“Dybuk” Marka Świerczka jest powieścią ciężka, niezwykle przygnębiająca. Książkę trudno zakwalifikować do jednego gatunku, zdecydowanie nie jest to typowy horror, bliżej jej do powieści drogi z elementami kryminału i grozy. To, co najbardziej zachwyciło mnie w “Dybuku”, to nie wielce skomplikowana czy odkrywcza fabuła, a realizm. To właśnie w wyjątkowo plastycznych opisach i dosadnym języku tkwi największa siła tej powieści. Nie pamiętam, kiedy ostatnio jakaś książka tak mnie poruszyła i — nie ukrywajmy — rozbiła emocjonalnie. U Świerczka najgroźniejsze i najokrutniejsze dla człowieka nie jest zło kryjące się pod postacią żydowskiego demona, a drugi człowiek. Lektura “Dybuka” zdecydowanie nie należała do najlżejszych czy najprzyjemniejszych, ale jakże satysfakcjonujących. Oby więcej takich książek!

“Dybuk” Marka Świerczka jest powieścią ciężka, niezwykle przygnębiająca. Książkę trudno zakwalifikować do jednego gatunku, zdecydowanie nie jest to typowy horror, bliżej jej do powieści drogi z elementami kryminału i grozy. To, co najbardziej zachwyciło mnie w “Dybuku”, to nie wielce skomplikowana czy odkrywcza fabuła, a realizm. To właśnie w wyjątkowo plastycznych opisach...

Przez przypadek przeczytałem pierwszą powieść autora, pozytywnie zaskoczony i zaintrygowany sięgnąłem po drugą. Co to dużo pisać, Pan Świerczek ma to coś ... inteligentnie przeciwstawia różne poglądy, nic nie jest białe i nic nie jest czarne, nie ma bohaterów zero-jedynkowych. Świetna powieść z dreszczykiem z historią w tle. Z niecierpliwością czekam na kolejną powieść, mając nadzieję na podobną stylistykę. I, że też wcześniej nic o autorze nie słyszałem ... wstyd mi :)

Przez przypadek przeczytałem pierwszą powieść autora, pozytywnie zaskoczony i zaintrygowany sięgnąłem po drugą. Co to dużo pisać, Pan Świerczek ma to coś ... inteligentnie przeciwstawia różne poglądy, nic nie jest białe i nic nie jest czarne, nie ma bohaterów zero-jedynkowych. Świetna powieść z dreszczykiem z historią w tle. Z niecierpliwością czekam na kolejną powieść,...

Nie jest wciągająca, zapowiada się jak każdy inny kryminał, później jednak główny wątek rozmywa się, w zamian za co dostajemy sceny obyczajowe, związane z bohaterami, erotyczne i brutalne. Sprawia to wrażenie jakby autor na siłę próbował rozmienić akcję na drobne, niestety w niezbyt udany sposób, ponieważ żaden z wątków nie jest dostatecznie ciekawy - autor zamiast kreować przekonujący główny wątek zastępuje go scenami pełnymi brutalności, opisanymi już wielokrotnie w innych książkach - dla mnie pisanymi trochę na siłę. Dodatkowo mam wrażenie, że ostatecznie wszystkie wątki nie są połączone i właściwie nie rozumiem dlaczego akcja potoczyła się tak, a nie inaczej. Przez całą książkę zastanawiałam się czy nie przeoczyłam czegoś.

Nie jest wciągająca, zapowiada się jak każdy inny kryminał, później jednak główny wątek rozmywa się, w zamian za co dostajemy sceny obyczajowe, związane z bohaterami, erotyczne i brutalne. Sprawia to wrażenie jakby autor na siłę próbował rozmienić akcję na drobne, niestety w niezbyt udany sposób, ponieważ żaden z wątków nie jest dostatecznie ciekawy - autor zamiast kreować...

Spodziewałam się po "Dybuku" powieści grozy dla kucharek lub grafomańskiego horroru ( dość kiczowata okładka i dziwne ilustracje) . Tymczasem stężenie tematów trudnych i filozoficznych osiąga cechy roztworu nasyconego. Rozważania o morlaności, wojnie, religii i motywacjach ludzkich wobec wydarzeń historycznych wplata się w powieść drogi nieco przypominająca Wiedźmina - główny bohater to maszyna do zabijania o gołębim sercu i stalowym spojrezniu a jego towarzysze to zbieranina najdziwniejszych odmieńców. Szlachetni choć trochę dziwaczni bohaterowie wędrują przez powojenną, zdegenerowaną i zniszczoną moralnie i fizycznie Polskę. Jeżeli jest w tej książce groza to wynika ona z obrazów powojennego zdziczenia. Wileki plus dla autora za poczucie humoru, odwrócenie oczywistych ról i dużą wiedzę o żydowskiej kulturze.

Spodziewałam się po "Dybuku" powieści grozy dla kucharek lub grafomańskiego horroru ( dość kiczowata okładka i dziwne ilustracje) . Tymczasem stężenie tematów trudnych i filozoficznych osiąga cechy roztworu nasyconego. Rozważania o morlaności, wojnie, religii i motywacjach ludzkich wobec wydarzeń historycznych wplata się w powieść drogi nieco przypominająca Wiedźmina - ...

Kiedy sięgałam po '' Dybuka '' miałam pewne oczekiwania , zwłaszcza po przeczytaniu opisu z tyłu książki . Okazało się że , jak napisała już wcześniej czytelniczka chili , dybuka w '' Dybuku '' było niewiele . Na dodatek w książce zastosowano totalny miszmasz . Zauważam ostatnio taką manierę u niektórych pisarzy , którzy sądzą że jak wymieszają style , narrację i bohaterów z różnych epok , to już stworzą dzieło niepowtarzalne . To jednak nie jest takie proste i nie każdemu pisarzowi się udaje . Markowi Świerczkowi jednak się udało . To co autor serwuje nam w tej lekturze naprawdę broni się doskonale . Oto mamy kapitana Sosnowskiego który wraz z dość przyznam osobliwą i przypadkową grupą ludzi , ściga tytułowego dybuka , niejako przy okazji spotykając coraz to '' ciekawsze '' indywidua . To co widzi i przeżywa wywraca jego zdawałoby się ogarnięty świat do góry nogami . Postacie i opisy zdarzeń są bardzo plastycznie realistyczne . Natłok gatunków też absolutnie nie razi , a wręcz odwrotnie zmusza do podziwiania składności i porządku w opisywanych zdarzeniach . Nawet mnemotechniki gdzieś tam w treści się zaplątały :) . To że dybuka w '' Dybuku '' ilość znikoma to już wspomniałam , ale mnie intryguje po przeczytaniu tej pozycji inne pytanie , mianowicie...ile w człowieku jest Człowieka . Polecam serdecznie.

Kiedy sięgałam po '' Dybuka '' miałam pewne oczekiwania , zwłaszcza po przeczytaniu opisu z tyłu książki . Okazało się że , jak napisała już wcześniej czytelniczka chili , dybuka w '' Dybuku '' było niewiele . Na dodatek w książce zastosowano totalny miszmasz . Zauważam ostatnio taką manierę u niektórych pisarzy , którzy sądzą że jak wymieszają style , narrację i bohaterów...

Oj niewygodny temacik, niewygodny. Już sobie wyobrażam skrzynkę pocztową Autora pełną protestów i gróźb od "Prawdziwych Polaków", ale książka napisana dobrze, dobrze się czyta, zajęła mi 3 dni w czasie dojazdów do pracy.
Polecam.

Oj niewygodny temacik, niewygodny. Już sobie wyobrażam skrzynkę pocztową Autora pełną protestów i gróźb od "Prawdziwych Polaków", ale książka napisana dobrze, dobrze się czyta, zajęła mi 3 dni w czasie dojazdów do pracy.
Polecam.

Czasem gubiłem się między realizmem a fantastyką i robiłem to prawdopodobnie tak jak gubili się bohaterowie w swojej tożsamości i w swoich wartościach.
Polecam.

Czasem gubiłem się między realizmem a fantastyką i robiłem to prawdopodobnie tak jak gubili się bohaterowie w swojej tożsamości i w swoich wartościach.
Polecam.

Dobrze się czyta, ciekawie osadzona, dość trudny temat, całkiem ciekawie stworzony główny bohater.

Dobrze się czyta, ciekawie osadzona, dość trudny temat, całkiem ciekawie stworzony główny bohater.

Pierwsze wrażenia po przeczytaniu książki, jeszcze na gorąco: na pewno "Dybuk" nie jest typowym kryminałem, zaliczyłabym ją bardziej do powieści łotrzykowskiej z elementami horroru i makabry. Powieść ocieka krwią, złem, strachem, nienawiścią i przemocą; sądzę, że czasy powojenne takie właśnie były. Zakończenie trochę melodramatyczne, spodziewałam się.... właśnie, czego? W sumie - warto.

Pierwsze wrażenia po przeczytaniu książki, jeszcze na gorąco: na pewno "Dybuk" nie jest typowym kryminałem, zaliczyłabym ją bardziej do powieści łotrzykowskiej z elementami horroru i makabry. Powieść ocieka krwią, złem, strachem, nienawiścią i przemocą; sądzę, że czasy powojenne takie właśnie były. Zakończenie trochę melodramatyczne, spodziewałam się.... właśnie, czego? W...

Autor bierze na klatę temat niewygodny. Koniec wojny, początek sowietyzacji. Żydów sobie bierze, włożonych w obcy garnitur i powojenny obraz narodu nad Wisłą. Zbitego, ciemnego, zastraszonego. Grząskie, ryzykowne klimaty. Dorzuca niezły, choć poboczny, wątek miłosny. I jeszcze odważne myśli. O Bogu i determinacji. O tym, że jedni są z natury ofiarą, a inni katem. Albo tylko myślą, że są. Ja nie wiem, czy tak jest. Mogę to sobie wyobrazić. Doceniam zadane pytanie. I, w odpowiedzi na nie, niezłą książkę.
Tytułowy dybuk myli. Jest, ale nie taki, jak można przypuszczać. To funkcja. Pokazuje sprawy dalece ważniejsze. Kiedy czytałem, były chwile, że nie wiedziałem czego się trzymać. Jak traktować. Odpuściłem szufladkowanie.

Autor bierze na klatę temat niewygodny. Koniec wojny, początek sowietyzacji. Żydów sobie bierze, włożonych w obcy garnitur i powojenny obraz narodu nad Wisłą. Zbitego, ciemnego, zastraszonego. Grząskie, ryzykowne klimaty. Dorzuca niezły, choć poboczny, wątek miłosny. I jeszcze odważne myśli. O Bogu i determinacji. O tym, że jedni są z natury ofiarą, a inni katem. Albo tylko...