Drugi tom to bezpośrednia kontynuacja „Spalić wiedźmę”. Jest mniej chaotyczny od pierwszego tomu, ciekawszy, bardziej spójny i trzymający w napięciu. Wyjaśnia wiele kwestii z poprzedniego tomu. Jednocześnie zakończenie jest otwarte, jakby autorka zostawiała sobie szansę na kontynuację losów Saniki Pierwszej Czarownicy Polanii. Zwłaszcza że zostało jeszcze wiele tajemnic i wątków do wyjaśnienia.
Osobiście polecam.

Drugi tom to bezpośrednia kontynuacja „Spalić wiedźmę”. Jest mniej chaotyczny od pierwszego tomu, ciekawszy, bardziej spójny i trzymający w napięciu. Wyjaśnia wiele kwestii z poprzedniego tomu. Jednocześnie zakończenie jest otwarte, jakby autorka zostawiała sobie szansę na kontynuację losów Saniki Pierwszej Czarownicy Polanii. Zwłaszcza że zostało jeszcze wiele tajemnic i...

Drugi tom o Sanice. Pierwszy podobał mi się bardziej. Tej części brakuje tego czegoś co miał pierwszy tom, który otwierał historię, a końcówka niewiele wyjaśnia a dodaje pytań. Brak następnego tomu trochę przeszkadza.

Drugi tom o Sanice. Pierwszy podobał mi się bardziej. Tej części brakuje tego czegoś co miał pierwszy tom, który otwierał historię, a końcówka niewiele wyjaśnia a dodaje pytań. Brak następnego tomu trochę przeszkadza.

Chciałbym móc powiedzieć, że ta książka była dobra. Chciałbym bronić tego, co pisałem w poprzedniej recenzji, gdy wspominałem, że ten tom broni pierwszy. No niestety.

Będą spoilery, więc krótko: mam wrażenie, że książka czeka na kontynuację, której nigdy nie ujrzymy. Bohaterka jest denerwująca, poboczni są o niebo lepsi. Wątki ciekawe, ale źle poprowadzone. Nie polecam, bo pierwszy to kończy się na tyle spójnie, że można na nim poprzestać.

A teraz do spoilerów.

Książka nie jest bardzo zła. Ale dobra też nie jest. Początkowo idzie nieźle. Pojawia się nowy problem, czyli duchy w Krakowie, który jest ciekawie poprowadzony. Mamy zamach na życie Sary, co również jest ciekawe i nawet ma konsekwencje. Jak niewiele rzeczy w tej książce.
Sara prowadzi jednocześnie kilka śledztw: szuka osoby, która przywołała Nocnego Króla w poprzedniej części, osoby, która próbuje ją zamordować i morduje innych w mieście i musi poradzić sobie z duchami. Wątki się splatają, ale ja wyczuwam tu mocno Deus Ex Machina. Jakby autorka nie miała pomysłu, jak wszystko związać, więc wprowadziła przypadkową postać, o której nic nie wiemy, która jest pozbawiona znaczenia, ale stoi praktycznie za wszystkim, co dzieje się w książce.
Albo przynajmniej tego dowiadujemy się z jej zeznań, które Sara wymusza torturami, i to nie tylko na Oli, ale też na jej chłopaku (który jest jeszcze bardziej przypadkową postacią niż ona). Czy Sara ma jakiekolwiek dowody, że młoda do niej strzelała? Czy znalazła pistolet? Nie. Ma jakieś wątpliwe poszlaki, które dostarczył jej czarodziej-elektryk (super postać, ale absolutnie nie dostaje okazji, by błysnąć).
Więc te wątki są teoretycznie zakończone, ale w zły i chaotyczny sposób.
Duchy. Wątek nierozwiązany. Mamy parę pościgów, które nie wiadomo, czy dzieją się naprawdę, czy tylko w głowie Sary, jedną epicką walkę, w której pomaga jej Lidia, której Sara nie miałaby szansy wygrać bez pomocy czarodziejki, a i tak cały czas się na niej wyzłośliwia. Zakończenie jest takie, że mały chłopiec, który do niej przychodzi jest kimś istotnym, ale wiedźma do tego nie dochodzi, Twardowski jest wytworem jej wyobraźni, duchy są karą za przewinienie Kaliny, która chciała ratować króla.
No właśnie. Kalina. Albo Wiele Pieśni, podobno. Bo to też nie jest potwierdzone (choć logiczne z wielu punktów). Nie mniej nie przeszkadza to Sarze jej zamordować. Co ma posłużyć za ofiarę przebłagalną, ale chyba nie działa, bo duchy wciąż tam są.
I na tym powieść się kończy. Na śmierci Wiele Pieśni, która do niczego nie prowadzi, która nic nie wyjaśnia. I Sara chyba jednak zostaje w Krakowie, bo jest prawdziwą Pierwszą.
Przy okazji, coś się dzieje dalej, bo w powieść wplecione są notatki z magicznej encyklopedii, z której można wywnioskować, że Sara żyła jeszcze trochę i pełniła funkcję Pierwszej. Szkoda, że nie zostało to dalej pociągnięte.
Sara jest wnerwiająca od początku do końca. Nie potrafię dojrzeć w niej ani jednej pozytywnej cechy. Jest arogancka, impulsywna, złośliwa, egoistyczna. Brutalna, traktuje wszystkich per noga, najczęściej nie patrząc na konsekwencje. I fajnie, że ma potężną moc i kocha Kraków, ale nadal nie wiem, jakim sposobem Julian tak długo z nią wytrzymał.
Lidii jest mało, ale ratuje wiele sytuacji. Podoba mi się jej cicha natura intrygantki, trochę kojarzy mi się to z czarodziejkami Aretuzy. Idealna w wielu względach, ale jednak popełniająca ludzkie błędy, grająca zimną, ale umiejąca współczuć nie czerpiąc z tego korzyści.
Krystian jest ciekawy. I nawet poświęcono mu trochę uwagi. Świetnie pasuje jako szpieg, intrygant, niedbający o wizerunek, kryjący się w cieniach. Dostał tu więcej miejsca niż w poprzednim tomie i zdecydowanie jest to na plus. Tak samo jak w przypadku Lidii.
Wolfie i jego ekipa pojawiają się tylko przez chwilę, a szkoda, bo byli naprawdę fajni w poprzednim tomie.

Podsumowując, czytałem, licząc, że będzie lepiej. Było parę ciekawszych momentów, ale ogólne wrażenie wypada kiepsko. Jak wyjdzie trzeci tom, na pewno go przeczytam, bo to, co tu uchodzi za zakończenie, jest nieporozumieniem. I z chęcią poczytałbym o losach Lidii i Krystiana.
Tyle, jak dobrnęliście tu, dziękuję i liczę, że nie zniechęciłem za bardzo do twórczości pani Kubasiewicz, bo jej inne prace są warte uwagi.

Chciałbym móc powiedzieć, że ta książka była dobra. Chciałbym bronić tego, co pisałem w poprzedniej recenzji, gdy wspominałem, że ten tom broni pierwszy. No niestety.

Będą spoilery, więc krótko: mam wrażenie, że książka czeka na kontynuację, której nigdy nie ujrzymy. Bohaterka jest denerwująca, poboczni są o niebo lepsi. Wątki ciekawe, ale źle poprowadzone. Nie polecam, bo...

Bardzo chętnie odkupię tą książkę dla córki. Może być nawet cała seria. Proszę o wiadomość prywatną.

Bardzo chętnie odkupię tą książkę dla córki. Może być nawet cała seria. Proszę o wiadomość prywatną.

Bardzo lubię historie autorstwa Magdaleny Kubasiewicz, po przeczytaniu „Czarodziejki z ulicy Reymonta” i cyklu o Wilczej Jagodzie, chciałam poznać jeszcze więcej tego typu historii. Drugi tom trzyma poziom pierwszego, jest bezpośrednią kontynuacją, więc czytelnik pozostaje nadal w tym samym klimacie i atmosferze mroku i czającego się za rogiem zła.

Ten cykl to jedna z pierwszych pozycji autorki i ta część również była bardziej chaotyczna niż aktualnie wydawane powieści. Czułam się czasem jakbym ominęła kilka stron albo czegoś nie zrozumiała, miałam wrażenie, że zwyczajnie czegoś nie doczytałam. Nie czytałam też tak szybko, bo nie znalazłam takiej płynności fabuły jak w nowszych książkach autorki. Nie zmienia to jednak faktu, że bawiłam się dobrze, historia jak zwykle na medal, ciekawa i wciągająca do ostatniej strony. Nieco mroczniejszy klimat i podziemie Krakowa robią na czytelniku wrażenie, zwłaszcza przy scenach dziejących się w nocy. Świat i bohaterowie wyróżniają się na tle innych podobnych powieści urban fantasy. Podobały mi się nawiązania kulturowe i baśniowe, na przykład wątek ze Smokiem Wawelskim czy Janem Twardowskim. To moim zdaniem świetny hołd dla ludowych podań i historii miasta Krakowa.

Nie jest to taka genialna rozrywka jak zazwyczaj przy książkach autorki, ale i tak odpoczywałam bawiąc się przy okazji wybornie i szkoda, że to już koniec tego cyklu.

Bardzo lubię historie autorstwa Magdaleny Kubasiewicz, po przeczytaniu „Czarodziejki z ulicy Reymonta” i cyklu o Wilczej Jagodzie, chciałam poznać jeszcze więcej tego typu historii. Drugi tom trzyma poziom pierwszego, jest bezpośrednią kontynuacją, więc czytelnik pozostaje nadal w tym samym klimacie i atmosferze mroku i czającego się za rogiem zła.

Ten cykl to jedna z...

Udało mi się zdobyć drugi tom przygód Saniki, Pierwszej Czarownicy Polanii i chociaż musiałam przesłuchać ją w audiobooku, ponieważ tylko to było dostępne na rynku, to nie żałuję.
Uważam, że drugi tom jest ciekawszy. Mamy o wiele lepiej skonstruowaną fabułę, a i Sanika jest dla czytelnika o wiele bardziej zrozumiałą postacią.
Jakby wciąż nie jestem jej fanką, ale rozumiałam ją w pewnych momentach i ogólnie uważam, że jak na bohaterkę książkową jest dość nietypową a dzięki temu świeżą postacią.
Bardzo podobał mi się motyw duchów i chętnie przeczytałabym o nich więcej, tym bardziej, że cała intryga była bardzo fascynująca i naprawdę słuchałam książki w każdej wolnej chwili.
Jest tu parę naprawdę dobrych plot twistów, które mnie zaskoczyły, a finał kompletnie mnie zgniótł. Naprawdę chciałabym zobaczyć co teraz autorka zrobiłaby z Saniką i jej przygodami, liczę na jakieś wznowienie i może nowe części? Byłoby świetnie!
~Idris

Udało mi się zdobyć drugi tom przygód Saniki, Pierwszej Czarownicy Polanii i chociaż musiałam przesłuchać ją w audiobooku, ponieważ tylko to było dostępne na rynku, to nie żałuję.
Uważam, że drugi tom jest ciekawszy. Mamy o wiele lepiej skonstruowaną fabułę, a i Sanika jest dla czytelnika o wiele bardziej zrozumiałą postacią.
Jakby wciąż nie jestem jej fanką, ale rozumiałam...

Chyba była nieco chaotyczna. Mimo ciekawej historii strasznie trudno mi się do niej wracało i do czytania musiałam się zmuszać.

Chyba była nieco chaotyczna. Mimo ciekawej historii strasznie trudno mi się do niej wracało i do czytania musiałam się zmuszać.

Coś mi w tej historii zgrzytało. Nie czytało się płynnie.

Coś mi w tej historii zgrzytało. Nie czytało się płynnie.

Podobnie poprawna co pierwsza cześć. Koncept i pomysł na świat super, ale fabuła trochę niespójna.

Podobnie poprawna co pierwsza cześć. Koncept i pomysł na świat super, ale fabuła trochę niespójna.

Wysłuchany audiobook.

Wysłuchane ponad dwa lata temu, ale na tyle mi się podobała historia, że zakupiłam własny egzemplarz :)
Polecam bliżej zapoznać się z bezczelną bohaterką tej opowieści.

Wysłuchany audiobook.

Wysłuchane ponad dwa lata temu, ale na tyle mi się podobała historia, że zakupiłam własny egzemplarz :)
Polecam bliżej zapoznać się z bezczelną bohaterką tej opowieści.