A Tale of Two Cities

Niezwykle dramatyczna i przejmująca historia o oddaniu, miłości i lojalności. Rewolucja francuska kończąc epokę monarszego wyzysku i ucisku biednych przeistoczyła się w krwawą rewolucję i bestialstwo, jak nadal brzmi hymn Francji pochodzący z tego okresu: Marchons ! Marchons ! Qu'un sang impur Abreuve nos sillons- Maszerujmy, maszerujmy, aż nieczysta krew (wroga) wchłonie w nasze pola. Z każdym kolejnym wiekiem świat coraz więcej ma w sobie etyki i zasad moralnych a wszystkie przyświecające nam teraz idee są lekcją wyciągniętą z okrutnych dziejów zniewalania i bezprawia. Dickens przypomina nam, że nie chodzi u o poglądy polityczne, narodowość lub status społeczny- kręgosłup moralny, odwaga by przeciwstawić się niesprawiedliwości oraz szlachetność są cechami, które uniwersalnie określają człowieka godnego.

Niezwykle dramatyczna i przejmująca historia o oddaniu, miłości i lojalności. Rewolucja francuska kończąc epokę monarszego wyzysku i ucisku biednych przeistoczyła się w krwawą rewolucję i bestialstwo, jak nadal brzmi hymn Francji pochodzący z tego okresu: Marchons ! Marchons ! Qu'un sang impur Abreuve nos sillons- Maszerujmy, maszerujmy, aż nieczysta krew (wroga) wchłonie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cudowne metafory, historia zapierająca dech w piersiach. To moja pierwsza przygoda z Dickensem, ale na pewno nie ostatnia.

Cudowne metafory, historia zapierająca dech w piersiach. To moja pierwsza przygoda z Dickensem, ale na pewno nie ostatnia.

Pokaż mimo to

Cudo! Grudniowy ideał beletrystyczny.

Cudo! Grudniowy ideał beletrystyczny.

Pokaż mimo to

Charles Dickens od lat pojawiał się na mojej liście z książkami do przeczytania. Miałam z tym autorem dziwną relację bowiem tak szybko jak dodawałam, którąś z jego powieści do owej listy, tak szybko ją z niej ściągałam. Coś sprawiało, że każdorazowo dochodziłam do wniosku, że nie jest to pisarz dla mnie, że na pewno nie będzie pasował mi jego styl. Lata temu, przy okazji omawiania w szkole "Opowieści wigilijnej" zaczęłam czytać rzeczoną powieść i bardzo szybko tę lekturę przerwałam, bo mi się nie spodobała. Tak oto kilkunastoletnia ja pokłóciła mnie z Dickensem na dobrze ponad dekadę. Ale zachęcona pozytywnymi opiniami o autorze podczas październikowej akcji czytania lektury wiktoriańskiej uznałam, że dam mu szansę. I - o Boże - jak dobrze, że to zrobiłam!

"Opowieść o dwóch miastach" to historia o grupce osób, których losy zostają trwale ze sobą połączone na kilkanaście lat przed wybuchem Rewolucji Francuskiej. W towarzystwie Jarvisa Lorry'ego i panny Pross Łucja Manette przybywa do Paryża, by zabrać do Anglii dopiero co uwolnionego z Bastylii ojca, dr Aleksandra Manetta. Nikt nie wie, za co mężczyzna tak naprawdę był tam więziony. Spędził w celi długich osiemnaście lat, które - jak się zdaje - kompletnie załamały tego człowieka, pomieszały mu w głowie i postarzały o lat co najmniej trzydzieści. Po uwolnieniu opiekuje się nim jego dawny służący, a dziś szynkarz monsieur Defarge. W Londynie dr Manette zdaje się powoli dochodzić do siebie. Niedługo później ścieżki jego samego i jego córki zostaną jednak przecięte z drogą Karola Darneya, Francuza mieszkającego w Anglii oraz Sydneya Cartona, zapijaczonego prawnika. Znajomości te będą miały długofalowe skutki nie tylko dla wyżej wymienionych, ale i (bez)pośrednio dla wydarzeń w Paryżu w trakcie Rewolucji.

O fabule tej książki ciężko pisać, bowiem jest tutaj tylu istotnych bohaterów, tyle przeplatających się wątków, że bardzo łatwo jest powiedzieć za dużo i tym samym zaspoilerować całą historię. Dickens popisał się wyśmienitym kunsztem tworząc powieść tak rozbudowaną, której jednocześnie wszystko połączone jest ze sobą w logiczną całość, a zakończenie wynika z wydarzeń opisanych wcześniej, gdzie nawet na pewne wątki, czy wypowiedziane słowa nie zwracamy uwagi. No, miód!

Ciężko było mi się wbić w tę historię. Pierwsze rozdziały były dla mnie średnio angażujące i bałam się, że nie dotrwam do końca, zwłaszcza, że książka ma ponad pół tysiąca stron. Kiedy jednak fabuła zaczęła się gmatwać, a na światło dzienne poczęły wychodzić pewne cechy co poniektórych bohaterów, wsiąkłam kompletnie. Zaryzykuję wręcz stwierdzenie, że nie mogłam oderwać się od lektury, a ostatnią część powieści czytałam już z roziskrzonymi oczami (i wywieszonym językiem). Nie do końca polubiłam się z bohaterami, przede wszystkim Łucją, która była tym typem bohaterki, które irytują mnie w powieściach okrutnie, niemniej jednak zdaję sobie sprawę, że Dickens wykreował ją tak a nie inaczej przez wzgląd na epokę w której żył i pewne ideały ducha, które wówczas były najbardziej pożądane. Najmilszy mojemu sercu okazał się Carton, któremu współczułam i którego kochałam od momentu, kiedy go poznajemy w londyńskim sądzie po ostatnią stronę.

Zakończenie - oczywiście - wycisnęło ze mnie łzy (naprawdę) i całkowicie wbiło w fotel. Jest odrobinkę przewidywalne, ale staje się takim wtedy, kiedy autor daje nam już niejako przyzwolenie na to, żebyśmy domyśli się, jak potoczą się losy bohaterów. Dla mnie było wybitne i choć złamało mi serce na sto kawałków, to i tak uznaję, że nie mogło być lepsze.

Polecam z całego serca. Jeżeli tak jak i ja macie złe wspomnienia z lekturami Dickensa ze szkoły, to zachęcam Was do dania mu jeszcze jednej szansy właśnie z tą książką, bo czyta się ją jak najlepsze współczesne powieści historyczne i obyczajowe. Naprawdę warto poznać tę historię. Dla mnie mocne dziesięć na dziesięć gwiazdek.

Charles Dickens od lat pojawiał się na mojej liście z książkami do przeczytania. Miałam z tym autorem dziwną relację bowiem tak szybko jak dodawałam, którąś z jego powieści do owej listy, tak szybko ją z niej ściągałam. Coś sprawiało, że każdorazowo dochodziłam do wniosku, że nie jest to pisarz dla mnie, że na pewno nie będzie pasował mi jego styl. Lata temu, przy okazji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Klasyk, po który warto sięgnąć chociażby po to, żeby porównać styl i język jakim napisana jest powieść do książek współczesnych. Również akcja jest prowadzona w inny sposób niż obecnie, napięcie buduje baaardzo powoli ale ma to swój urok. Na pewno ciekawe przeżycie, polecam.

Klasyk, po który warto sięgnąć chociażby po to, żeby porównać styl i język jakim napisana jest powieść do książek współczesnych. Również akcja jest prowadzona w inny sposób niż obecnie, napięcie buduje baaardzo powoli ale ma to swój urok. Na pewno ciekawe przeżycie, polecam.

Pokaż mimo to

To jedna z tych niezbyt poczytnych i popularnych powieści Charlesa Dickens'a, która mimo to sprzedana została w ponad 200 milionach egzemplarzy, co jest jednym z rekordów wydawniczych wszech czasów.

Dwa miasta - Paryż i Londyn w przededniu Wielkiej Rewolucji Francuskiej. W tym burzliwym okresie splatają się losy młodego francuskiego arystokraty, starego lekarza - doktora Manette, więzionego niesprawiedliwie przez osiemnaście lat w paryskiej Bastylii, jego córki Łucji i angielskiego prawnika. Kiedy wreszcie po latach doktor Manette wychodzi na wolność i powraca do Londynu, by wieść spokojne i szczęśliwie życie u boku córki Łucji nie przypuszcza, jak los jeszcze okaże się okrutny dla niego i jego bliskich. To tam skrzyżują się drogi dwóch mężczyzn - zbiegłego przed laty z Francji Karola Darnaya (Evermonde) i błyskotliwego adwokata Sydneya Cartona, samotnika i pijaka; połączy ich miłość do jednej kobiety - córki doktora. Dramatyczny splot okoliczności i wydarzeń powoduje, że bohaterowie są zmuszeni porzucić swoje spokojne życie i londyńskie ulice, aby udać się do Paryża, gdzie trwa krwawy terroru, przeciwko któremu coraz bardziej zaczyna buntować się paryski lud. Rewolucja wisi na włosku, a w jej wir - wbrew sobie - zostaną wciągnięci też bohaterowie powieści, których czeka ciężka próba charakteru i człowieczeństwa.

"Opowieść o dwóch miastach" jest powieścią barwną i wartościową, z dobrze nakreślonymi bohaterami, z wieloma zwrotami akcji, dobrze zilustrowaną atmosferą przedrewolucyjnego Paryża, społecznego niezadowolenia i rosnącego buntu, choć na pewno nie zadowoli ona w pełni współczesnego czytelnika. Ale kto lubi Dickens'a, jego styl i język, umiejętność kreowania postaci, nie poczuje się rozczarowany, dlatego zachęcam do sięgnięcia do tej wyjątkowej powieści, choć nie jest ona tak popularna jak inne dzieła autora.

Czytałam tę powieść w formie e-booka, wydanego przez Wydawnictwo Psychoskok - wydanie jest niestaranne, z błędami, co nie ułatwia czytania i nieco denerwuje. Mam nadzieję, że to jakiś wyjątkowo nieodpowiedzialny korektor nie stanął na wysokości zadania.

To jedna z tych niezbyt poczytnych i popularnych powieści Charlesa Dickens'a, która mimo to sprzedana została w ponad 200 milionach egzemplarzy, co jest jednym z rekordów wydawniczych wszech czasów.

Dwa miasta - Paryż i Londyn w przededniu Wielkiej Rewolucji Francuskiej. W tym burzliwym okresie splatają się losy młodego francuskiego arystokraty, starego lekarza - doktora...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tym razem nie będzie jednak tradycyjnej, pełnej recenzji, gdyż książka, którą właśnie skończyłem na taki tekst po prostu nie zasługuje. Postanowiłem więc nie pastwić się nad „Opowieścią o dwóch miastach” Charlesa Dickensa. Sam wpis będzie rzecz jasna dotyczył powieści ze zdjęcia powyżej, jednak bardziej skupię się na stylu autora, który absolutnie mnie nie przekonał. I oczywiście można sobie w tym momencie zadać pytanie pt.: Kimże jest jakiś byle koleś z zaściankowej Polski, by rzucać takie słowa pod adresem klasyka literatury? Odpowiedź: Kim jest, to już mniejsza o to ;) a i nie każdego klasyka trzeba wynosić na ołtarze i otaczać czcią.

Tę przepięknie (naprawdę przepięknie!) wydaną, ilustrowaną powieść da się bez problemu streścić w jednym zdaniu i zdanie to mogłoby dla przykładu brzmieć tak: To historia kilku niezbyt wyrazistych bohaterów zamieszkujących Londyn oraz Paryż w czasach poprzedzających rewolucję francuską, a także w trakcie samego powstania. The End. Tak było, nie zmyślam. Aby jednak nie wyjść na ignoranta nieco ów opis rozbuduję, mianowicie sytuacja wygląda tak, że jakieś 15 lat przed wybuchem rewolucji niepozorna panna Manette w towarzystwie podstarzałego bankiera przybywa z Londynu do Paryża, by po raz pierwszy spotkać się z uznanym dawno za zmarłego ojcem. Okazuje się oczywiście, że ojciec żyje, a przed laty został niesłusznie oskarżony i skazany na więzienie. W chwili spotkania ojca i córki, pan Manette zdaje się być wrakiem człowieka zamieszkującym na strychu domostwa swego dawnego lokaja. Summa summarum wszyscy wracają jednak do Londynu, a łzom szczęścia nie ma końca. Po udanym powrocie w pannie Manette ni z tego, ni z owego ot tak zakochuje się dwóch mężczyzn – jeden z pozoru spoko, drugi gbur i pijak. Wszystko to rozgrywa się w tle rewolucji, którą najczęściej śledzimy oczyma pospólstwa. Na koniec wielka miłość i niby zaskakujący twist fabularny. Tyle.

Generalnie sama powieść nie jest może i taka zła, czyta się ją dość szybko a i opisy działalności bezdusznej arystokracji mogą się na swój sposób podobać. Niestety sam styl Dickensa – przedstawienie kolejnych postaci, dialogi i nazwijmy to „sposób wyrażania myśli” zupełnie mnie nie kupił. Bohaterowie, poza jednym wyjątkiem, są płascy. Nie czuć w nich krwi, nie wybijają się poza strony książki. Dialogi są sztywne, bez polotu, jakby wymuszone, a całość mimo podejmowania poważnego tematu czyta się niczym przypowiastkę dla dzieci. Jest (przynajmniej w moim odczuciu) coś drażniącego w tym całym Dickensie, częste powtórzenia, język jakiś taki „sztywny”. Początkowo zastanawiałem się czy to nie wina złego tłumaczenia, ale okazuje się, że jednak nie, taka po prostu uroda dickensowego pisania.

Ostatnimi czasy bardzo przypadła mi do gustu literatura klasyczna, właśnie z lat twórczości autora „Wielkich nadziei”, jednak w porównaniu do dzieł rosyjskich, czy nawet francuskiego „Hrabiego Monte Christo”, Dickens wypada blado. Nie ma tu lekkości pióra, nie ma… hmm… styl innych autorów tamtych czasów porównałbym do gładko płynącego strumienia, natomiast to co otrzymałem w „Opowieści o dwóch miastach” do walenia kilofem w litą skałę. Toporne, to chyba najlepsze określenie. I choć oczywiście omawiana lektura nie jest najbardziej znanym obrazem pana Dickensa, więc może i złe wnioski co do samego autora wyciągam, jednak wierzcie mi, że coś jest na rzeczy.

Rzecz jasna są i plusy, to nie tak, że wszystko jest beee. Wielu spodobać się może rzadka umiejętność jaką posiadał autor, a mianowicie szybkie i bardzo obrazowe przedstawienie danej sytuacji, czy miejsca; to wychodzi Brytyjczykowi niezwykle sprawnie. No właśnie, w tym chyba sęk, że o ile sytuacje wykreowane są całkiem nieźle, o tyle kreacje bohaterów – według mnie – wołają o pomstę do nieba. To miała być poważna książka o poważnym problemie, ostrzeżenie od (bardzo stronniczego) autora dla jego własnych rodaków. Miał być żar miłości, ból, udręka, niesprawiedliwość świata, a jakoś ciężko się przejmować losami tak nieskładnie zbudowanych bohaterów, tak jak i trudno, by mocniej obeszły czytelnika sprawy brytyjsko-francuskie w takim wydaniu. Oczywiście to tylko moja subiektywna opinia, z którą nie każdy się zgodzi, zwłaszcza biorąc pod uwagę rzesze fanów autora. Ja chwilowo daję sobie jednak z Charlesem Dickensem spokój i podejmuje się kolejnego czytelniczego wyzwania, o którym więcej już jutro na Pisane Po Pijaku.

- http://pisanepopijaku.pl

Tym razem nie będzie jednak tradycyjnej, pełnej recenzji, gdyż książka, którą właśnie skończyłem na taki tekst po prostu nie zasługuje. Postanowiłem więc nie pastwić się nad „Opowieścią o dwóch miastach” Charlesa Dickensa. Sam wpis będzie rzecz jasna dotyczył powieści ze zdjęcia powyżej, jednak bardziej skupię się na stylu autora, który absolutnie mnie nie przekonał. I...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zmierzyłam się z klasyką i to spotkanie wypadło bardzo pomyślnie, trzeba przyznać, że Dickens wielkim pisarzem był i stylu może mu pozazdrościć wielu współczesnych pisarzy. Historia i losy bohaterów wciągnęły mnie na tyle, że uporałam się z tą, nie taką znowu cienką książką, w dwa wieczory i jedno popołudnie.

Zmierzyłam się z klasyką i to spotkanie wypadło bardzo pomyślnie, trzeba przyznać, że Dickens wielkim pisarzem był i stylu może mu pozazdrościć wielu współczesnych pisarzy. Historia i losy bohaterów wciągnęły mnie na tyle, że uporałam się z tą, nie taką znowu cienką książką, w dwa wieczory i jedno popołudnie.

Pokaż mimo to

Opowieść o dwóch miastach zakończyłam w dniu kiedy odszedł przedwcześnie wspaniały pisarz Carlos Ruiz Zafón. Odszedł do określonej przez Charlesa Dickensa krainy gdzie [...] nie ma przecież czasu ni cierpienia [...].
Powieść sprzed dwóch wieków zaskoczyła mnie pięknym, obrazowym językiem, przemyślaną fabułą i bohaterem chwili, poświęcenia i miłości. W XXI wieku mamy również swoich cichych bohaterów, o których czasem możemy przeczytać, częściej jednak nie dostrzegamy ich głosu ni cienia.
Nie przypuszczałam, że Charles Dickens przyprawi mnie o bicie serca i zmusi do wzruszeń. Mistrz słowa zza kurtyny czasu wciąż porusza umysły i serca.

Opowieść o dwóch miastach zakończyłam w dniu kiedy odszedł przedwcześnie wspaniały pisarz Carlos Ruiz Zafón. Odszedł do określonej przez Charlesa Dickensa krainy gdzie [...] nie ma przecież czasu ni cierpienia [...].
Powieść sprzed dwóch wieków zaskoczyła mnie pięknym, obrazowym językiem, przemyślaną fabułą i bohaterem chwili, poświęcenia i miłości. W XXI wieku mamy również...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moim zdaniem jak masz do wyboru przeczytać - Nędzników albo tą książkę, bo np. masz mało czasu, to wybierz tylko jedną z nich. Którą? tutaj nie podejmę się odp. na to pytanie.

TO KSIĄŻKA Z MOJEJ LISTY "MUST SEE" POLECAM KAŻDĄ KTÓRA NA NIEJ JEST

Moim zdaniem jak masz do wyboru przeczytać - Nędzników albo tą książkę, bo np. masz mało czasu, to wybierz tylko jedną z nich. Którą? tutaj nie podejmę się odp. na to pytanie.

TO KSIĄŻKA Z MOJEJ LISTY "MUST SEE" POLECAM KAŻDĄ KTÓRA NA NIEJ JEST

Pokaż mimo to