Super książka, nowe spojrzenie, dopuszczenie kobiet do głosu i pokazanie wojny z zupełnie nowej perspektywy. Oczywiście przejawiał się wątek wiary Rosjan w to, że "wyzwalali" Polskę i my tacy "niewdzięczni" no ale oni mają swoją prawdę. Poza tym książka świetna.

Super książka, nowe spojrzenie, dopuszczenie kobiet do głosu i pokazanie wojny z zupełnie nowej perspektywy. Oczywiście przejawiał się wątek wiary Rosjan w to, że "wyzwalali" Polskę i my tacy "niewdzięczni" no ale oni mają swoją prawdę. Poza tym książka świetna.

W książce znajdują się przede wszystkim historie emocji. Autorka pozwoliła dojść do głosu kobietom, żołnierkom II wojny światowej, ukazała, że w wojnie ogromne znaczenie miały kobiety, gdzie często się tego nie pokazuje. Znakomita książka

W książce znajdują się przede wszystkim historie emocji. Autorka pozwoliła dojść do głosu kobietom, żołnierkom II wojny światowej, ukazała, że w wojnie ogromne znaczenie miały kobiety, gdzie często się tego nie pokazuje. Znakomita książka

Dokładnie tego oczekuję od reportażu - subiektywnego spojrzenia na rzeczywistość, w tym wypadku rzeczywistość radzieckich kobiet lat wojny. Przejmujące świadectwa i opowieści o ludziach, którzy musieli przekraczać własne granice - bólu, wytrzymałości fizycznej i psychicznej. Niesamowite też, jak bardzo komunistyczna propaganda wpłynęła na ich najważniejsze życiowe decyzje. Każda historia z książki jest godna uwagi.

Dokładnie tego oczekuję od reportażu - subiektywnego spojrzenia na rzeczywistość, w tym wypadku rzeczywistość radzieckich kobiet lat wojny. Przejmujące świadectwa i opowieści o ludziach, którzy musieli przekraczać własne granice - bólu, wytrzymałości fizycznej i psychicznej. Niesamowite też, jak bardzo komunistyczna propaganda wpłynęła na ich najważniejsze życiowe decyzje....

Książka, którą według mnie powinien przeczytać każdy, powinna według mnie być lekturą, ale w liceum, bo opisy są niekiedy bardzo drastyczne i szokujące, nawet dla mnie, a mnie mało już co rusza.
Swietłana nie osładzała, jak jej kobiety opowiadały tak napisała, a kobiety widzą wojnę inaczej. Już te medale, pochwały i zasługi nie mają znaczenia, wszystko to blaknie, gdy człowiek sobie przypomni za co one tak naprawdę są.
Jak to jedna powiedziała: (..) u nas w rodzinie przyjęte było tak, że główną bohaterką jest mama. Ona wszystkich uratowała. Uratowała rodzinę, uratowała dom, jej wojna była najstraszniejsza. Tato nigdy nie przypinał orderów ani baretek, uważał, że wstyd popisywać się przed mamą. Niezręcznie. Mama nie miała odznaczeń...
Na wojnę szły nie tylko kobiety, ale napiszmy to szczerze dziewczynki, dzieci, 13, 14 lat to nie wiek na wojnę, a tak, takie młode osoby szły, szły bo wierzyły, bo im wmówiono, wpojono, że tak trzeba.
Myślę, że dziś powinniśmy być rozważniejsi i zamiast kreować kolejną wojnę powinniśmy czytać takie książki i zastanowić się czy ta wojna warta jest tego co zostanie utracone.

Książka, którą według mnie powinien przeczytać każdy, powinna według mnie być lekturą, ale w liceum, bo opisy są niekiedy bardzo drastyczne i szokujące, nawet dla mnie, a mnie mało już co rusza.
Swietłana nie osładzała, jak jej kobiety opowiadały tak napisała, a kobiety widzą wojnę inaczej. Już te medale, pochwały i zasługi nie mają znaczenia, wszystko to blaknie, gdy...

Posłużę się cytatem, który opisuje wszystko, co ja czuję po tej książce: "Ludzie jak dawniej nienawidzą się nawzajem, zabijają. To właśnie jest dla mnie niepojęte". Wcześniej unikałam reportaży, filmów, wspomnień, biografii wojennych - bo to trudne, tego każdy się boi; niemniej...to ważne - zmierzyć się choćby z opisem tego, do czego człowiek jest zdolny w akcie nienawiści; lub jak zmienia go poddanie się woli dowódcy, posłuszeństwo wobec rozkazów lub strach przed konsekwencjami buntu; jak może być omamiony brutalnością... ważne, żeby uświadomić sobie, że wartością, i naszym celem jako społeczeństwa powinien być brak przemocy, a nie odwrotnie.

Posłużę się cytatem, który opisuje wszystko, co ja czuję po tej książce: "Ludzie jak dawniej nienawidzą się nawzajem, zabijają. To właśnie jest dla mnie niepojęte". Wcześniej unikałam reportaży, filmów, wspomnień, biografii wojennych - bo to trudne, tego każdy się boi; niemniej...to ważne - zmierzyć się choćby z opisem tego, do czego człowiek jest zdolny w akcie...

Trudny temat. Okrutne czasy, w których dekalog nie zawsze człowiek jest w stanie brać pod uwagę a u innych jest pretekstem do braku człowieczeństwa. Straszne. Wartościowa książka. Polecam.

Trudny temat. Okrutne czasy, w których dekalog nie zawsze człowiek jest w stanie brać pod uwagę a u innych jest pretekstem do braku człowieczeństwa. Straszne. Wartościowa książka. Polecam.

Dobra, zwięzła, trafiająca w punkt, jeśli chodzi o przeżycia kobiet. Wiele niesamowitych historii. Pozwala nam zrozumieć, dlaczego II WŚ jest w Rosji "święta".
Natomiast pomija się, a w konsekwencji deprecjonuje a nawet przekłamuje wątek kobiet nie-rosyjskich. Jest krótkie odniesienie do gwałtów na niemieckich kobietach, ale w ogóle nie ma odniesienia do np. gehenny polskich żon i matek, które bezpośrednio doświadczyły "ruskiego miru".

Dobra, zwięzła, trafiająca w punkt, jeśli chodzi o przeżycia kobiet. Wiele niesamowitych historii. Pozwala nam zrozumieć, dlaczego II WŚ jest w Rosji "święta".
Natomiast pomija się, a w konsekwencji deprecjonuje a nawet przekłamuje wątek kobiet nie-rosyjskich. Jest krótkie odniesienie do gwałtów na niemieckich kobietach, ale w ogóle nie ma odniesienia do np. gehenny...

Ta książka ma dwie warstwy: pierwszą przejmującą do głębi, drugą równie mocno irytującą.

W pierwszej warstwie jest krew, cierpienie, gniew, zemsta, nieprzezwyciężona trauma, krzywda i niesprawiedliwość.

W drugiej są bezkrytycznie powielane stare sowieckie nieprawdy i manipulacje. Wojna wybuchła w czerwcu 1941, a wcześniej był pogodny i radosny pokój - dojrzewały zboża, śpiewały skowronki, dziewczęta chodziły w zwiewnych sukienkach. Nie było aneksji krajów nadbałtyckich, nie było napaści na Finlandię, nie było sojuszu z Rzeszą, przypieczętowanego rozbiorem Polski. W ogóle nie było czegoś takiego jak II wojna światowa, była tylko Wojna Ojczyźniana. Gwałty na Niemkach i rabunki? No były, ale przecież usprawiedliwione. O molestowaniu żołnierek przez sowieckich żołnierzy wspomina tylko jedna z przepytywanych kobiet. Kiedy Niemcy zaatakowały w czerwcu, ZSRR przegrywał bitwę za bitwą, bo radzieckich czołgów było mało i były przestarzałe (z tą nieprawdą już dawno rozprawił się Suworow).

Takich przeinaczeń są dziesiątki. I to psuje odbiór tej książki i czyni ją mniej szczerą, niżby chciała autorka.

Ta książka ma dwie warstwy: pierwszą przejmującą do głębi, drugą równie mocno irytującą.

W pierwszej warstwie jest krew, cierpienie, gniew, zemsta, nieprzezwyciężona trauma, krzywda i niesprawiedliwość.

W drugiej są bezkrytycznie powielane stare sowieckie nieprawdy i manipulacje. Wojna wybuchła w czerwcu 1941, a wcześniej był pogodny i radosny pokój - dojrzewały zboża,...

Książka o niepodważalnej wartości i czuć, że pisana przez osobę o wielkim sercu. Jedyne do czego śmiem się przyczepić, to wielokropek na wielokropku - strasznie mnie to irytowało.

Książka o niepodważalnej wartości i czuć, że pisana przez osobę o wielkim sercu. Jedyne do czego śmiem się przyczepić, to wielokropek na wielokropku - strasznie mnie to irytowało.

niezwykłe, że nawet w środku piekła, jakim jest wojna, potrafi się ochronić swoją kobiecość

niezwykłe, że nawet w środku piekła, jakim jest wojna, potrafi się ochronić swoją kobiecość