5/10

5/10

Opisano tu teoretycznie opisaną rywalizację i daleko posuniętą nienawiść między celowo ze sobą skojarzonymi Rodem i Kraftem. Swego rodzaju elementem dopełniającym w tak osobliwym zespole jest Nelly. Pomysł był więc naprawdę dobry. Jednak notorycznie dochodzi bez zapowiedzi i żadnego wyjaśnienia do przeskoków w czasie odnośnie opisywanych wydarzeń. Jeżeli zatem autor zadałby sobie trud i ułożył poszczególne fragmenty w logiczną i chronologiczną całość powstałaby całkiem niezła powieść. W obecnej wersji czytanie tej książki jest bardzo trudne.

Opisano tu teoretycznie opisaną rywalizację i daleko posuniętą nienawiść między celowo ze sobą skojarzonymi Rodem i Kraftem. Swego rodzaju elementem dopełniającym w tak osobliwym zespole jest Nelly. Pomysł był więc naprawdę dobry. Jednak notorycznie dochodzi bez zapowiedzi i żadnego wyjaśnienia do przeskoków w czasie odnośnie opisywanych wydarzeń. Jeżeli zatem autor zadałby...

Malutkich rozmiarów książeczka, napisana z niebywałym talentem. Moja ulubiona. Przedstawiona w niej historia nienawiści dwóch skrajnie różniących się mężczyzn, których złączyła wspólna pasja i praca. Przez cały czas autor dozuje nam emocje, które podsycają chęć dowiedzenia się, jaki będzie finał. Niesamowite wydało mi się zakończenie, bardzo sugestywne, nieprzewidziane i dopuszczające różne interpretacje. Dla tego zakończenia naprawdę warto przeczytać tę książkę. I dopisać sobie różne hipotezy: dlaczego...
Książka, którą przeczytałam bardzo dawno, ale co jakiś czas ciągle do niej wracam.

Malutkich rozmiarów książeczka, napisana z niebywałym talentem. Moja ulubiona. Przedstawiona w niej historia nienawiści dwóch skrajnie różniących się mężczyzn, których złączyła wspólna pasja i praca. Przez cały czas autor dozuje nam emocje, które podsycają chęć dowiedzenia się, jaki będzie finał. Niesamowite wydało mi się zakończenie, bardzo sugestywne, nieprzewidziane i...

Miażdżąca! To nie jest tak, że nie lubię polskiej fantastyki, czy nie lubię pomieszania teraźniejszości-przeszłości. Czy nawet skoków w narracji. Tutaj po prostu wiele jest złego.

Zacznijmy od tego, że jakiś geniusz wpadł na druk taki, byś nie wiedział, gdzie się kończy jeden 'czas' a zaczyna drugi. I to cholernie dezorientujące! Rod gada z Moą, a tu nagle jest już na pustyni i zastanawia się, czy Kraft na niego czeka, by... nagle znaleźć się pizdylion minut wstecz, kiedy zgadza się na udział w misji. Skoki w czasie są super, bo potrafią wiele w fabule rozwiązać, a i czasem naprowadzić czytelnika na dobrą stronę domysłów. Tutuaj, wydaje mi się, te przeskoki są tylko po to, by ukazać jak biednym chłopcem był Rod, i jakim nieporadnym 'mężczyzną' się stał. Uważam - źle wykorzystane.

Kolejne niewykorzystanie to wątki, który albo się rwą, albo zostają potraktowane oklepanie. Jest tam takie coś, że od dłuższego czasu załoga Taverinera nadaje sygnał, o takiej samej treści, oddaleniu i odstępie czasu. Poza tym nie ma z nimi kontaktu. Polecieli na tą planetę i co? I nic, wątek się rwie. Moa albo Tev tłumaczą Rodowi, na czym świat stoi, ale po to to robi? Nie wiem. Wątek poszedł sobie. Co z Nelly?

Właściwie Nelly to temat ciekawy - leci zarówno na Krafta jak i Roda. Postać o tyle interesująca, że lekko i bez problemu przechodzi od faceta do faceta. Ale i tak jej nie lubię.

Książka zaczyna się świetnie. Pustynia, jeep i Rod gnający do statku. A kończy się tak... przewidywalnie.

Miażdżąca! To nie jest tak, że nie lubię polskiej fantastyki, czy nie lubię pomieszania teraźniejszości-przeszłości. Czy nawet skoków w narracji. Tutaj po prostu wiele jest złego.

Zacznijmy od tego, że jakiś geniusz wpadł na druk taki, byś nie wiedział, gdzie się kończy jeden 'czas' a zaczyna drugi. I to cholernie dezorientujące! Rod gada z Moą, a tu nagle jest już na...

Powieść Jabłońskiego jest całkiem sprytnie skonstruowana. Splata się na nią kilkanaście - głównie retrospekcyjnych - wątków, które bez wyraźnego rozgraniczenia biegną po kawałku jeden za drugim, stwarzając chwilami lekki chaos, ale mimo wszystko i budując dość skomplikowaną relację między trójką bohaterów. Drugą z ryzykownych metod budowy fabuły jest tak na dobrą sprawę zupełny brak akcji. Bo co się dzieje w czasie teraźniejszym? Ano od pierwszej do praktycznie ostatniej strony główny bohater jedzie terenówką przez pustynię, próbując dotrzeć do stojącej gdzieś tam, w piaskach, rakiety. Wobec takiej konstrukcji trudno nawet streścić cokolwiek z fabuły, bo jedyne dwa ważne elementy będą ewidentnymi spoilerami. Zresztą - jeden z tych dwóch elementów po prawdzie jest wrzucony na okładkę jako zachęta do lektury. Przedziwna metoda traktowania ewentualnych czytelników. Na szczęście w nowej edycji uniknięto już takiego potknięcia...

Książkę czyta się szybko i umiarkowanie gładko, przeszkadza w niej jednak przefajnowanie w kwestii konstrukcji psychicznej głównego bohatera. Bo owszem, znamy jego przeżycia z dzieciństwa, znamy pomysłowość i determinację objawiane w kolejnych misjach, znamy też już nawet nie miłość, ile obsesję na punkcie dziewczyny, którą musi dzielić ze swoim wrogiem i zarazem przyjacielem z dawnych czasów, ale w pewnym momencie w całym tym psychologicznym kociołku zaczyna coś zgrzytać i podśmiardywać.

Już pal licho, że praktycznie wcale nie znamy motywacji przyjaciela - ba!, w sumie NIC o nim nie wiemy. Można też przymknąć oko na to, że dziewczyna, która mimo wszystko odgrywa ogromną rolę w intrydze, też jest opisana po łebkach. Ale to, że główny bohater jest tak hołubiony przez wiele postronnych osób, a kobiety tak łatwo się w nim zakochują, podczas gdy z kolejnych opisów coraz mocniej wychodzi na to, że jest zwykłym chamem, prostakiem i gburem, przełknąć już trudno. Autor nie podrzucił bodaj jednej sceny, która postawiłaby postać w ciepłym, pozytywnym świetle. Zamiast tego ciągle jest bohaterstwo, opryskliwość, wewnętrzne cierpienia i - wbrew wszelkim znakom na niebie i ziemi - emocjonalna pustka. Bo to, co odczuwa bohater wobec ukochanej, trudno nazwać miłością. To raczej zaborcza pasja, w której nie ma ani kapki miejsca na romantyzm i faktyczne uczucie. A takiemu bohaterowi można co najwyżej współczuć lub z wypiekami śledzić jego losy, natomiast lubić go i identyfikować się z nim - już niekoniecznie.

W efekcie w trakcie lektury łatwo buduje się przedstawiony przez autora świat, ale i równie łatwo wyrzuca go z głowy po zamknięciu książki.

Powieść Jabłońskiego jest całkiem sprytnie skonstruowana. Splata się na nią kilkanaście - głównie retrospekcyjnych - wątków, które bez wyraźnego rozgraniczenia biegną po kawałku jeden za drugim, stwarzając chwilami lekki chaos, ale mimo wszystko i budując dość skomplikowaną relację między trójką bohaterów. Drugą z ryzykownych metod budowy fabuły jest tak na dobrą sprawę...

Sto lat minęło, od momentu gdy przeczytałem tę książkę jednak pamiętam ją do dziś. Napisana w specyficzny sposób z naprawdę zaskakującym zaskoczeniem. Naprawdę polecam.

Sto lat minęło, od momentu gdy przeczytałem tę książkę jednak pamiętam ją do dziś. Napisana w specyficzny sposób z naprawdę zaskakującym zaskoczeniem. Naprawdę polecam.

Ciekawa i zaskakująca. Można czytać wielokrotnie i nie nudzi się. Wracam do niej raz na jakiś czas.

Ciekawa i zaskakująca. Można czytać wielokrotnie i nie nudzi się. Wracam do niej raz na jakiś czas.

Książka trzymająca w napięciu od początku do samego końca. Ciekawa historia w mistrzowskiej oprawie. Gorąco polecam!

Książka trzymająca w napięciu od początku do samego końca. Ciekawa historia w mistrzowskiej oprawie. Gorąco polecam!

Do przeczytania. Choć ... już tchnie

Do przeczytania. Choć ... już tchnie

Pod koniec lat 80 - tych była takaa bieda wydawnicza, że nawet okładki książek były żałosne. Niemniej chwała za to, że cokolwiek się wydawało.

Pod koniec lat 80 - tych była takaa bieda wydawnicza, że nawet okładki książek były żałosne. Niemniej chwała za to, że cokolwiek się wydawało.