"Zła droga" jest także trudna i nieprzewidywalna. Odnosi się bezpośrednio do drogi jako wędrówki ale także dróg życiowych takich jak droga kryminalna, droga w głąb nałogu, droga do zmiany i w końcu droga upragnionego ratunku i spokoju.

Chris Womersley pisze językiem zarówno wyszukanym jak i tym najprostszym - dobiera go adekwatnie do opisywanej sceny tak, by oddać w zupełności jej klimat i pozwolić wczuć się czytelnikowi w jej scenerię zupełnie jakby stał obok i mógł wszystko dokładnie zobaczyć oraz poczuć.

Książka jest napisana dość spokojnym tonem. Nie znajdziemy w niej wielu scen akcji zapierajacych dech w piersiach natomiast jest kilka sytuacji, które tworzą okrutną i kryminalną atmosferę. Mi osobiście "Złą drogę" czytało się przyjemnie i z chęcią do niej wracałam.

"Zła droga" jest także trudna i nieprzewidywalna. Odnosi się bezpośrednio do drogi jako wędrówki ale także dróg życiowych takich jak droga kryminalna, droga w głąb nałogu, droga do zmiany i w końcu droga upragnionego ratunku i spokoju.

Chris Womersley pisze językiem zarówno wyszukanym jak i tym najprostszym - dobiera go adekwatnie do opisywanej sceny tak, by oddać w...

Dobra.... Czy bardzo dobra? Hmm? To zależy kto co lubi. Moim, jakże skromnym zdaniem, książka jest taka jakaś, "o życiu i śmierci a rano zrobię jajecznicę".
Szarość i pustka w życiu Lee`a i Wild`a jest tu głównym tematem. Zagubienie, ucieczka, chęć lepszego życia. Książka nie ma dynamicznej akcji, pościgów i walk. Mówi o tym jak potrafimy się zagubić, jak w jeden dzień, przez złą decyzję, tracimy wszystko.
Jak dla mnie książka jest trochę nudnawa, owszem z psychologicznego punktu widzenia można sobie pomyśleć co by było gdybym i ja wszystko stracił/ straciła. Mimo to "Zła droga" do mnie nie przemawia. Za dużo tu przemyśleń, za dużo opisów co by było gdyby.
Ale..... ale książka, nowela, ma 200 stron więc jeden nudny, zimowy wieczór można poświęcić. :)

Dobra.... Czy bardzo dobra? Hmm? To zależy kto co lubi. Moim, jakże skromnym zdaniem, książka jest taka jakaś, "o życiu i śmierci a rano zrobię jajecznicę".
Szarość i pustka w życiu Lee`a i Wild`a jest tu głównym tematem. Zagubienie, ucieczka, chęć lepszego życia. Książka nie ma dynamicznej akcji, pościgów i walk. Mówi o tym jak potrafimy się zagubić, jak w jeden dzień,...

Posępna ballada w stylu noir. Australijski danse macabre wyrzutków i straceńców na melodię melancholijnych ballad Nicka Cave’a. Rzecz, podobnie jak on pochodząca z Antypodów i podobnie jak jego muzyka inspirowana Ameryką. Chris Womersley to w prostej linii spadkobierca gigantów taniej brutalnej prozy lat 40. I 50., „dostojewskich za 99 centów” – m.in. Jima Thompsona, Charlesa Williamsa czy kompletnie zapomnianego W. R. Burnetta, którego, po mistrzowsku sfilmowana „Asfaltowa dżungla”, to niedoścignione (i niestety szerzej nieznane) arcydzieło gatunku.
Australijczyk, podobnie jak jego starsi o dwa pokolenia koledzy zza Oceanu, korzysta z mocno zużytego schematu dramaturgicznego i wyświechtanego katalogu bohaterów, wśród których trudno znaleźć kogoś dobrego czy uczciwego. To chciwcy – z wyboru, słabości lub rozpaczy, ludzie świadomi tego, że są skazani na klęskę. Jedyne, co mogą zrobić, to ją odroczyć. Świat Womersleya tonie w barwach beznadziei – czerni i szarości.
Ale choć wszystkie karty w „Złej drodze” są znaczone, powieść Australiczyka jest czymś więcej niż tylko doskonałym czarnym kryminałem. To poruszający swoją głębią i goryczą, melancholijny traktat egzystencjalny. Opowieść o zmarnowanych szansach, rozpaczy, głupocie i, przede wszystkim, samotności. Drugorzędna historia staje się pod piórem Womersleya wielką literaturą, historia kilku drobnych straceńców uniwersalną opowieścią o życiu jako paśmie kolejnych przegranych potyczek w drodze do nieuchronnej klęski.
Z banału pisarz buduje wielkie sceny – z operacją wyjmowania kuli i rozpisanym na kilka części odtruwaniem zatrutego narkotykami organizmu na czele. Ale i tak żadna z nich nie może się równać z przerażającym swoją bezsensowną brutalnością finałem, krwawą operą przemocy i rozpaczy, Ma ona w sobie ze słynnego końcowego „baletu śmierci” z „Dzikiej bandy” Sama Peckinpaha. Może nie jest tak efektowna, ale za zdecydowanie bardziej przejmująca i brutalna.
Ale „Zła droga” to nie tylko mistrzowskie, dopracowane w każdym znaku i każdym ujęciu sceny. Złowieszczy klimat historii podkreślony jest niezwykłym, nieco przypominającym Cormaca McCarthy’ego, językiem – pięknym w swojej surowości, lapidarnym i specyficznie zrytmizowanym, precyzyjnym i sugestywnym, pozbawionym ozdobników a jednocześnie bardzo poetyckim. Fascynującym w tych pozbawionych językowego piękna czasach.
Wielka, przejmująca proza. Rzecz do wielokrotnego smakowania.

Posępna ballada w stylu noir. Australijski danse macabre wyrzutków i straceńców na melodię melancholijnych ballad Nicka Cave’a. Rzecz, podobnie jak on pochodząca z Antypodów i podobnie jak jego muzyka inspirowana Ameryką. Chris Womersley to w prostej linii spadkobierca gigantów taniej brutalnej prozy lat 40. I 50., „dostojewskich za 99 centów” – m.in. Jima Thompsona,...