Odyssey One. Przebudzenie Odyseusza

I to jest to.

I to jest to.

Pokaż mimo to

Właśnie zaliczyłam zachwytowy "zjazd", jeśli chodzi o cykl "Odyssey One". Książka niby nie odstaje od poprzednich części, ale czytało mi się ją bez tego "wow" co poprzednie tomy.

Zapewne jest to wina fabuły - chociaż nadal dzieje się sporo, to w praktyce mamy tutaj tylko jedną bitwę trwającą przez (mniej więcej) 2/3 książki. I chociaż nie brakuje w niej czarnego humoru i zaskoczeń, to jednak w pewnym momencie takie "stanie w miejscu" zaczyna denerwować. Przynajmniej mnie to męczyło.

Na plus zdecydowanie poczucie humoru, Raze (mój niezmienny nr 1) i Odyseusz :)

Ciekawi mnie, jak potoczą się dalsze losy Westona i reszty, więc na pewno przeczytam kolejny tom. Aż tak się nie zniechęciłam.

Właśnie zaliczyłam zachwytowy "zjazd", jeśli chodzi o cykl "Odyssey One". Książka niby nie odstaje od poprzednich części, ale czytało mi się ją bez tego "wow" co poprzednie tomy.

Zapewne jest to wina fabuły - chociaż nadal dzieje się sporo, to w praktyce mamy tutaj tylko jedną bitwę trwającą przez (mniej więcej) 2/3 książki. I chociaż nie brakuje w niej czarnego humoru i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba najlepsza książka z tej serii. Nadal ma problemy z mało ciekawymi i nieśmiertelnymi postaciami pierwszoplanowymi, ale postacie marin z tej książki bardzo mnie kupiły.
Książka to w zasadzie opis jednej bitwy i trzyma w napięciu od początku do końca. Niestety opis starć kosmiczny jest mało ciekawy i nie zbyt obrazowy, przez co ciężko się zorientować jaki jest jej stan na daną chwilę. Za to walka piechoty, super :)

Chyba najlepsza książka z tej serii. Nadal ma problemy z mało ciekawymi i nieśmiertelnymi postaciami pierwszoplanowymi, ale postacie marin z tej książki bardzo mnie kupiły.
Książka to w zasadzie opis jednej bitwy i trzyma w napięciu od początku do końca. Niestety opis starć kosmiczny jest mało ciekawy i nie zbyt obrazowy, przez co ciężko się zorientować jaki jest jej stan...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jakoś na kolana mnie nie rzuciło nawet biorąc pod uwagę specyfikę gatunku. Przyzwoicie ale jakoś tak bez sensacji.

Jakoś na kolana mnie nie rzuciło nawet biorąc pod uwagę specyfikę gatunku. Przyzwoicie ale jakoś tak bez sensacji.

Pokaż mimo to

Mówią, że nadmiar lektury jednego pisarza czasem jest szkodliwy.
Tak się stało w przypadku E. Currie. Czuję po prostu „przesycenie”.
A może kolejna część nie wnosi nic nowego.
Czy w kosmosie nie ma innych wrogo nastawionych do ludzkości cywilizacji, oprócz dwunożnych, homoidalnych istot.
Plusy:
- dynamiczne opisy walk w przestrzeni kosmicznej;
- opisanie koncepcji napędu tranzycyjnego;
- elementy walki po „abordażu” na pokładzie Odyseusza;
- wprowadzenie dziwnego zachowania statku kosmicznego i widmowych postaci;
- czyta się dobrze, szybko i przyjemnie;
- rozrywka nie zmuszająca do intensywnego wysiłku umysłu;
- dobre „czytadełko” na długie zimowe wieczory.
Minusy:
- brak uszczegółowienia wspólnego pochodzenia Ziemian, Priminae i Imperialnych;
- przedstawienie, że po tysiącleciach odosobnienia budowa statków Priminae i Imperialnych jest podobna zaprzecza temu, że wszystkie cywilizacje się rozwijają;
- logika rozwoju poszczególnych „odłamów” ludzkości trochę szwankuje, jedni rozwijają się błyskawicznie, inni wręcz pozostają w stagnacji.
Ogółem książka dobra, ale nie porywa.

Mówią, że nadmiar lektury jednego pisarza czasem jest szkodliwy.
Tak się stało w przypadku E. Currie. Czuję po prostu „przesycenie”.
A może kolejna część nie wnosi nic nowego.
Czy w kosmosie nie ma innych wrogo nastawionych do ludzkości cywilizacji, oprócz dwunożnych, homoidalnych istot.
Plusy:
- dynamiczne opisy walk w przestrzeni kosmicznej;
- opisanie koncepcji napędu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Komodor Eric Stanton Weston, dowódca „Odyseusza“, wyrusza w misję zwiadowczą. Woli to od związanej z nowym stanowiskiem pracy „biurowej“ czyli wojskowej papierologii stosowanej. Jakże mu brakuje mu skoków ciśnienia i przypływów adrenaliny. Brakuje walki i ciasnego wnętrza myśliwca. Misja zwiadowcza teoretycznie tego nie zapewnia, ale los w powieściach Evana Curriego potrafi płatać figle i nie inaczej będzie tym razem.

Patrolowanie rubieży przestrzeni Priminae jest tak naprawdę oczekiwaniem. Na co? Na kolejny atak Imperium. Imperium bowiem nie odpuści, nie leży to w naturze jego gospodarzy. Starcie to tylko kwestia czasu. Ludzkość musi więc być gotowa, a czas pokoju to tak naprawdę czas przygotowań do walki. Chcesz pokoju - szykuj się do wojny.

Komodor Weston udaje się w kierunku jednej z planet Priminae. A tam czeka na niego niespodzianka (a może jednak nie?). Czytelnika zaś czeka spora dawka walki na okrętach i w Kosmosie. Krew leje się gęsto, a wiecznie "głodna" próżnia wysysa powietrze z uszkodzonych okrętów.

Cała recenzja: https://www.granice.pl/recenzja/odyssey-one-przebudzenie-odyseusza/32919

Komodor Eric Stanton Weston, dowódca „Odyseusza“, wyrusza w misję zwiadowczą. Woli to od związanej z nowym stanowiskiem pracy „biurowej“ czyli wojskowej papierologii stosowanej. Jakże mu brakuje mu skoków ciśnienia i przypływów adrenaliny. Brakuje walki i ciasnego wnętrza myśliwca. Misja zwiadowcza teoretycznie tego nie zapewnia, ale los w powieściach Evana Curriego potrafi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Choćby nie wiem ile formalnych głupstw zaserwowałby w tej książce autor - dałem się w to wszystko wciągnąć, jak dziecko. Kolejny tom serii autora jest podobnie emocjonujący, jak poprzednie. Czyta się to z przyjemnością dziecka wysłuchującego bajki o Czerwonym Kapturku. Zły wilk dostaje rzecz jasna po nosie, ale gajowy nie potrafił wilka zastrzelić. Wilk uciekł.
Czytadełko polecam tym, którzy lubią sobie pofantazjować o Wszechświecie pełnym różnych mniej lub bardziej złowrogich cywilizacji składających się z jednostek posiadających przeważnie ludzkie gęby i chodzących na dwóch nogach.

Choćby nie wiem ile formalnych głupstw zaserwowałby w tej książce autor - dałem się w to wszystko wciągnąć, jak dziecko. Kolejny tom serii autora jest podobnie emocjonujący, jak poprzednie. Czyta się to z przyjemnością dziecka wysłuchującego bajki o Czerwonym Kapturku. Zły wilk dostaje rzecz jasna po nosie, ale gajowy nie potrafił wilka zastrzelić. Wilk uciekł.
Czytadełko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krótko i nie porywająco mimo że cała ta książka to właściwie jedna wielka bitwa. Nasz niezmordowany kapitan jest wcieleniem czystego geniuszu, odwagi i honoru. I nawet jeśli coś nie wyjdzie to i tak wszystko kończy się dobrze. Zapomnijcie o jakieś skomplikowanej strategi i dowodzeniu. Kurs na wroga i napierdalamy. To nic że nagle twój okręt zaczyna wariować a po korytarzach biegać duch dziecka. W końcu nasz bohater jest nieśmiertelny ;) "Kurs na wroga, strzelać ze wszystkiego co mamy". Równie dobrze mógłby dowodzić worek kartofli, tak bardzo drewniany jest nasz bohater. Zakończenie też dziwne choć od połowy książki było wiadomo co się święci. Teraz nasz dzielny kapitan będzie jeszcze bardziej potężny i niepokonany jakby tego było mało.

Albo coś się popsuło albo ja staje się coraz bardziej wymagającym czytelnikiem.

Krótko i nie porywająco mimo że cała ta książka to właściwie jedna wielka bitwa. Nasz niezmordowany kapitan jest wcieleniem czystego geniuszu, odwagi i honoru. I nawet jeśli coś nie wyjdzie to i tak wszystko kończy się dobrze. Zapomnijcie o jakieś skomplikowanej strategi i dowodzeniu. Kurs na wroga i napierdalamy. To nic że nagle twój okręt zaczyna wariować a po korytarzach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejny tom kosmicznych przygód Erica Westona - czyta się błyskawicznie, jak zresztą poprzednie... Zdecydowanie godne polecenia!

-1 gwiazdka za zarwane noce :)

Kolejny tom kosmicznych przygód Erica Westona - czyta się błyskawicznie, jak zresztą poprzednie... Zdecydowanie godne polecenia!

-1 gwiazdka za zarwane noce :)

Pokaż mimo to

Całą recenzje znajdziecie tutaj http://grafnertpl.blogspot.com/2018/07/odyssey-one-tom-6-przebudzeni-odyseusza.html, pozdrawiam KG

Całą recenzje znajdziecie tutaj http://grafnertpl.blogspot.com/2018/07/odyssey-one-tom-6-przebudzeni-odyseusza.html, pozdrawiam KG

Pokaż mimo to