Droga 816

Niestety, mocno mnie rozczarowała. Sporo nudnych fragmentów. Sytuację ratują opisy przyrody, a szczególnie ptaków, na których Autor doskonale się zna. Dobry temat, niezły pomysł, ale wykonanie do mnie nie przemawia.

Niestety, mocno mnie rozczarowała. Sporo nudnych fragmentów. Sytuację ratują opisy przyrody, a szczególnie ptaków, na których Autor doskonale się zna. Dobry temat, niezły pomysł, ale wykonanie do mnie nie przemawia.

Pokaż mimo to

W świecie, w którym nawet do sklepu za rogiem jedzie się samochodem, Autor idzie. Idzie wzdłuż granicy - kraju, ale także swojej wytrzymałości. I myślę, że wytrzymałości wielu czytelników, bo właściwie idzie zamiast nich. Ilu z was było ostatnio na długim spacerze za miastem? Ilu miało czas, by przyjrzeć się uważnie otaczającemu światu? Warto zatrzymać się na moment, przeczytać książkę i ruszyć własną drogą.

W świecie, w którym nawet do sklepu za rogiem jedzie się samochodem, Autor idzie. Idzie wzdłuż granicy - kraju, ale także swojej wytrzymałości. I myślę, że wytrzymałości wielu czytelników, bo właściwie idzie zamiast nich. Ilu z was było ostatnio na długim spacerze za miastem? Ilu miało czas, by przyjrzeć się uważnie otaczającemu światu? Warto zatrzymać się na moment,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna opowieść drogi, po tej cudownej najbardziej wschodnioeuropejskiej trasie w naszym kraju. Po przeczytaniu udałem się w tamten rejon i objechałem tą drogę. Książka nie jest przewodnikiem, ale literacką opowieścią o kulturze, ludziach i przyrodzie polskiego pogranicza na Lubelszczyźnie.

Świetna opowieść drogi, po tej cudownej najbardziej wschodnioeuropejskiej trasie w naszym kraju. Po przeczytaniu udałem się w tamten rejon i objechałem tą drogę. Książka nie jest przewodnikiem, ale literacką opowieścią o kulturze, ludziach i przyrodzie polskiego pogranicza na Lubelszczyźnie.

Pokaż mimo to

Coś poszło nie tak. A mogło być ciekawie.
Nie podobało mi się to. Nie podobał mi się język, styl, na jaki silił się autor. Nie mogłam skupić się na treści, bo język skutecznie mi przeszkadzał. Gdyby było to dłuższe, to miałabym problem ze skończeniem.

Prawie że atlas przyrodniczo-ornitologiczny z tego wyszedł, tylko zdjęć ptaszków i roślinek brak. Ale nazw łacińskich to i owszem, całkiem sporo. Tyle tylko, że to książka o drodze, nie o ptaszkach. Tytułowa droga 816 to „Nadbużanka”, biegnąca wzdłuż granicy polsko-białoruskiej i polsko-ukraińskiej. Dalej już tylko Bug, wschód, nie-Unia, prawosławie, „tam”.

Liczyłam na literaturę faktu, dostałam pretensjonalne, niemalże pretendujące do miana poezji opisy wewnętrznych przeżyć i odczuć autora. Właśnie, za dużo autora w tej książce. Przecenia chyba swoją rolę i swoje bycie „tam”.
„Nie mogą uwierzyć, że ktoś idzie pieszo. Z Horodła do Terespola. Że nie samochodem, chociaż autobusem. Patrzą z politowaniem, niektórzy stukają się w głowę. Nie rozumieją, dlaczego ten cudak właśnie nie jest w pracy i nie zarabia pieniędzy. Znikają w chałupach, by opowiedzieć domownikom w napotkanym dziwie”. (s.50)

A mnie się wierzyć nie chce, że tamtejszy mieszkaniec, który sam jest w domu, dziwi się, że jakiś pieszy, przechodzień, w pracy nie siedzi, tylko wędruje.

„Za wysokim wezgłowiem jednego z nagrobków krucha babuleńka poutykała rozmaite przyrządy do pielęgnowania pamięci o zmarłych: pastę, szmatę, szczotki i miotełkę.” (s.44)

Nieco autor spłycił to, co uważam za pielęgnowanie pamięci o zmarłych.

Do tego katolicy są średnio fajni, bo przecież wszyscy z nich niszczą to, co prawosławne. Prawosławni to już co innego, dobrzy, dbają o swoją kulturę. Ja jednak wolę myśleć, że Wschód to przenikanie się kultur, a nie ich przeciwstawianie.

Cierpliwości do czytania życzę, jeśli ktoś z Was zechce jednak po tę książkę sięgnąć.

https://tak-sobie-czytam.blogspot.com/2018/01/droga-816-micha-ksiazek-882017.html

Coś poszło nie tak. A mogło być ciekawie.
Nie podobało mi się to. Nie podobał mi się język, styl, na jaki silił się autor. Nie mogłam skupić się na treści, bo język skutecznie mi przeszkadzał. Gdyby było to dłuższe, to miałabym problem ze skończeniem.

Prawie że atlas przyrodniczo-ornitologiczny z tego wyszedł, tylko zdjęć ptaszków i roślinek brak. Ale nazw łacińskich to i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książek to dla mnie kolejna metamorfoza Stasiuka (po Olszewskim, Szczerku i in.). Z domieszką ornitologii, 'studenckiego' łażenia wzdłuż drogi, łapania stopa i gadania z każdym napotkanym człowiekiem.
Mnie przekonał ten styl narracji. Czuć w nim autentyczną fascynację pokonywaną przestrzenią.

Książka słabo wydana, więc średnia na prezent.

Książek to dla mnie kolejna metamorfoza Stasiuka (po Olszewskim, Szczerku i in.). Z domieszką ornitologii, 'studenckiego' łażenia wzdłuż drogi, łapania stopa i gadania z każdym napotkanym człowiekiem.
Mnie przekonał ten styl narracji. Czuć w nim autentyczną fascynację pokonywaną przestrzenią.

Książka słabo wydana, więc średnia na prezent.

Pokaż mimo to

"(...) przyłapałem życie na gorącym uczynku. Samiec dzięcioła średniego siadł na samicy (...). Tak to się odbyło. Kopulacja dzięciołów średnich trwa niecałe dwie sekundy, łatwo więc było ten moment zmierzyć. A zaraz potem na gorącym uczynku przyłapałem śmierć: sóweczka, sowa mniejsza niż dłoń, taszczyła do dziupli coś, co jeszcze żyło (...). I tak na zmianę, raz życiem po oczach, raz śmiercią w nozdrza."

Książka, którą dostałam w prezencie. Autor pisze pięknym poetyckim językiem o rzeczach ładnych i brzydkich, wschodnich miasteczkach i wioskach, prostych ludziach, ptakach i roślinności. Dużo przemyśleń, nie jest to typowa książka podróżnicza.

Nie jest lekka, wymaga cierpliwości przy czytaniu (tak przynajmniej było w moim przypadku).

"(...) przyłapałem życie na gorącym uczynku. Samiec dzięcioła średniego siadł na samicy (...). Tak to się odbyło. Kopulacja dzięciołów średnich trwa niecałe dwie sekundy, łatwo więc było ten moment zmierzyć. A zaraz potem na gorącym uczynku przyłapałem śmierć: sóweczka, sowa mniejsza niż dłoń, taszczyła do dziupli coś, co jeszcze żyło (...). I tak na zmianę, raz życiem po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która miała spory potencjał, ale coś nie wyszło. Mamy ciekawego autora, którego debiutancki "Jakuck" naprawdę mi się podobał; mamy ciekawy temat, drogi z pogranicza łączącej dwa światy, ale też historię i obecny opis naszej ściany wschodniej. I mamy też motyw drogi - Droga krajowa 816, ale ja już miałem w głowie polską wersję Route 66, matki wszystkich dróg, tylko w naszej skali i z naszym ładunkiem kulturowym i historycznym. Więc co nie wyszło ?

W pierwszej kolejności styl: zamiast reportażu, coś z pogranicza reportażu właśnie, historii, filozofii oraz transcendentalnych obserwacji z pogranicza jawy i snu ... i przewodnika ornitologicznego. Jednym słowem za dużo tego, naprawdę nie muszę znać każdego ptaka, jaki rezyduje w okolicy Bugu. A zwłaszcza po łacinie. Poważnie; gdybym chciał, sięgnął bym po inną książkę. I ja wiem, że ornitolog i tak dalej, ale skoro już taka forma i taki wyróżnik, może niegłupim pomysłem byłoby wrzucenie paru zdjęć tej dzikiej przyrody czy nawet miejsc i ludzi których spotkał ? Druga sprawa, nie da się uciec od porównań ze Stasiukiem, bo i temat podobny, i styl (stara się być) podobny, nawet podział książki na tytułowane mikro-rozdziały zupełnie jak u Stasiuka. Tylko że to co u niego wychodzi naturalnie, tu wyszło pretensjonalnie. Nie jest to książka zła, miejscami da się wciągnąć i poczuć klimat polskiego pogranicza, ale biorąc pod uwagę czym mogła by być, rozczarowanie okazało się spore.

Książka, która miała spory potencjał, ale coś nie wyszło. Mamy ciekawego autora, którego debiutancki "Jakuck" naprawdę mi się podobał; mamy ciekawy temat, drogi z pogranicza łączącej dwa światy, ale też historię i obecny opis naszej ściany wschodniej. I mamy też motyw drogi - Droga krajowa 816, ale ja już miałem w głowie polską wersję Route 66, matki wszystkich dróg, tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poprzednią książką autora byłam zachwycona. "Jakuck" był świetnie napisany, przenosił w inny świat. "Droga 816" jak na reportaż jest za mało osadzona w miejscu akcji. Autor za bardzo odpłynął. Pozwolił sobie na za dużą ilość refleksji filozoficznych, społecznych. Trudno było wczuć się w rzeczywistość jaką opisywał, bo za mocno była ona przesiąknięta jego subiektywnym podejściem. Lektura ta może być pełnowartościowa dla czytelników, którzy mieli okazje sami poznać realia opisywanej drogi, jednak dla tych, co dopiero chcą czegoś się dowiedzieć, może to być trudne.
Od strony technicznej, wydawałoby się, że książkę czytać będzie się łatwo. Krótkie rozdziały, dobra czcionka. Jednak język w jakim jest napisana skutecznie to spowolnił. Jest to moja pierwsza ksiażka od bardzo długiego czassu, której nie byłam w stanie przeczytać do końca, niestety.

Poprzednią książką autora byłam zachwycona. "Jakuck" był świetnie napisany, przenosił w inny świat. "Droga 816" jak na reportaż jest za mało osadzona w miejscu akcji. Autor za bardzo odpłynął. Pozwolił sobie na za dużą ilość refleksji filozoficznych, społecznych. Trudno było wczuć się w rzeczywistość jaką opisywał, bo za mocno była ona przesiąknięta jego subiektywnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardziej przypomina poezję niż prozę czy reportaż. Pisanie uważne, w zachwycie i w zadziwieniu światem, w zrozumieniu natury, a także z refleksją nad historią, człowiekiem, pograniczem kultur. Refleksją lakoniczną, ale zawsze trafną, bogatą w nieoczywiste konotacje, czasem gorzką. Bez egzaltacji, choć bywa, że trochę w chmurach. Nie za bardzo. To książka niedzisiejsza, nienowoczesna. Autor widzi, chłonie więcej i więcej też potrafi opisać. Słowem ożywia pejzaże, jednocześnie te słowa szanując. Nigdy ich nie nadużywa. To zresztą książka nie tylko o drodze, ale właśnie też – podobnie jak w „Jakucku” – o słowach, nazwach, o tym, jak zapisuje się w nich historia, pamięć, jak w nich odbija się świat. I o chodzeniu – o upartej potrzebie robienia kolejnych kroków, odsłaniania piechotą kolejnych miejsc i punktów na mapie.

Bardziej przypomina poezję niż prozę czy reportaż. Pisanie uważne, w zachwycie i w zadziwieniu światem, w zrozumieniu natury, a także z refleksją nad historią, człowiekiem, pograniczem kultur. Refleksją lakoniczną, ale zawsze trafną, bogatą w nieoczywiste konotacje, czasem gorzką. Bez egzaltacji, choć bywa, że trochę w chmurach. Nie za bardzo. To książka niedzisiejsza,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autor podróżuje wzdłuż wschodniej granicy Polski, ale nie jest to typowa podróż od punktu A do punktu B. On czegoś szuka. Szuka niespiesznie, uważnie i cierpliwie. Szuka w ptasich głosach, procesach przyrodniczych, elementach krajobrazu, gestach i słowach ludzi... Szuka Wschodu, bo Wschód stał się jego częścią. Wschód, który zdaje się nie mieć końca, ale ma swój początek. Dla Autora to jest tytułowa droga 816 i rzeka Bug. Obija się więc o tą "limes" i poszukuje okruchów Wschodu tu gdzie może powiedzieć, że jest u siebie, chociaż do końca nie jest "tutejszy". I zdaje sobie z tego sprawę. Jako "nietutejszy" dostrzega rzeczy, których nie widzą autochtoni, na dodatek jest skażony wiedzą przyrodniczą i tą wiedzą dzieli się z czytelnikiem obficie. Pod względem estetyki cała opowieść ma więcej wspólnego z poezją niż reportażem. Byłem zachwycony ta opowieścią od pierwszych linijek i czytałem nieśpiesznie, jak nieśpieszna była wędrówka Autora wzdłuż limes orientalis.

Autor podróżuje wzdłuż wschodniej granicy Polski, ale nie jest to typowa podróż od punktu A do punktu B. On czegoś szuka. Szuka niespiesznie, uważnie i cierpliwie. Szuka w ptasich głosach, procesach przyrodniczych, elementach krajobrazu, gestach i słowach ludzi... Szuka Wschodu, bo Wschód stał się jego częścią. Wschód, który zdaje się nie mieć końca, ale ma swój początek....

więcej

mniej

Pokaż mimo to