Wczesne opowiadania Twardocha, powstały gdy autor poszukiwał swojego stylu. Lekko brzmią w nich nuty późniejszych powieści. Są dosyć nierówne, pierwsze dwa zmierzały w jakimś kierunku, miały pewien zakres tematyczny. Opowiadania o pisarzu trochę chaotyczne, jakby zabrakło przewodniego motywu.

Wczesne opowiadania Twardocha, powstały gdy autor poszukiwał swojego stylu. Lekko brzmią w nich nuty późniejszych powieści. Są dosyć nierówne, pierwsze dwa zmierzały w jakimś kierunku, miały pewien zakres tematyczny. Opowiadania o pisarzu trochę chaotyczne, jakby zabrakło przewodniego motywu.

Opowiadania nie są wymagające, ale już tutaj pojawiają się wątki powieści esbeckiej (opowiadanie nr 2),która S. Twardochowi dobrze wychodzi.

Opowiadania nie są wymagające, ale już tutaj pojawiają się wątki powieści esbeckiej (opowiadanie nr 2),która S. Twardochowi dobrze wychodzi.

"Prawem wilka" to publikacja, na którą składają się cztery opowiadania. Co je łączy? Opowiadają o przeklętych. Są mroczne i bardzo dziwne. Do tego stopnia, że czuję się nieco zagubiona po ich przeczytaniu.

"Bodhisaitwa"
Stary partyzant, Ignacy Pyra-Reszotarski, aktywnie walczy ze zmianą ustrojową w Polsce. Los stawia na jego drodze schorowaną hrabinę błąkającą się po okolicznych lasach i wśród ruin starego dworu. Kobieta jest zafascynowana Buddyzmem i namawia wachmistrza na tajemniczy rytuał.

Jest to naprawdę bardzo interesujące opowiadanie. Wprowadzenie Buddyzmu do polskich lasów daje niesamowity efekt. W tym wszystkim ogromną rolę odgrywają siły natury. Jedyny problem jaki dostrzegam, kiedy myślę o tym tekście, to że trudno zweryfikować ile w nim prawdziwego Buddyzmu. Mi ta religia kojarzyła się z czymś innym niż opisał Szczepan Twardoch. Próbowałam trochę googlować, ale opornie mi to szło. Nie ukrywajmy, że ci co orientują się w temacie od razu będą widzieli, czy merytorycznie wszystko się zgadza, a reszcie nawet najgorsze niedociągnięcia nie będą przeszkadzać.

"Żywot i śmierć św. Felicjana"
W tym opowiadaniu akcja toczy się dwutorowo. Przenikają się tu żywoty tytułowego św. Felicjana oraz Jerzego Bartula - pracownika służb bezpieczeństwa.

Jest to moje ulubione opowiadanie z tego zbioru. Treść opisałam bardzo skromnie, bo odkrywanie epizodów z życia tych postaci to było cudowne przeżycie. Ale tak na prawdę zauroczył mnie jego klimat. We fragmentach z historii św. Felicjana zauroczył mnie język, co jest nietypowe bo wolę uwspółcześnione teksty. W opowieści o Jerzym Bartulu zachwyca świetnie oddany klimat PRL oraz dylematy pracownika SB.

"Maniera Tenebrosa"
Bohater tego opowiadania jest pracownikiem wydawnictwa, który zajmuje się wyszukiwaniem nowych autorów i niespełnionym pisarzem z jedną książka na koncie. Podczas spotkania z agentem (?)/ właścicielem (?) innego, zagranicznego wydawnictwa (nie do końca załapałam czym zajmuje się Mr Willy) otrzymuje rękopis, który wywraca jego życie do góry nogami.

Ten tekst jest bardzo specyficzny. Napisany jest bardzo kwiecistym językiem, co pasuje do głównego bohatera - literata, ale nie ułatwia czytelnikowi śledzenia tej historii. Jeżeli chodzi o jego atmosferę, to przychodzi mi na myśl "Proces" Franza Kafki i mocne osaczenie centralnej postaci, do tego dorzucono nutkę dekadentyzmu i mistycyzmu.

"Rondo na maszynę do pisania, papier i ołówek"
W tym opowiadaniu bohaterem jest również pisarz. Poznajemy, go kiedy wsiada na statek i poznaje pewną damę. Tekst skonstruowany jest w bardzo ciekawy sposób przenikają się wydarzenia z rejsu oraz fragmenty książki podróżującego pomieszane z retrospekcjami. Im dalej, tym wydarzenia są coraz bardzie zakręcone. Autor próbuje zrobić nam mętlik w głowie i chyba mu się udaje.

Moja opinia
Nie będę się długo rozwodziła nad tą publikacją, bo była to dla mnie ciężka książka. Mogę przedzielić ją grubą krechą na pół. Pierwsze dwa opowiadania bardzo mi się podobały. Jest w nich element makabry, który lubię w literaturze, a do tego mają niepowtarzalny klimat. Z tekstem "Bodhisaitwa" mam taki problem, że nie wszystkie buddyjskie terminy były dla mnie jasne. Musiałam poświęcić trochę czasu na poszukanie wyjaśnień, ale i tak opisana historia nie jest dla mnie w 100% klarowna.

Opowiadania 3 i 4 totalnie mnie pokonały. O ile początkowo wydawały się zajmujące, to im dłużej je czytałam tym bardziej byłam zmęczona. Ich sposób napisania był dla mnie zbyt bogaty w ozdobniki, aluzje itp. Chociaż przyznać muszę, że zakończenie "Maniery Tenebrosa" jest niesamowite.


Podsumowanie
Czy Szczepan Twardoch to pisarz dla mnie? Bilans tego zbioru to 50:50. Przez jego pryzmat widzę bardzo ciekawego autora. Pytanie tylko, która połowa dominuje w jego pracach?

"Prawem wilka" to publikacja, na którą składają się cztery opowiadania. Co je łączy? Opowiadają o przeklętych. Są mroczne i bardzo dziwne. Do tego stopnia, że czuję się nieco zagubiona po ich przeczytaniu.

"Bodhisaitwa"
Stary partyzant, Ignacy Pyra-Reszotarski, aktywnie walczy ze zmianą ustrojową w Polsce. Los stawia na jego drodze schorowaną hrabinę błąkającą się po...

Doszedłem do 17 strony nie mogę czytać dalej zbyt utożsamiam się z bohaterem maltretowanym przez bandytów z UB.

Doszedłem do 17 strony nie mogę czytać dalej zbyt utożsamiam się z bohaterem maltretowanym przez bandytów z UB.

wiecej mówi o przekletych niż niejedna historyczna ksiązka.

wiecej mówi o przekletych niż niejedna historyczna ksiązka.

Pierwsza dwa opowiadania jakoś do strawienie. Trzecie to zacząłem mieć wrażenie, że autor chce pocałować stopy Kafki i trochę wzbudziło to moje politowanie. Jednak sama fabuła nawet mnie zainteresowała. Bardziej niż dwu poprzednich opowiadań. No ale ostatnim to chyba chciał dokonać gwałtu na Kafce i umyśle czytelnika, dodał jakieś swoje dziwne zabiegi, chyba tylko sam autor do końca wie o co chodziło w tym opowiadaniu. Ja mogę się jedynie domyślać. A domyślać się nie lubię. Raczej uważam czas spędzony z tym zbiorem opowiadań za stracony.

Pierwsza dwa opowiadania jakoś do strawienie. Trzecie to zacząłem mieć wrażenie, że autor chce pocałować stopy Kafki i trochę wzbudziło to moje politowanie. Jednak sama fabuła nawet mnie zainteresowała. Bardziej niż dwu poprzednich opowiadań. No ale ostatnim to chyba chciał dokonać gwałtu na Kafce i umyśle czytelnika, dodał jakieś swoje dziwne zabiegi, chyba tylko sam autor...

To moja pierwsza ksiazka autora. Nie stawialem przed soba zadnego wyobrazenia ani nie wiedzialem o nim nic. Pierwsze opowiadanie o "mscicielu" wspaniale - mroczne, wciagajace i rozbudowane. Drugie o Sw. Felicjanie rowniez ciekawe, lecz gdzies pod koniec rozjezdza sie, zaczyna nudzic. Trzecie przeczytalem cale, ale koncowki nie bylem w stanie. Poczulem sie jakbym wpadl w bagno ktore mnie wciagalo z tym ze, to bylu tylko slowa. Potok, belkot, naciagane budowanie klimatu. Czwarte zaczalem ale nie bylem w stanie dokonczyc.

Mialem odczucie, ze autor napisal dwa opowiadania ktore byly za krotkie i trzeba bylo na szybko dopisac cos wiecej (bo wydawca goni) no i nie udalo sie. Wyszla grafomanska sieczka, usilujaca cos przekazac tylko nie wiem co.

Ksiazka to nic nadzwyczajnego, nawet zaryzykowalbbym ze slabizna. Nie polecam

Biore sie za "Drach", zobaczymy!

To moja pierwsza ksiazka autora. Nie stawialem przed soba zadnego wyobrazenia ani nie wiedzialem o nim nic. Pierwsze opowiadanie o "mscicielu" wspaniale - mroczne, wciagajace i rozbudowane. Drugie o Sw. Felicjanie rowniez ciekawe, lecz gdzies pod koniec rozjezdza sie, zaczyna nudzic. Trzecie przeczytalem cale, ale koncowki nie bylem w stanie. Poczulem sie jakbym wpadl w...

Mroczna okładka nawiązująca do czasów stalinowskich,to był główny powód dlaczego sięgnąłem po tę książkę.
Bardzo mi się podobała,choć jest dość ciężka i trudno się czyta.
Mamy trzy opowiadania,trzeba umieć wczuć się w tekst by zrozumieć,o co chodzi.
Autor pokazuję ciemną stronę człowieka,zwłaszcza opowiadanie z czasów stalinowskich robi wrażenie.
Ale te ostatnie też jest niczego sobie.

Mroczna okładka nawiązująca do czasów stalinowskich,to był główny powód dlaczego sięgnąłem po tę książkę.
Bardzo mi się podobała,choć jest dość ciężka i trudno się czyta.
Mamy trzy opowiadania,trzeba umieć wczuć się w tekst by zrozumieć,o co chodzi.
Autor pokazuję ciemną stronę człowieka,zwłaszcza opowiadanie z czasów stalinowskich robi wrażenie.
Ale te ostatnie też jest...