Głód i terror ... tyle można powiedzieć o Mogadiszu...
Dzielne kobiety....ale chciałoby się dowiedzieć więcej...

Głód i terror ... tyle można powiedzieć o Mogadiszu...
Dzielne kobiety....ale chciałoby się dowiedzieć więcej...

Słowa składające się w zdania spowodowały, że czytałam dwa razy to samo. Spijałam jak śmietankę z kawy. Fantastyczny reportaż, taki, do którego pewnie wrócę jeszcze nie raz.

Słowa składające się w zdania spowodowały, że czytałam dwa razy to samo. Spijałam jak śmietankę z kawy. Fantastyczny reportaż, taki, do którego pewnie wrócę jeszcze nie raz.

Muszę przyznać, że już od dłuższego czasu nie wciągnął mnie tak zbiór reportaży. “Królowe Mogadiszu” są napisane w sposób bardzo interesujący - książka zaczyna się króciutkim wstępem na temat pochodzącej z Afrykańskich legend królowej Araueelo, oświeconej władczyni rządzącej potężnym królestwem Somali, jaskrawie kontrastującym z obecną Somalią, ogarniętą wojną i głodem od dziesięcioleci.
Pierwszy reportaż to w mojej ocenie mistrzostwo, opis upodmiotowienia Głodu. W narracji Pawła Smoleńskiego Głód staje się fizycznym jeźdźcem Apokalipsy, przemierzającym powoli i nieubłaganie spalone słońcem ziemie Rogu Afryki. Muszę przyznać, że trochę oszołomiony poetycko brutalnym językiem tego pierwszego reportażu bałem się o resztę książki, czy dam radę tak po prostu przeczytać taką pozycję, czy nie będę musiał robić sobie przerw pomiędzy rozdziałami, ze względu na intensywność doznania. Okazało się jednak, że Paweł Smoleński świetnie kontroluje napięcie, a ten wyjątkowy początek miał być pokazem umiejętności literackich. Choć tych nie brakuje także dalej - poszczególne fragmenty zawierają nie tylko smutek, ale także jasne momenty życia Somalii z drugiej dekady dwudziestego pierwszego wieku. Autor robi coś, czego brakowało mi trochę w czytanych niedawno pozycjach z tego gatunku, czyli aktywnie operuje językiem jako narzędziem. W długości zdania czy prostocie słownictwa jest przekazane napięcie i atmosfera życia w Rogu Afryki. Bo pobicie czy klęczenie pod odbezpieczoną bronią można opisać, rozwodząc się na psychiką ofiary (co dziś robimy nad wyraz często),ale można też zamknąć je w kilku słowach, jako coś prozaicznego, część rzeczywistości. Wybierany przez Pawła Smoleńskiego styl stale podkreśla przekaz. Ludzie w “Królowych” jawią się jako pragmatycy, którzy pomimo wszystkich niesprzyjających okoliczności cały czas próbują budować lepsze jutro.
Ta nadzieja na lepszą przyszłość jest dla mnie bardzo ważna w tej pozycji. Chociaż śmierć jest codziennością na kartkach książki, i to głównie ta niezasłużona, niewinna, to całościowo jest to opowieść o tych, którzy mają nadzieję i siłę, by próbować coś zrobić. Nie ma tu miejsca na cudowne opowieści lokalnych polityków - Paweł Smoleński opisuje zwykłych ludzi, kobiety (które w Somalii pełnią wręcz kluczową rolę, mimo silnej dyskryminacji na wielu poziomach) i mężczyzn, którzy dzień po dniu żyją w ogarniętym wojną kraju i jakimś cudem, utrzymują pozytywne spojrzenie na następny dzień.

O książkach piszę na: fb.com/Grieftain

Muszę przyznać, że już od dłuższego czasu nie wciągnął mnie tak zbiór reportaży. “Królowe Mogadiszu” są napisane w sposób bardzo interesujący - książka zaczyna się króciutkim wstępem na temat pochodzącej z Afrykańskich legend królowej Araueelo, oświeconej władczyni rządzącej potężnym królestwem Somali, jaskrawie kontrastującym z obecną Somalią, ogarniętą wojną i głodem od...

Rewelacyjna książka o nie tyle rzadko poruszanym, ale rzadko zgłębianym temacie. Somalia oraz niedająca się ogarnąć bieda i głód jej mieszkańców.

Dzięki swojej strukturze, a więc 34 krótkim reportażom, temat mimo że przybijający, jest całkiem łatwo przyswajalny. Znalazło się również miejsce na tzw. światełko w tunelu, a więc względnie szczęśliwe historie ludzi, którym się udało... A może dotychczas udaje?

Rewelacyjna książka o nie tyle rzadko poruszanym, ale rzadko zgłębianym temacie. Somalia oraz niedająca się ogarnąć bieda i głód jej mieszkańców.

Dzięki swojej strukturze, a więc 34 krótkim reportażom, temat mimo że przybijający, jest całkiem łatwo przyswajalny. Znalazło się również miejsce na tzw. światełko w tunelu, a więc względnie szczęśliwe historie ludzi, którym się...

Doskonały reportaż o zapomnianym kawałku świata. Smoleński, moim zdaniem bardzo niedoceniany autor reportaży, nie owija w bawełnę - książka w treści jest surowa, twarda, bezpośrednia, tak jak historie Somalijczyków, których spotkał Autor. Nawet jak w książce pojawia się optymizm czy nadzieja, że nadejdą lepsze czasy, to czytelnik (po tym co przeczytał i jak został przez Autora oprowadzony przez Somalię) w ogólnie nie będzie mógł uwierzyć, że jutro będzie lepsze. Polecam, tym bardziej, że mało jest na rodzimym rynku książek o Somalii.

Doskonały reportaż o zapomnianym kawałku świata. Smoleński, moim zdaniem bardzo niedoceniany autor reportaży, nie owija w bawełnę - książka w treści jest surowa, twarda, bezpośrednia, tak jak historie Somalijczyków, których spotkał Autor. Nawet jak w książce pojawia się optymizm czy nadzieja, że nadejdą lepsze czasy, to czytelnik (po tym co przeczytał i jak został przez...

Dobrze oceniam ten reportaż, gdyż ukazuje realia życia Somalijczyków, o przerażającym głodzie, cierpieniu, ale także radościach, tak nieoczywistych w tej części globu. Myślę, że uwrażliwia na problemy głodu, wojny, wszechogarniającej beznadziei w wielu zakątkach globalnego Południa. Pokazuje zatem mozaikę Somalii i Mogadiszu, białej perły Oceanu Indyjskiego, która we włoskich czasach kolonialnych urzekała swym pięknem, a teraz jest ruiną. Mimo to nadzieja tli się w oddali, że jeszcze ten kraj wyjdzie na prostą.

Dobrze oceniam ten reportaż, gdyż ukazuje realia życia Somalijczyków, o przerażającym głodzie, cierpieniu, ale także radościach, tak nieoczywistych w tej części globu. Myślę, że uwrażliwia na problemy głodu, wojny, wszechogarniającej beznadziei w wielu zakątkach globalnego Południa. Pokazuje zatem mozaikę Somalii i Mogadiszu, białej perły Oceanu Indyjskiego, która we...

Nie wiadomo skąd dokąd zmierza ta książka...

Nie wiadomo skąd dokąd zmierza ta książka...

Mam kłopot z tą książką. Po pierwsze, tytuł jest przewrotny. Sugeruje, że będą to opowieści o kobietach Somalii. Tymczasem, owszem pojawia się kilka postaci kobiet ale raczej w kontekście społeczno-kulturowym historii kraju. Druga sprawa to liczne cytaty i zapożyczenia z dzieł innych (głównie Kapuścińskiego). Historie bardzo ciekawe jednak nie do końca podobał mi się styl wypowiedzi. Nie był spójny moim zdaniem. Były rozdziały, które przeczytałam w oka mgnieniu, bardzo ciekawe ale też takie, które męczyłam dłuższy czas. Zresztą zawsze mi trochę zgrzyta kiedy w literaturze faktu autor snuje bardziej opowieści niż relacjonuje fakty.

Mam kłopot z tą książką. Po pierwsze, tytuł jest przewrotny. Sugeruje, że będą to opowieści o kobietach Somalii. Tymczasem, owszem pojawia się kilka postaci kobiet ale raczej w kontekście społeczno-kulturowym historii kraju. Druga sprawa to liczne cytaty i zapożyczenia z dzieł innych (głównie Kapuścińskiego). Historie bardzo ciekawe jednak nie do końca podobał mi się styl...

Reportaże Pawła Smoleńskiego były dla mnie w większości przybijające. Choć autor starał się pokazać nie tylko cienie, ale i blaski Somalii, sprawozdania o głodzie, wojnie i chorobie przyćmiły odbiór całej książki. Nie jest to nic złego, to zwyczajnie reakcja na niesprawiedliwość świata i szok związany z niedoświadczeniem tak trudnych zawiłości życia. "Królowe Mogadiszu" to hołd dla kobiet z Rogu Afryki, pisany językiem jednocześnie dobitnym, jak niekiedy poetyckim.

Reportaże Pawła Smoleńskiego były dla mnie w większości przybijające. Choć autor starał się pokazać nie tylko cienie, ale i blaski Somalii, sprawozdania o głodzie, wojnie i chorobie przyćmiły odbiór całej książki. Nie jest to nic złego, to zwyczajnie reakcja na niesprawiedliwość świata i szok związany z niedoświadczeniem tak trudnych zawiłości życia. "Królowe...

Może i P. Smoleński umie pisać, ale ten temat rozwlókł. Książka jest przegadana i od połowy zaczyna nudzić. Warto jednak dobrnąć do końca, bo są tu poruszane ważne tematy.

Może i P. Smoleński umie pisać, ale ten temat rozwlókł. Książka jest przegadana i od połowy zaczyna nudzić. Warto jednak dobrnąć do końca, bo są tu poruszane ważne tematy.