Wybitna książka. Ponadczasowa - napisana z perspektywy historycznej w czasie, który dla dzisiejszego czytelnika też już przeszedł do historii. Pełna przyjemność czytania. Włoski "Pan Tadeusz" pisany prozą. :)

Wybitna książka. Ponadczasowa - napisana z perspektywy historycznej w czasie, który dla dzisiejszego czytelnika też już przeszedł do historii. Pełna przyjemność czytania. Włoski "Pan Tadeusz" pisany prozą. :)

Świetna powieść o schyłku włoskiej arystokracji i przemianach politycznych zachodzacych we Włoszech w latach 1860-1862.

Świetna powieść o schyłku włoskiej arystokracji i przemianach politycznych zachodzacych we Włoszech w latach 1860-1862.

powieść która polskiemu czytelnikowi proponuje inną perspektywę, niż ta suflowana przez oficjalną szkolną historiografię (zjednoczony w walce z reakcją lud Włoch itede itepe).

Niemniej moim zdaniem zbyt dialektyczna, w typie Unamuno, że niby w konfrontacji przeciwnych wartości powstaje nowa jakość. I te niby-paradoksalne, a w gruncie rzeczy mylące mądrości, że "wszystko musi się zmienić, żeby pozostało takie samo".

Opanowanie Półwyspu Apenińskiego przez Sabaudów było katastrofą kulturową, która zniszczyła setki lat tradycji. Tu nie ma żadnej konwergencji, fuzji, tu jest technokratyczny uniformistyczny pozytywizm przeciw lokalnej tożsamości. Lampedusa - uwikłany w osobiste problemy i rodzinne perypetie - stracił ostrość widzenia i zdradził swoją ojczyznę, łudząc się wizją jakiegoś optymistycznego przyszłego amalgamatu. Tak, było mu żal - ale to za mało.

W podobnym okresie pisał Carlo Alianello. Jego twórczość - niestety literacko nierówna prozie Lampedusy - jest hymnem dla identita duosiciliana. Jej resztki poniewierają się jeszcze po literaturze włoskiej, najwybitniejszy obecnie aktywny twórca to chyba Gianandrea de Antonellis, zob. np. jego Non mi arrendo. Zresztą z ubocznymi wątkami polskimi, zob. np. szyderstwa z Francesco Nullo.

powieść która polskiemu czytelnikowi proponuje inną perspektywę, niż ta suflowana przez oficjalną szkolną historiografię (zjednoczony w walce z reakcją lud Włoch itede itepe).

Niemniej moim zdaniem zbyt dialektyczna, w typie Unamuno, że niby w konfrontacji przeciwnych wartości powstaje nowa jakość. I te niby-paradoksalne, a w gruncie rzeczy mylące mądrości, że "wszystko...

Wolę większą ciągłość w tekście, przeskakiwanie w czasie spowodowało, że nie umiałam odnaleźć tła historycznego. Porządek wprowadziło dopiero kalendarium zamieszczone na końcu książki.

Wolę większą ciągłość w tekście, przeskakiwanie w czasie spowodowało, że nie umiałam odnaleźć tła historycznego. Porządek wprowadziło dopiero kalendarium zamieszczone na końcu książki.

Klasyczna już powieść o zmierzchu włoskiej arystokracji i narodzinach współczesnego państwa włoskiego. Zachwyca bogactwem, wyrafinowaniem językowym, ale i trafnymi refleksjami, wkładanymi w usta księcia Saliny, które, jak by to ująć, są dosyć uniwersalne. Trzeba sobie jednak powiedzieć, że tak się już dziś nie pisze powieści i nowe pokolenia utraciły już umiejętność czytania tego typu tekstów. Bo to długie opisy, albo też monologi wygłaszane przez narratora... Dla mnie to czytelnicze spa...

Muszę przyznać, że chyba bardziej odpowiada mi stare tłumaczenie Zofii Ernstowej, tak krytykowane (bo bardziej piękne, niż wierne). Teraz mamy Geparda, ale nowe wydanie nie zachwyciło mnie tak, jak to sprzed lat. Mamy np. takie słowo “gepardiański” - takie słowo chyba nie istnieje, jest gepardzi, podobnie jak p. Ernstowa pisała o lamparcim, a nie o lampardiańskim… Nowe wydanie z Czułego Barbarzyńcy zawiera za to jeszcze (prócz przypisów i posłowia tłumacza) fragmenty, których Lampedusa nie ukończył i nie trafiły one do ostatecznej wersji powieści

Klasyczna już powieść o zmierzchu włoskiej arystokracji i narodzinach współczesnego państwa włoskiego. Zachwyca bogactwem, wyrafinowaniem językowym, ale i trafnymi refleksjami, wkładanymi w usta księcia Saliny, które, jak by to ująć, są dosyć uniwersalne. Trzeba sobie jednak powiedzieć, że tak się już dziś nie pisze powieści i nowe pokolenia utraciły już umiejętność...

O Sycylii, o historii, o obyczajach, o ludziach.

O Sycylii, o historii, o obyczajach, o ludziach.

Książka mi się bardzo spodobała; na początku trochę nie widziałem nic więcej w niej poza opisem obyczajów i stanów umysłów tamtej warstwy społecznej we Włoszech w okresie zjednoczenia kraju. Potem jednak zauważyłem że Autor idealnie przez schyłek zycia i śmierć Hrabiego jak i powolny upadek całego rodu ukazał przemijanie czasu, epok, pokoleń. Każdy kto ma minimalne informacje na temat autora wie że jest to też powieść częściowo biograficzna, oddaje jakim "dinozaurem" musiał być włoski hrabia urodzony w XIX wieku we latach 50tych XX wieku we Włoszech.

Książka mi się bardzo spodobała; na początku trochę nie widziałem nic więcej w niej poza opisem obyczajów i stanów umysłów tamtej warstwy społecznej we Włoszech w okresie zjednoczenia kraju. Potem jednak zauważyłem że Autor idealnie przez schyłek zycia i śmierć Hrabiego jak i powolny upadek całego rodu ukazał przemijanie czasu, epok, pokoleń. Każdy kto ma minimalne...

Mocna książka, wprowadzająca w nastrój zadumy i melancholii. Jest ona świetnie napisana, dwudziestowieczny narrator snuje piękną opowieść o arystokratycznym rodzie Salina z Sycylii w czasach zjednoczenia Włoch w XIX wieku. Jest to równocześnie opowieść o samej Sycylii, jej duszy i przyrodzie, a także o odchodzącym świecie i upływającym czasie. Duże wrażenie robi główny bohater, don Fabrizio, dumny nestor rodu, który obserwuje odchodzącą epokę. Powieść Lampedusy ma coś z "Przeminęło z wiatrem", które uwielbiam, jednak jest dużo bardziej zwięzła, przez co też traci charakterystyka bohaterów. Mimo to zdecydowanie warto przeczytać.

Mocna książka, wprowadzająca w nastrój zadumy i melancholii. Jest ona świetnie napisana, dwudziestowieczny narrator snuje piękną opowieść o arystokratycznym rodzie Salina z Sycylii w czasach zjednoczenia Włoch w XIX wieku. Jest to równocześnie opowieść o samej Sycylii, jej duszy i przyrodzie, a także o odchodzącym świecie i upływającym czasie. Duże wrażenie robi główny...

Przepięknym, plastycznym językiem, z bardzo delikatną nutą życzliwej ironii, opisany powolny upadek rodu Salina. W tle, ale zdecydowanie nie głębokim, przemiany społeczno-polityczne po zjednoczeniu Włoch. Zjednoczeniu, które w sferze mentalnej de facto wciąż się nie dokonało i chyba już nie dokona, co zresztą autor przewidywał. Diagnozy dotyczące Sycylijczyków, ale i szerzej - ludzi, stawiane z gracją lamparta i celnością strzelca wyborowego. Można by wynotowywać z co drugiej kartki. Warto to dzieło posiadać.

Przepięknym, plastycznym językiem, z bardzo delikatną nutą życzliwej ironii, opisany powolny upadek rodu Salina. W tle, ale zdecydowanie nie głębokim, przemiany społeczno-polityczne po zjednoczeniu Włoch. Zjednoczeniu, które w sferze mentalnej de facto wciąż się nie dokonało i chyba już nie dokona, co zresztą autor przewidywał. Diagnozy dotyczące Sycylijczyków, ale i...

Początkowo chciałam dać tej książce 9, ale stwierdziłam, że jednak zasługuje na 10. Podchodziłam do niej dość sceptycznie, ale teraz uważam, że jest to jeden z najlepszych moich wyborów literackich.
"Gepard" bądź też "Lampart" (w zależności od wydania) to powieść, która zachwyciła mnie wszystkim. Po pierwsze, językiem, którym już teraz się nie pisze, a który jest tu piękny, literacki. Niektóre opisy czytałam po kilka razy, a to mi się nie zdarza prawie wcale. Wielkie brawa dla tłumaczki Zofii Ernstowej. Drugi mój zachwyt wzbudziło miejsce akcji, a raczej to, jak było opisane. Czytając powieść miałam przed oczami tę spękaną od upału Sycylię, czułam zapach rosnących tam owoców i zapragnęłam odwiedzić to miejsce. Po trzecie, główny bohater książę don Fabrizio Salina. Autor tak wykreował tę postać, że mimo jego wad polubiłam tego mężczyznę. Jest to bohater z krwi i kości, pełen wad, ale też i zalet, wplątany w historyczne okoliczności, w których musi się odnaleźć. Bohaterowie drugoplanowi także mają swoje miejsce w tej powieści i każdy z nich odgrywa tu swoją rolę. To też są niejednoznaczne postacie, ale przez to prawdziwe.
Uwielbiam tę powieść, to jedno z moich największych odkryć i zachwytów od bardzo dawna. Nie jest wielkich obszerna, wręcz krótka, ale pełna treści i ma wszystko, co tak lubię w literaturze. Piękny język, wspaniali bohaterowie, tło historyczne, (o historii tylko się mówi, nie ma tu opisanych walk, bitew) które ma wpływ na fabułę, na losy postaci, ciekawe przemyślenia i w dodatku (co bardzo mnie zaskoczyło) subtelnie wpleciony humor i ironię. Perełka, idealna definicja literatury pięknej.

Początkowo chciałam dać tej książce 9, ale stwierdziłam, że jednak zasługuje na 10. Podchodziłam do niej dość sceptycznie, ale teraz uważam, że jest to jeden z najlepszych moich wyborów literackich.
"Gepard" bądź też "Lampart" (w zależności od wydania) to powieść, która zachwyciła mnie wszystkim. Po pierwsze, językiem, którym już teraz się nie pisze, a który jest tu...