,,Kokaina-zwierzenia narkomanki" to biograficzna historia Barbary Rosiek. Jest to trudna w odbiorze biografia, w końcu jest tutaj mowa o narkomani, anoreksji, problemach ze zdrowiem psychicznym. Jednak ciężko mi jest napisać coś więcej o tej książce po za tym że porusza trudne tematy. Nie ma tu nic ,,ciekawego'' jeśli można tak to napisać, chociaż to raczej nie było sensem tworzenia tej biografii, po prostu nie podobała mi się.

,,Kokaina-zwierzenia narkomanki" to biograficzna historia Barbary Rosiek. Jest to trudna w odbiorze biografia, w końcu jest tutaj mowa o narkomani, anoreksji, problemach ze zdrowiem psychicznym. Jednak ciężko mi jest napisać coś więcej o tej książce po za tym że porusza trudne tematy. Nie ma tu nic ,,ciekawego'' jeśli można tak to napisać, chociaż to raczej nie było sensem...

Książka opowiada o osobistej przygodzie autorki, która wkracza w brutalny świat nałogu-świat rządzący się swoimi prawami,gdzie ciało staje się towarem, za który można kupić upragnioną działkę.

Historia nie należy do najmilszych opowieści, ale jednak warto spróbować przeczytać raz do czasu o tym co się dzieje nie tylko na świecie, a także w Polsce. Podczas opowiadania są przeplatane tematy- używki, molestowanie, anoreksja, szpital psychiatryczny, a nawet nierozumienie ze strony rodziców.

Dziewczyna zaczyna swoją przygodę z kokaina poprzez miłość, która w tamtych czasach nie była pokazywana, nie wiedziała jak to jest być kochanym, jak to jest się uśmiechać, jak to mieć osobę, która będzie cię wspierać. Była całkiem sama i zdała się na nieodwracalny los.

Możemy zauważyć, że autorka zmierza do zakończenia swojego życia, wszystko co robi jest pod jakimś pretekstem. Zaczyna zwiększać dawki, liczby robią się coraz większe, a ona nie potrafi nad tym zapanować. W końcu trafia do szpitala, gdzie jest pod nadzorem kontrolowana. Po czasie spędzonym w zamknięciu udaję jej się chociaż przytyć i wyglądać o wiele lepiej, ale jak wiemy nie wszystko dobre ,co sie dobrze kończy.

Niestety autorka jaki ustawiła sobie cel tak go osiągnęła. Dla mnie to była kolejna przygoda z nią i było ciekawie zobaczyć jak świat wygląda podczas krytycznych chwil. Mogłam zobaczyć, że ludzie nie ważne jak będą się zachowywać i co będą robić to nadal w głębi głowy będą mieć te przykre chwilę, która doprowadziły do takiego stanu, w którym się znajdują. Dodam na koniec, że to nie jest łatwa książka i uważam, że trzeba wczuć się w tą postać, która opisuję przebieg zdarzeń.

Książka opowiada o osobistej przygodzie autorki, która wkracza w brutalny świat nałogu-świat rządzący się swoimi prawami,gdzie ciało staje się towarem, za który można kupić upragnioną działkę.

Historia nie należy do najmilszych opowieści, ale jednak warto spróbować przeczytać raz do czasu o tym co się dzieje nie tylko na świecie, a także w Polsce. Podczas opowiadania są...

wstrząsająca rzeczywistość inna niż w podkolorowanym Pamiętniku

wstrząsająca rzeczywistość inna niż w podkolorowanym Pamiętniku

Bardzo dobra książka, nie czyta się jej łatwo i trzeba ją zrozumieć. Mnie osobiście bardzo wciągnęła do tego stopnia, że zapomniałam o własnym głodzie. Czytając ją odniosłam wrażenie, że są to myśli osoby pod wpływem, co mnie osobiście bardzo fascynowało.

Bardzo dobra książka, nie czyta się jej łatwo i trzeba ją zrozumieć. Mnie osobiście bardzo wciągnęła do tego stopnia, że zapomniałam o własnym głodzie. Czytając ją odniosłam wrażenie, że są to myśli osoby pod wpływem, co mnie osobiście bardzo fascynowało.

kokainowy obłęd zaklęty w książce

kokainowy obłęd zaklęty w książce

Wulgarna, szokująca, pornograficzna, grafomańska... i niepokojąca.

"Jest to jedynie fikcja literacka. Taką przynajmniej mam nadzieję."
Z drugiej strony jednak autorka przyznaje: "To ja, Barbara Rosiek, byłam przez ponad miesiąc po drugiej stronie lustra. Zobaczyłam tam przeszłość, która się wydarzyła i przyszłość, która mogła się spełnić, gdybym nie wróciła na czas".

Czyli jednak przynajmniej część opisanych wydarzeń (przeszłość) była prawdą.

"Pamiętnik narkomanki" był świetny, ale zostawił wiele niedomówień.

Autorka pisała o traumie, przez którą chciała się zabić, mając 16 lat. Nie sprecyzowała.
Pisała, że nie pamięta swego dzieciństwa do 13 roku życia... brak wspomnień jest typowy dla syndromu wyparcia.
W drugiej części ("Oswajanie zwierza"): "Bałam się sama przed sobą powrotu do tamtych lat. Bałam się tamtych wspomnień z dzieciństwa, kiedy musiałam wybierać rzeczy, które pozostawiały obrzydzenie, niechęć przyprawiającą o nieznany obłęd."
Pisała o problemach z "nimi" - rodzicami, od których to problemów próbowała się odciąć poprzez ucieczkę w narkotyki.
Najpierw byli rodzice w liczbie mnogiej, potem już tylko matka. Co stało się z ojcem bohaterki?
Najpierw mieszkała z nimi, potem nagle zostaje w mieszkaniu sama z psem.

"Kokaina" odpowiada na te pytania, wypełniając białe plamy niedomówień i półsłówek.

Nie jest to więc wyłącznie fikcja, i to najbardziej niepokoi...

Już w "Pamiętniku" bohaterka przyznaje, że jako nastolatka próbowała kokainy. "Zwierzenia" rozwijają ten wątek, pokazując jak mogłyby potoczyć się losy bohaterki, gdyby na próbach się nie skończyło...

Wulgarna, szokująca, pornograficzna, grafomańska... i niepokojąca.

"Jest to jedynie fikcja literacka. Taką przynajmniej mam nadzieję."
Z drugiej strony jednak autorka przyznaje: "To ja, Barbara Rosiek, byłam przez ponad miesiąc po drugiej stronie lustra. Zobaczyłam tam przeszłość, która się wydarzyła i przyszłość, która mogła się spełnić, gdybym nie wróciła na...

Nie skreślam jej całkowice, lecz to nie był dla niej odpowiedni czas w moim życiu. Może kiedyś gdy nasze drogi się zejdą, będę w stanie ją przeczytać.

Nie skreślam jej całkowice, lecz to nie był dla niej odpowiedni czas w moim życiu. Może kiedyś gdy nasze drogi się zejdą, będę w stanie ją przeczytać.

Tę pisarkę albo się lubi, albo nie. Ja lubię. Czytałam bardzo dawno temu i pamiętam, że wtedy Kokaina mnie wciągnęła bez reszty. Czy dzisiaj byłoby tak samo? Nie wiem, może i jeszcze to sprawdzę.

Tę pisarkę albo się lubi, albo nie. Ja lubię. Czytałam bardzo dawno temu i pamiętam, że wtedy Kokaina mnie wciągnęła bez reszty. Czy dzisiaj byłoby tak samo? Nie wiem, może i jeszcze to sprawdzę.

"Kokaina" jest wielkim wyznaniem egzystencjalnym. To mocna książka. Barbara Rosiek miała swój sposób na pisanie książek. Pisała jak chciała i miała wielki talent. To są fakty. Książki zdobywają nasze serce lub nie, ale trudno łatwo silić się na komentarze, które podważają wartość dzieła, kiedy nie zrobi się studium literackiego utworu, ale to wymaga przygotowania, stąd unikam pochopnych opinii. Jak ważne są książki Barbary Rosiek wskazuje fakt, ile emocji wzbudzają, że czytelnik nie jest w stanie przejść obojętnie, książki autorki oddziałują na świadomość. To fenomen twórczy. Wiele książek przepada bez reakcji. "Kokaina" to wielkie studium duszy ludzkiej. Zmierzenie się z tym, na co mało kto ma odwagę. Basia robiła to w swoim wielkim stylu (i miała do tego przygotowanie),nie idąc na kompromis w tworzeniu - miała swoją wizję. Katarzyna Lisowska (rocznik 90).

"Kokaina" jest wielkim wyznaniem egzystencjalnym. To mocna książka. Barbara Rosiek miała swój sposób na pisanie książek. Pisała jak chciała i miała wielki talent. To są fakty. Książki zdobywają nasze serce lub nie, ale trudno łatwo silić się na komentarze, które podważają wartość dzieła, kiedy nie zrobi się studium literackiego utworu, ale to wymaga przygotowania, stąd...

"Jasność bez światła.
Ciemność bez mroku.
Każdy nosi w sobie niespełnioną miłość."

"Kim jest ten, który porzuca swe dziecko?
Kim był, kiedy je rodził?"

"Każdy ukrywa jakiś nałóg - seks, pieniądze, alkohol, władzę, sadyzm. Jedynie powszechne palenie papierosów jest akceptowane i nikt nie przeklina chorych na raka płuc czy krtani, współczuje im, odwiedza w szpitalu i chodzi na pogrzeby z mową pośmiertną o zasługach. Ten gatunek samobójców jest zawsze uświęcany. Nigdy nie potrafiłam tego zrozumieć."

"Nie wierzę w piekło, czyściec i takie tam duperele. To wszystko jest tutaj, tam od razu spotkamy się z NIM."

"Sądziłam, że nad ziemią zwisa Wielka Dupa, która co jakiś czas obsrywa, w zależności od kierunku wiatru, różne miasta, kraje, ludzi."

"Jasność bez światła.
Ciemność bez mroku.
Każdy nosi w sobie niespełnioną miłość."

"Kim jest ten, który porzuca swe dziecko?
Kim był, kiedy je rodził?"

"Każdy ukrywa jakiś nałóg - seks, pieniądze, alkohol, władzę, sadyzm. Jedynie powszechne palenie papierosów jest akceptowane i nikt nie przeklina chorych na raka płuc czy krtani, współczuje im, odwiedza w szpitalu i chodzi...