Strata czasu

Strata czasu

Melanie Dickerson to autorka, która w "Oszustce" prezentuje nam swoją wizję połączonych baśni "Kopciuszka" i " Księżniczki na ziarnku grochu". Takim sposobem powstała historia, w której szlachetność charakteru triumfuje nad podstępem i oszustwem.

Avelina, uboga pokojówka, przybywa do zamku Thornbeck w przebraniu Lady Dorothei z Plimmwald. Ojciec Dorothei pragnie zdobyć protekcję Thornbecka pomimo poczynań swojej krnąbrnej córki. Avelina znajdując się w nieznanym sobie świecie dworskich manier ma dwa zadania. Ma nie zwracać na siebie uwagi i nie pozwolić by nagrania wybrał ją na żonę spośród dziewięciu innych panien szlachetnego rodu. Sprawa jest jednak trudna, ponieważ to właśnie Avelina najbardziej przyciąga zainteresowanie.
Średniowieczna sceneria, XIV-wieczne Cesarstwo Rzymskie, opisy miejsc, mody i zwyczajów. Ciekawe są również postacie zwłaszcza Avelina, której poglądy na temat miłości, małżeństwa i traktowania ubogich, kontrastują z akceptowalnymi w tamtych czasach

Melanie Dickerson to autorka, która w "Oszustce" prezentuje nam swoją wizję połączonych baśni "Kopciuszka" i " Księżniczki na ziarnku grochu". Takim sposobem powstała historia, w której szlachetność charakteru triumfuje nad podstępem i oszustwem.

Avelina, uboga pokojówka, przybywa do zamku Thornbeck w przebraniu Lady Dorothei z Plimmwald. Ojciec Dorothei pragnie zdobyć...

Co tu mówić. Książka świetna, pomysł mega fajny, dobrze napisana. Poprostu zakochałam się w tej książce. Wątek romantyczny jest cudowny i to jak kończy się ta książka może doprowadzić tylko do uśmiechu. Nigdy nie czytałam nic lepszego.

Co tu mówić. Książka świetna, pomysł mega fajny, dobrze napisana. Poprostu zakochałam się w tej książce. Wątek romantyczny jest cudowny i to jak kończy się ta książka może doprowadzić tylko do uśmiechu. Nigdy nie czytałam nic lepszego.

Nic wybitnego, natomiast dobrze się ją czytało

Nic wybitnego, natomiast dobrze się ją czytało

O wiele lepsze od części pierwszej, choć nadal nie ma to nic wspólnego z średniowieczem.

O wiele lepsze od części pierwszej, choć nadal nie ma to nic wspólnego z średniowieczem.

Taka bajka dla dorosłych. Dla miłośników Kopciuszka i Królewny na ziarnku grochu. Czasem ma się ochotę na taka spokojna lekturę. Fajnie napisana, przyjemnie i szybko się czyta.

Taka bajka dla dorosłych. Dla miłośników Kopciuszka i Królewny na ziarnku grochu. Czasem ma się ochotę na taka spokojna lekturę. Fajnie napisana, przyjemnie i szybko się czyta.

Druga część serii lepsza niż poprzedniczka, jednak też czegoś tu brakowało. Mało przemawiający bohaterowie, brakowało im wyrazistości, osobowości, zwłaszcza jaśnie panu margrabiemu, jest to postać zupełnie bez polotu, Avalina jeszcze jakoś daje radę. Dworskie intrygi też lekko mdłe, wszystkie kłopoty od razu udaje się pokonać.
Najbardziej jednak drażniło mnie ciągłe przypominanie bohaterów z poprzedniej części, tak żeby nadal byli obecni w tym, zupełnie to niepotrzebne, bo nie wnosili oni nic szczególnego do fabuły.
Ogólnie można przeczytać, ale szału nie ma.

Druga część serii lepsza niż poprzedniczka, jednak też czegoś tu brakowało. Mało przemawiający bohaterowie, brakowało im wyrazistości, osobowości, zwłaszcza jaśnie panu margrabiemu, jest to postać zupełnie bez polotu, Avalina jeszcze jakoś daje radę. Dworskie intrygi też lekko mdłe, wszystkie kłopoty od razu udaje się pokonać.
Najbardziej jednak drażniło mnie ciągłe...

Cóż to była za historia... Pierwszy tom podobał mi się, ale nie zachwycił mnie i nie wciągnął tak jak drugi tom!
"Oszustka" okazała się być książką prawie idealnie w moim guście (brakowało mi jedynie magii, którą uzależniła mnie fantastyka). Główna bohaterka - Avelina - miała swoje zdanie, próbowała ratować swoje miasto, a do tego była cudowną przyjaciółką. Bardzo ją polubiłam i kibicowałam jej podczas czytania. Była dla mnie jedną z najlepszych postaci - nawet w porównaniu do pierwszego tomu.
Fabuła książki była też o wiele lepiej rozpisana niż we wcześniejszym tomie i zdecydowanie ciekawsza. Sam pomysł udawania kogoś innego i nieco opryskliwy magrabia idealnie wpasowywały się w moje czytelnicze upodobania.
Książkę czyta się szybko, przyjemnie i w pewnych momentach z mocno bijącym sercem. Z pewnością sięgnę po nią jeszcze raz oraz przeczytam inne książki należące do Dickerson. Może inne też przypadną mi do gustu.
Przyznam się też, że jestem zadowolona z siebie, że mimo złych opinii, które widziałam na portalach recenzenckich i własnego sceptycyzmu, sięgnęłam po tę dwutomową serię. Uważam, że było warto. Przyniosło mi to radość i przyjemność, a to cenię najbardziej w czytaniu. Przy okazji znalazłam historię, która podbiła moje serce i z całą pewnością wrócę do niej, gdy będę tego potrzebowała.

Cóż to była za historia... Pierwszy tom podobał mi się, ale nie zachwycił mnie i nie wciągnął tak jak drugi tom!
"Oszustka" okazała się być książką prawie idealnie w moim guście (brakowało mi jedynie magii, którą uzależniła mnie fantastyka). Główna bohaterka - Avelina - miała swoje zdanie, próbowała ratować swoje miasto, a do tego była cudowną przyjaciółką. Bardzo ją...

Po raz kolejny przenosimy się w świat Thornbeck - niemieckich ziem Cesarstwa Rzymskiego. Spotykamy dobrze nam znanych starych bohaterów - Odette, Jorgena, czy samego margrabię. "Oszustkę" można czytać jako kontynuację, ale również jako niezależną historię. Pewnego dnia do zamku Thornbeck, król przysyła list z poleceniem wybrania żony spośród wypisanych kandydatek. Jest ich 10. Reinhart Stolten - Pan na zamku - od kobiet stroni w każdym możliwym momencie. Obrzydza go własne kalectwo, a myśl, co o tym mogłaby sądzić małżonka jeszcze bardziej. Dzięki szczęśliwemu losowi (Jorgen awansował z leśniczego na doradcę) postanawia zaprosić wszystkie panny na pobyt w zamku przez 2 tygodnie. W tym czasie pozna ich charaktery i wybierze tę jedyną na całe życie. Avelina to osobista służąca zarozumiałej Dorothei - córki Pana Plimmwaldu. Choć dziewczyna powinna tylko swoją panią zabawiać i przestrzegać przed złem, wielmożna ciężarna Dorothea postanawia uciec z ukochanym nim ojciec wyśle ją na prośbę Reinharta. Służka nic nie może zaradzić, a zadanie jakie postawi jej los będzie wymagało sporo poświęcenia. Tak więc Avelina, a raczej tytułowa oszustka, wciela się na rozkaz w Dorotheę. Dzięki swojej o niebo większej inteligencji i empatii od Dorothei, dziewczyna ma jakiekolwiek szanse na sukces. A ma jeden cel - nie dopuścić, by to ją margrabia wybrał za żonę. Zapłata za wykonanie zadania będzie sowita, ale czy uroda Pana na Thornbeck nie przyćmi jej umysłu? Jak poradzi sobie zwykła służąca w roli szlachcianki? Czy margrabia pogodzi serce z rozumem?
Historię tę czyta się bardzo szybko, płynnie i lekko. Choć żałuję, że opisy uczuć są powierzchowne, mimo to czułam jakbym znalazła się w tamtych czasach. Autorka wyraźnie opisywała sytuacje i miejsca, zachowania szlacheckie przez co można lepiej zrozumieć tę lakoniczność w opisach uczuć. Cóż mogę jeszcze powiedzieć.. Lektura jest przewidywalna jak i poprzedni tom, ale przygody, które autorka postawiła przed bohaterami sprawiają, że czyta się z ogromnym uśmiechem i zaciekawieniem na twarzy.
Lekturę polecam Wam na ciepłe i zimne wieczory, najlepiej przy lampce wina. Rozluźnicie się przy niej. To Wam obiecuję. Polecam ją także mężczyznom, być może podpatrzą jakąś radę od szlachetnego margrabiego.
Ps: Muszę się Wam przyznać, że w momencie, gdy dowiedziałam się, że dziewczyny mają przyjechać do Thornbeck i każda z nich dostanie serię pytań i pójdzie z margrabią na a la randki skojarzyło mi się to z naszym polskim "Rolnik szuka żony" 🙂 jednak tu było o wiele przyjemniej 🙂

Po raz kolejny przenosimy się w świat Thornbeck - niemieckich ziem Cesarstwa Rzymskiego. Spotykamy dobrze nam znanych starych bohaterów - Odette, Jorgena, czy samego margrabię. "Oszustkę" można czytać jako kontynuację, ale również jako niezależną historię. Pewnego dnia do zamku Thornbeck, król przysyła list z poleceniem wybrania żony spośród wypisanych kandydatek. Jest ich...

Dawno tak dobrze nie czytało mi się żadnej książki :D

Dawno tak dobrze nie czytało mi się żadnej książki :D