Żar

Trochę już odwykłam od książek, w których na kolejnych stronach tak niewiele się dzieje. Podobała mi się zwłaszcza ostatnia jedna trzecia część. Zaklasyfikowałabym ten utwór jako wartą przeczytania klasykę, ale raczej niezawierającą uniwersalnego przesłania.

Trochę już odwykłam od książek, w których na kolejnych stronach tak niewiele się dzieje. Podobała mi się zwłaszcza ostatnia jedna trzecia część. Zaklasyfikowałabym ten utwór jako wartą przeczytania klasykę, ale raczej niezawierającą uniwersalnego przesłania.

Pokaż mimo to

Książka Sándora Máraia "Żar", napisana w latach czterdziestych ubiegłego stulecia, należy do prawdziwych perełek.
Pięknie napisana opowieść o przyjaźni, miłości i zdradzie. Podoba mi się niespieszna akcja powieści, charakterystyka postaci a wreszcie rozważania filozoficzne na temat co jest najważniejsze w życiu.

Książka Sándora Máraia "Żar", napisana w latach czterdziestych ubiegłego stulecia, należy do prawdziwych perełek.
Pięknie napisana opowieść o przyjaźni, miłości i zdradzie. Podoba mi się niespieszna akcja powieści, charakterystyka postaci a wreszcie rozważania filozoficzne na temat co jest najważniejsze w życiu.

Pokaż mimo to

W narracji można znaleźć np. takie tezy: prawdziwa przyjaźń jest możliwa tylko między mężczyznami, prawdziwy mężczyzna jest poważny i wstydliwy. Cała fabuła utrzymana w tonie uroczystej powagi, w której dobrze zamaskowane są takie kwiatki nonsensu.
Postaci strasznie papierowe - ja rozumiem, że można traktować "prawdziwą przyjaźń" jak swoistą swiątynię, do której ołtarza mają przystęp tylko najczystsi, najwyżsi duchem kapłani, ale czy musi się to wiązać z takim wykrochmaleniem ludzi? Czy w sytuacji spotkania po 40-stu latach starzy ludzie będą skłonni wygłaszać takie homeryckie przemowy, których nawet na katedrze i na ambonie się nie usłyszy? Czy "prawdziwa przyjaźń" nie oznacza właśnie prostoty obejścia, która z łatwością pozwala jak najwcześniej powiedzieć "słuchaj, ta kobieta mi się podoba"? A skoro tak, to koncept i postaci tej książki są sztuczne i odległe od prawdy, które to słowo Marai sobie tak tutaj upodobał.

W narracji można znaleźć np. takie tezy: prawdziwa przyjaźń jest możliwa tylko między mężczyznami, prawdziwy mężczyzna jest poważny i wstydliwy. Cała fabuła utrzymana w tonie uroczystej powagi, w której dobrze zamaskowane są takie kwiatki nonsensu.
Postaci strasznie papierowe - ja rozumiem, że można traktować "prawdziwą przyjaźń" jak swoistą swiątynię, do której ołtarza...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pięknie rozpisana, mistrzowsko dozowana tajemnica.

Pięknie rozpisana, mistrzowsko dozowana tajemnica.

Pokaż mimo to

IG: @szeptyliteratury Sandor Marai nie postawił ani jednego zbędnego słowa. Wszystko, co tu napisano, jest ważne, przez co całość staje się wybitna, choć to niepozorna książeczka. Przeczytałam ją w dwa wieczory, z nosem w książce cały czas. Uwielbiam takie lektury, które się połyka w całości za jednym razem. Ale nie dlatego, że są łatwe i szybkie, a dlatego, że są treściwe i niezwykle smaczne.

IG: @szeptyliteratury Sandor Marai nie postawił ani jednego zbędnego słowa. Wszystko, co tu napisano, jest ważne, przez co całość staje się wybitna, choć to niepozorna książeczka. Przeczytałam ją w dwa wieczory, z nosem w książce cały czas. Uwielbiam takie lektury, które się połyka w całości za jednym razem. Ale nie dlatego, że są łatwe i szybkie, a dlatego, że są treściwe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka o rozliczeniu się z przeszłością, o męskiej przyjaźni, miłości do żony, o wybaczaniu, o życiu. Główny bohater zaprasza do swojego domu dawno nie widzianego przyjaciela na kolację. Chce też wyjaśnić pewne sprawy z przeszłości. Na pewno nie jest to książka dla wszystkich ze względu na język autora. Dla mnie podobny jest do stylu Javiera Mariasa i mi to bardzo odpowiada. Mamy tutaj długie wypowiedzi, właściwie jest to monolog starszego człowieka, szereg postawionych pytań, trochę filozoficznych wynurzeń, przemyśleń, wtrąceń w zdaniach. Autor jest świetnym obserwatorem otaczającej rzeczywistości i to widać w tych zdaniach. Lektura nieśpieszna, momentami długa, ale mnie wciągnęła. Mimo, że od początku wiedziałam, o co może chodzić, to jednak chciałam wiedzieć, jak zakończy się rozmowa dwóch panów. Może skłaniać czytelnika do refleksji i wyciągnięcia wniosków. Natomiast rozumiem, że może czytelnika nudzić, bo nie każdemu spodoba się styl autora. A i sama historia może wydawać się komuś nieinteresująca i banalna. Trzeba przekonać się na własnej skórze.

Książka o rozliczeniu się z przeszłością, o męskiej przyjaźni, miłości do żony, o wybaczaniu, o życiu. Główny bohater zaprasza do swojego domu dawno nie widzianego przyjaciela na kolację. Chce też wyjaśnić pewne sprawy z przeszłości. Na pewno nie jest to książka dla wszystkich ze względu na język autora. Dla mnie podobny jest do stylu Javiera Mariasa i mi to bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W tak niewielkiej objętości tak wiele treści. W zasadzie monolog starca, rozprawa z życiem, z przyjacielem, żoną. Ocena postaw i wagi uczuć. Język, którym pisana jest powieść jest bardzo wysmakowany, dokładny w treści i sposobie przekazu. Czyta się tę historię, pomimo trudnych tematów, które porusza, z wielką przyjemnością wręcz smakując zdania. Pozostawia wiele przestrzeni do własnych przemyśleń wywołując ogrom emocji.

W tak niewielkiej objętości tak wiele treści. W zasadzie monolog starca, rozprawa z życiem, z przyjacielem, żoną. Ocena postaw i wagi uczuć. Język, którym pisana jest powieść jest bardzo wysmakowany, dokładny w treści i sposobie przekazu. Czyta się tę historię, pomimo trudnych tematów, które porusza, z wielką przyjemnością wręcz smakując zdania. Pozostawia wiele przestrzeni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

8,5/10

8,5/10

Pokaż mimo to

Piękna książka, ze względu na swoja ponadczasową treść jak i na język jej pisania.

Piękna książka, ze względu na swoja ponadczasową treść jak i na język jej pisania.

Pokaż mimo to

Świetna literatura. Piękne zdania. Życiowe, ponadczasowe, wspaniale podane myśli, trafiające w samo sedno (zwłaszcza o przyjaźni). Wiem jak to górnolotnie brzmi (jak na lekcji polskiego, wykładzie z literatury) ale naprawdę warto. A i historia opowiedziana w tej niewielkiej książeczce wciąga. Polecam.

Świetna literatura. Piękne zdania. Życiowe, ponadczasowe, wspaniale podane myśli, trafiające w samo sedno (zwłaszcza o przyjaźni). Wiem jak to górnolotnie brzmi (jak na lekcji polskiego, wykładzie z literatury) ale naprawdę warto. A i historia opowiedziana w tej niewielkiej książeczce wciąga. Polecam.

Pokaż mimo to