Ech… Chyba pierwszy raz nie wiem, co napisać o książce – właściwie zastanawiam się czy słowo „książka” pasuje do twórczości Kopackiego. Całość bowiem ma 41 (?!) stron… Mało, bardzo mało. O czym właściwie pisze autor. Tytuł odpowie Wam na to pytanie. Rozstania… Temat trudny i ciekawy, jednak autor zdecydowanie nie sprostał zadaniu i go nie udźwignął. Karol Kopacki przedstawił rozstania w trzydziestu pięciu różnych sytuacjach. Według mnie niestety kontekst i przekaz się nie zmieniały. Monotematycznie, sztucznie, kiepsko…

Książeczkę czytałam 3 razy – poważnie zaczęłam już wątpić w swoje zdolności intelektualne, postanowiłam więc sprawdzić, czy tylko dla mnie jest to niezrozumiałe bajanie i filozofowanie faceta z przerośniętym ego. Co się okazało?

Cóż, to nie było tylko moje wrażenie. (Możecie mi wierzyć, określenie, którym się posłużyłam jest zdecydowanie „najlżejszym” jakie padło). Niestety nie znajdziemy tu żadnej głębi… Ciekawe przenoście, epitety? Możecie zapomnieć! Jedyny fragment, który mi się spodobał brzmi tak:

„Powiedz, chcę wiedzieć, czy kiedy się zdradza, zdradza się miłość czy tylko człowieka.”

Nawet tutaj można się przyczepić do wielu rzeczy, jednakże cytat ma „coś” w sobie. Mimowolnie nasuwa się jednak pytanie – czy naprawdę kochałeś, skoro posunąłeś się do zdrady?

Czytając „Rozstania” miałam wrażenia, że napisał to człowiek, który chce się pochwalić swoimi podbojami seksualnymi, rekompensując sobie tym samym zbyt małe wyposażenie… Wiem, że brzmi to brutalnie, jednak nie mogłam się pozbyć takiego właśnie odczucia. Historyjki opisane w książce są infantylne i płytkie. Kobiety, które tutaj występują, przedstawione są jako puste lalki, naiwne, głupiutkie i zepchnięte w cień mężczyzny. Aż chce się zadać pytanie, czy autor wie, że żyjemy w świecie, w którym kobiety i mężczyźnie są sobie równi…

Co mogę powiedzieć o wydaniu? To jedyne, co ratuje książkę. Okładka jest niczego sobie, choć nie zachwyca. W sumie to tyle…

Przyznam szczerze, że żadna książka chyba nie zirytowała mnie tak bardzo, jak to krótkie czytadło Karola Kopackiego. Takiej „poezji” mówię zdecydowane NIE!

Ech… Chyba pierwszy raz nie wiem, co napisać o książce – właściwie zastanawiam się czy słowo „książka” pasuje do twórczości Kopackiego. Całość bowiem ma 41 (?!) stron… Mało, bardzo mało. O czym właściwie pisze autor. Tytuł odpowie Wam na to pytanie. Rozstania… Temat trudny i ciekawy, jednak autor zdecydowanie nie sprostał zadaniu i go nie udźwignął. Karol Kopacki...

Trudno określić, czym jest ta książeczka zawierająca trzydzieści pięć krótkich, a wręcz króciuteńkich tekstów. Dla jednych będzie to tomik poetycki, w większości prozą, dla innych – drobne opowiadanka o życiu i przemijaniu, luźne uwagi o ludziach i sprawach pojawiających się w codziennym natłoku myśli, niektórzy może uznają ten zbiorek za filozoficzne notki na temat absurdu egzystencji (w zamyśle autora, sądząc po cytatach z Camusa i Kierkegaarda),a część zapyta, po co w ogóle publikować takie dywagacje?

Czytaj całość: http://www.szkolnyklubrecenzenta.pl/2017/10/rozstania-karol-kopacki-recenzja.html

Trudno określić, czym jest ta książeczka zawierająca trzydzieści pięć krótkich, a wręcz króciuteńkich tekstów. Dla jednych będzie to tomik poetycki, w większości prozą, dla innych – drobne opowiadanka o życiu i przemijaniu, luźne uwagi o ludziach i sprawach pojawiających się w codziennym natłoku myśli, niektórzy może uznają ten zbiorek za filozoficzne notki na temat absurdu...

Rozstanie – jedno z najmniej przyjemnych doświadczeń w życiu człowieka. Zawsze łączy się z bólem, poczuciem straty, porażki, utratą części siebie, swoich planów, marzeń. Niektórzy nie potrafią pozbierać się po nim latami, inni mogą opowiadać o jego okolicznościach do znudzenia. Karol Kopacki w swym krótkim zbiorku przytoczył 35 scen, które łączy ten sam motyw – tytułowe „Rozstanie”.

Na książkę składa się 35 kilkuzdaniowych opowieści podejmujących różne aspekty rozstania: jego początki, pierwsze zamysły rodzące się w głowach jeszcze-kochanków, wyjaśnienia jakie składają sobie samym, sobie nawzajem i zainteresowanemu otoczeniu, uczucia i rozmowy towarzyszące rozstaniu, a także ogólne spostrzeżenia na temat związków. Choć zdawałoby się, że te historie nie łączą się a ich kolejność jest przypadkowa, ja jednak odnoszę wrażenie, że są to rozmaite spojrzenia na jedno i to samo rozstanie, spojrzenie należące do dwóch osób: mężczyzny i kobiety, którzy jeszcze do tej chwili tworzyli parę

Tworząc „Rozstania” Karol Kopacki wykazał się dużym kunsztem literackim: praktycznie każda z jego 35 scen napisana jest w innym stylu – mamy tu i złote myśli, i wiersz, i dialogi, a także fragmenty dzieł znanych filozofów. Różni je także język: naukowy, często wręcz podniosły, miesza się z potocznym, miejscami nawet wulgarnym. Co bardzo mnie cieszy nie ma tu erotyki, bez której zdaje się że nie może dziś obyć żaden utwór prozatorski, a co nie zawsze wychodzi im na dobre. Pan Karol Kopacki potrafi pisać o miłości bez szczegółowych opowieści o tym, jak w danej chwili reagują męskie i żeńskie narządy płciowe, i to bardzo mu się chwali.
Trudno jest tę książkę przypisać do konkretnego gatunku literackiego, co jest zarówno jej zaletą, jak i wadą. Zaletą, ponieważ utwory nie dające się łatwo zaszufladkować dłużej pozostają w pamięci i mogą zainteresować sobą czytelników lubujących się w różnych gatunkach; wadą, gdyż taki „kontrolowany bałagan” może sprawiać wrażenie, że w rezultacie jest to książka o niczym.

A co mi się w „Rozstaniach” nie podobało? Przede wszystkim wydanie – niby nie ocenia się książki po okładce, ale z koperty od WFW wyleciała mi cieniutka żółta broszurka, na widok której w pierwszej chwili pomyślałam: to chyba jakaś ulotka na temat wydawnictwa czy coś takiego, dopiero po przekartkowaniu jej spostrzegłam, że to jednak książka. Niestety, w naszych czasach wygląd ma znaczenie, a tak nijako wydaną pozycją trudno przyciągnąć uwagę czytelnika. Całość przeczytałam w niecałe 20 minut i niestety po pierwszym czytaniu nie pozostało mi w głowie nic,o czym mogłabym napisać recenzję (poza oczywiście tym niezbyt udanym wydaniem). Może to i dobrze, że książka skłania do kolejnej lektury, ale ktoś, kto nie jest recenzentem, może sobie po prostu tę kolejną lekturę darować, stwierdzając, że w „Rozstaniach” nie ma nic interesującego. Nie wiem, czy taki był zamysł autora i wydawnictwa, czy też przeciwnie – ani Karol Kopacki, ani WFW nie przyłożyli się zbytnio do wydania tego zbiorku, ale moim zdaniem jest on zbyt ubogi – zarówno od strony literackiej, jak i wizualnej, by zainteresować sobą większe grono czytelników.

Podsumowując: Karol Kopacki talent literacki bez wątpienia ma, a jego przemyślenia dotyczące rozstań urozmaiciłyby nie jeden list miłosny, pamiętnik czy status na Facebooku. O ile trafią do czytelnika, a z tym może być trudno. Aforyzmy nie są dziś gatunkiem popularnym i z wypiekami na twarzy wyszukiwanym podczas każdej wizyty w Empiku. Złote myśli podane są w zupełnie nieatrakcyjnej formie, do tego nie adresowane do wszystkich (nie oszukujmy się – przeciętny, mało rozgarnięty czytelnik niewiele z nich zrozumie),nie trafią do nikogo. No cóż, nie wszystko co wartościowe staje się medialne.

Rozstanie – jedno z najmniej przyjemnych doświadczeń w życiu człowieka. Zawsze łączy się z bólem, poczuciem straty, porażki, utratą części siebie, swoich planów, marzeń. Niektórzy nie potrafią pozbierać się po nim latami, inni mogą opowiadać o jego okolicznościach do znudzenia. Karol Kopacki w swym krótkim zbiorku przytoczył 35 scen, które łączy ten sam motyw – tytułowe...