Taka specyficzna spacer opera. Trochę głupkowata, trochę zabawna i trochę poważna. Czytało się przyjemnie.

Taka specyficzna spacer opera. Trochę głupkowata, trochę zabawna i trochę poważna. Czytało się przyjemnie.

Tak świeże, tak przyjemne, tak zabawne i poważne miejscami.
No bawiłem się rewelacyjnie. Choć autor prochu nie odkrył ( ziemianie jako niewolnicy obcych ras zmuszeni do bycia mięsem armatnim, było grane wiele razy, raz lepiej raz gorzej) to pewne kreacje nadają pozycji oryginalności
Spoiler!
Postać Skippiego to mistrzostwo

Tak świeże, tak przyjemne, tak zabawne i poważne miejscami.
No bawiłem się rewelacyjnie. Choć autor prochu nie odkrył ( ziemianie jako niewolnicy obcych ras zmuszeni do bycia mięsem armatnim, było grane wiele razy, raz lepiej raz gorzej) to pewne kreacje nadają pozycji oryginalności
Spoiler!
Postać Skippiego to mistrzostwo

Zawsze lubiłam SF i fantasy ale od pewnego czasu stwierdziłam, że męczy mnie i nuży fantastyka z ubiegłego wieku, niestety ale książki Lema czy Dicka pozostaną elementami dzieciństwa zaś teraz królem będzie Craig Alanson czy Evan Curie. Zwłaszcza seria Expeditionary Force jest czymś co może całkowicie zawładnąć wyobraźnią a niesamowita przyjemność jaka wypływa z lektury jest zjawiskiem cudownym. Od początku książka jest pełna elementów humorystycznych ale to co dzieje się od połowy to już rollercoaster śmiechu, śmiechu na cały głos. Ponieważ dla niektórych czytelników posiadanie dalszego ciągu jest wada a dla niektórych zaletą powiem tylko, że Dzień Kolumba jest pozycją kompletną i satysfakcjonująco domkniętą i nic się nie stanie jeśli na tym czytelnik pozostanie, nic oprócz utraty masy śmiechu i zadowolenia ponieważ w dalszym ciągu perypeti członków sił ekspedycyjnych akcja toczy się równie wartko i świetna zabawa jest gwarantowana. Cudne jest to, że książka występuje też w wersji audiobooka a lektor który czyta (czasem też śpiewa) czyli pan Wojciech Masiak robi to absolutnie genialnie i pewnie nie tylko ja wracam do tej serii od czasu do czasu. Poprawa humoru zawsze pewna

Zawsze lubiłam SF i fantasy ale od pewnego czasu stwierdziłam, że męczy mnie i nuży fantastyka z ubiegłego wieku, niestety ale książki Lema czy Dicka pozostaną elementami dzieciństwa zaś teraz królem będzie Craig Alanson czy Evan Curie. Zwłaszcza seria Expeditionary Force jest czymś co może całkowicie zawładnąć wyobraźnią a niesamowita przyjemność jaka wypływa z lektury...

Ciekawy pomysł na uniwersum, niestety w pierwszym tomie słabo rozwinięty (przynajmniej, kosmici nie gadają po angielsku). Czasami ma się wrażenie, że czytamy opowiastki rekrutacyjne chwalące służbę w armii, chociaż pojawiają się sugestie, że przemoc nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem. Humor na poziomie nastolatka, protagonista tak bardzo upozowany na głupiego "trepa" że czasami bolą zęby (mam nadzieję, że dojrzeje w kolejnych tomach).
Lekkie i przyjemne czytadło. 7 za pomysł hierarchii cywilizacji i sposobu prowadzenia przez nich wojen.

Ciekawy pomysł na uniwersum, niestety w pierwszym tomie słabo rozwinięty (przynajmniej, kosmici nie gadają po angielsku). Czasami ma się wrażenie, że czytamy opowiastki rekrutacyjne chwalące służbę w armii, chociaż pojawiają się sugestie, że przemoc nie zawsze jest najlepszym rozwiązaniem. Humor na poziomie nastolatka, protagonista tak bardzo upozowany na głupiego "trepa"...

Od czasu do czasu można i space opery, prawda? Co prawda fantastykę Alansona od fantastyki np. Dukaja dzielą lata świetlne i przepaści niezmierzone, ale nie trzeba wciąż na wysokim C.
No i? No i nieźle właściwie, czyta się znośnie, bez zachwytu, ale i bez niechęci, jakiś ogląd świata w tym jest, zupełnie spójny ten ogląd, oczami zwykłego chłopaka gdzieś z prowincjonalnej Ameryki.
Tyle że to jest proza militarna, wojenna, a z fantastyką ma tyle wspólnego, że wprowadza kosmitów. Bo żeby pisać fantastykę, trzeba używać wyobraźni. Trzeba pokazywać inne. INNE. A tu? Istoty z drugiego końca galaktyki mają po dwie ręce i po dwie nogi, a ich skafandry PASUJĄ na ludzi i podtrzymują ludzkie funkcje życiowe! Ludzie dogadują się z kosmitami nie gorzej, a nawet lepiej niż kłótliwi sąsiedzi. Kosmici piją kawę i pogryzają przekąski! Na obcych planetach są trawy, zboża, drzewa, ptaki i owady.
No na miłość boską, między północną i południową Europą różnice są dużo większe, świat roślinny i zwierzęcy bardzo odmienny, a i ludzie inni, nawet fizycznie, a co dopiero pod względem mentalności.
Można przyjąć założenie, że świat przedstawiony taki jak ten tu jest łatwy w odbiorze, szczególnie dla młodego albo mniej wyrobionego czytelnika - może o to chodziło, a nie o pewne ograniczenia po stronie autora. Może.

Od czasu do czasu można i space opery, prawda? Co prawda fantastykę Alansona od fantastyki np. Dukaja dzielą lata świetlne i przepaści niezmierzone, ale nie trzeba wciąż na wysokim C.
No i? No i nieźle właściwie, czyta się znośnie, bez zachwytu, ale i bez niechęci, jakiś ogląd świata w tym jest, zupełnie spójny ten ogląd, oczami zwykłego chłopaka gdzieś z prowincjonalnej...

Jeśli oczekujesz dosyć łatwej rozrywki i jesteś w stanie przymknąć oko na pewne mało logiczne rozwiązania to jest całkiem niezły tytuł. Część "science" jest tutaj potraktowana po macoszemu, autor bardziej kładzie nacisk na militarne i humorystyczne aspekty.
Zaciekawił mnie pomysł na kosmiczne rasy które egzystują w hierarchii, zaintrygowała informacja o tym co zrobili "pradawni" i to naprawdę miało potencjał do zbudowania tajemnicy i stopniowego odkrywania ich drogi. Szkoda, że autor tego nie wyczuł i pozwolił sobie rzucić od razu niemal wszystkie karty na stół.

Jeśli oczekujesz dosyć łatwej rozrywki i jesteś w stanie przymknąć oko na pewne mało logiczne rozwiązania to jest całkiem niezły tytuł. Część "science" jest tutaj potraktowana po macoszemu, autor bardziej kładzie nacisk na militarne i humorystyczne aspekty.
Zaciekawił mnie pomysł na kosmiczne rasy które egzystują w hierarchii, zaintrygowała informacja o tym co zrobili...

Kosmos jest pełny złych ufoli, ludzie są słabi i na skraju wyginięcie, ale resztką sił i wielkim fuksem latają po kosmosie i strzelają do ufoków. Pojawienie się wesołego AI to 9/10.

Kosmos jest pełny złych ufoli, ludzie są słabi i na skraju wyginięcie, ale resztką sił i wielkim fuksem latają po kosmosie i strzelają do ufoków. Pojawienie się wesołego AI to 9/10.

Jedna z lepszych książek s-f typu space-opera jakie "czytałem". Autor ma mnóstwo pomysłów i to zwykle zaskakujących. Książka nabiera dodatkowego poziomu od chwili, gdy pojawia się pewna SI. Dużo dobrego humoru i świetnego sarkazmu. Ponieważ książkę odsłuchałem, to mogę powiedzieć, że interpretacja Wojtka Masiaka jest REWELACYJNA. Dzięki niemu książka nabrała dodatkowej wartości.

Jedna z lepszych książek s-f typu space-opera jakie "czytałem". Autor ma mnóstwo pomysłów i to zwykle zaskakujących. Książka nabiera dodatkowego poziomu od chwili, gdy pojawia się pewna SI. Dużo dobrego humoru i świetnego sarkazmu. Ponieważ książkę odsłuchałem, to mogę powiedzieć, że interpretacja Wojtka Masiaka jest REWELACYJNA. Dzięki niemu książka nabrała dodatkowej...

Bardzo przyjemna, przygodowa space opera. Czyta sie to naprawdę szybko i miło. Niewiele przestojów, cały czas coś się dzieje.

Bardzo przyjemna, przygodowa space opera. Czyta sie to naprawdę szybko i miło. Niewiele przestojów, cały czas coś się dzieje.

Pierwsze 200 stron zmęczyłam i już miałam spasować, aż pojawił się Skippy i skradł show ;-) Mam słabość do SI :P

Pierwsze 200 stron zmęczyłam i już miałam spasować, aż pojawił się Skippy i skradł show ;-) Mam słabość do SI :P