Człowiek śmiechu

Książka bardzo hugowska (hugońska? hugoniańska?) i w zasadzie to mi w niej najbardziej przeszkadzało, zwłaszcza w zakończeniu, w którym przekroczone zostało optymalne dla mnie stężenie patosów, oraz w aż nazbyt jaskrawym kontraście między dwiema postaciami kobiecymi - eteryczną anielicą i pożądliwą, zdeprawowaną diablicą.

Ponarzekawszy na wstępie, przyznać jednak muszę, że Hugo nie zawodzi, bo jest i komentarz społeczny, i typowy dla autora liryczno-ironiczny styl, i niepowtarzalna atmosfera cyrkowego życia, i wreszcie - co należałoby wymienić pewnie na pierwszym miejscu - działająca na wyobraźnię tragiczna postać Gwynplaine'a, któremu jedynie ekranizacja z lat 30. oddała sprawiedliwość. Lektura jak najbardziej do polecenia, ale raczej dla osób już obeznanych z Hugo i lubiących jego sposób pisania (zwłaszcza upodobanie do dygresji).

Książka bardzo hugowska (hugońska? hugoniańska?) i w zasadzie to mi w niej najbardziej przeszkadzało, zwłaszcza w zakończeniu, w którym przekroczone zostało optymalne dla mnie stężenie patosów, oraz w aż nazbyt jaskrawym kontraście między dwiema postaciami kobiecymi - eteryczną anielicą i pożądliwą, zdeprawowaną diablicą.

Ponarzekawszy na wstępie, przyznać jednak muszę, że...

Tylko 8, bo za dużo wyliczanek o lordach i parach angielskich, w wielu momentach niepotrzebnych. Poza tym bez zastrzeżeń. Ciekawy pomysł z człowiekiem, który nie może przestać się uśmiechać. Dobre spojrzenie na rozwarstwienie społeczne i odwieczny problem niesprawiedliwości świata.

Powinno być więcej Victora Hugo w kanonie lektur szkolnych.

Tylko 8, bo za dużo wyliczanek o lordach i parach angielskich, w wielu momentach niepotrzebnych. Poza tym bez zastrzeżeń. Ciekawy pomysł z człowiekiem, który nie może przestać się uśmiechać. Dobre spojrzenie na rozwarstwienie społeczne i odwieczny problem niesprawiedliwości świata.

Powinno być więcej Victora Hugo w kanonie lektur szkolnych.

Po arcydziele Victora Hugo -"Nędznicy"- to właśnie "Człowiek śmiechu" jest na drugim miejscu wśród moich ulubionych książek tego wielkiego pisarza.Książka nie należy do łatwych i lekko się czytających,tematyka jak to w utworach Victora Hugo porusza problem rozwarstwienia społecznego,niesprawiedliwego podziału dóbr materialnych a co najistotniejsze ukazuje zupełny upadek moralny warstw uprzywilejowanych,traktujących człowieka jak rzecz,którą dowolnie można kształtować nawet pod względem fizycznym , tak jak w przypadku Gwynplainea jednego z bohaterów,któremu zdeformowano twarz mechanicznie,aby pokazywać go później jako osobliwość na jarmarkach ,w celu zaspokojenia swoich chorych fantazji.Powieści tej nie da się czytać tzw."jednym tchem",ponieważ potencjał emocjonalny tego utworu jest zbyt wielki, wymaga skupienia i spokojnego analizowania poszczególnych wątków w celu należytego zrozumienia przesłania moralnego tego utworu, jak również niezwykle ciekawego kontekstu historycznego. Polecam .

Po arcydziele Victora Hugo -"Nędznicy"- to właśnie "Człowiek śmiechu" jest na drugim miejscu wśród moich ulubionych książek tego wielkiego pisarza.Książka nie należy do łatwych i lekko się czytających,tematyka jak to w utworach Victora Hugo porusza problem rozwarstwienia społecznego,niesprawiedliwego podziału dóbr materialnych a co najistotniejsze ukazuje zupełny upadek...

Człowiek śmiechu.... Czyli nic śmiesznego...

Pod względem formy i treści jest chyba najtrudniejszą książką jaką do tej pory czytałam. Kunszt słowa Hugo jest niepodważalny , czerpiemy z niego przyjemność w każdej linijce ....czasami zapominając , że linijki składają się na treść.
Przejmująca i smutna. Nie polecam sięgać jeśli ma być to pierwsza książka Hugo jaką przeczytamy. Wspaniała formą ,dobra treścią.... Książka nie istnieje fabuła. Takie ma się wrażenie przez 90% dzieła i nie o fabułę w tej książce chodzi ( ja tak czuję , ale z literaturą jak z każdą dziedziną sztuki... Ja czuję tak , Ty możesz inaczej).

Człowiek śmiechu.... Czyli nic śmiesznego...

Pod względem formy i treści jest chyba najtrudniejszą książką jaką do tej pory czytałam. Kunszt słowa Hugo jest niepodważalny , czerpiemy z niego przyjemność w każdej linijce ....czasami zapominając , że linijki składają się na treść.
Przejmująca i smutna. Nie polecam sięgać jeśli ma być to pierwsza książka Hugo jaką...

Po pisarzu o takiej renomie miałem naprawdę wygórowane oczekiwania, spodziewając się raczej historii opartej mocno na losach enigmatycznego proto-Jokera kryjącego w jakieś formie Bastylii. Moje luźne, niepodparte niczym domysły nie miały większego sensu. Autor przygotował tak naprawdę głęboką analizę angielskiej klasy rządzącej i rządzonych, zmagań króla ze szlachtą, wynaturzonego w swojej szczegółowości prawa i zwyczajów wokół niego skupionych. Losy Człowieka Śmiechu to jedynie dodatek, a bohaterowie są narzędziem do przedstawienia realiów. Inna sprawa, że Hugo doskonale panuje nad proporcjami swojej książki, wydzielając starannie każdemu ważniejszemu bohaterowi godne jego psychologicznych rysów wprowadzenia oraz poświęcając bardzo skrupulatnie przestrzeń na opisy urzędów (wapentake), form działalności (np. comprachicos) czy np. Izby Wysokiej i Niskiej wraz z całym ceremoniałem.

Problem polega na tym, że perfekcyjne rozłożenie treści jest położone przez rozrośnięcie jego poszczególnych elementów składowych przez grafomańską rozwlekłość. Skrupulatny podział książki na księgi i rozdziały ugina się pod własnym ciężarem, gdy całość jest przydługa przez ogrom opisów, które stanowią tak naprawdę wyraz jednej i tej samej myśli, niczemu nie służąc. Czytelnik może przeczytać niejednokrotnie ciągiem kilka stronic z rzędu, których każdą można by obrócić w większy akapit. Co najbardziej boli, nie wątpię, że autor potrafiłby to uczynić, bo ma ku temu warsztat i umiejętności. Jego metafory są nie tylko trafne, ale i piękne; językiem zaś potrafi posługiwać się lekko i czytelnie dla odbiorcy. Niestety Hugo znajduje zamiłowanie w ekstremum, do którego posunięta jest większość sytuacji i postaci. Nie ma odcieni szarości, są jedynie głębokie uniesienia i skrajne postawy.

Nie żałuję lektury, to doskonały, cyniczny obraz historii Anglii – jej systemu politycznego, prawnego, obyczajów z tym prawem związanych oraz monumentalne obnażenie starego porządku społecznego w ogóle. „Człowiek Śmiechu” rozlicza się z przeszłością i obnaża ją, czyniąc to doskonale, także poprzez wspaniale wykreowanych bohaterów. Nie brakuje momentów wybitnych jak np. przemowa Gwynplaina czy ujawnienie jego przeszłości, które ukazane są tak bogato i malowniczo, że aż proszą się o współczesną ekranizację największych z twórców świata filmu.

Niestety, gdy wrócę kiedyś do lektury, co nudniejsze elementy – choć nie ma tu niepotrzebnych – przeczytam, ignorując zbędne powtórzenia, wyrażające tylko jedną i tą samą myśl na wiele sposób. Gdyby nie ocierająca się o grafomanię rozwlekłość oraz mimo wszystko przewidywalne, pretensjonalne i omijające prawie wszystkie postaci zakończenie byłaby książka godna oceny „9/10”.

Po pisarzu o takiej renomie miałem naprawdę wygórowane oczekiwania, spodziewając się raczej historii opartej mocno na losach enigmatycznego proto-Jokera kryjącego w jakieś formie Bastylii. Moje luźne, niepodparte niczym domysły nie miały większego sensu. Autor przygotował tak naprawdę głęboką analizę angielskiej klasy rządzącej i rządzonych, zmagań króla ze szlachtą,...

Jak większość romantyków, Victor Hugo gardzi śmiechem i lekkomyślnością.
Chociaż Hugo uważa śmiech za zasadniczo negatywne zjawisko, przejaw okrucieństwa lub cierpienia, niemniej jednak stara się rozśmieszyć swoich czytelników. Victor Hugo jest rzeczywiście pisarzem humorystycznym, mimo że jego przedstawienie śmiechu jest niezmiennie krytyczne. Postać Ursusa, portret artysty jako starzejącego się erudyty, jest symbolem tej sprzeczności między teorią a praktyką, sprzeczności, która często wynika z udawanej wiedzy Hugo o przeszłości i humorystycznych wizji.

Ten pojedynczy przykład, zaczerpnięty z przełomowej powieści z pierwszego XIX wieku, jest symbolem głębokiej nieufności romantyzmu wobec śmiechu i wesołości. Jak doskonale ilustruje „Oblubienica z Lammermoor” Waltera Scotta - a także słynna opera Donizettigo - w literackim dziewiętnastym wieku nawiedzają dwa widma: przewrotna wesołość i śmianie się głośno. Z jednej strony sardoniczny śmiech, który wyraża okrucieństwo i niegodziwość, z drugiej zaś śmiech cierpienia, oznaka bezradności i degradacji. Tak czy inaczej, nie ma się z czego śmiać.

Zjawisko czarnego śmiechu, perwersyjnego lub fałszywego przebiega przez dzieło od początku do końca. Co więcej, ten romantyczny uśmiech zajmuje nie tylko Victora Hugo. Myślimy o powieści historycznej Waltera Scotta lub Alexandre Dumasa, tych wszechświatach zamieszkanych przez błazny, klaunów, zdeformowane i zabawne istoty. Przykłady te można by pomnożyć, przeglądając między innymi powieści Dickensa.

Hugo od początków literackich interesował czarny śmiech, uśmiech, który pojawia się w przewrotny sposób, zrodzony ze spektaklu cierpienia: jego pierwsza powieść, Han d'Islande, przedstawia nikczemne zbrodnie zabawnego potwora trzymającego się zarówno Melmoth Maturina, jak i Creature Victora von Frankensteina.

Dlatego też wymuszony śmiech objawia się później. Ten śmiech dodatkowo dodaje przewrotnej wesołości. Nie tylko silni, potężni, śmieją się przewrotnie z ich despotycznej mocy, ale także ich podwładni i ich ofiary muszą uczestniczyć w otaczającej wesołości, ich ofiary muszą też śmiać się serdecznie. Ten awatar perwersyjnej wesołości pojawia się u Hugo, gdy jego stanowisko ideologiczne jest ustalane raz na zawsze, czyli w dziełach wygnania. W Drugim Cesarstwie Hugo postrzega ludzi jako oszpeconych przez ich milczącą i wymuszoną zgodę na tyrańską i uzurpowaną władzę, zgodę, która może się tylko przejawiać w bardziej przekonujący sposób poprzez radość, śmiech i uśmiech.

Hugo nie ma wątpliwości, że mechanizmy śmiechu są bardzo często ponure, że dominacja i degradacja społeczna rozgrywa się wokół niego, a Człowiek, który się śmieje, jest niejako kulminacją wszystkich jego przemyśleń i wariacji na temat uśmiechu.

Rzeczywiście przyjmiemy za pewnik, że Człowiek... jest rzeczywiście humorystyczną powieścią. Pewne środki ostrożności w tej kwestii są niewątpliwie konieczne, ponieważ śmiech jest przecież zjawiskiem bardzo osobistym, które trudno wytłumaczyć.

Rzeczywiście, w swoim teatrze, podobnie jak w swojej poezji, Victor Hugo oferuje bez wątpienia bardziej jednoznaczną lekturę zjawisk związanych ze śmiechem niż to, które pojawia się w jego powieściach. Na przykład sztuka Le roi s amuse, która swoim tematem należy do tego samego wszechświata co L'homme qui rit, jest bardziej jednolicie tragiczna niż ta, która rządzi kompozycją powieści Hugo.

Od pierwszej próby podjętej przez Han d'Islande w 1823 roku wszystko dzieje się tak, jakby powieściopisarz był świadomy, że czas potrzebny na przeczytanie ważnej powieści pozwala autorowi i czytelnikowi zbadać różne aspekty. tego samego pytania bez sprzeczności, powierzchownych lub głębokich, stających się krępującymi. Innymi słowy, wydaje się, że ma prawo nie zawsze być rzecznikiem własnych pomysłów na śmiech. Tym samym wyzwala swoją humorystyczną wolę, trudniej godzącą się z monologicznym uniwersum teatru romantycznego czy poetyckim etosem charakteryzującym jego zbiory wydawane w ramach monarchii lipcowej. Dalej, w wielkich powieściach wygnania, takich jak Les Misérables, a przede wszystkim Człowiek..., Hugo zawsze z większą świadomością pokazuje tę humorystyczną wolę, nawet jeśli dosłowne odczytanie powieść mogłaby to łatwo wyjaśnić.

Ta zaciekłość zakłada głębokie pokrewieństwo między pisarzem a czytelnikiem, pokrewieństwo, którego autor pragnie, ale nie stara się rozwijać w całej swojej historii.

Fenomenologia śmiechu Hugo ujawnia się szczególnie wyraźnie w rozdziale zatytułowanym Magister elegantiarum, który opisuje różne kluby walczące o względy bezczynnych dżentelmenów w Londynie na początku XVIII wieku, jeśli przynajmniej wierzyć Hugo.

Hugo oferuje czytelnikowi humorystyczne i zdecydowanie dobrowolne pomieszanie erudycji z inwencją - a dokładniej między erudycją a wizją. Hugo byłby zatem jednym z tych romantyków, którzy, podobnie jak Carlyle Sartora Resartusa, praktykują coś, co można by nazwać humorystyczną wizją.

To jest stosunek Victora Hugo do historyków, którzy pozwalają mu dokumentować siebie, ale przede wszystkim przenosić się w przeszłość; jest to również sposób, w jaki życzy sobie rozważnego czytelnika swojej własnej powieści. „Uczynić podobieństwo, to jest cały obowiązek historyka”; to znaczy, ma dużą swobodę. Zasadniczo Hugo używa powieści historycznej do wymyślania prawdy, ale prawdziwie oburzającej, to znaczy zbyt prawdziwej, by być prawdziwą dla wszystkich przybyłych historyków. Humor sygnalizuje współuczestniczącemu czytelnikowi wolność, jaką daje surowiec historyczny - w imię najwyższego sensu. W ten sposób pisarz naśmiewa się z komentatorów, którzy krytykują go za nieścisłość w znajomości historii i kultury angielskiej.

Rozbieżność między przedstawieniem śmiechu w L’homme qui rit a humorystyczną wolą Victora Hugo ucieleśnia głównie jedna postać Ursusa. Z Ursusem Victor Hugo stworzył karykaturalny autoportret starzejącego się uczonego artysty, autoportret przypominający modelkę zarówno pod względem humoru, jak i izolacji.

Ursus posługuje się humorem podobnie, jak pisarz, który go stworzył. Postać ta jest faktycznie głównym nośnikiem wiedzy powieści i jej skutków. Konieczne jest jednak zrozumienie, że ta szalona wiedza, podobnie jak wiedza powieściopisarza, graniczy z wyższą rzeczywistością, z formą humorystycznego jasnowidzenia, który pozwala w pomieszaniu tego, co śmieszne, nieoczekiwane, zabawne, kapryśne, 'z jednej strony, a co dość poważne, choć paradoksalne, z drugiej strony nawiązanie komunii z myślącym czytelnikiem, do którego adresowana jest ta butelka wrzucona do morza, Śmiejącym się Człowiekiem.

Hugo tworzy powieściową karykaturę, która pokazuje, że cokolwiek śmiejący się mogą próbować unicestwić przez wyśmiewanie, jego wrogowie nie mają monopolu na śmiech.

Jak większość romantyków, Victor Hugo gardzi śmiechem i lekkomyślnością.
Chociaż Hugo uważa śmiech za zasadniczo negatywne zjawisko, przejaw okrucieństwa lub cierpienia, niemniej jednak stara się rozśmieszyć swoich czytelników. Victor Hugo jest rzeczywiście pisarzem humorystycznym, mimo że jego przedstawienie śmiechu jest niezmiennie krytyczne. Postać Ursusa, portret...

Jedna z moich ukochanych książek

Jedna z moich ukochanych książek

Hugo, uwielbiam ☺

Hugo, uwielbiam ☺

Na początku trzeba powiedzieć, że forma którą wybrał Hugo jest dosyć ciężka w przyswojeniu, a na pewno, pierwsze 200 stron. Potem się można przyzwyczaić. Długie opisy, dygresje utrudniają czytanie (choć trzeba przyznać, że w zasadzie to one są główną treścią książki, a historia Gwynplaine'a jest tylko dodatkiem). Co mi się bardzo spodobało, zwłaszcza w początkowych rozdziałach to potężna dawka subtelnej ironii, szkoda że zabrakło jej we łzawej końcówce. Fajnie się też czyta przytyki Francuza w brytyjski system polityczno- społeczny. Hugo serwuje nam wiele społecznych obserwacji, wytyka absurdy życia społecznego.
Postać Gwynplaine'a w zasadzie jedyna ciekawa, cała reszta bardzo spłaszczona. Nawet Dea. Można to jednak zrozumieć, Gwynplaine był głównym bohaterem. Opis jego rozterek po tym jak z dna został podniesiony do szczytów władzy, stanowi właściwą treść tego dzieła. Widzimy, że należy się kilka raz zastanowić, zanim ulegniemy, nawet najpiękniejszym pozorom, że są sytuację w życiu, kiedy naprawdę ciężko jest rozstrzygnąć co będzie dla nas lepsze, że nie można przewidzieć wszystkich konsekwencji swoich wyborów. Nie zawsze jest tak, że jeden wybór jest dobry a inny zły, równie dobrze obydwa mogą być złe. Dobre intencje nie zawsze wystarczą, jeśli spotkamy się z wrogością i niezrozumieniem ze strony innych.
Powieść Victora Hugo nazwałbym bardziej powiastką filozoficzną niż typową powieścią.

Na początku trzeba powiedzieć, że forma którą wybrał Hugo jest dosyć ciężka w przyswojeniu, a na pewno, pierwsze 200 stron. Potem się można przyzwyczaić. Długie opisy, dygresje utrudniają czytanie (choć trzeba przyznać, że w zasadzie to one są główną treścią książki, a historia Gwynplaine'a jest tylko dodatkiem). Co mi się bardzo spodobało, zwłaszcza w początkowych...

Pięknie napisana historia z drugim dnem. Bardzo smutna. Już druga książka Wiktora Hugo,która bardzo źle się kończy :(

Pięknie napisana historia z drugim dnem. Bardzo smutna. Już druga książka Wiktora Hugo,która bardzo źle się kończy :(