Upadające imperium

Solidne rzemiosło. Wartka akcja, całkiem ładnie i czytelnie nakreślone postaci. Uniwersum zgrabnie zaprezentowane, z nutką własnej, autorskiej specyfiki. Nieco zwrotów akcji.

W sumie dobra space opera z mocnym akcentem położonym na kwestie polityczne. Język raczej dla dorosłego odbiorcy, chociaż tylko to, nie ma tutaj jakiejś przemocy czy okrucieństwa. Poczucie humoru autora utrafiło w mój gust acz dosyć szybko zrobiło się wtórne i schematyczne.

Niezgorsza lektura.

Solidne rzemiosło. Wartka akcja, całkiem ładnie i czytelnie nakreślone postaci. Uniwersum zgrabnie zaprezentowane, z nutką własnej, autorskiej specyfiki. Nieco zwrotów akcji.

W sumie dobra space opera z mocnym akcentem położonym na kwestie polityczne. Język raczej dla dorosłego odbiorcy, chociaż tylko to, nie ma tutaj jakiejś przemocy czy okrucieństwa. Poczucie humoru...

Całkiem przyjemna space opera.

Upadające imperium przypomina pod kątem fabuły Fundację od Asimova w wersji light. Tak jak nazwa sugeruje mamy tu do czynienia z federacją kilkudziesięciu planet zamieszkanych przez ludzkość, której w bardzo krótkim czasie grozi rozpad na pojedyncze systemy i w konsekwencji zagłada. Część bohaterów chce w tej sytuacji ratować ludzką rasę, inni zaś chcą wykorzystać nadchodzący chaos do swoich celów.

Ogółem mamy w powieści sporo fajnej akcji i spisków, a sama historia potrafi wciągnąć. Pomysł autora na nurt, czyli coś na kształt międzywymiarowej rzeki umożliwiającej szybką podróż pomiędzy odległymi systemami gwiezdnymi bez łamania prędkości światła także jest w porządku.

Niestety, powieść w moim odczuciu ma dwie wady. Pierwsza to zakończenie, które wydało mi się mocno przyśpieszone. Druga (i to poważniejsza) wiąże się z postacią Kiry. Jest ona bardzo irytującą, wiecznie przeklinająca i zadufaną w sobie członkinią wysokiego rodu (a do tego nimfomanką, która prześpi się z prawie każdym). Nie jest to źle nakreślona protagonistka, niemniej jej sposób bycia trochę mnie męczył i cieszyłem się, kiedy akcja przeskakiwała na innych bohaterów.

Nie ma co oczekiwać po tym tytule niczego wybitnego, jest to całkiem sprawnie napisane czytadło, które w roli niezobowiązującej rozrywki sprawdza się zupełnie nieźle. Jeśli miałbym jednak porównać Upadające imperium z inną przeczytaną przeze mnie książką autora, którą jest Wojna starego człowieka, to jednak tamta powieść bardziej przypadła mi do gustu. Ode mnie 6,5/10.

Całkiem przyjemna space opera.

Upadające imperium przypomina pod kątem fabuły Fundację od Asimova w wersji light. Tak jak nazwa sugeruje mamy tu do czynienia z federacją kilkudziesięciu planet zamieszkanych przez ludzkość, której w bardzo krótkim czasie grozi rozpad na pojedyncze systemy i w konsekwencji zagłada. Część bohaterów chce w tej sytuacji ratować ludzką rasę,...

Bardzo dobra intrpretacja audio w wykonaniu Grzegorza Borowskiego

Bardzo dobra intrpretacja audio w wykonaniu Grzegorza Borowskiego

Po przeczytaniu mam bardzo mieszane odczucia. Nie jestem fanem Scalziego, jego sztandarowe dzieło, czyli Wojnę starego człowieka uważam za dość mizerną powieść. I na tle tegoż dzieła trylogia Wspólnota rysuje się zarazem lepiej i gorzej.
WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2024/05/john-scalzi-wspolnota.html

Po przeczytaniu mam bardzo mieszane odczucia. Nie jestem fanem Scalziego, jego sztandarowe dzieło, czyli Wojnę starego człowieka uważam za dość mizerną powieść. I na tle tegoż dzieła trylogia Wspólnota rysuje się zarazem lepiej i gorzej.
WIĘCEJ:
https://seczytam.blogspot.com/2024/05/john-scalzi-wspolnota.html

Fundacja spotyka Hyperiona i Diunę - naukowcy przestrzegają przed rozpadem, w tle intrygi. Mało pew pew, dużo ciekawej treści. Porządne rzemiosło, dobra space opera.

Fundacja spotyka Hyperiona i Diunę - naukowcy przestrzegają przed rozpadem, w tle intrygi. Mało pew pew, dużo ciekawej treści. Porządne rzemiosło, dobra space opera.

Solidne rzemiosło, ciężko się do czegoś przyczepić, ciężko za coś szczególnie pochwalić, bo nic nie wybiega poza space-operowy schemat. Podobała mi się, że Scalzi oparł fabułę na intrydze politycznej i niewiele w Imperium bezmyślnego latania i strzelania, z drugiej strony pewnie za tydzień już nie będę tego pamiętał.

Solidne rzemiosło, ciężko się do czegoś przyczepić, ciężko za coś szczególnie pochwalić, bo nic nie wybiega poza space-operowy schemat. Podobała mi się, że Scalzi oparł fabułę na intrydze politycznej i niewiele w Imperium bezmyślnego latania i strzelania, z drugiej strony pewnie za tydzień już nie będę tego pamiętał.

Bardzo rzadko porzucam rozpoczęte książki, i prawie nigdy nie robię tego przed pierwszą setką stron. Upadające imperium Johna Scalziego stanowi tu wyjątek. Czytałem ostatnio kilka słabych książek sci-fi, rozpoczynających poczytne sagi. Był to niestety ciąg rozczarowań, a opisywanej tu książce udało się wybić na czele tej stawki.

Efekciarskie otwarcie, z dość dziecinnie opisaną akcją, w stylu abordażowych walk ze star treka, które zapewne ma pochwycić czytelnika, przechodzi nagle w rozległy opis dworskich intryg i zależności. Książka bryzga w czytelnika dziesiątkami imion, nazwisk i nazw miejsc. Nie dając wcześniej żadnego kontekstu, ani punktu zaczepienia. Zatem te wszystkie informacje odbijały się ode mnie, nie budując żadnej całości. Do tego, wszystko opisane jest w sposób infantylny i miejscami prymitywny. Postacie różnią się od siebie tylko imionami, a dialogi są banalne i mało wiarygodne. Autor chyba próbował dodać książce pazur, obficie dolewając wulgaryzmów. Zrobił to jednak bez wyczucia i uzasadnienia, powodując że całość jeszcze bardziej sprawia wrażenie jakiegoś nastoletniego debiutu. Aż ciężko mi uwierzyć, że autor jest laureatem nagrody Hugo.

Całości szkodzi również fakt, że książkę czytałem, a właściwie słuchałem, w bardzo słabym wykonaniu na empik go. Nie wiem, czy lektorowi dostaje się tu za autora, czy autorowi trochę zaszkodził lektor, ale słuchało mi się tego koszmarnie. Nie sądzę abym kiedykolwiek sięgnął po kolejną książkę Pana Scalziego.

Bardzo rzadko porzucam rozpoczęte książki, i prawie nigdy nie robię tego przed pierwszą setką stron. Upadające imperium Johna Scalziego stanowi tu wyjątek. Czytałem ostatnio kilka słabych książek sci-fi, rozpoczynających poczytne sagi. Był to niestety ciąg rozczarowań, a opisywanej tu książce udało się wybić na czele tej stawki.

Efekciarskie otwarcie, z dość dziecinnie...

Trudno ocenić, bo z jednej strony czytało mi się gładko, z drugiej jednak - fabularnie to jest strasznie słabe. Wszystko bardzo uproszczone, geopolityka zarysowana wręcz dziecinnie, intrygi łatwo i szybko rozwiązywane przez bohaterów pozytywnych (często-gęsto dzięki cudownym zbiegom okoliczności),dialogi naiwne, momentami infantylne. Generalnie ocena 3, ale +1 za warsztat literacki, bo jednak napisane sprawnie, a to w dziale literatury SF nie jest takie oczywiste. Niestety.

Trudno ocenić, bo z jednej strony czytało mi się gładko, z drugiej jednak - fabularnie to jest strasznie słabe. Wszystko bardzo uproszczone, geopolityka zarysowana wręcz dziecinnie, intrygi łatwo i szybko rozwiązywane przez bohaterów pozytywnych (często-gęsto dzięki cudownym zbiegom okoliczności),dialogi naiwne, momentami infantylne. Generalnie ocena 3, ale +1 za warsztat...

Typowa space opera, dużo luźniejsza niż np. Gwiezdne Wojny, niezagłębiająca się w tematy naukowe (choć są one obecne). Dla mnie typowy średniak - czyta się to miło, czuć, że autor chciałby z tego zrobić całe uniwersum, aczkolwiek akcja jest dość prosta i ogranicza się do kilku bohaterów, których losy się ze sobą splatają. Nie ma tutaj niczego, co Was zaskoczy i w tym przypadku bardziej zachęcać może Was styl niż zawiłości fabularne.

A styl, tak jak napisałem, jest dość luźny i przyjemnie się czyta kolejne strony, choć mam wrażenie, że niekiedy autorowi zabrakło czegoś, co przykułoby uwagę i czytelnik przeglądałby tekst z większym zaangażowaniem - szczerze mówiąc, sam to dość długo czytałem, bo jakoś trudno było mi się zainteresować tym, co się dzieje. Na plus można zapisać za to momenty wielkiej wagi, które są nagle dawkowane czytelnikowi i to wywołuje przyjemne zaskoczenie, np. na koniec niektórych rozdziałów.

Natomiast to, co może razić, to nadużywanie wulgaryzmów. Są one uzasadnione w rozdziałach, gdzie jest obecna jedna konkretna bohaterka, która klnie jak szewc (tak jest po prostu napisana ta postać),a że styl narracji zwykle pasuje do danego bohatera, to wykracza to też poza dialogi. Natomiast miejscami soczyste słowa są używane tak po prostu, bez wyraźnej przyczyny. Tak, jakby autor bardzo chciał pokazać, jak luźno i przyjacielsko traktuje czytelnika.

Lektura była miło spędzonym czasem i dość satysfakcjonująco się wszystko kończy oraz zostawia wiele furtek na przyszłe książki. Natomiast nie czuję, abym chciał po nie sięgać - to typowe czytadło jakich wiele, po prostu z większym ładunkiem humorystycznym. Może kiedyś wrócę, kiedy przeczytam już wszystko inne.

Typowa space opera, dużo luźniejsza niż np. Gwiezdne Wojny, niezagłębiająca się w tematy naukowe (choć są one obecne). Dla mnie typowy średniak - czyta się to miło, czuć, że autor chciałby z tego zrobić całe uniwersum, aczkolwiek akcja jest dość prosta i ogranicza się do kilku bohaterów, których losy się ze sobą splatają. Nie ma tutaj niczego, co Was zaskoczy i w tym...

Fajna, jak zwykle w przypadku tego autora mocno z jajem napisana książka.

Fajna, jak zwykle w przypadku tego autora mocno z jajem napisana książka.