Hen. Na północy Norwegii

O trudach życia na mroźnej północy Norwegii, ale także o problemach jakie dotykają każdą mniejszość oraz rdzennych mieszkańców na całym świecie, czyli nic nowego. Urocze miejsce na swój sposób. Przytaczane historie nieprzesadnie ciekawe.

O trudach życia na mroźnej północy Norwegii, ale także o problemach jakie dotykają każdą mniejszość oraz rdzennych mieszkańców na całym świecie, czyli nic nowego. Urocze miejsce na swój sposób. Przytaczane historie nieprzesadnie ciekawe.

Fascynująca podróż na północ Norwegii, która generalnie kojarzyć się może tylko z zimnem, śniegiem i reniferami. Polecam szczególnie osobom, które sądzą, że nic ciekawego nie można napisać o prowincji państwa uchodzącego ze jedno z najlepszych miejsc do życia. Niebanalna historia i losy ludzi. Polecam.

Fascynująca podróż na północ Norwegii, która generalnie kojarzyć się może tylko z zimnem, śniegiem i reniferami. Polecam szczególnie osobom, które sądzą, że nic ciekawego nie można napisać o prowincji państwa uchodzącego ze jedno z najlepszych miejsc do życia. Niebanalna historia i losy ludzi. Polecam.

Zima w języku norweskim ma rodzaj męski. Po powrocie zimą z północnej części tego skandynawskiego kraju do Polski docenia się długość dnia. Klimat książki oddaje północno-norweskie warunki pogodowe mające wpływ na wszystko co składa się na (prze)życie. Gorąco polecam.

Zima w języku norweskim ma rodzaj męski. Po powrocie zimą z północnej części tego skandynawskiego kraju do Polski docenia się długość dnia. Klimat książki oddaje północno-norweskie warunki pogodowe mające wpływ na wszystko co składa się na (prze)życie. Gorąco polecam.

Ech, nasłuchałam się, że reportaże Wiśniewskiej to sztos, że się nie śpi po nocach, że emocje - i może miałam za duże oczekiwania?

Podejrzewam, że gdyby Ilona Wiśniewska zabrała się za jakiś ciekawszy temat, faktycznie byłaby petarda, a tu cóż: warsztat autorki ciekawszy niż opisywana historia. To nie to, że wojenne zniszczenia Finnmarku, że trudne doświadczenia codziennego bytowania na dalekiej północy czy wreszcie kwestie etniczne nie mają swojej wagi, znaczenia, ładunku dramatyzmu. Po prostu za nic nie mogłam zobaczyć w nich niczego ciekawego ani emocjonalnie bliskiego - zakładam, że nie moja wrażliwość, bo nic nie mogę zarzucić autorce.

Nie zniechęcam się, w kolejce czeka "Lud".

Ech, nasłuchałam się, że reportaże Wiśniewskiej to sztos, że się nie śpi po nocach, że emocje - i może miałam za duże oczekiwania?

Podejrzewam, że gdyby Ilona Wiśniewska zabrała się za jakiś ciekawszy temat, faktycznie byłaby petarda, a tu cóż: warsztat autorki ciekawszy niż opisywana historia. To nie to, że wojenne zniszczenia Finnmarku, że trudne doświadczenia...

Norweski pierwowzór robiących obecnie furorę "27 Śmierci...". Opowieść nie tyle o najmroźniejszych krańcach Europy, co o ich mieszkańcach: rdzennych i napływowych, prawowitych z racji pochodzenia lub jako "cywilizowani" zdobywcy. Temat ważny, owszem, ale przedstawiony zbyt sucho, w scenerii stworzonej jakby naprędce, bez tych drobnych, a jednak ważnych szczegółów oddających klimat danego miejsca. Szkoda.

Norweski pierwowzór robiących obecnie furorę "27 Śmierci...". Opowieść nie tyle o najmroźniejszych krańcach Europy, co o ich mieszkańcach: rdzennych i napływowych, prawowitych z racji pochodzenia lub jako "cywilizowani" zdobywcy. Temat ważny, owszem, ale przedstawiony zbyt sucho, w scenerii stworzonej jakby naprędce, bez tych drobnych, a jednak ważnych szczegółów oddających...

W "Hen" Ilona Wiśniewska, mieszkająca na Spitsbergenie polska pisarka i reportażystka, opisuje daleką Północ, tym razem tę norweską, lądową. I jak zwykle, obok szeroko rozumianej natury, głównymi bohaterami tej książki są spotykani tam ludzie. I to przez pryzmat ich wspomnień, opowieści i doświadczeń poznajemy ten kawałek odległego świata. Odległego, choć zarazem bardzo bliskiego, uniwersalnego, głęboko ludzkiego.
Razem z bliskodziewięćdziesięcioletnim staruszkiem i jego synem odwiedzamy rybacką osadę Kjollefjord i śledzimy jej losy, od czasów rybnej prosperity przez pożogę II wojny światowej, po upadek przemysłu rybnego i wyludnienie wsi. Obok losów norweskich osadników Północy śledzimy rdzennych koczowników tamtych terenów, Saamów, i okrutny proces norwegizacji i wykorzeniania. Przed naszymi oczami, obok wszechobecnego śniegu, lodu, wiatru i ciemności migają  nam i iskry płonących stosów, gdzie w czasach chrystianizacji kilkaset "wiedzm i czarowników" straciło życie.
Odwiedzamy i Vardo, port na wschodnim krańcu Finnmarku, gdzie straszą opuszczone domy, bezpańskie przedmioty i szalejące orkany. I gdzie drugi człowiek, choćby i denerwujący, jest ocaleniem.
Ciekawie napisana, przejmująca, wciągająca książka, odmitologizująca Skandynawię i odsłaniająca jej nieoczywistą wielowymiarowość. Polecam 🙂 Podobnie jak i inne książki tej autorki. " Białe" już recenzowałam, wkrótce przyjdzie pora na  " Lud".

W "Hen" Ilona Wiśniewska, mieszkająca na Spitsbergenie polska pisarka i reportażystka, opisuje daleką Północ, tym razem tę norweską, lądową. I jak zwykle, obok szeroko rozumianej natury, głównymi bohaterami tej książki są spotykani tam ludzie. I to przez pryzmat ich wspomnień, opowieści i doświadczeń poznajemy ten kawałek odległego świata. Odległego, choć zarazem bardzo...

Myślałam, że będzie więcej treści o przyrodzie, życiu codziennym ludzi mieszkających w tamtym rejonie, że czytając będę czuła to zimno, ten siarczysty mróz i widziała oczami wyobraźni połacie pokryte śniegiem i lodem. No to tak nie do końca się sprawdziło. Dostałam rzeczywiście dużo informacji o mieszkańcach, ale większość dotyczyła historii. I właściwie mam wrażenie, że najwięcej treści było właśnie historycznych. Mam poczucie, że świetny i ciekawy temat nie został wyczerpująco ujęty. A szkoda.

Myślałam, że będzie więcej treści o przyrodzie, życiu codziennym ludzi mieszkających w tamtym rejonie, że czytając będę czuła to zimno, ten siarczysty mróz i widziała oczami wyobraźni połacie pokryte śniegiem i lodem. No to tak nie do końca się sprawdziło. Dostałam rzeczywiście dużo informacji o mieszkańcach, ale większość dotyczyła historii. I właściwie mam wrażenie, że...

Nie wiem dlaczego odniosłam takie wrażenie, ale autorka nie wzbudza zaufania. Za wszelką cenę stara się przedstawić czytelnikowi jako głos ciemiężonego ludu? Czy oby na pewno zrozumiała to miejsce?

Nie wiem dlaczego odniosłam takie wrażenie, ale autorka nie wzbudza zaufania. Za wszelką cenę stara się przedstawić czytelnikowi jako głos ciemiężonego ludu? Czy oby na pewno zrozumiała to miejsce?

Pierwsze co mi przychodzi na myśl, to stwierdzenie, że jest to opowieść o ludziach. Nic innego nie jest ważne, tylko ludzie i ich historia życia. Opowieść wciągająca, choć szczerze mówiąc liczyłam na opisy przyrody, które ograniczyły się tylko do zaznaczenia, że pada deszcz, śnieg czy zbliża się orkan, a tunelu jeszcze nie zbudowali lub już zbudowali. Szkoda. Według mnie dzięki opisom krajobrazu, jakby nie patrzeć dalekiego, egzotycznego dla przeciętnego czytelnika, książka by zyskała.

Pierwsze co mi przychodzi na myśl, to stwierdzenie, że jest to opowieść o ludziach. Nic innego nie jest ważne, tylko ludzie i ich historia życia. Opowieść wciągająca, choć szczerze mówiąc liczyłam na opisy przyrody, które ograniczyły się tylko do zaznaczenia, że pada deszcz, śnieg czy zbliża się orkan, a tunelu jeszcze nie zbudowali lub już zbudowali. Szkoda. Według mnie...

Temat dość niszowy, ale daje możliwość poznania fragmentu Norwegii jako kraju i historii, o której mało wiemy.

Temat dość niszowy, ale daje możliwość poznania fragmentu Norwegii jako kraju i historii, o której mało wiemy.