Kokaina

Zlepek absurdalnych, ale w pewien sposób prawdziwych myśli w narkotycznym amoku. Bez większego składu i ładu. Momentami czytało się na siłę, zatrzymując się jedynie na urywkach, które raziły prostotą i prawdziwością. Te warto zapamiętać. Mimo wszystko jest tu czuć pisanie na siłę, byle by mieć coś do napisania i wydania. Po co? Na raz i na zapomnienie, ze powstało takie niechlujne dzieło, które mogło być napisane o wiele lepiej. Może to już przykre zmęczenie materiału.

Zlepek absurdalnych, ale w pewien sposób prawdziwych myśli w narkotycznym amoku. Bez większego składu i ładu. Momentami czytało się na siłę, zatrzymując się jedynie na urywkach, które raziły prostotą i prawdziwością. Te warto zapamiętać. Mimo wszystko jest tu czuć pisanie na siłę, byle by mieć coś do napisania i wydania. Po co? Na raz i na zapomnienie, ze powstało takie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Kokaina" jest wielkim wyznaniem egzystencjalnym. To mocna książka. Barbara Rosiek miała swój sposób na pisanie książek. Pisała jak chciała i miała wielki talent. To są fakty. Książki zdobywają nasze serce lub nie, ale trudno łatwo silić się na komentarze, które podważają wartość dzieła, kiedy nie zrobi się studium literackiego utworu, ale to wymaga przygotowania, stąd unikam pochopnych opinii. Jak ważne są książki Barbary Rosiek wskazuje fakt, ile emocji wzbudzają, że czytelnik nie jest w stanie przejść obojętnie, książki autorki oddziałują na świadomość. To fenomen twórczy. Wiele książek przepada bez reakcji. "Kokaina" to wielkie studium duszy ludzkiej. Zmierzenie się z tym, na co mało kto ma odwagę. Basia robiła to w swoim wielkim stylu (i miała do tego przygotowanie), nie idąc na kompromis w tworzeniu - miała swoją wizję. Katarzyna Lisowska (rocznik 90).

"Kokaina" jest wielkim wyznaniem egzystencjalnym. To mocna książka. Barbara Rosiek miała swój sposób na pisanie książek. Pisała jak chciała i miała wielki talent. To są fakty. Książki zdobywają nasze serce lub nie, ale trudno łatwo silić się na komentarze, które podważają wartość dzieła, kiedy nie zrobi się studium literackiego utworu, ale to wymaga przygotowania, stąd...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ocenianie czyjegoś życia w skali od 1 do 10? Niewykonalne.

Ocenianie czyjegoś życia w skali od 1 do 10? Niewykonalne.

Pokaż mimo to

"Jasność bez światła.
Ciemność bez mroku.
Każdy nosi w sobie niespełnioną miłość."

"Kim jest ten, który porzuca swe dziecko?
Kim był, kiedy je rodził?"

"Każdy ukrywa jakiś nałóg - seks, pieniądze, alkohol, władzę, sadyzm. Jedynie powszechne palenie papierosów jest akceptowane i nikt nie przeklina chorych na raka płuc czy krtani, współczuje im, odwiedza w szpitalu i chodzi na pogrzeby z mową pośmiertną o zasługach. Ten gatunek samobójców jest zawsze uświęcany. Nigdy nie potrafiłam tego zrozumieć."

"Nie wierzę w piekło, czyściec i takie tam duperele. To wszystko jest tutaj, tam od razu spotkamy się z NIM."

"Sądziłam, że nad ziemią zwisa Wielka Dupa, która co jakiś czas obsrywa, w zależności od kierunku wiatru, różne miasta, kraje, ludzi."

"Jasność bez światła.
Ciemność bez mroku.
Każdy nosi w sobie niespełnioną miłość."

"Kim jest ten, który porzuca swe dziecko?
Kim był, kiedy je rodził?"

"Każdy ukrywa jakiś nałóg - seks, pieniądze, alkohol, władzę, sadyzm. Jedynie powszechne palenie papierosów jest akceptowane i nikt nie przeklina chorych na raka płuc czy krtani, współczuje im, odwiedza w szpitalu i chodzi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Muszę przyznać, że bardzo długo zwlekałam z oceną tej książki, chyba dlatego, że tak trudno sklasyfikować ją do jakiegokolwiek gatunku. Naprawdę sporym wysiłkiem było dotrwanie do jej końca. Brak ciągłości fabuły pozwala wysnuć wniosek, że napisanie tej książki zajęło autorce bardzo mało czasu i raczej nie włożyła w nią serca. Długie opisy stanów wewnętrznych autorki, brutalna prawda, choć dalej prawda, która w niczym nie przypomina słów piosenki K. Nosowskiej, pod tym samym tytułem [Pani z panią piją dżin/Biją dzwony din din din/Świt świt świt jak u Bergmana/Kokaina kot się skrada/Cyt cyt cyt ukochana/Jaka pani dzisiaj blada.] Przyznam szczerze, z wielkim smutkiem, bo panią Rosiek bardzo lubię, że dawno nie czytałam nic tak słabego. Po dobrym starcie z ''Pamiętnikiem narkomanki'' autorka wyraźnie straciła zapał literacki. Nie raz podczas czytania ''Kokainy'' miałam wrażenie, że przenoszę się do całkiem odmiennego świata, w którym nic nie ma swojego porządku, który przypomina kompletny chaos, tak jak dzieje się to w głowie głównej bohaterki. Cóż, lektura zdecydowanie nie jest dla wszystkich, w szczególności dla osób wrażliwych, pozbawionych mocnych nerwów. Może być przydatnym dodatkiem dla osób, które interesują się psychologią.

Muszę przyznać, że bardzo długo zwlekałam z oceną tej książki, chyba dlatego, że tak trudno sklasyfikować ją do jakiegokolwiek gatunku. Naprawdę sporym wysiłkiem było dotrwanie do jej końca. Brak ciągłości fabuły pozwala wysnuć wniosek, że napisanie tej książki zajęło autorce bardzo mało czasu i raczej nie włożyła w nią serca. Długie opisy stanów wewnętrznych autorki,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

paskudne wynurzenia.

paskudne wynurzenia.

Pokaż mimo to

Po "przeczytaniu" a dokładniej po przebrnięciu kilkudziesięciu stron "Pamiętnik Narkomanki" po prostu ją porzuciłem z wielu powodów. Myślałem, że z tą książką będzie inaczej, sporo osób mi ją polecało słowami "to co się tam dzieje to kosmos" itp. to pomyślałem, że jednak się za nią zabiorę. Niestety od samego początku nie przypadła mi do gustu, czytając tę książkę czekałem na jakieś "wow" a tu nic, nudna strasznie, jedyne ciekawe co w niej było to wzory chemiczne i nic poza tym. Także osobiście nie polecam.

Po "przeczytaniu" a dokładniej po przebrnięciu kilkudziesięciu stron "Pamiętnik Narkomanki" po prostu ją porzuciłem z wielu powodów. Myślałem, że z tą książką będzie inaczej, sporo osób mi ją polecało słowami "to co się tam dzieje to kosmos" itp. to pomyślałem, że jednak się za nią zabiorę. Niestety od samego początku nie przypadła mi do gustu, czytając tę książkę czekałem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książkę sięgnąłem od niechcenia w bibliotece. Akurat nie miałem co robić, była krótka, zacząłem czytać.

Straszny bełkot. Z treści wywnioskowałem, że autorka pisała go będąc pod wpływem narkotyków, toteż ciekawy byłem co z tej losowej zbieraniny zdań w końcu wyniknie. Okazało się bowiem, że nic. Książka nie ma żadnej fabuły i całą jej treść można sprowadzić do kilku słów - bełkot ćpunki, która sama zbytnio nie wie co pisze.

Dopiero po lekturze dowiedziałem się z Wikipedii, że nie są to przeżycia Pani Barbary, choć umieściła siebie jako pierwszoosobowego narratora i główną bohaterkę, a zbiór przeżyć i wrażeń jej pacjentów. Tym bardziej nie przemawia do mnie zarówno treść jak i forma książki, choć rozumiem cały ten zabieg i czemu miał służyć.

Parafrazując tekst pewnego rapera: Rutkowski nie przejmie sprawy, bowiem książka mnie nie porwała.

Po książkę sięgnąłem od niechcenia w bibliotece. Akurat nie miałem co robić, była krótka, zacząłem czytać.

Straszny bełkot. Z treści wywnioskowałem, że autorka pisała go będąc pod wpływem narkotyków, toteż ciekawy byłem co z tej losowej zbieraniny zdań w końcu wyniknie. Okazało się bowiem, że nic. Książka nie ma żadnej fabuły i całą jej treść można sprowadzić do kilku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po sukcesie Pamiętnika narkomanki ta pozycja wydaje się być marnym streszczeniem. Opisy, choć w dalszym ciągu pobudzające wyobraźnię nie robią już na czytelniku takiego wrażenia.
Niestety, ale mam wrażenie, że autorka "zachłysnęła" się sukcesem swojej pierwszej książki i na siłę próbowała napisać kolejne....

Po sukcesie Pamiętnika narkomanki ta pozycja wydaje się być marnym streszczeniem. Opisy, choć w dalszym ciągu pobudzające wyobraźnię nie robią już na czytelniku takiego wrażenia.
Niestety, ale mam wrażenie, że autorka "zachłysnęła" się sukcesem swojej pierwszej książki i na siłę próbowała napisać kolejne....

Pokaż mimo to

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2017/01/kokaina-barbara-rosiek.html

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2017/01/kokaina-barbara-rosiek.html

Pokaż mimo to