Żar

Bardzo dobra powieść Sándora Márai o przyjaźni, zdradzie i rozterkach. Niezwykle filozoficzne podejście do problemu. Tłumaczenie wyjątkowo dobre poza kilkoma lapsusami, z czego jeden, to błąd rzeczowy, odnoszący się do rasy koni Lipizzaner (przetłumaczony jako konie lipczańskie).

Bardzo dobra powieść Sándora Márai o przyjaźni, zdradzie i rozterkach. Niezwykle filozoficzne podejście do problemu. Tłumaczenie wyjątkowo dobre poza kilkoma lapsusami, z czego jeden, to błąd rzeczowy, odnoszący się do rasy koni Lipizzaner (przetłumaczony jako konie lipczańskie).

,,Żar” to książka, która w sposób niezwykle spokojny, dojrzały i pełen wyrozumiałości opowiada o przykrych zawodach życia. To nie zdrada miłosna, czy przyjacielska jest tutaj głównym motywem, a raczej mądrość, którą nabywamy z wiekiem, doświadczenie, akceptacja życia i śmierci, akceptacja tego, że nasz los zależny jest czasem od losu innego człowieka.

,,Żar” to książka, która w sposób niezwykle spokojny, dojrzały i pełen wyrozumiałości opowiada o przykrych zawodach życia. To nie zdrada miłosna, czy przyjacielska jest tutaj głównym motywem, a raczej mądrość, którą nabywamy z wiekiem, doświadczenie, akceptacja życia i śmierci, akceptacja tego, że nasz los zależny jest czasem od losu innego człowieka.

Retrospekcja zdrady. Choć wydawałoby się, że po latach emocje już opadły, nie została wybaczona. Książka sprzyja refleksji nad życiowymi wyborami i ich konsekwencjami. Napisana językiem dość trudnym, ale objętość nie poraża, więc nie jest ciężka w odbiorze. To było moje pierwsze spotkanie z autorem i myślę, że jeszcze się spotkamy.

Retrospekcja zdrady. Choć wydawałoby się, że po latach emocje już opadły, nie została wybaczona. Książka sprzyja refleksji nad życiowymi wyborami i ich konsekwencjami. Napisana językiem dość trudnym, ale objętość nie poraża, więc nie jest ciężka w odbiorze. To było moje pierwsze spotkanie z autorem i myślę, że jeszcze się spotkamy.

powieść o cierpliwości, tej wynikającej z dojrzałości

powieść o cierpliwości, tej wynikającej z dojrzałości

Cóż można napisać.. Słowo, moc słowa, magia opowieści, emocje... ŻAR.

Cóż można napisać.. Słowo, moc słowa, magia opowieści, emocje... ŻAR.

klimat jak u Jarka Iwaszkiewicza

klimat jak u Jarka Iwaszkiewicza

napisana przepięknym, dopieszczonym językiem historia dwóch istnień splatanych ze sobą na zawsze. relacja głównych bohaterów nosi sporo znamion toksyczności, ale ten język, smakowanie go było czystą przyjemnością

napisana przepięknym, dopieszczonym językiem historia dwóch istnień splatanych ze sobą na zawsze. relacja głównych bohaterów nosi sporo znamion toksyczności, ale ten język, smakowanie go było czystą przyjemnością

Sándor Márai w "Żarze" zaprasza nas na spotkanie dawnych przyjaciół: Węgra i Polaka, weteranów CK Monarchii. Jest to trudna konfrontacja po latach, pełna psychologicznego napięcia i nasycona filozoficzną refleksją o przeznaczeniu, przemijaniu, sensie i absurdzie istnienia, honorze, męskości, przyjaźni.

Tekst urzeka kunsztownym językiem. Styl i problematyka utworu przypominają trochę twórczość Conrada, w pewnym stopniu również Herlinga-Grudzińskiego.

Fabuła sprowadza się do próby zabójstwa na polowaniu, zdrady małżeńskiej i ucieczki, a poznajemy ją z monologu starego generała. Jest to opowieść dość nużąca i nieco teatralna w swej emfazie. Akcja w "Żarze" ma jednak drugorzędne znaczenie. Liczy się odkrywanie prawdy (zwłaszcza tej twardej, bolesnej),a rzeczywistość zewnętrzna jest tylko jej ułamkiem.

Sándor Márai w "Żarze" zaprasza nas na spotkanie dawnych przyjaciół: Węgra i Polaka, weteranów CK Monarchii. Jest to trudna konfrontacja po latach, pełna psychologicznego napięcia i nasycona filozoficzną refleksją o przeznaczeniu, przemijaniu, sensie i absurdzie istnienia, honorze, męskości, przyjaźni.

Tekst urzeka kunsztownym językiem. Styl i problematyka utworu...

Piękny traktat o sensie życia pisany z perspektywy osoby, która ten sens zatraciła w swoim ego.

Piękny traktat o sensie życia pisany z perspektywy osoby, która ten sens zatraciła w swoim ego.

Kameralna powieść, w której zadbano o najdrobniejsze detale, ponieważ spotkanie po latach musi być wystawne. Sándor Márai zaspokaja wyobraźnię czytelnika opisami elementów wystroju, które przywodzą na myśl czasy arystokratyczne, w tym wspomnienie o zmierzchu cesarstwa Austro – Węgier. Mistrz dawkowania emocji oraz udzielania zawoalowanych odpowiedzi na uniwersalne pytania prowadzi odbiorcę przez zakamarki bogatej przeszłości Generała i Konrada. Nie brakuje w niej wielkiej przyjaźni, która odeszła w niepamięć z powodu szeregu niefortunnych zdarzeń. Sándor Márai rozkłada przeszłość na czynniki pierwsze, aby dokładnie prześledzić kondycję psychiczną swoich bohaterów, zwłaszcza że obecna jesień ich życia zmusza do rozliczeń przed nadejściem kostuchy. Wspólny posiłek przypomina ostatnią wieczerzę, a dzielący mężczyzn stół symbolizuje dystans. Niczego nie zmieni monolog Generała, któremu oddano sporą przestrzeń powieści, aby wywlókł na światło dzienne bagaż przykrych uczuć, z jakimi dotychczas nie potrafił się uporać, mimo że po latach nauczył się nazywać każdą cząstkę wspólnej przeszłości. Sándor Márai buduje napięcie, czemu sprzyja proces przeobrażenia Generała z gospodarza w oskarżyciela. Im więcej żalu, tym więcej niewygodnych faktów, zwłaszcza pytań o niefortunne polowanie, nagły wyjazd Konrada i dzielącą ich Krystynę, które pozwalają posądzić bliskiego człowieka o zdradę, za co obaj przyjaciele zapłacili wysoką cenę.

Kameralna powieść, w której zadbano o najdrobniejsze detale, ponieważ spotkanie po latach musi być wystawne. Sándor Márai zaspokaja wyobraźnię czytelnika opisami elementów wystroju, które przywodzą na myśl czasy arystokratyczne, w tym wspomnienie o zmierzchu cesarstwa Austro – Węgier. Mistrz dawkowania emocji oraz udzielania zawoalowanych odpowiedzi na uniwersalne pytania...