Korespondent wojenny o ludzie Wodnika - hipisach głoszących miłość i pokój, podążających do swojej ziemi obiecanej: Indii. Autor zgrabnie manewruje pomiędzy współczesnością, a przeszłością. Pokazuje swoich bohaterów u kresu ich drogi wplatając wątki z czasu podróży i poszukiwań. Opisuje sposoby na życie w Indiach. Nie ocenia, zadaje pytania, na które nie zawsze uzyskuje odpowiedzi. Polecam nawet jeśli temat kogoś nie interesuje. Warto przeczytać dla samej przyjemności obcowania z warsztatem literackim z najwyższej półki.

Korespondent wojenny o ludzie Wodnika - hipisach głoszących miłość i pokój, podążających do swojej ziemi obiecanej: Indii. Autor zgrabnie manewruje pomiędzy współczesnością, a przeszłością. Pokazuje swoich bohaterów u kresu ich drogi wplatając wątki z czasu podróży i poszukiwań. Opisuje sposoby na życie w Indiach. Nie ocenia, zadaje pytania, na które nie zawsze uzyskuje...

Intrygująca opowieść o kontestacji, o poszukiwaniu - na końcu świata -szczęśliwej krainy w miejsce zwykłej codzienności poszukiwaczy. I symptomatyczne spotkanie mijających się szlaków: tego, który porzucał europę wedrujac za mirażem do Indii, tułał się bez końca po całym Wschodzie i tego, który za wszelką cenę park do Europy bo na Wschodzie gubił egzystencję istnienia.
I kardynalne pytanie zdumionego afgańskiego profesora w szarawarach do takiego zagubionego Europejczyka: "Chcecie zmieniać swój świat, ale przyjeżdżacie do nas?".
Opowieść piękna a pełna takich refleksji.
Do tego moja osobista wątpliwość: w poszukiwaniu wolności.wędrowali przed siebie, latami całymi, bez nakazów i konieczności, bez obowiązków, bez pracy...
Ale życie jednak, choćby czasem, trzeba opłacić. Taki "Święty" w Kabulu na przykład mieszkał wprawdzie "za garść drobniaków" ale przecież nie zebrał ich przy drodze tylko musiał "wymienić parę dolarów na miejscową walutę", zwłaszcza, że jeszcze od czasu do czasu "wychodził na zakupy". Tysiące kilometrów pełnego luzu i swobody a pieniądze jednak zawsze były pod ręką?

Intrygująca opowieść o kontestacji, o poszukiwaniu - na końcu świata -szczęśliwej krainy w miejsce zwykłej codzienności poszukiwaczy. I symptomatyczne spotkanie mijających się szlaków: tego, który porzucał europę wedrujac za mirażem do Indii, tułał się bez końca po całym Wschodzie i tego, który za wszelką cenę park do Europy bo na Wschodzie gubił egzystencję istnienia.
I...

Czytając "na wschód od zachodu" miałam poczucie, że biorę udział w eksperymencie, niestety, nie do końca udanym.

Inspiracją autora jest Kamal i jej losy. Jednak jej historia jest przyćmiona przez opowieść Świętego, w moim odczuciu będącą najmocniejszą częścią tego reportażu. Wydaje mi się, że autor podziela moje zdanie - czekając na Kamal, dość szczegółowo opisuje historię starego hipisa, kiedy zaś spotyka się ze swoją bohaterką, książka szybko zmierza ku końcowi. Kamal nie zostaje przysłowiowym deserem - jej historia przeplata się z losami Świętego, ich losy domknięte są klamrą, ale nagle jej głos zostaje odebrany i przekazany dalej, tylko na ostatni rozdział. Eksperymentalne zakończenie jest intrygujące, lecz pozostawia niesmak i pytania: kto jest głównym bohaterem? Jeśli rodzina Kamal pragnęła zachować więcej prywatności, dlaczego zgodziła się na publikację? Czy ostatni głos naprawdę musiał być ograniczony do grand finale?

Jeśli jesteś zainteresowany losami hipisów w Indiach, szukającym opowieści o życiu poza utartym szlakiem, pomimo swoich wad, ta książka jest dla Ciebie.

Czytając "na wschód od zachodu" miałam poczucie, że biorę udział w eksperymencie, niestety, nie do końca udanym.

Inspiracją autora jest Kamal i jej losy. Jednak jej historia jest przyćmiona przez opowieść Świętego, w moim odczuciu będącą najmocniejszą częścią tego reportażu. Wydaje mi się, że autor podziela moje zdanie - czekając na Kamal, dość szczegółowo opisuje historię...

Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że w rozdziale ostatnim, tym poświęconym Kamal coś się stało. I to coś niedobrego. Niedobrego z punktu widzenia warsztatu, a ten w końcu zawsze był mocną stroną Wojciecha Jagielskiego.
Na bok odrzućmy ewentualne uprzedzenia czytelnika do wyborów życiowych bohaterów. To w końcu reportaż i nie jest winą autora co wyrabiają bohaterowie jego książki. Reportaż właśnie na tym polega, że czytamy o osobach, z którymi nawet lepiej jeżeli się nie zgadzamy. Wtedy jest po prostu ciekawiej i bardziej emocjonująco. To w końcu nie laurka tylko opis rzeczywistości…
Problem jednak w tym, że ostatni rozdział jest diametralnie inny od pozostałych. Pojawia się tam jakiś osobliwy sposób narracji. Przypomina to wszystko bardziej fabularną historię, nudną do bólu, irytującą, bo opisującą w rozwleczony sposób to co poprzednio autor opisywał bardzo zwięźle i konkretnie.
Gdzieś wcześniej w książce pada informacja, że matka poszukiwanej dziewczyny jest dziennikarką, która zna osobiście Wojciecha Jagielskiego.
Nie wiem czy “zna” to najszczęśliwsze określenie, bo sugeruje zażyłość. Może po prostu tylko mieli okazję się poznać, ale trudno nie oprzeć się wrażeniu, że właśnie to uwikłanie towarzysko-środowiskowe, bo w końcu oboje są dziennikarzami, jest winne katastrofie ostatniego rozdziału. Wygląda to tak jakby autor nie chcąc pisać bolesnej prawdy o Kamal próbował ukryć to wszystko pod figowym listkiem osobliwej formy i narracji jaką przyjął.
Tak, pisałem, że to nie wina autora jacy są jego rozmówcy, to nie wina jakie mają poglądy, ale unikanie opisywania rzeczywistości wprost, rzetelnie po żołniersku jak robił to całe zawodowe życie uchodzić już może za rodzaj manipulacji, braku rzetelności, odstępstwa od zdrowej normy albo jakiejś uległości wobec sytuacji. Odniosłem wrażenie, że autor miał świadomość, iż wizerunek Kamal wyrażony w sposób konkretny nie będzie miał żadnych, nawet najmniejszych szans na obronienie się, a dla Jej bliskich będzie wręcz wyrokiem śmierci. Tylko dlaczego autorowi zależało tak nad obroną Kamal przed linczem ze strony czytelników i dlaczego nagle taki parasol ochronny rozkłada nad bliskimi Kamal ? Nijak to się ma do obowiązku pozostawania bezstronnym.

Jest w tej książce coś co ciągle nie daje mi spokoju. Może to brak pewnej osi. Ma nią chyba być podróż za Kamal, ale w praktyce to Święty przejmuje pałeczkę bohatera. Niejako z przymusu. W oczekiwaniu na ciągle uciekającą Kamal, trochę z nudy, Jagielski rozmawia ze Świętym. I z tej rozmowy robi się nam większość książki. Całkiem ciekawa szczerze mówiąc. Tylko w końcu kto jest tu bohaterem głównym ? Hipisi ogólnie ? Niezbyt, bo właściwie poznajemy tylko Świętego i epizodycznie ludzi, jakich napotkał na swojej drodze. Kamal ? Ani trochę, bo jej obraz musimy budować sobie przez majaczącą wizję wyłaniającą się z osobliwej narracji ostatniego rozdziału.

Ktoś może pomyśleć, że pastwię się nad autorem i tytułem. Nic bardziej mylnego. Dywaguję bardziej ze zwykłej ludzkiej ciekawości. Głownie dlatego, że autora zawsze lubiłem ze względu na profesjonalizm i tematykę, którą się parał.
Książkę w końcu czytało się przyjemnie, sprawnie i szybko. To co było jej zaletą to fakt, że nie raziły dygresje autora dotyczące jego przeżyć i doświadczeń jakie wplata w wypowiedzi innych. Ba, nie tylko nie raziły co stanowiły dla mnie jej niewątpliwą wartość. Temat hipisów w Indiach znałem ze słyszenia - teraz mogłem poznać go bliżej.

Napisałbym, że polecam… tylko ja w sumie uważam, że nie ma złych książek. No, może prócz pisanych na zlecenia celebrytów. Tamte nie mają żadnej wartości dodanej…

Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że w rozdziale ostatnim, tym poświęconym Kamal coś się stało. I to coś niedobrego. Niedobrego z punktu widzenia warsztatu, a ten w końcu zawsze był mocną stroną Wojciecha Jagielskiego.
Na bok odrzućmy ewentualne uprzedzenia czytelnika do wyborów życiowych bohaterów. To w końcu reportaż i nie jest winą autora co wyrabiają bohaterowie jego...

Książka opowiada o Indiach. Zbiorowym bohaterem są pierwsi hipisi, którzy wybrali się na Wschód szlakiem Shangri-La. Uciekali oni od Zachodu i (w ich mniemaniu) zwiazanego z nim kultu pieniądza, kapitalizmu, konwenansów i powszechnego obowiązku poszukiwania aprobaty społecznej. Przywieźli oni ze sobą zdobycze zachodniej cywilizacji takie jak narkotyki, elektronika i kawa rozpuszczalna, którymi chętnie handlowali z miejscowymi, aby zarobić na nocleg. Indie stopniowo zmieniały się pod ich wpływem. Coraz więcej rdzennych mieszkańców wybierało otworzenie kolejnego hotelu dla cudzoziemców od tradycyjnych zajęć takich jak na przykład połów ryb. Wśród bohaterów na pierwszy plan wysuwają się Kamal i jej nastoletni syn Lhamo oraz Święty i jego romantyczna miłość - Nancy. Polecam książkę wszystkim zainteresowanym Indiami jako wstęp do dalszej lektury.

Książka opowiada o Indiach. Zbiorowym bohaterem są pierwsi hipisi, którzy wybrali się na Wschód szlakiem Shangri-La. Uciekali oni od Zachodu i (w ich mniemaniu) zwiazanego z nim kultu pieniądza, kapitalizmu, konwenansów i powszechnego obowiązku poszukiwania aprobaty społecznej. Przywieźli oni ze sobą zdobycze zachodniej cywilizacji takie jak narkotyki, elektronika i kawa...

Jestem trochę rozczarowany... Przeczytałem już prawie wszystkie książki Jagielskiego i ta jest po prostu.... nudna.... Hmmm i tu postawię kropkę.

Jestem trochę rozczarowany... Przeczytałem już prawie wszystkie książki Jagielskiego i ta jest po prostu.... nudna.... Hmmm i tu postawię kropkę.

Zmęczyła mnie ta książka. Przeczytałem ją z trudem do końca. A już 3 rozdział o niejakiej Kamal także zirytował. Oczywiście każdy ma prawo do zmarnowania swojego życia ale marnowanie go też swojemu dziecku w imię jakiejś pseudo religii uważam za grubą przesadę.

Zmęczyła mnie ta książka. Przeczytałem ją z trudem do końca. A już 3 rozdział o niejakiej Kamal także zirytował. Oczywiście każdy ma prawo do zmarnowania swojego życia ale marnowanie go też swojemu dziecku w imię jakiejś pseudo religii uważam za grubą przesadę.

Książka porusza ciekawe tematy, na które ja bym nie wpadła. Uświadamia że wszystko ma swój początek, a koniec rzadko bywa taki jaki my chcemy. Trudna w odbiorze ze względu na jej chaotyczność. Czytając ją przybliżyłam się do krajów bliskiego wschodu a jednocześnie podniosła moją samoocenę "prawdami" które dla mnie są oczywistością od wielu lat.

#czytajPL 2020

Książka porusza ciekawe tematy, na które ja bym nie wpadła. Uświadamia że wszystko ma swój początek, a koniec rzadko bywa taki jaki my chcemy. Trudna w odbiorze ze względu na jej chaotyczność. Czytając ją przybliżyłam się do krajów bliskiego wschodu a jednocześnie podniosła moją samoocenę "prawdami" które dla mnie są oczywistością od wielu lat.

#czytajPL 2020

Bardzo cenię pracę Jagielskiego, choć niestety, nie znam zbyt bardzo jego książek (planuję to nadrobić). Zgadzam się, że historia jest napisana w lekko chaotyczny sposób, lecz nie sprawiło mi to większego problemu w odnalezieniu się. Historie Świętego oraz Kamal poruszające.

Ebooka przeczytałam dzięki specjalnej akcji Czytaj.pl zorganizowanej z powodu pandemii koronawirusa. To moja 7. książka (i ostatnia jaką zdążyłam przeczytać) w ramach tej akcji.

Bardzo cenię pracę Jagielskiego, choć niestety, nie znam zbyt bardzo jego książek (planuję to nadrobić). Zgadzam się, że historia jest napisana w lekko chaotyczny sposób, lecz nie sprawiło mi to większego problemu w odnalezieniu się. Historie Świętego oraz Kamal poruszające.

Ebooka przeczytałam dzięki specjalnej akcji Czytaj.pl zorganizowanej z powodu pandemii...

"Na wschód od zachodu" to dla mnie lektura chaotyczna, trudna do przebrnięcia. Gubiłam się w akcji, historii i przemyśleniach. Momentami zbyt surrealistycznie, nie potrafiłam się w to wczuć ani do końca zrozumieć. Mimo tylko 320 stron, to była dla mnie trudna w odbiorze, nie potrafiłam się w nią wciągnąć. Niechętnie po nią sięgałam, męczyłam ponad tydzień, a to i tak tylko dlatego, że czytałam darmowy ebook udostępniony na limitowany czas w aplikacji Woblink. Bez tego pewnie odkładałabym ją dużo dłużej albo nawet i na wieczne "niedoczytanie".

"Na wschód od zachodu" to dla mnie lektura chaotyczna, trudna do przebrnięcia. Gubiłam się w akcji, historii i przemyśleniach. Momentami zbyt surrealistycznie, nie potrafiłam się w to wczuć ani do końca zrozumieć. Mimo tylko 320 stron, to była dla mnie trudna w odbiorze, nie potrafiłam się w nią wciągnąć. Niechętnie po nią sięgałam, męczyłam ponad tydzień, a to i tak tylko...