Ten wyrafinowany tekst nie będący taką książką, do której przywykliśmy, jest dla mnie wzorcem postawy wrażliwego intelektualisty-estety wobec naporu banału codzienności i świadomości własnej niedoskonałości.

Każdy chciałby w tak poetycki sposób dawać odpór potworowi tego świata. Autor-narrator musiał się z tym mierzyć jako książkowy „pomocnik księgowego”, niczym - zachowując proporcje - Kafka w swym znienawidzonym towarzystwie ubezpieczeń, czy Gombrowicz w równie mu nieprzyjaznym argentyńskim banku.

Nota bene, czyżby do swych zachwycających egzystencjalno-filozoficznych przemyśleń Pessoa dochodził właśnie podczas pracy w kantorku? Jeżeli już, to chyba notował je zapewne w domowym zaciszu? Albo inaczej: mało intelektualne zajęcie nie przeszkadzało mu bynajmniej w erupcji intelektu, choć można przypuszczać, że raczej do tego nie stymulowało.

Portugalski mistrz byłby w tym podobny do uznawanego za jednego z twórców eseju literackiego Brytyjczyka Charlesa Lamba, który całe życie przepracował ślęcząc nad rachunkami Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Opiekował się także swą siostrą w kryzysie życia psychicznego po dokonaniu przez nią zabójstwa ich matki.

Ryzykując czyjś tzw. mylny błąd, że ta rzecz to fajowski zbiorek podręcznych „skrzydlatych slow”, takich w sam raz, aby zabłysnąć w towarzystwie, nie mogłem się jednak oprzeć przed wynotowaniem najpiękniejszych zdań Pessoi:

…To, co nam się przydarzyło, przydarza się wszystkim ludziom albo tylko nam - w pierwszym przypadku nie jest niczym ciekawym, a w drugim nie będzie dla innych zrozumiałe…

…Jeśli istnieje coś w życiu, za co powinniśmy być wdzięczni bogom – poza samym życiem - to dar, iż nie znamy siebie, nie znamy siebie i nie znamy jedni drugich. (…) Nikt by nie lubił siebie samego, gdyby naprawdę siebie znał….

…Życie jest dla nas tym, co sobie o nim wyobrażamy..

…W każdej kropli deszczu płacze moje nieudane życie…

…Tak mało żądałem od życia i nawet tego mi nie dało….

…Jak Diogenes od Aleksandra, tak ja tylko tyle chcę od życia, aby mi nie zabrało słońca…

…Czuję niezadowolenie z życia niczym z nieskutecznego lekarstwa….

…Cieszyłem się ze wszystkiego, nawet z tego, co nie dawało powodu do radości….

…Zazdroszczę wszystkim osobom, że nie są mną…

…Mam bardzo prostą moralność: nie czynić drugiemu ani dobra, ani zła…

…Uważam życie za przydrożną karczmę, gdzie muszę oczekiwać przyjazdu dyliżansu z zaświatów. Nie wiem, dokąd mnie on zawiezie, bo niczego nie wiem…

…Nie płaczę ani z powodu tego, co życie przynosi, ani z powodu tego, co życie zabiera. Są jednak strony prozy, które wzruszają mnie do łez…

…Choć z ducha należę do klanu romantyków, odprężenie znajduje jedynie w czytaniu klasyków….

….Mówić to, co się czuje, dokładnie tak, jak się czuje, jasno, jeśli jest to jasne, niejasno, jeśli jest niejasne, w sposób zagmatwany, jeśli jest zagmatwane…

…Istnieją metafory bardziej rzeczywiste niż ludzie chodzący po ulicy….

…Głos miał drżący, przytłumiony, taki jaki mają ludzie, którzy niczego nie oczekują, gdyż oczekiwanie czegokolwiek jest absolutnie zbędne…

….Był ubrany z pewną nie całkiem niedbałą niedbałością…

…Tak przyzwyczaiłem się odczuwać to, co fałszywe jako prawdziwe, i to co, było marzeniem, jako widziane w rzeczywistości, że zatraciłem zdolność rozróżniania – zresztą zapewne fałszywą – między prawdą a kłamstwem…

…Niekiedy zaczyna mnie niespodziewanie dławic wulgarność ludzka i odczuwam fizyczny wstręt, słysząc głos i widząc gest tak zwanego bliźniego….

…Nic bardziej nie świadczy o ubóstwie duchowym niż zdolność żartowania wyłącznie z ludzi…

…Wolę, aby mnie brano za kogoś, kim nie jestem….

…Jestem ogromnie towarzyski w sposób negatywny….

…Upał, niczym niewidoczny strój, powoduje że chcemy go zdjąć….

…Śmierć wydaje się podróżą. Trup wydaje mi się porzuconym ubiorem. Ktoś odjechał i nie chciał zabierać ze sobą tego ubrania, w które był odziany...

Ten wyrafinowany tekst nie będący taką książką, do której przywykliśmy, jest dla mnie wzorcem postawy wrażliwego intelektualisty-estety wobec naporu banału codzienności i świadomości własnej niedoskonałości.

Każdy chciałby w tak poetycki sposób dawać odpór potworowi tego świata. Autor-narrator musiał się z tym mierzyć jako książkowy „pomocnik księgowego”, niczym - ...

Jak dla mnie - absolutne arcydzieło!

Jak dla mnie - absolutne arcydzieło!

„Główna tragedia mego życia jest, jak wszystkie tragedie, ironią losu. Życie budzi we mnie wstręt, niczym wyrok skazujący. Sen wydaje mi się niecnym wyzwoleniem. Ale przeżywam wszystko, co najbardziej plugawe i najbardziej codzienne w realnym życiu. I przeżywam to, co najbardziej intensywne i stałe w marzeniach.""
Tego typu wynurzenia i refleksje znajdują się w książce tego tajemniczego pisarza. To może się podobać, ale mnie specjalnie nie ujęło.
Ale dla innych może to być wielka metafizyczna przygoda i Fernando Pessoa na trwałe zaistnieje w ich domowych bibliotekach, najlepiej obok Ciorana i Celine’a z lewej strony, a z prawej dla kontrastu „Jeśli spotkasz Buddę, zabij go!”
„Jedną z moich stałych trosk jest zrozumienie, jak to się dzieje, że egzystują inni, że są dusze, które nie są moją duszą, sumienia obce memu sumieniu, a które będąc sumieniem, wydają się czymś jednym.”
(Czytelnik 2004))

„Główna tragedia mego życia jest, jak wszystkie tragedie, ironią losu. Życie budzi we mnie wstręt, niczym wyrok skazujący. Sen wydaje mi się niecnym wyzwoleniem. Ale przeżywam wszystko, co najbardziej plugawe i najbardziej codzienne w realnym życiu. I przeżywam to, co najbardziej intensywne i stałe w marzeniach.""
Tego typu wynurzenia i refleksje znajdują się w książce...

Co za książka.

Co za książka.

Książka z pewnością wyjątkowa.
Autor pokazuje naturę i sposób myślenia i odbierania świata przez osobę niby niepozorną, a wyjątkową w swej wrażliwości, nadwrażliwości.
Może nie zdajemy sobie sprawę, a zdarzają się takie osoby wokół nas?
Mimo, że nie jest to łatwa lektura, zachęcam wszystkich,
aby się z tym zmierzyć.
Książka jest inna niż wszystkie. Poszerza horyzonty i daje do myślenia.

Książka z pewnością wyjątkowa.
Autor pokazuje naturę i sposób myślenia i odbierania świata przez osobę niby niepozorną, a wyjątkową w swej wrażliwości, nadwrażliwości.
Może nie zdajemy sobie sprawę, a zdarzają się takie osoby wokół nas?
Mimo, że nie jest to łatwa lektura, zachęcam wszystkich,
aby się z tym zmierzyć.
Książka jest inna niż wszystkie. Poszerza horyzonty i daje...

Recenzja książki pt. "Księga niepokoju spisana przez Bernarda Soaresa, pomocnika księgowego w Lizbonie" autor: Fernando Pessoa
cyt. "Czytam i staję się wolny".
cyt. "Bo jestem tak duży jak to, co widzę, a nie taki, ile mam wzrostu". (cytaty zawarte w ww. książce)

Książka pt. ""Księga niepokoju spisana przez Bernarda Soaresa, pomocnika księgowego w Lizbonie" została wydana wiele lat po śmierci jej autora. Stanowi zbiór doświadczeń, które oparte zostały na wyobrażeniach i przeżyciach, nie tylko tych codziennych, ale również w dużej mierze metafizycznych. Fernando Pessoa przedstawił różne sytuacje i myśli. Bez wątpienia skłaniają do analizy świata ludzkich zachowań. Zwierzenia mają charakter bardzo prywatny. Wiele wartościowych przemyśleń dotyczy zagadnień takich jak m.in.: egzystencja, samotność, relacje międzyludzkie, szczęście, świadomość. W zależności od postrzegania świata przez daną osobę, z niektórymi można się zgodzić, z innymi niekoniecznie. Na pewne sprawy można spojrzeć z odmiennego punktu widzenia. Niewątpliwie jest to wartościowa pozycja. Zachęca do licznych refleksji. Odnajdziemy w niej cenne sentencje. Zważywszy na podjętą tematykę język można uznać za przystępny, co stanowi dodatkowy walor, ponieważ dzięki temu książka ma szansę trafić do szerszego grona odbiorców.

Recenzja książki pt. "Księga niepokoju spisana przez Bernarda Soaresa, pomocnika księgowego w Lizbonie" autor: Fernando Pessoa
cyt. "Czytam i staję się wolny".
cyt. "Bo jestem tak duży jak to, co widzę, a nie taki, ile mam wzrostu". (cytaty zawarte w ww. książce)

Książka pt. ""Księga niepokoju spisana przez Bernarda Soaresa, pomocnika księgowego w Lizbonie" została...

Nie oceniam, ja nie dałam rady, kompletnie nie moja bajka...

Nie oceniam, ja nie dałam rady, kompletnie nie moja bajka...

Pierwsza książka, którą oceniam jeszcze w trakcie lektury. Zdradzę Ci sekret właściwego czytania tej książki:
Krok 1: nażłop się kawy w tygodniu, np. w poniedziałek;
Krok 2: wieczorem zacznij się martwić o jutro - skutki niewyspania, niedokończone zadania itepe.
Krok 3:zacznij czytać książkę;
Krok 4: przemyśl jej treść następnego dnia i ukochaj,bo jest tak bardzo o nas wszystkich.

Pierwsza książka, którą oceniam jeszcze w trakcie lektury. Zdradzę Ci sekret właściwego czytania tej książki:
Krok 1: nażłop się kawy w tygodniu, np. w poniedziałek;
Krok 2: wieczorem zacznij się martwić o jutro - skutki niewyspania, niedokończone zadania itepe.
Krok 3:zacznij czytać książkę;
Krok 4: przemyśl jej treść następnego dnia i ukochaj,bo jest tak bardzo o nas...

Kocham, kocham Pana, Panie Bernardo. Bratnia duszo.

Kocham, kocham Pana, Panie Bernardo. Bratnia duszo.

Więcej na:
https://taktoczytam.blogspot.com/2020/10/ksiega-niepokoju-bernarda-soaresa.html

Więcej na:
https://taktoczytam.blogspot.com/2020/10/ksiega-niepokoju-bernarda-soaresa.html