Kontynuacja tak samo dobra, albo i nawet lepsza od poprzedniczki.
Świat został rozbudowany, bardzo dużo się dzieje i wbrew zapowiedzi wcale nie ma tu więcej romansu niż w jedynce, co jest wielkim pozytywem. Pierwsze skrzypce gra fabuła, która wciąga i nie nudzi. Ogromnie podobają mi się wykreowane przez autorkę przerośnięte potwory pustoszące Wielką Brytanię - to jest definitywnie jeden z najciekawszych elementów całej serii "Kingdom on Fire". Autorka nie oszczędza też na soczystości opisów i tam gdzie trzeba jest odpowiednio mrocznie oraz nawet brutalnie.
Co prawda zwroty akcji można było łatwo przewidzieć (szczególnie ten dotyczący ojca protagonistki),ale nie psuło to dobrej zabawy przy czytaniu.

Moim ulubieńcem nadal jest Magnus, chociaż po tym tomie chłopak zasługuje, żeby go ktoś uściskał, bo autorka go nie oszczędzała.
Henrietta pozostała silną, feministyczną bohaterką, która nie daje sobie włazić na głowę.
Rook wypadł lepiej niż poprzednio, ale ciągle wydaje mi się za płaską postacią. Nie wiemy o nim zbyt wiele i nie ma go na tyle w fabule, żeby rzeczywiście się o niego troszczyć. Zresztą tak samo wątek miłosny między nim a Nettie jest bardziej nam "powiedziany", niż "pokazany".
Blackwood... do niego mam dziwne nastawienie. Z jednej strony za nim nie przepadam, ale z drugiej naprawdę podoba mi się kierunek, w który zmierza jego wątek. Absolutnie mu nie ufam i moim zdaniem naiwnością jest sądzić, że "happy end", który sobie wyczarował w końcówce faktycznie przetrwa, sprawia to jednak, że w moich oczach jest teraz dużo bardziej interesujący, niż gdy tylko był standardowym "brooding hero" (nie zmienia to jednak faktu, że romansu między nim i Henriettą nie kupuję).
Co jednak wypadło najlepiej w dwójce, to Maria oraz jej przyjaźń z naszą protagonistką. Para ta tworzy genialny duet, który ogląda się z wielką przyjemnością (ave dobrze zrobiona kobieca przyjaźń!).

Nie mogę doczekać się kontynuacji, która zapewne znowu powywraca połowę fabuły do góry nogami :)

https://lisiwrona.wordpress.com/

Kontynuacja tak samo dobra, albo i nawet lepsza od poprzedniczki.
Świat został rozbudowany, bardzo dużo się dzieje i wbrew zapowiedzi wcale nie ma tu więcej romansu niż w jedynce, co jest wielkim pozytywem. Pierwsze skrzypce gra fabuła, która wciąga i nie nudzi. Ogromnie podobają mi się wykreowane przez autorkę przerośnięte potwory pustoszące Wielką Brytanię - to jest...