Gra pozorów

Ależ akcja, nie ma czasu na nudę! Polecam, nie oderwiesz się od książki!

Ależ akcja, nie ma czasu na nudę! Polecam, nie oderwiesz się od książki!

"Grę pozorów" wygrałam w konkursie w roku... 2016. Tak, dokładnie w lutym 2016 r., a przeczytałam ją w listopadzie 2022 roku. Jest to pierwszy tom z trylogii z główną bohaterką - Aleksandrą Wilk. I między innymi przez tę bohaterkę, nie wiem kiedy sięgnę po dalsze tomy. Mimo że intryga była naprawdę ciekawa, pomysł na fabułę intrygujący i autorka potrafi "zagrać na nosie" czytelnikowi, który do końca nie wie, co się dzieje i jak się skończy książka.
Na początku poznajemy Aleksandrę, która pracuje jako terapeuta, psycholog. Jest wdową po tragicznie zmarłym mężu, Gabrielu, z którym doczekała się dwójki dzieci - nastoletniej Weroniki i młodszego Kuby. Aleksandra nie radzi sobie po śmierci męża ani z wychowaniem dzieci, ani ze szwagierką, ani ogólnie z otaczającą rzeczywistością. I to nie byłby problem, gdyby niektóre sytuacje nie były aż nadto przerysowane.
Główny wątek, czyli porwanie Aleksandry i próba dowiedzenia się dlaczego została porwana i przez kogo, oraz odkrywanie kim był naprawdę Gabriel - bardzo wciąga i nie mogłam się doczekać, żeby poznać prawdę.
Jak wspomniałam, nie wiem kiedy sięgnę po kolejne tomy, mimo że jestem ciekawa, czy Aleksandra jest dla mnie irytująca tylko w tej części. Zazwyczaj staram się dawać bohaterom kolejne szanse, zobaczymy. Mam nadzieję, że jeśli sięgnę po drugi tom, to szybciej niż za pięć lat. 🙃

https://www.instagram.com/biblioteczka.agi/

"Grę pozorów" wygrałam w konkursie w roku... 2016. Tak, dokładnie w lutym 2016 r., a przeczytałam ją w listopadzie 2022 roku. Jest to pierwszy tom z trylogii z główną bohaterką - Aleksandrą Wilk. I między innymi przez tę bohaterkę, nie wiem kiedy sięgnę po dalsze tomy. Mimo że intryga była naprawdę ciekawa, pomysł na fabułę intrygujący i autorka potrafi "zagrać na...

Trojka z sympatii dla Autorki Krysztalowych.
Zastanawiam sie jak Ola Wilk zdobyla wyksztalcenie psycholozki. W tej ksiazce nie potrafila sobie poradzic z dziecmi, ze szwagierka, nie zajela sie dobrze sadystycznym pacjentem i faszerowala sie prochami, powtarzajac sobie, ze musi sie ogarnac. Dluzyzny przemysleniowe meczyly czytelnika/sluchacza okrutnie. Ola Wilk, kobieta kolo 40 (tak sadze, skoro Werka byla nastolatka) NIE ZDAWALA SOBIE SPRAWY, ze do otwarcia skrytki bankowej potrzebuje swojego klucza. Nie wiem po co pojawialy sie w ksiazce postacie, ktore tak naprawde nie wnosily nic do calej tresci. Powtarzana przez Ole jak mantre slowa, ze bez Gabrysia nie moze sobie poradzic z zadaniami dnia codziennego, i wspomina wspolny poranek, ktory wyraznie pokazywal, ze Gabrys sprawami codziennymi (sniadanie, dostarczenie dzieci do szkoly itd.) w domu wcale sie nie zajmowal - tylko spokojnie czytal w kuchni gazete wyglaszajac swoje zartobliwe madrosci kiedy Olka biegala pomiedzy pomieszczeniam probujac ogarnosc przygotowanie dzieci do szkoly.
Uzalanie sie pani psycholog sie nad soba, ze musi sobie sama radzic z dwojka dzieci 15 i 8 lat zakrawa na idiotyzm - bo takich kobiet jest tysiace w samej Polsce polnocnej :) Kolejna nielogicznosc - kobieta, wdowa po facecie, ktory mial dobrze prosperujaca firme, sama z dobrym wyksztalceniem, majaca wlasny, prywatny gabinet lekarski i miala klopoty z oplaceniem mediow ? Ja rozumiem, ze nie starczalo na wakacje na Karaibach ale pani doktor w wlasnym gabinetem nie miala z czego zapalacic za prad?
Sluchalam tej ksiazki jako audobooka w drodze. Odsluchalam 3/4 i po dotarciu do domu reszte doczytalam na Kindlu i powiem Wam, ze z radoscia pomijalam te dluzyzny mysleniowe Pani Aleksandry. Krotko mowiac jestem tym dzielem Pani Opiat-Bojarskiej bardzo, ale to bardzo rozczarowana. Do tego stopnia, ze nie siegne po kolejne czesci "Przygod Aleksandry Wilk".

Trojka z sympatii dla Autorki Krysztalowych.
Zastanawiam sie jak Ola Wilk zdobyla wyksztalcenie psycholozki. W tej ksiazce nie potrafila sobie poradzic z dziecmi, ze szwagierka, nie zajela sie dobrze sadystycznym pacjentem i faszerowala sie prochami, powtarzajac sobie, ze musi sie ogarnac. Dluzyzny przemysleniowe meczyly czytelnika/sluchacza okrutnie. Ola Wilk, kobieta...

Świetna! Doskonała bohaterka, lubię takie kreacje literackie.

Świetna! Doskonała bohaterka, lubię takie kreacje literackie.

Od szczerych rozmów jest rodzina. Wszystko inne jest nic nie znaczącym tłem.
Ludzie stają się potworami, jeśli w grę wchodzą duże pieniądze.

Od szczerych rozmów jest rodzina. Wszystko inne jest nic nie znaczącym tłem.
Ludzie stają się potworami, jeśli w grę wchodzą duże pieniądze.

Porwali ją by zdobyć dostęp do ukrytych materiałów męża. Tylko dlaczego powiedzieli jej o tym dopiero jak ją wypuścili, i to w bardzo skomplikowanej formule stopniowo przekazywanych tajemniczych sms-ów?
Poza tym - rzeczywiście gra pozorów. Ale czyta się nieźle, mnie -właściwie - jednym tchem.

Porwali ją by zdobyć dostęp do ukrytych materiałów męża. Tylko dlaczego powiedzieli jej o tym dopiero jak ją wypuścili, i to w bardzo skomplikowanej formule stopniowo przekazywanych tajemniczych sms-ów?
Poza tym - rzeczywiście gra pozorów. Ale czyta się nieźle, mnie -właściwie - jednym tchem.

Wciąga...

Wciąga...

Aleksandrę poznajemy po roku od zamordowania męża. Pani psycholog, terapeutka, pracującą na dwa etaty, żeby utrzymać dom, siebie I dwójkę dzieci.
Choć ciała męża nigdy nie odnaleziono,  pozostał nagrany filmik z ostatnich chwil jego życia.
Zwrotem akcji staje się zniknięcie głównej bohaterki na tydzień. Początkowo zupełnie nie jest tego świadoma, nie ma pojęcia co się z nią działo przez ten czas, nic nie pamięta.
Z czasem zaczynają do niej docierać skrawki wspomnień z miejsca, w którym ja przetrzymywano. Przez odczuwany głód narkotykowy uświadamia sobie, że ktoś przez cały ten czas podawał jej prochy, żeby nie kontaktowała co się dzieje.

Ola zaczyna dostawać dziwne przesyłki, wiadomości z bramki internetowej, z których wynika, że jej mąż wciąż żyje, ale jest w niebezpieczeństwie.

Kobieta doznaje szoku, już nic nie składa się w jedną całość. Postanawia działać. Mimo wszystko chce uratować męża.

Czy uda jej się współpraca z oprawcami?
Czy to ona sama stanie się podejrzena? Jak bardzo ucierpią na tym jej dzieci?

Zakończenie dla niektórych może okazać się zaskoczeniem.

Aleksandrę poznajemy po roku od zamordowania męża. Pani psycholog, terapeutka, pracującą na dwa etaty, żeby utrzymać dom, siebie I dwójkę dzieci.
Choć ciała męża nigdy nie odnaleziono,  pozostał nagrany filmik z ostatnich chwil jego życia.
Zwrotem akcji staje się zniknięcie głównej bohaterki na tydzień. Początkowo zupełnie nie jest tego świadoma, nie ma pojęcia co się z...

Początek książki nie był dla mnie trudny. Aleksandrę Wilk tak naprawdę poznajemy z dziwnych okolicznościach. Kobieta przepadła gdzieś na tydzień zostawiając bez opieki dwójkę swoich dzieci. Z biegiem czasu sytuacja zaczynała się w miarę wyjaśniać. Do samego końca jednak nie było wiadomo komu Pani Wilk może zaufać. Przez książkę przewinęło się sporo wątków dzięki czemu można było się trochę zgubić w treści, ale w pewnym momencie wszystko wskoczyło na właściwe miejsca. Nie mniej jednak jak dla mnie trochę dziwna była ta historia, no ale czego to ludzie nie robią dla pieniędzy. Tak naprawdę to wszystko toczyło się z ich powodu.

Początek książki nie był dla mnie trudny. Aleksandrę Wilk tak naprawdę poznajemy z dziwnych okolicznościach. Kobieta przepadła gdzieś na tydzień zostawiając bez opieki dwójkę swoich dzieci. Z biegiem czasu sytuacja zaczynała się w miarę wyjaśniać. Do samego końca jednak nie było wiadomo komu Pani Wilk może zaufać. Przez książkę przewinęło się sporo wątków dzięki czemu można...

Męcząca książka, naciągana fabuła, irytująca bohaterka, ale... przeczytałam, i to w miarę szybko, bo ciekawiło mnie, jak autorka zakończy tę intrygę.
Minął miesiąc i po spojrzeniu na okładkę nie pamiętałam kompletnie, co to była za książka, o czym traktowała. Przypomniałam sobie, jak przeczytałam opis na okładce. Ale... i tak nie potrafię sobie przypomnieć, jak się zakończyła ta historia :-D
Bawi mnie to (i jest to śmiech przez łzy), bo gdy czytałam powieść kilka tygodni temu, to właśnie po kilku stronach zorientowałam się, że ja to już kiedyś czytałam! Coś mi świtało. Coś. Tylko tyle, więc musiałam doczytać do końca. A teraz znów nie pamiętam.
Odnoszę wrażenie, że niepotrzebnie kupuję/pożyczam wciąż nowe kryminały, bo chyba mogłabym w kółko czytać kilka tych samych, skoro tak łatwo wylatują mi z pamięci ich fabuły.
Albo może czas porzucić słabe książki i sięgać tylko po takie, których się zapomnieć nie da...? Hmmm...

Męcząca książka, naciągana fabuła, irytująca bohaterka, ale... przeczytałam, i to w miarę szybko, bo ciekawiło mnie, jak autorka zakończy tę intrygę.
Minął miesiąc i po spojrzeniu na okładkę nie pamiętałam kompletnie, co to była za książka, o czym traktowała. Przypomniałam sobie, jak przeczytałam opis na okładce. Ale... i tak nie potrafię sobie przypomnieć, jak się...