Jesteśmy społecznością, która kocha książki

”Nie zasłużyła na życie. Nikt, kto je odbiera, na nie nie zasługuje”.

98% Klary to brutalna historia, nie dla czytelników o słabych nerwach. Z mojej perspektywy nie dostrzegam w tym jednak przekroczenia granicy dobrego smaku. Mimo mojej wrażliwej duszy, lubię czasem sięgnąć po tego typu mocniejszą lekturę. Szczególnie, kiedy refleksji poddaje się moralność.

Problemem była jednak wiarygodność tej historii, która bądź co bądź jest dla mnie istotnym elementem w literaturze i szeroko pojętej sztuce. I choć autorka stara się bronić swojego dzieła niczym lwica, sugerując, że każde wydarzenie jest w stanie obronić „z naukowego punktu widzenia”, to zdecydowanie wolę bardziej realistyczne historie i... mam do tego prawo, tak samo, jak do lubienia (bądź też nie) na przykład zupy pomidorowej🍅😉 Przeczytałem w życiu setki książek, chodzę po tym świecie już „kilka ładnych” lat i jestem w stanie mniej więcej określić, co jest wiarygodne, a co nie.

Mimo iż powyższa historia czasem raziła mnie swoją sensacyjnością, muszę docenić warsztat autorki. Bynajmniej nie jest to żadna kurtuazja. Już od pierwszych stron byłem pod wrażeniem tego, w jak ciekawy i profesjonalny sposób Kamila potrafi konstruować zdania. Jestem pełen uznania i chętnie przeczytałbym spod pióra autorki książkę, która byłaby napisana w nieco innym gatunku literackim.

Powyższy tytuł zaskoczył mnie gloryfikacją zawodu programisty. Odczuwam tu jakieś prywatne sympatie autorki. Z bólem serca muszę także stwierdzić, że było mi tu mało Gdańska w Gdańsku. Niestety topografia miasta została oddana w bardzo skromny sposób.

Podsumowując, nie jest to historia, która skradła moje serce, choćby niczym inne sensacyjne dzieje, niejakiego Jamesa Bonda, ale oceniam 98% Klary po prostu, jako dobrą książkę. Doceniam to, w jaki sposób pisze autorka i muszę przyznać, iż jestem ciekaw dalszych losów Klary, Maksa i Dominika.

Kamila, dziękuję za książki i rozmowę na żywo na ich temat 😉

”Nie zasłużyła na życie. Nikt, kto je odbiera, na nie nie zasługuje”.

98% Klary to brutalna historia, nie dla czytelników o słabych nerwach. Z mojej perspektywy nie dostrzegam w tym jednak przekroczenia granicy dobrego smaku. Mimo mojej wrażliwej duszy, lubię czasem sięgnąć po tego typu mocniejszą lekturę. Szczególnie, kiedy refleksji poddaje się moralność.

Problemem była...

Dźwięki. Mimo iż lektura, nad którą się dzisiaj pochylę, jest częścią serii Kolory Zła, to nie kolory, a właśnie dźwięki są dla mnie kwintesencją książki pod tytułem Żółć.

Literaturę Małgorzaty Oliwii Sobczak słychać w naszej wyobraźni. Zapisane przez nią słowa dźwięczą, niczym nuty na pięciolinii naszej percepcji. Wspomniana autorka mogłaby pisać bez fabuły, a i tak odpływam między jej zdaniami. Czy kryminały, to wyłącznie literatura rozrywkowa? Według mnie twórczość Sobczak jest swoistym dziełem sztuki.

Tymczasem oprócz pięknych zwrotów stylistycznych, mamy tu także całą masę merytorycznych informacji, popartych rzeczowym researchem. To jeden z ulubionych etapów tworzenia książek powyższej pisarki, co z resztą widać gołym okiem.

Oczywiście tradycyjnie już, Megi w swoich książkach porusza całe mnóstwo współczesnych problemów społecznych, skłaniając czytelnika do refleksji i pobudzając jego aksjometr emocji. Tym razem szczególnie bliskie memu sercu były przemyślenia na temat przeżywania żałoby. To bardzo głęboka kwestia, która została wkomponowana w powyższą lekturę bardzo subtelnie i klasą. Co istotne, to jednak tylko jeden z wielu wątków społecznych, które znajdziemy w Żółci. Autorka sporo czasu poświęca także ludziom borykającym się z problemami psychicznymi.

Na koniec zostawiłem sobie element, który najbardziej zauroczył mnie w Żółci. Poświęcając się lekturze wręcz na własnej skórze przeżywałem emocje, które towarzyszyły głównemu bohaterowi, Leopoldowi Bilskiemu. Wypełniała mnie jego radość. Niszczył mnie jego smutek. To niesamowite, że autorka potrafiła wzbudzić we mnie aż tak silną empatię.

Z pewnością nie będzie to dla Was żadne zaskoczenie, jeśli po raz kolejny stwierdzę: czytajcie Sobczak. Autorka po raz kolejny udowodniła dlaczego jest topem wśród moich ulubionych pisarzy.

Dźwięki. Mimo iż lektura, nad którą się dzisiaj pochylę, jest częścią serii Kolory Zła, to nie kolory, a właśnie dźwięki są dla mnie kwintesencją książki pod tytułem Żółć.

Literaturę Małgorzaty Oliwii Sobczak słychać w naszej wyobraźni. Zapisane przez nią słowa dźwięczą, niczym nuty na pięciolinii naszej percepcji. Wspomniana autorka mogłaby pisać bez fabuły, a i tak...

Dziś nadszedł czas na szklaneczkę Jamesona w towarzystwie Igora Brudnego. I choć nie jest to szczególnie towarzyska persona, to czas spędzony u jego boku wspominam bardzo pozytywnie.

Na wstępie muszę zaznaczyć, że jeśli macie ochotę sięgnąć od razu po Cheruba – nie warto. Nie dlatego, że to zła książka, a po prostu dużo w niej nawiązań do poprzednich części. Dlatego też jeśli mam już zachęcać, to polecam zacząć serię o Igorze Brudnym od samego początku.

Ostatnimi czasy często oprócz wersji papierowych, posiłkuję się także audiobookami (dzięki @audioteka! :) ) i w przypadku Cheruba pobiłem chyba rekord, jeżeli chodzi o przyspieszenie lektora. Słuchałem tej książki w przyspieszeniu x1,45.

Bardzo lubię tego typu cierpkie, brutalne i nieoszczędzające bohaterów historie. To idealna recepta na generowanie silnych emocji. Przemysław Piotrowski ma taki styl pisania, że wciąga czytelnika, niczym Bagno (następna część wspomnianej serii). Kolejnym z atutów historii o Igorze Brudnym jest przemiana głównego bohatera. Zmiana jego podejścia do rodziny, czy kobiet, jest ciekawym procesem, który obserwuje się z zapartym tchem.

A gdzie w tym wszystkim tytułowy Cherub? W treści książki nie doszukacie się słodkich aniołków, a raczej skierowałbym Wasze nastawienie w kierunku okładkowego sado-maso.

Na dziś to tyle moi drodzy. Miłej lektury ;)

Dziś nadszedł czas na szklaneczkę Jamesona w towarzystwie Igora Brudnego. I choć nie jest to szczególnie towarzyska persona, to czas spędzony u jego boku wspominam bardzo pozytywnie.

Na wstępie muszę zaznaczyć, że jeśli macie ochotę sięgnąć od razu po Cheruba – nie warto. Nie dlatego, że to zła książka, a po prostu dużo w niej nawiązań do poprzednich części. Dlatego też...