Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzecia część nadal trzyma formę choć tutaj mamy do czynienia bardziej z układaniem figur na szachownicy niż jakimiś spektakularnymi potyczkami. Mimo lekkiego spowolnienia tempa akcji, końcówka nadrabia dramatyzmem, szybkością i intensywnością, no i oczywiście wyobraźnia autora tego dzieła nie zna granic. Zawsze zastanawiałem się czy trzymanie tylu srok za ogon z finezją baletmistrza i mocą hipnotyzera może się udać autorowi powieści fantasy. Odpowiedź brzmi TAK! I panu Weeksowi wyśmienicie się to udaje. Polecam przeczytać :-)

Trzecia część nadal trzyma formę choć tutaj mamy do czynienia bardziej z układaniem figur na szachownicy niż jakimiś spektakularnymi potyczkami. Mimo lekkiego spowolnienia tempa akcji, końcówka nadrabia dramatyzmem, szybkością i intensywnością, no i oczywiście wyobraźnia autora tego dzieła nie zna granic. Zawsze zastanawiałem się czy trzymanie tylu srok za ogon z finezją...

Tu niedługo będzie dłuższa opinia, bo książka to powiew świeżości w bogatym leksykonie fantasy, którą miałem okazję przeczytać w swoim życiu. Nie dosięga tolkienowskiej trylogii przeklętego pierścienia, ale... nie mogłem się oderwać od luksynowych liter dopóki cały nie spłynął ferią tęczy w ostatnim rozdziale.
Ciąg dalszy nastąpi...

Tu niedługo będzie dłuższa opinia, bo książka to powiew świeżości w bogatym leksykonie fantasy, którą miałem okazję przeczytać w swoim życiu. Nie dosięga tolkienowskiej trylogii przeklętego pierścienia, ale... nie mogłem się oderwać od luksynowych liter dopóki cały nie spłynął ferią tęczy w ostatnim rozdziale.
Ciąg dalszy nastąpi...

Od razu chciałoby się zapytać - kiedy będzie kolejny tom? Z nadzieją w oczach jak Kot w Butach w Shreku. Nadzieja płonna, bo siódemka jest ostatnią odsłoną tej opowieści, choć nie jest ostatecznym zamknięciem uniwersum. Niestety, mimo, że czytało/słuchało się książkę bardzo lekko i przyjemnie (Pan E. Currie naprawdę daje radę!!!), jestem lekko zdruzgotany poziomem akcji, w szczególności zakończeniem. Zapoznałem się z kilkoma opiniami czytelników i nie do końca wierzyłem, ale.... no właśnie, po dotarciu do ostatniej kropki, ciśnie się na usta - kiedy następny tom!!! Szkoda... Nadzieja umiera ostatnia, więc mam nadzieję, że wątki rozpoczęte na zakończenie serii kiedyś znajdą swoje rozwinięcia.

Niemniej jednak, jestem fanem Odyssey One, uwielbiam tych niezniszczalnych bohaterów, ich humor, proste zasady i wojskowy dryl. Uniwersum Ziemii, Priminae oraz Imperium też, mimo absurdalnych prędkości i energii jakich używają.

Z czystym sercem polecam przeczytać i ten tom, nawet po to by zatęsknić za kolejnymi, jeśli kiedykolwiek się pojawią :-)

Od razu chciałoby się zapytać - kiedy będzie kolejny tom? Z nadzieją w oczach jak Kot w Butach w Shreku. Nadzieja płonna, bo siódemka jest ostatnią odsłoną tej opowieści, choć nie jest ostatecznym zamknięciem uniwersum. Niestety, mimo, że czytało/słuchało się książkę bardzo lekko i przyjemnie (Pan E. Currie naprawdę daje radę!!!), jestem lekko zdruzgotany poziomem akcji, w...