Hen. Na północy Norwegii

Smutna to książka ,przygnębiająca. Spodziewałam się czegoś innego, lekkiego . Nie podobał mi sie.

Smutna to książka ,przygnębiająca. Spodziewałam się czegoś innego, lekkiego . Nie podobał mi sie.

Pokaż mimo to

To jest taka bardzo prosta, prawdziwa opowieść, z momentami. Lekkimi podkresleniami. W sensie urokliwej delikatnej puenty. Tam są realni ludzie i ich życie piękne w swej codzienności. Relacje rodzinne, choć trudne i historia, choć okrutna. To tak naprawdę było, możesz poczuć to i każdy platek śniegu. Historie pozbierane przez podróżnika od mieszkańców dalekiej Północy a także smak zimnej kawy i każdego szorstkiego słowa, taka esencja, ktora chłonie się, gdy się nie jest u siebie w celu zapoznania się z tym co znajduje się gdzieś indziej. Noc polarna, bazyny, renifery, Saamowie, embargo na łososie, spalenie przez Niemców, czarownice, śnieg, śnieg i yoik.

To jest taka bardzo prosta, prawdziwa opowieść, z momentami. Lekkimi podkresleniami. W sensie urokliwej delikatnej puenty. Tam są realni ludzie i ich życie piękne w swej codzienności. Relacje rodzinne, choć trudne i historia, choć okrutna. To tak naprawdę było, możesz poczuć to i każdy platek śniegu. Historie pozbierane przez podróżnika od mieszkańców dalekiej Północy a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Reportaże Pani Wiśniewskiej czytam jednym tchem. Za pomocą rozmów z tubylcami, przedstawieniu własnych doświadczeń, dodając do tego tło historyczne i bardzo plastyczne opisy otoczenia czuć eteryczność i jakby "ducha" miejsc, które odwiedza. Dzięki niej zakochałam się w północy. W niebezpośredni sposób daje czytelnikowi bardzo bogaty obraz społeczności, ich problemów i życia jakie toczą. Z tekstu płynie taka melancholia pełna spokoju, ale też nie skażona od bolączek, z którymi boryka się współczesny Finnmark w Norwegii. Styl lekki i przejrzysty, autorka nie odbiega od tematu, w zasadzie bardzo mało upiększa opisywane sprawy i może dlatego czuć, że obraz, który dostajemy jest tak prawdziwy i rzetelny. Bardzo profesjonalne podejście do reportażu.

Reportaże Pani Wiśniewskiej czytam jednym tchem. Za pomocą rozmów z tubylcami, przedstawieniu własnych doświadczeń, dodając do tego tło historyczne i bardzo plastyczne opisy otoczenia czuć eteryczność i jakby "ducha" miejsc, które odwiedza. Dzięki niej zakochałam się w północy. W niebezpośredni sposób daje czytelnikowi bardzo bogaty obraz społeczności, ich problemów i życia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Norwegia. Do tej pory nie byłem. Wydaje mi się też, że do tej pory nie czytałem nic na jej temat.
"Hen. Na północy Norwegii" to trochę podróż do Norwegii przez tylne drzwi.
Autorka przedstawia w niesamowicie ciekawy sposób Północ Norwegii (specjalnie piszę oba wyrazy dużą literą). Jako miejsce, ludzi, historię, stan umysłu. Stara się (chyba częściowo z sukcesem) wtopić się w ten klimat, zrozumieć, stać się jego częścią.
Ta książka to bardzo specyficzna opowieść o bardzo specyficznym miejscu. Miejscu, które wpija się w człowieka, sieje swoje ziarno, które kiełkuje i pozostaje w nas na zawsze.

Norwegia. Do tej pory nie byłem. Wydaje mi się też, że do tej pory nie czytałem nic na jej temat.
"Hen. Na północy Norwegii" to trochę podróż do Norwegii przez tylne drzwi.
Autorka przedstawia w niesamowicie ciekawy sposób Północ Norwegii (specjalnie piszę oba wyrazy dużą literą). Jako miejsce, ludzi, historię, stan umysłu. Stara się (chyba częściowo z sukcesem) wtopić się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zimno, zimniej, najzimniej jak tylko można… Norweski region Finnmark, bo to o nim głównie jest mowa w reportażu Ilony Wiśniewskiej, fascynuje wielu ludzi z uwagi na jakże surowy klimat. Rdzennej ludności w regionie tym jest bardzo niewiele, a ci co się ostali niechętnie szukają nowych kontaktów, jednakże jak się przed kimś otworzą to godzinami potrafią snuć swe opowieści o zmieniającym się życiu, kulturze, gospodarce oraz klimacie na północnym skraju Norwegii.

HEN to dla Norwegów zarówno koniec świata, jak i jego początek. Wszystko zależy od interpretacji. Coś może być dla nich HEN czyli zaledwie kilka kilometrów stąd, albo HEN daleko, daleko, że oko wykol. Wiśniewska daleką północ poznaje dzięki Ibertowi Amundsenowi, starcowi którego życie zmierza właśnie ku zorzy. O niezwykle ciekawych losach norweskich Saamów z kolei opowiada niejaka Mari Boine, wokalistka pogodzona z własnym losem – życia, w tym jakże „trudnym do życia” właśnie miejscu. Za wszelką jednak cenę stara się uchronić od zaniknięcia tej cennej kultury. Nie jest jedyną osobą, która się z nią aż tak bardzo utożsamia. Na murach opuszczonych budynków w Finmarku powstaje wiele ściennych malowideł, które też mają przysłużyć się tej idei ochrony tożsamości kulturowej.

Reportaż Ilony Wiśniewskiej jest do granic możliwości szczery, bardzo realistyczny, brak w nim jakichkolwiek powściągliwości i upiększeń. Autorka relacjonuje wszystko takim, jakie w rzeczywistości jest. Niczego nie przejaskrawia, ani też nie ubarwia. W końcu w każdej kulturze jest wiele rzeczy, które nas fascynuje i pociągaja, ale są też takie sprawy, o których się nie chce często mówić… O takich właśnie sprawach i tej nieco bardziej gorzkiej sferze finmarskiego życia jest w tym reportażu mowa. Polecam gorąco lekturę.

Zimno, zimniej, najzimniej jak tylko można… Norweski region Finnmark, bo to o nim głównie jest mowa w reportażu Ilony Wiśniewskiej, fascynuje wielu ludzi z uwagi na jakże surowy klimat. Rdzennej ludności w regionie tym jest bardzo niewiele, a ci co się ostali niechętnie szukają nowych kontaktów, jednakże jak się przed kimś otworzą to godzinami potrafią snuć swe opowieści o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo cenię to, z jak wielką czułością Wiśniewska pisze o ludziach i miejscach, zwłaszcza tych skazanych na zapomnienie. Poruszające teksty.

Bardzo cenię to, z jak wielką czułością Wiśniewska pisze o ludziach i miejscach, zwłaszcza tych skazanych na zapomnienie. Poruszające teksty.

Pokaż mimo to

Skandynawię wyobrażam sobie jako miejsce piękne, bogate i spokojne. Tymczasem w "Hen" oglądamy oczami autorki rozpadające się domy, góry śmieci, pleśń i depresję. Północna Norwegia jest bardzo zimna, nieprzyjazna, poszarpana przez historię i po prostu smutna. Zdecydowanie lektura nie na obecne czasy, niestety...

Skandynawię wyobrażam sobie jako miejsce piękne, bogate i spokojne. Tymczasem w "Hen" oglądamy oczami autorki rozpadające się domy, góry śmieci, pleśń i depresję. Północna Norwegia jest bardzo zimna, nieprzyjazna, poszarpana przez historię i po prostu smutna. Zdecydowanie lektura nie na obecne czasy, niestety...

Pokaż mimo to

Książki Pani Ilony są unikalne wśród reportaży, bo porusza w nich tematy, o których świat milczy. Książki traktujące o Skandynawii traktują przeważnie o hygge, wspólnocie wśród ludzi, szczęściu i innych radosnych zwyczajach. Nie wszystko jest tak kolorowe, bo istnieją też niemal zapomniane części Skandynawii. I tam to dopiero się działo albo nadal dzieje.

Czytając o Saamach czułem to samo zwątpienie w Norwegów, którego doświadczyłem czytając "Lud" pokazujący stosunek Duńczyków do mieszkańców Grenlandii. Lektura wprowadza w specyficzny nastrój, a Pani Ilona potrafi ma świetny styl. Słowami potrafi obudzić w czytelniku poczucie samotności i zimna, pomimo że ten siedzi w swoim ciepłym domu, tysiące kilometrów od opisanych miejsc. A ludzie tam jakoś żyją i innego życia sobie nie wyobrażają.

Książki Pani Ilony są unikalne wśród reportaży, bo porusza w nich tematy, o których świat milczy. Książki traktujące o Skandynawii traktują przeważnie o hygge, wspólnocie wśród ludzi, szczęściu i innych radosnych zwyczajach. Nie wszystko jest tak kolorowe, bo istnieją też niemal zapomniane części Skandynawii. I tam to dopiero się działo albo nadal dzieje.

Czytając o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo lubię w reportażach Ilony Wiśniewskiej to., że jest w nich niewiele jej samej. Jest za to cierpliwą słuchaczką całej rzeszy napotkanych osób i z ich spisanych opowieści tka, niczym gobelin, złożony obraz niezwykłych miejsc. W tej niewielkiej objętościowo książce zdołała w jasny sposób opisać złożoność kulturową najdalej na północ wysuniętej kontynentalnej części Norwegii i zawiłości historii społeczeństw, które je zamieszkują. Autorka ma doprawdy niezwykłą umiejętność wpisywania indywidualnych losów w szerszy kontekst dziejowy. Niewątpliwie osobista perspektywa jej interlokutorów pozwala lepiej wczuć się czytelnikowi w istotę opisywanych wydarzeń. Dochodzi do tego niezwykła plastyczność opisywanych miejsc. Czytając opisy kolejnych miejsc czuć wprost grozę rozszalałych sztormów u wybrzeża Atlantyku, albo obezwładniające zimno nocy polarnej.
Czy ta pozycja jest zapisem duszy Finnmarku? Po lekturze doszedłem do wniosku, że ta ogromna i ludna kraina nie da się opisać w krótki i zwięzły sposób - jest równie bogata kulturowa, jak surowa jest jej przyroda. Każdego zamieszkującego go człowieka kształtuje na inny sposób. Jest tyle Finnmarków, ile jego mieszkańców.

Bardzo lubię w reportażach Ilony Wiśniewskiej to., że jest w nich niewiele jej samej. Jest za to cierpliwą słuchaczką całej rzeszy napotkanych osób i z ich spisanych opowieści tka, niczym gobelin, złożony obraz niezwykłych miejsc. W tej niewielkiej objętościowo książce zdołała w jasny sposób opisać złożoność kulturową najdalej na północ wysuniętej kontynentalnej części...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Żyjąc w wielkim miescie, tętniącym zyciem, i przepełnionymi tramwajami marzymy aby choć na chwilę wyrwać się i poodychać mroźnym powietrzem w samotności. Już od pierwszych stron autorka zabiera nas w daleką podróż, nie będzie lekko ale koniec jest odświeżący i przynosi odpowiedź czy ta wyprawa jest dla nas ?

Żyjąc w wielkim miescie, tętniącym zyciem, i przepełnionymi tramwajami marzymy aby choć na chwilę wyrwać się i poodychać mroźnym powietrzem w samotności. Już od pierwszych stron autorka zabiera nas w daleką podróż, nie będzie lekko ale koniec jest odświeżący i przynosi odpowiedź czy ta wyprawa jest dla nas ?

Pokaż mimo to