życie swoich bliskich poprzez wywiezienie ich z kraju. Grupy przestępcze zwęszyły w tym interes i w porozumieniu z władzami oraz za słoną opłatą podjęły się wywożenia ludzi oczekujących na śmierć za tę linię, której przekroczenie kończyło życie. Proceder wzbudził wielki niepokój państw granicznych, sprowadzając je na skraj wojny. Konsekwencje tak nienaturalnego wydarzenia, jak zniknięcie śmierci, zaczęło zataczać naprawdę niewyobrażalnie nieprzewidywalne kręgi, burząc cały ład społeczny, podstawy religii katolickiej, poczucie moralności i kazało zrewidować poglądy o tym, co dobre, a co złe.
W drugiej części książki poznajemy samą śmierć z jej przemyśleniami i obserwacjami. Koścista postać, zawinięta w całun, która za jedyna towarzyszkę rozmów ma swoją kosę, postanawia w końcu nadrobić zaległości i zabrać wszystkich ludzi, którzy nie umarli w ciągu ostatnich siedmiu miesięcy. Potem wpada na pomysł, aby na siedem dni przed śmiercią wysyłać listy do osób, które mają zakończyć żywot, informujące o mających nastąpić wydarzeniach. Robi to z myślą, że ludzie ci wykorzystają ostatnie dni na pojednanie się z bliskimi, naprawienie błędów, zamknięcie niedokończonych spraw, ale okazuje się, że częściej ludzie wpadają w objęcia używek i orgii.
Tak mniej więcej wygląda treść książki, jednak warto ją przeczytać przed wszystkim ze względu na charakterystyczny styl autora, który pisze niezwykle długimi, złożonymi zdaniami, nie stosując się do zasad interpunkcji, nie wyróżniając w tekście dialogów, przez co całość ma charakter strumienia świadomości. W żadnym razie nie przeszkadza to w odbiorze treści, nie powoduje gubienia wątku. Wszystko to, okraszone odpowiednią dawka ironii, czyta się znakomicie. Absurd goni absurd. Jestem zachwycona tą lekturą, bo okazuje się, że o wielkich filozoficznych zagadnieniach można pisać w sposób lekki i bardzo pociągający. Pod przykrywką współczesnej baśni autor rozważa nasz stosunek do śmierci, wieczności, nawet moralności, a do tego analizuje rolę kościoła, mechanizmy władzy oraz wyśmiewa głupotę mediów. Saramago przedstawił hipotetyczną sytuację, która ujawnia, że nasze marzenie o nieśmiertelności ma jednak pewne wady. W mojej opinii spędziłam czas z arcydziełem.

Trafiła w moje ręce perełka, która od razu wzbudziła chęć poznania całej twórczości autora, a mowa o „Rozterkach śmierci” Jose Saramago. To portugalski pisarz, laureat nagrody Nobla z 1998 roku oraz wielu innych literackich nagród, który zyskał rozgłos dzięki niezwykłemu stylowi i filozoficznym podejściu do ogólnoludzkich problemów. Jest autorem wielu utworów prozatorskich,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mistrzowski początek. Śmierć postanawia nie zabierać ludzi na drugą stronę, lecz zostawia ich w spokoju. Wywołuje to szereg zmian w życiu indywidualnego człowieka, rodziny, państwa, kościoła. I do tego punktu jest to, moim zdaniem, wciągająca historia.
Druga część już ciągnie się do banalnego końca.

Mistrzowski początek. Śmierć postanawia nie zabierać ludzi na drugą stronę, lecz zostawia ich w spokoju. Wywołuje to szereg zmian w życiu indywidualnego człowieka, rodziny, państwa, kościoła. I do tego punktu jest to, moim zdaniem, wciągająca historia.
Druga część już ciągnie się do banalnego końca.

Pokaż mimo to

Książka Jose Saramago, najpopularniejszego, portugalskiego prozaika, pozwala na odczarowanie tabu odchodzenia ku wieczności. Można ją określić mianem powieści utopijnej albo prozy absurdalnej. A może po prostu cudownej, niczym nieograniczonej, epickiej wizji nierealnego problemu, jakim jest kilkumiesięczny strajk Kostuchy.

Książka Jose Saramago, najpopularniejszego, portugalskiego prozaika, pozwala na odczarowanie tabu odchodzenia ku wieczności. Można ją określić mianem powieści utopijnej albo prozy absurdalnej. A może po prostu cudownej, niczym nieograniczonej, epickiej wizji nierealnego problemu, jakim jest kilkumiesięczny strajk Kostuchy.

Pokaż mimo to