Na "Sen sów" trafiam zupełnie przypadkiem.
Po prostu mam książkę na czytniku, czyli musiałam ją pobrać z Legimi.
Nie wiem dlaczego tam trafiła, ale z jakiegoś powodu musiała mnie zaintrygować.
Może tytuł, może okładka.

Czytam przez trzy wieczory.
Tyle wystarcza mi aby bardzo polubić Jarko (nie Jajco, nie Jarek, a Jarko właśnie). Chłopca rezolutnego i ciekawego świata.
Aby przemierzać z nim plażę w Kołobrzegu z lat siedemdziesiątych w fantastycznej narracji Jerzego Sosnowskiego.

Jest coś zupełnie normalnego w jego podróży zatłoczonym pociągiem do zakładu przyrodoleczniczego, w którym będzie leczył astmę. Wraz z rodzicami, których relacja jest tutaj mocno nakreślona oraz jego siostrą. Jest namacalna rola wspomnień oraz relacji z drugą osobą.
Nikt nie gapi się w ekran monitora czy komórki (wszak wspominałam, że to lata siedemdziesiąte),ludzie cieszą się tym co mają. I widzą w człowieku człowieku, kompana do rozmów, bycia ze sobą.
Padają w książce pytania o miłość i sens. Poruszane są wątki pierwszej miłości, rozczarowania i przyjaźni. We wszystko to wplątane są zapachy, smaki i dźwięki.
Wspomnienia przeplatają się jak miesiące i lata.

Wspaniała uczta literacka.

Na "Sen sów" trafiam zupełnie przypadkiem.
Po prostu mam książkę na czytniku, czyli musiałam ją pobrać z Legimi.
Nie wiem dlaczego tam trafiła, ale z jakiegoś powodu musiała mnie zaintrygować.
Może tytuł, może okładka.

Czytam przez trzy wieczory.
Tyle wystarcza mi aby bardzo polubić Jarko (nie Jajco, nie Jarek, a Jarko właśnie). Chłopca rezolutnego i ciekawego świata.
Aby...

Rzecz warta polecenia. Szczególnie jeśli ktoś lubi Kołobrzeg :)
Formalnie też ciekawa. Wyjazd (wyjazdy) na wczasy z przeszłości jako pretekst do zabawy sposobem, w jaki jest to opowiadane.

Rzecz warta polecenia. Szczególnie jeśli ktoś lubi Kołobrzeg :)
Formalnie też ciekawa. Wyjazd (wyjazdy) na wczasy z przeszłości jako pretekst do zabawy sposobem, w jaki jest to opowiadane.

Niesamowita ksiażka. Bardzo oryginalna.
Same przeżycia bohatera nie sa może jakoś szczególnie porywajace, ale już styl autora tak.
W kolejce czeka już Apokryf Agłaj, co mnie cieszy niesamowicie.

Niesamowita ksiażka. Bardzo oryginalna.
Same przeżycia bohatera nie sa może jakoś szczególnie porywajace, ale już styl autora tak.
W kolejce czeka już Apokryf Agłaj, co mnie cieszy niesamowicie.

Najpierw spodobał mi się tytuł i okładka. Potem uznałem, że "Sen sów" niepotrzebnie się wdzięczy, próbuje być fajny (zapomniany przymiotnik minoderyjny opisywał moje odczucia). A potem się przegryzłem przez pomysł, który Sosnowski miał na tę książkę i stała się ona dla mnie naprawdę fajna. "Sen sów" ujął mnie nastrojem wakacyjnym, z lekka nostalgicznym i melancholijnym, ale bez popadnięcia w sentymentalizm. Ważny jest Kołobrzeg, kurort, w którym na początku lat 70. wciąż widać ślady wojny. Głównego bohatera mniej polubiłem, ale postacie poboczne są świetne (szczególnie ojciec chłopca). Jest w tej książce jeden niezwykły fragment, gdy dorosły Jajko rozmawia z siostrą o tym, czym są wspomnienia i czy warto chcieć wrócić do przeżytych zdarzeń i być w nich znowu (s. 181-183). Bo tak naprawdę jest to książka o pamięci, pięknie, ale i złudności wspomnień.

Najpierw spodobał mi się tytuł i okładka. Potem uznałem, że "Sen sów" niepotrzebnie się wdzięczy, próbuje być fajny (zapomniany przymiotnik minoderyjny opisywał moje odczucia). A potem się przegryzłem przez pomysł, który Sosnowski miał na tę książkę i stała się ona dla mnie naprawdę fajna. "Sen sów" ujął mnie nastrojem wakacyjnym, z lekka nostalgicznym i melancholijnym, ale...

Historia tej książki to opowieść o życiu Jarko, chłopcu który dorasta na stronach powieści. Cała akcja dzieje się nad morzem, tylko że każdy rozdział to inny wiek głównego bohatera. Książka napisana w bardzo lekki sposób, radosna i bardzo błyskotliwa. Dobrze się czyta taką literaturę bo nie smuci człowieka i porusza struny dzieciństwa/młodości, przywołuje wspomnienia. A w tle jest wiele książek, które bohaterowie namiętnie czytają.

Historia tej książki to opowieść o życiu Jarko, chłopcu który dorasta na stronach powieści. Cała akcja dzieje się nad morzem, tylko że każdy rozdział to inny wiek głównego bohatera. Książka napisana w bardzo lekki sposób, radosna i bardzo błyskotliwa. Dobrze się czyta taką literaturę bo nie smuci człowieka i porusza struny dzieciństwa/młodości, przywołuje wspomnienia. A w...

Momentami nudnawe, ale językowo świetne.

Momentami nudnawe, ale językowo świetne.

...Kiedy byłem młodszy, już nie jako dziecko, ale jeszcze przed tym magicznym momentem, gdy pierwszy raz ktoś dał mi szansę zareagowania na słowa „proszę pana”, lubiłem w zupełnie losowych momentach codzienności zamykać oczy, a po chwili je otwierać, udając, że budzę się w tym ciele, tym miejscu i tym czasie po raz pierwszy. I odkrywam, tym samym nadając swojemu położeniu sens. To dziecinne, może głupie, ale stanowiło abstrakcyjny, intrygujący impuls, na jaki chciałem sobie pozwolić. Jerzy Sosnowski przełożył to dziwactwo na literaturę, napisał "Sen sów" z potrzeby nieustannego budzenia się na nowo, wracania, wspominania, lawirowania między kołobrzeskim letnim zdziecinnieniem, naiwnym i czystym, a kołobrzeskim letnim dojrzewaniem, ubranym w pierwszą powagę i ostatnią niewinność. I choć jest teraz dojrzałym facetem, pisarzem i publicystą, i choć w zgodzie z regułami tego świata zostawił lata siedemdziesiąte daleko za sobą, lektura "Snu sów" udowadnia, że Sosnowski dalej jest w Kołobrzegu. Miejscu, gdzie ciągle trwają wakacje...

...Sosnowski nie poruszył we mnie tej sentymentalnej struny, ale skoro tak, to pewnie nie chciał. Na pewno zaś chciał pokazać mądrą, dopieszczoną językowo prozę, która nie ograniczałaby się tylko do wspomnień z wakacji, ale korespondowała też z czytelnikiem dzięki siatce wartości dodanych. I to udało się wyśmienicie. Poza tym, wracając jeszcze do odczytania podstawowego, może trywialnego, autorowi udało się uchwycić coś rozczulającego – atmosferę dzieciństwa w apogeum zaciekawienia światem, w najbardziej chłonących rzeczywistość stadiach – i okrasić to szczegółami, do jakich serce samo się uśmiecha. Stworzył iluzję książki młodzieżowej, którą ta wcale nie jest, ale po cichu podkrada jej potencjał oferowania czytelniczych wrażeń i sprzedaje ścichapęk jak na czarnym rynku wspomnień. Och, to ostatnie określenie było egzaltowane do bólu. Bądźcie spokojni, u Sosnowskiego czegoś takiego nie ma. I to już ostatnia cicha zachęta, by zabrać "Sen sów" na wakacje albo czytać w codziennej scenerii. Koniecznie w słońcu...

Pełna opinia pod tym adresem: http://www.tramwajnr4.pl/2016/06/sen-sow-wiecej-rzeczy-wydarza-sie-w-zyciu-na-niby-niz-naprawde.html

...Kiedy byłem młodszy, już nie jako dziecko, ale jeszcze przed tym magicznym momentem, gdy pierwszy raz ktoś dał mi szansę zareagowania na słowa „proszę pana”, lubiłem w zupełnie losowych momentach codzienności zamykać oczy, a po chwili je otwierać, udając, że budzę się w tym ciele, tym miejscu i tym czasie po raz pierwszy. I odkrywam, tym samym nadając swojemu położeniu...

Nostalgiczna podróż do Kołobrzegu lat 70-tych. Głównym bohaterem jest kilku, a czasami kilkunastoletni Jarko. Jego wiek zmienia się dość płynnie w powieści (czas płata nam tu ciągle figle),co ma wpływ na sposób narracji i postrzeganie przez niego świata zewnętrznego i wewnętrznego. Wakacje spędzane nad morzem są pretekstem do rozważań Autora nad sensem życia, rodziną i przemijaniem. Między rozdziałami mamy zawarte krótkie, często niezależne od głównego nurtu historie. Powieść napisana całkiem ładnym językiem, jednakże jako całość jakoś szczególnie nie oszałamia.

Nostalgiczna podróż do Kołobrzegu lat 70-tych. Głównym bohaterem jest kilku, a czasami kilkunastoletni Jarko. Jego wiek zmienia się dość płynnie w powieści (czas płata nam tu ciągle figle),co ma wpływ na sposób narracji i postrzeganie przez niego świata zewnętrznego i wewnętrznego. Wakacje spędzane nad morzem są pretekstem do rozważań Autora nad sensem życia, rodziną i...

Daję 10 gwiazdek i dałabym więcej. Wiem, że są lepsze książki, ale ta skradła moje serce. Od pierwszych linijek czuje się, że Autor, zazwyczaj poważny i serio, dobrze się bawił pisząc „Sen sów“. Automatycznie zadałam sobie pytanie czy ja czytając będę bawić się równie dobrze? I bingo! I bawiłam się fantastycznie! I wzruszyłam się fantastycznie! Książka jest cudna, dowcipna, zabawna, pomysłowa, ciepła, ciągle mnie zaskakująca, mądra, nostalgiczna, trochę smutna, Przepraszam za te egzaltowane ogólniki, ale czy to rozsądne wymagać od ktoś, kto jest zakochany obiektywnego osądu? Dawno nie miałam tak wielkiej frajdy z czytania. Szkoda, że książka ma tylko 263 strony, a nie 2263. Mogłabym zostać w tym świecie na dłużej i tak jak bohater kluczyć między 15, 11 i 18 rokiem życia. Oniryczna i metafizyczna to podróż.

Daję 10 gwiazdek i dałabym więcej. Wiem, że są lepsze książki, ale ta skradła moje serce. Od pierwszych linijek czuje się, że Autor, zazwyczaj poważny i serio, dobrze się bawił pisząc „Sen sów“. Automatycznie zadałam sobie pytanie czy ja czytając będę bawić się równie dobrze? I bingo! I bawiłam się fantastycznie! I wzruszyłam się fantastycznie! Książka jest cudna,...

Bardzo podobają mi się zmienne czasoprzestrzenie w "Śnie sów", jeszcze bardziej podoba mi się pomysł na umieszczenie powieści w powieści, z narratorem dyskretnie wychylającym się zza fabuły. Formalnie wszystko jest w porządku, jednak w nadmorskim raju Sosnowskiego nie potrafiłam się odnaleźć – przeszkadzał mi nadmiar wrażeń i mało autentyczny Jarko. Książkowy Kołobrzeg opuszczałam z ulgą, paradoksalnie zabrakło mi w nim powietrza.

Więcej tu:
http://czytankianki.blogspot.com/2016/05/sen-sow.html

Bardzo podobają mi się zmienne czasoprzestrzenie w "Śnie sów", jeszcze bardziej podoba mi się pomysł na umieszczenie powieści w powieści, z narratorem dyskretnie wychylającym się zza fabuły. Formalnie wszystko jest w porządku, jednak w nadmorskim raju Sosnowskiego nie potrafiłam się odnaleźć – przeszkadzał mi nadmiar wrażeń i mało autentyczny Jarko. Książkowy Kołobrzeg...