po wszystkich pozytywnych opiniach przeczytałam tą książkę z bardzo wysokimi oczekiwaniami i niestety trochę się zawiodłam, cała historia ok ale napisana jakoś bez polotu i nie czuło się tego całym sercem. Pomysł był świetny gorzej z wykonaniem.
Nie mogłam zrozumieć tego absurdu, że kobieta zachodzi w ciąże i nie robi wszystkiego na samym początku żeby poinformować ojca dziecka o tym fakcie, już chociażby zachorowanie dziecka powinno być kolejnym sygnałem, a kobieta czekała do samego końca - absurd.
Drugi absurd - że tak łatwo wybaczyła , 13 lat serio????

po wszystkich pozytywnych opiniach przeczytałam tą książkę z bardzo wysokimi oczekiwaniami i niestety trochę się zawiodłam, cała historia ok ale napisana jakoś bez polotu i nie czuło się tego całym sercem. Pomysł był świetny gorzej z wykonaniem.
Nie mogłam zrozumieć tego absurdu, że kobieta zachodzi w ciąże i nie robi wszystkiego na samym początku żeby poinformować ojca...

Już sam opis sprawił, że drgnęło mi serce. Będąc gdzieś w połowie książki, cieszyłam się, że dramat przeplata się ze wspomnieniami bohaterów. Byłam wdzięczna za te chwile otuchy. Jednak im dalej, tym było gorzej.
Nim doczytałam do końca rozsypałam się. Psychicznie i emocjonalnie.
Ktoś mógłby powiedzieć "Bosze to tylko książka" Tak, książka, ale mam świadomość tego, że takie rzeczy zdarzają się każdego dnia na świecie.
Bardzo, bardzo mądra książka, pokazująca, że osoba chora potrzebuje normalności.
"- Próbuję utrzymać cię tak szczęśliwą i zdrową, jak mogę. Przepraszam - szepczę.
- Może potrzebuję być smutna, mamo. "

Z całego serca POLECAM!!!

Już sam opis sprawił, że drgnęło mi serce. Będąc gdzieś w połowie książki, cieszyłam się, że dramat przeplata się ze wspomnieniami bohaterów. Byłam wdzięczna za te chwile otuchy. Jednak im dalej, tym było gorzej.
Nim doczytałam do końca rozsypałam się. Psychicznie i emocjonalnie.
Ktoś mógłby powiedzieć "Bosze to tylko książka" Tak, książka, ale mam świadomość tego, że...

W końcu udało mi się ją przeczytać, choć lekko się zawiodłam. Jest coś takiego w stylu tej książki, że się ją męczy. Temat jest trudny, fakt, ale miałam wrażenie, że historia omija główny temat, na siłę skupiając się na romansie. Nie zakochałam się w niej, choć nie twierdzę, że jest zła. Ot, nie w moim stylu.

W końcu udało mi się ją przeczytać, choć lekko się zawiodłam. Jest coś takiego w stylu tej książki, że się ją męczy. Temat jest trudny, fakt, ale miałam wrażenie, że historia omija główny temat, na siłę skupiając się na romansie. Nie zakochałam się w niej, choć nie twierdzę, że jest zła. Ot, nie w moim stylu.

To jest książka dzięki której uśmiechamy się mając w oczach łzy. I piękna i smutna. Clara i Paul mieli wyjątkową historię, ale to Neena zapada w sercu. Strony jej poświęcone prawdziwie mnie wzruszały. Zwykle bronię się przed takimi książkami, ale kiedy już kończę ostatnią stronę nachodzi mnie refleksja i niczego nie żałuje.
Polecam 😊

To jest książka dzięki której uśmiechamy się mając w oczach łzy. I piękna i smutna. Clara i Paul mieli wyjątkową historię, ale to Neena zapada w sercu. Strony jej poświęcone prawdziwie mnie wzruszały. Zwykle bronię się przed takimi książkami, ale kiedy już kończę ostatnią stronę nachodzi mnie refleksja i niczego nie żałuje.
Polecam 😊

Rozmiar nieokreślonego bólu podczas czytania tej książki jest niewiarygodny...

Ten bezgraniczny ból,towarzyszący bohaterom książki,wypływający z głębi ich duszy,zostawiał mnie w stanie ciągłego smutku i cierpienia..

Na zakończenie zostawił mnie w potoku łez,żalu i złości,a kiedy emocje nieco opadły także i podziwu...
 
Dlaczego łzy?

Dlatego, że nie sposób nie uronić żadnej, w chwili ,gdy dziecko o tak dorosłej duszy, walczy tak epicko o każdy kolejny dzień,oddech...

Skąd złość?

...bo jaki ,do cholery, ciężar musiało dźwigać to dziecko, czekające na śmierć,czując jej oddech na swym ramieniu?

...bo jak, do cholery Ci, którzy zostają tu na ziemi ,mają się z tym dzieckiem pożegnać,pozwolić odejść ? Jak zawrzeć w słowach, głębię ich miłości?

...bo jak ,do cholery, ktoś mógł doświadczyć tak wielkiego bólu i przetrwać to??

Dla kogo podziw ?

Dla życia...dla jego początku,środka i końca...

To prawda, że potrafi być straszną...taaaa

"Życie jest zbyt krótkie, aby być subtelnym."

Zdecydowanie!!!

Zdecydowanie także warto przeczytać, aby tuż po skończeniu móc sobie pozwolić na chwilę "zatrzymania",zadumy nad własnym życiem i jego wartościami. .. a być może wszystko po to, aby "przemeblować" swoje życie lub wręcz przeciwnie...
Wszystko po to, aby wszystko "uporządkowane" mogło stać się bałaganem.

Wszystko po to,aby przestać żyć tak,jakby czas był nieograniczony, jakby nam obiecano wieczność...powinno się marzyć w taki sposób... jakby życie nie miało "terminu ważności ",a żyć jakby jutra miało nie być.

Wszystko po to, aby sobie uświadomić, przypomnieć , że w pogoni za marzeniami nie należy odkładać życia na później, bo naszego "później " może nie być.


Do zaczytania 😙

Rozmiar nieokreślonego bólu podczas czytania tej książki jest niewiarygodny...

Ten bezgraniczny ból,towarzyszący bohaterom książki,wypływający z głębi ich duszy,zostawiał mnie w stanie ciągłego smutku i cierpienia..

Na zakończenie zostawił mnie w potoku łez,żalu i złości,a kiedy emocje nieco opadły także i podziwu...
 
Dlaczego łzy?

Dlatego, że nie sposób nie uronić...

"Life’s too short to be subtle"

"Desperately Seeking Epic" znalazłam przypadkiem i przypadkiem zakochałam się w całej historii, która jest wyjątkowa w każdym calu. Jest już tak wiele książek w której dziecko staje twarzą w twarz ze śmiertelną chorobą i oczywiście pewne kwestie mogą już być tyle razy przewałkowane, że kiedy dana książka nie wzbudza spodziewanej reakcji, odbioru, czytelnik w łatwy sposób może zostać odebrany za osobę nieczułą, zimną. Na swoim koncie mam kilka książek ze śmiercią w roli głównej, które nie wpłynęłny na mnie tak jak bym tego oczekiwała i czasami zastanawiałam się, co jest ze mną nie tak? Ale wtedy trafiają mi w ręce powieści takie jak ta, gdzie łzy lecą ciurkiem praktycznie od pierwszej strony, więc stwierdzam, że widocznie nie każdy styl jest w stanie mnie wzruszyć. Pani Toler to autorką z głębią która wypływa spod jej palców i chwyta mnie łapczywie w swoje sidła z których nie potrafie i nie chce się wyrwać. "Desperately Seeking Epic" to przepiękna historia o umierającej 12-latce, która postanawia przed śmiercią odnaleźć ojca, ojca którego od pierwszych stron nienawidzę, którego mam ochotę ubiczować za bycie tak ogromnym egoistą... jednak z biegiem fabuły wszystko sie zmienia, a wraz ze zmianami, historia niewypowiedzianej miłości między Clarą a Paul'em staje sie jedną z najpiękniejszych jakie w tym roku przeczytałam.
Wyjątkowa pod każdym względem. Na długo zapadnie mi w pamięć i szczerze polecam osobom, którym nie straszne widmo choroby i ewentualnej śmierci jako motywu przewodniego. Kolejna. Moja. Niezapomniana.

"Life’s too short to be subtle"

"Desperately Seeking Epic" znalazłam przypadkiem i przypadkiem zakochałam się w całej historii, która jest wyjątkowa w każdym calu. Jest już tak wiele książek w której dziecko staje twarzą w twarz ze śmiertelną chorobą i oczywiście pewne kwestie mogą już być tyle razy przewałkowane, że kiedy dana książka nie wzbudza spodziewanej reakcji,...

Cudowna, warta każdej poświęconej jej minuty. Mimo ciężkiego tematu jakim jest choroba dziecka, pełna optymizmu, ciepła i pogody ducha. Gorąco polecam.

Cudowna, warta każdej poświęconej jej minuty. Mimo ciężkiego tematu jakim jest choroba dziecka, pełna optymizmu, ciepła i pogody ducha. Gorąco polecam.

same ochy i achy !!!

same ochy i achy !!!

Niesamowita, wzruszająca historia. Brak słów.

Niesamowita, wzruszająca historia. Brak słów.

Przecudna. Bardzo płakałam, od samego początku do samego końca. Ta książka ma wszystko, żeby zrobić z czytelnika emocjonalnego wraka. Kawał dobrej roboty z tą historią pani B.N. Toler. Polecam, na pewno się nie zawiedziecie.

Przecudna. Bardzo płakałam, od samego początku do samego końca. Ta książka ma wszystko, żeby zrobić z czytelnika emocjonalnego wraka. Kawał dobrej roboty z tą historią pani B.N. Toler. Polecam, na pewno się nie zawiedziecie.