Powieść za życia Vernego odrzucona przez wydawcę, odnaleziona po stu latach i wydana. Sama historia nie porywa. Na uwagę zasługują jednak elementy futurologiczne: asfaltowe drogi, samochody bez koni na gaz, parapaństwowy korporacjonizm (konsekwencja interwencjonizmu i etatyzmu, do dzisiaj mylnie postrzegana jako etap liberalizmu),wszechobecna elektryczność, piorunochrony (choć w formie balonów!). Niestety, stanowi to jedynie tło powieści. Książka bardziej jako ciekawostka i dla miłośników Autora.

Powieść za życia Vernego odrzucona przez wydawcę, odnaleziona po stu latach i wydana. Sama historia nie porywa. Na uwagę zasługują jednak elementy futurologiczne: asfaltowe drogi, samochody bez koni na gaz, parapaństwowy korporacjonizm (konsekwencja interwencjonizmu i etatyzmu, do dzisiaj mylnie postrzegana jako etap liberalizmu),wszechobecna elektryczność, piorunochrony...

Ocena na podstawie celności przewidywań. Czyta się ciężko, Verne jeszcze wtedy nie doszlifował swojego talentu literackiego. Bardzo dokładnie przewidywania komunikacji, instalacji elektrycznych, infrastruktury, edukacji i jej kierunku. Bardzo rzadki przypadek gdzie pisarz faktycznie przewidział przyszłość. Dziwne że starsi futurolodzy radzili sobie z tym znacznie lepiej (Wells, Verne) niż nowsi (Orwell, Huxley, Bradbury).

Ocena na podstawie celności przewidywań. Czyta się ciężko, Verne jeszcze wtedy nie doszlifował swojego talentu literackiego. Bardzo dokładnie przewidywania komunikacji, instalacji elektrycznych, infrastruktury, edukacji i jej kierunku. Bardzo rzadki przypadek gdzie pisarz faktycznie przewidział przyszłość. Dziwne że starsi futurolodzy radzili sobie z tym znacznie lepiej...

Książka paryż w XX wieku to trochę inna książka verna w której verne przewiduje jak będzie wyglądał paryż w 1960 i 1961 r. Mnie jakoś nadzwycza nie zachwyciła ale przeczytać się dało. książka Verne pisał lepsze książki jak naprzykład dzieci kapitana granta czy zielony promień. Na pewno Verne dużo bezbłędnie przewidywał i mnie tym zadziwał

Książka paryż w XX wieku to trochę inna książka verna w której verne przewiduje jak będzie wyglądał paryż w 1960 i 1961 r. Mnie jakoś nadzwycza nie zachwyciła ale przeczytać się dało. książka Verne pisał lepsze książki jak naprzykład dzieci kapitana granta czy zielony promień. Na pewno Verne dużo bezbłędnie przewidywał i mnie tym zadziwał

Widać, że to początki Verne'a

Widać, że to początki Verne'a

Pocieszna literatura, wyczuwalnie archaiczna i naiwna, podsuwająca czytelnikowi karkołomne, celowo przerysowane koncepcje, zarazem jednak lekka, miła i mimo wszystko przyjemna. Nie oszukujmy się jednak, nie jest to wiekopomne arcydzieło, a i zapewne daleko książce do głównego peletonu przygodówek Verne'a.

Wizja Paryża początku lat 1960-tych zostaje przedstawiona z perspektywy przedstawiciela ginącego zawodu, czyli poety, i to pisującego wiersze w języku łacińskim, dawno temu - wraz z greką - wycofanym z uczelni i praktycznie już zapomnianym. Problemy dotyczą jednak nie tylko poetów. Pisarzy też już nie ma - są jedynie autorzy podręczników i opracowań dotyczących matematyki, fizyki, astronomii, ekonomii i techniki. Wielkie dzieła klasyków literatury lata temu trafiły na makulaturę, bo po cóż czytać takie rzeczy, skoro przemysł, handel i bankowość są tak ekscytującymi zajęciami, że kto może, rzuca się w wir pracy, budując stechnicyzowane społeczeństwo. Podobny los spotkał muzykę, rzeźbę i malarstwo, choć opis upadku tego ostatniego potrafi zdumieć trafnością kierunku, jaki przyjęła w pewnym momencie sztuka nowoczesna: "Mówi się nawet, że niejaki Courbet podczas jednej z ostatnich wystaw przedstawił w charakterze eksponatu samego siebie, odwróconego twarzą do ściany, w trakcie spełniania jednej z najbardziej higienicznych, lecz zarazem najmniej eleganckich czynności naszego żywota!"

Poeta, wciąż marzący o tworzeniu pięknych, delikatnych wierszy (bo poezja szczątkowo przetrwała w nurcie pochwały przemysłu),zawala kolejne posady w banku wujostwa, a następnie w Wielkiej Składnicy Dramatycznej, dostarczającej zbarbaryzowane przeróbki starych sztuk na potrzeby nowoczesnego teatru, oferującego rozrywkę niezbyt wybrednej publiczności. W tym czasie poznajemy funkcjonowanie miasta (Sekwana pogłębiona do 20 metrów, dzięki czemu do serca miasta docierają największe transatlantyki i frachtowce),dogorywanie sympatyków dawnych czasów (niespełniony kompozytor, bibliofil),a także smutny los tych, którzy wciąż noszą głowę w chmurach i nie chcą stać się porządnym trybem w cudownej maszynie technicznego postępu.

Wiele trendów Verne rzeczywiście trafnie odgadł - jak choćby emancypację kobiet i poskromienie rozbuchanej mody, samochody ze spalinowymi silnikami czy swego rodzaju automatyzację niektórych dziedzin życia - nierzadko jednak nie starczało mu wyobraźni, przez co na ogół czuje się, że rzecz była pisana dawno, dawno temu. Jak by jednak nie było, "Paryż w XX wieku" wart jest uwagi, choćby jako ciekawostka - pokazująca, jak w XIX wieku wyobrażano sobie funkcjonowanie społeczeństwa nawykłego już do wynalazków, które wówczas dopiero wchodziły do użycia, nadgryzając podstawy utrwalonego przez stulecia społecznego ładu...

Pocieszna literatura, wyczuwalnie archaiczna i naiwna, podsuwająca czytelnikowi karkołomne, celowo przerysowane koncepcje, zarazem jednak lekka, miła i mimo wszystko przyjemna. Nie oszukujmy się jednak, nie jest to wiekopomne arcydzieło, a i zapewne daleko książce do głównego peletonu przygodówek Verne'a.

Wizja Paryża początku lat 1960-tych zostaje przedstawiona z...

Przeczytałem zupełnie przez przypadek podczas urlopu i nawet się wciągnąłem. Lekka lektura science-fiction w klimacie steampunkowym.

Przeczytałem zupełnie przez przypadek podczas urlopu i nawet się wciągnąłem. Lekka lektura science-fiction w klimacie steampunkowym.

Interesująca, słabo znana nowelka, powiedziałbym science-fiction. Verne przedstawia w futurystyczny sposób Paryż i dziwny ustrój panujący na świecie, trochę jak u Orwella (Rok 1984). Polecam!

Interesująca, słabo znana nowelka, powiedziałbym science-fiction. Verne przedstawia w futurystyczny sposób Paryż i dziwny ustrój panujący na świecie, trochę jak u Orwella (Rok 1984). Polecam!