„Pazur sprawiedliwości” to moja drugie spotkanie z Leonie Swann. Pierwszą książką, którą przeczytałem było absolutnie unikatowe i fantastyczne „Krocząc w ciemności”, natomiast „Pazur...” jest zwyczajnie nijaki i raczej nudny. Wciąż autorka dodaje do swoich historii zwierzęcych bohaterów (tu mamy gadającą papugę),co jednak nie ratuje tej opowieści.
Dla mnie „Pazur sprawiedliwości” to było duże rozczarowanie. Mam jednak nadzieję, że autorka odnajdzie jeszcze ten niepowtarzalny, trochę absurdalny klimat, który tak dobrze się sprawdził w jej poprzedniej książce, i powróci w lepszej formie, żeby zachwycić nas swoją niebanalną wyobraźnią.
Bardzo na to liczę.

„Pazur sprawiedliwości” to moja drugie spotkanie z Leonie Swann. Pierwszą książką, którą przeczytałem było absolutnie unikatowe i fantastyczne „Krocząc w ciemności”, natomiast „Pazur...” jest zwyczajnie nijaki i raczej nudny. Wciąż autorka dodaje do swoich historii zwierzęcych bohaterów (tu mamy gadającą papugę),co jednak nie ratuje tej opowieści.
Dla mnie „Pazur...

Poprzednią książkę Autorki oceniłem lepiej - zupełnie inaczej niż większość czytelników. Oznacza chyba to, że ze mną coś nie tak jest, nie z książką ;) Niemniej, w poprzedniej urzekły mnie opary absurdu, które tu nie są aż tak gęste. Więcej nawet, jakby się uprzeć, to można tą opowieść odbierać całkiem realistycznie. Z tym, że ja właśnie tego nie chciałem, szukałem odskoczni i jej nie dostałem. Przy czym historia jest nie dość, że bardzo dobrze napisana, to jeszcze z sensem i z poczuciem humoru w dobrym stylu. Aaa... i jeszcze motyw wspinaczkowy posiada, co dla mnie jest zawsze dodatkowym bonusem. Zatem mając świadomość, w ten czy inny sposób, głębokiego nieobiektywizmu, zostaję przy tej ocenie.

Poprzednią książkę Autorki oceniłem lepiej - zupełnie inaczej niż większość czytelników. Oznacza chyba to, że ze mną coś nie tak jest, nie z książką ;) Niemniej, w poprzedniej urzekły mnie opary absurdu, które tu nie są aż tak gęste. Więcej nawet, jakby się uprzeć, to można tą opowieść odbierać całkiem realistycznie. Z tym, że ja właśnie tego nie chciałem, szukałem...

Po wielu latach wróciłam do twórczości autorki "Sprawiedliwości Owiec", która wiele lat temu podbiła moje serce.
Tym razem serce nie zabiło szczególnie mocno, ale czytało mi się przyjemnie. Historia nie specjalnie mnie porwała, ale lubię ten typ narracji.
Kiedy myślałam jaki przymiotnik kojarzy mi się z tym tytułem, do głowy wpadło mi "sympatyczny". I tak właśnie odbieram tę książkę- szału nie ma, sympatyczna pozycja na kilka wieczorów. Czy zostanie ze mną na dłużej? Raczej nie, ale mogłam się przy niej zrelaksować.

Po wielu latach wróciłam do twórczości autorki "Sprawiedliwości Owiec", która wiele lat temu podbiła moje serce.
Tym razem serce nie zabiło szczególnie mocno, ale czytało mi się przyjemnie. Historia nie specjalnie mnie porwała, ale lubię ten typ narracji.
Kiedy myślałam jaki przymiotnik kojarzy mi się z tym tytułem, do głowy wpadło mi "sympatyczny". I tak właśnie odbieram...

Książka z serii tych, gdzie zwierzę pomaga rozwiązać zagadkę morderstwa swojego właściciela. Tym razem jest to papuga żako, w gruncie rzeczy najciekawsza i najbarwniejsza postać. ;) Całość jest napisana lekkim i przyjemnym stylem. Spędziłam z tą książką miły weekend. :)

Książka z serii tych, gdzie zwierzę pomaga rozwiązać zagadkę morderstwa swojego właściciela. Tym razem jest to papuga żako, w gruncie rzeczy najciekawsza i najbarwniejsza postać. ;) Całość jest napisana lekkim i przyjemnym stylem. Spędziłam z tą książką miły weekend. :)

Po "Sprawiedliwości owiec" i "Triumfie owiec" mniej więcej można spodziewać się głównego założenia zawiązującego akcję: zwierzęta mają swój rozum i poczucie sprawiedliwości. Tym razem akcja rozwija się nie na pastwiskach tylko w samym Cambridge.

"Pazur sprawiedliwości" jest średni jako kryminał - zbyt dużo przypadków i szczęśliwych zbiegów okoliczności na drodze detektywa-amatora z tytułem uniwersyteckim. Natomiast jako parodia środowiska akademickiego - bardzo dobry.

Po "Sprawiedliwości owiec" i "Triumfie owiec" mniej więcej można spodziewać się głównego założenia zawiązującego akcję: zwierzęta mają swój rozum i poczucie sprawiedliwości. Tym razem akcja rozwija się nie na pastwiskach tylko w samym Cambridge.

"Pazur sprawiedliwości" jest średni jako kryminał - zbyt dużo przypadków i szczęśliwych zbiegów okoliczności na drodze...

Strasznie dawno nie czytałam Leonie Swann i to był błąd - prawie zapomniałam, jak ja ją uwielbiam. Jest trup, intryga, klimacik i obowiązkowo nadzwyczaj inteligentny zwierzęcy bohater, tym razem Grey - papuga żako. Można powiedzieć, że dziób się mu nie zamyka, co przysparza nie lada kłopotów Agustusowi Huffowi - ludzkiemu bohaterowi, jakby dręcząca go nerwica natręctw nie wystarczała.
Fajny kryminał, fura śmiechu!
...bad romance... ;D

Strasznie dawno nie czytałam Leonie Swann i to był błąd - prawie zapomniałam, jak ja ją uwielbiam. Jest trup, intryga, klimacik i obowiązkowo nadzwyczaj inteligentny zwierzęcy bohater, tym razem Grey - papuga żako. Można powiedzieć, że dziób się mu nie zamyka, co przysparza nie lada kłopotów Agustusowi Huffowi - ludzkiemu bohaterowi, jakby dręcząca go nerwica natręctw nie...

Jedno zdanie: dzień, w którym Leonie Swann przestanie mnie zaskakiwać, będzie świętem narodowym.
Uwielbiam.

Jedno zdanie: dzień, w którym Leonie Swann przestanie mnie zaskakiwać, będzie świętem narodowym.
Uwielbiam.

Dla mnie znakomita. Podobnie jak wszystkie wcześniejsze powieści Leonie Swann. Pokochałam tę humorystyczną abstrakcję. Zwłaszcza "Krocząc w ciemności". W mojej ocenie absolutna rewelacja. "Pazur sprawiedliwości" mnie nie zawiódł, choć okazał się zaskakująco realistyczny w stosunku do poprzedników.

Dla mnie znakomita. Podobnie jak wszystkie wcześniejsze powieści Leonie Swann. Pokochałam tę humorystyczną abstrakcję. Zwłaszcza "Krocząc w ciemności". W mojej ocenie absolutna rewelacja. "Pazur sprawiedliwości" mnie nie zawiódł, choć okazał się zaskakująco realistyczny w stosunku do poprzedników.

Historia, która niczym nie zaskakuje, nie wnosi nic nowego. Nawet przyjemnie się jej nie czyta. Wątek papugi nie śmieszy, raczej zapełnia miejsca, w których nic się nie dzieje. Jednak jeśli ktoś czuje się zobowiązany do zapoznania się z lekturą to polecam przeczytać pierwszy i dwa ostatnie rozdziały. W zupełności wystarczą.

Historia, która niczym nie zaskakuje, nie wnosi nic nowego. Nawet przyjemnie się jej nie czyta. Wątek papugi nie śmieszy, raczej zapełnia miejsca, w których nic się nie dzieje. Jednak jeśli ktoś czuje się zobowiązany do zapoznania się z lekturą to polecam przeczytać pierwszy i dwa ostatnie rozdziały. W zupełności wystarczą.

Inteligentna w sposób, którego brakuje mi u większości autorów.

Inteligentna w sposób, którego brakuje mi u większości autorów.